Ένα βήμα πίσω!

Πριν μερικές μέρες σε πολλές εφημερίδες δημοσιεύτηκε η παρακάτω είδηση:
Αμεση συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς «με στόχο να βρεθεί τρόπος να βγούμε από τα πολλαπλά αδιέξοδα», προτείνει με επιστολή προς τα Μέσα Ενημέρωσης ο Μανώλης Γλέζος.
«Η ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α., το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσουν να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση της κρίσης, που οι συνέπειές της πλήττουν τους εργαζόμενους, για τη συντριβή του δικομματισμού, που έχει οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, και για ν΄ ανοίξει ο δρόμος προς ένα καλύτερο μέλλον», αναφέρει ο κ. Γλέζος και καταλήγει:
«Με την ευκαιρία μάλιστα των ευρωεκλογών, μια κοινή παρουσία με ένα ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο θα ήταν η καλύτερη λύση».

Είναι γνωστό ότι προτάσεις για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς εκφράζουν τις επιθυμίες μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου της. Όμως αυτές οι επιθυμίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνον αν εκδηλωθούν και ως πολιτική βούληση των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α αποτελούν παραδείγματα προς μια τέτοια κατεύθυνση. Όμως, η πρόταση του Μ. Γλέζου για ένα ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ήδη έχουν γίνει αρκετά βήματα προς τα εμπρός που χωρίζουν τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, στις οποίες αναφέρεται η πρότασή του. Τα ψηφοδέλτια είναι έτοιμα και έχουν ανακοινωθεί τα ονόματα των υποψηφίων ευρωβουλευτών. Επίσης, για να πραγματοποιηθεί μια συνεργασία θα πρέπει να την θέλουν όλοι. Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει το ζήτημα και με τις θέσεις του αλλά και τη πρακτική του εδώ και καιρό. Αυτό είναι τόσο προφανές στον καθένα, ώστε αμέσως γίνεται φανερός ο ουτοπικός χαρακτήρας κάθε πρότασης συνεργασίας με το ΚΚΕ. Όχι μόνο για τις ευρωεκλογές αλλά ακόμα και για το πιο απλό ζήτημα σε μια γειτονιά ή ένα συνδικάτο. Και ο «Δεκέμβρης» μεγάλωσε τις διαφορές αντί να τις αμβλύνει. Αντίθετα με το ΚΚΕ, αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση της ΑΝΤ.ΑΡΣ.Υ.Α στην πρόταση του Μ. Γλέζου, γι αυτό την αναδημοσιεύουμε:

Για την άλλη Αριστερά (Με αφορμή τις προτάσεις Μ. Γλέζου)

Η συζήτηση για την Αριστερά έχει ήδη ανοίξει. Στα πλαίσια αυτά συμμεριζόμαστε τις προτάσεις του Μανώλη Γλέζου για την αναγκαιότητα κοινής δράσης της Αριστεράς, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση του καπιταλισμού, για να μπει τέλος στα αντεργατικά σχέδια της Ε.Ε.

Η ίδια η καπιταλιστική κρίση και οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τη νεολαία θέτουν επί τάπητος το ρόλο και το χαρακτήρα μιας αριστεράς που έχουν ανάγκη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η σύγχρονη απελευθερωτική προοπτική. Σε αυτή τη συζήτηση θεωρούμε ότι εντάσσονται και οι δηλώσεις – προτάσεις του Μ. Γλέζου.

Η λαίλαπα της καπιταλιστικής κρίσης, η συνολική αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση απαιτούν μαζικούς, αποφασιστικούς, ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων για την απόκρουση και την ανατροπή της από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α συνέβαλλε και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις σε μια τέτοια ενωτική προσπάθεια.

Η ανατροπή αυτής της επίθεσης απαιτεί όχι απλώς μια ακόμα αριστερά αλλά μια ΑΛΛΗ Αριστερά που να θέλει και να μπορεί να απλώσει την ενωτική ανατρεπτική της πρόταση στους ίδιους τους εργαζόμενους. Ακριβώς σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η συγκρότηση του ενωτικού, μετωπικού εγχειρήματος 11 οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, αλλά και ανένταχτων αγωνιστών με τη δημιουργία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και την κάθοδο στις ευρωεκλογές, θέλοντας να συμβάλλει στον αγώνα κατά της Ε.Ε, για την αντικαπιταλιστική διεθνιστική ρήξη με την Ε.Ε. τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτή την πολιτική.

Η ενίσχυση μιας τέτοιας μετωπικής αριστεράς μπορεί να συμβάλλει και στη συνολικότερη κοινή δράση όλων των αριστερών δυνάμεων μακριά από λάθη και συμβιβασμούς τύπου Τζανετάκη ή δορυφοριοποίησης γύρω από τον ένα πόλο της αστικής εξουσίας αλλά και στην αναγέννηση , επανίδρυση της αριστερής, απελευθερωτικής προοπτικής συνολικότερα.

Αθήνα, 12 Μάη 2009, το Γραφείο Τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών όλοι εμφανίζονται ενωτικοί για να διευρύνουν την εκλογική τους πελατεία. Επομένως, όσο πιο ουτοπική και απραγματοποίητη φαντάζει μια πρόταση ενότητας, τόσο πιο εύκολα μπορεί κάποιος να την συμμερίζεται. Άρα, χωρίς κανένα πολιτικό κόστος μπορεί να δηλώνει ο καθένας ότι: «συμμεριζόμαστε τις προτάσεις του Μανώλη Γλέζου για την αναγκαιότητα κοινής δράσης της Αριστεράς, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση του καπιταλισμού, για να μπει τέλος στα αντεργατικά σχέδια της Ε.Ε.»

Αν οι σ. της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πιστεύουν πραγματικά αυτά που ισχυρίζονται στην ανακοίνωσή τους, έχουν πολλούς τρόπους για να τα αποδείξουν. Η κάθοδος στις ευρωεκλογές δεν είναι ο καλύτερος. Αυτή η μάχη χωρίζει σήμερα την Αριστερά και δεν την ενώνει, παρ όλη την θετική σημασία που έχουν τα επιμέρους ενωτικά εγχειρήματα Όμως για να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά, χρειάζεται ένα βήμα προς τα πίσω. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί άμεσα μια ενότητα όλων αυτών των δυνάμεων της Αριστεράς σε ζητήματα που αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές. Μπορεί όμως αυτή η ενότητα να πραγματοποιηθεί στο κίνημα με την επιδίωξη κοινής συνδικαλιστικής έκφρασης στους μαζικούς χώρους. Σήμερα μπορούν να συγκροτηθούν ενωτικά συνδικαλιστικά σχήματα από πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ανένταχτους αγωνιστές αλλά ακόμα και συντρόφους που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η ανάγκη ενότητας των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται περνάει αναγκαστικά μέσα από τέτοιους δρόμους. Η κοινή δράση στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους πιστεύουμε ότι μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί. Και τα λίγα παραδείγματα που υπάρχουν και στα οποία καταγράφονται παρόμοιες πρακτικές, επιβεβαιώνουν ακριβώς ανάγκη γίνουν αυτές οι εξαιρέσεις ο κανόνας. Αρκεί να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και να μην ορθώνουμε τις υπαρκτές πολιτικές διαφωνίες μας ως εμπόδια για ενωτικές δράσεις απέναντι στον αντίπαλο…

Για την πολιτική συγκρότηση και την ενότητα της Αριστεράς

Δημοσιεύουμε κείμενα και απόψεις που θεωρούμε ότι καταθέτουν ένα ιδιαίτερο προβληματισμό για την πολιτική συγκρότηση και την ενότητα της Αριστεράς.

Οι δυνάμεις της αριστεράς να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο
Συνέντευξη του Ευτύχη ΜΠΙΣΤΑΚΗ στον Κωνσταντίνου ΖΑΓΑΡΑ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΥΓΗ" στις ο2/06/09

…Χωρίς ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μας με το παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον. Επί του παρόντος, στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίες είναι ανέφικτες. Όμως πρέπει να επιμείνουμε στο εφικτό: στην κοινή δράση και στον θεωρητικό διάλογο. Οι τρεις σημερινές συνιστώσες της αριστεράς είναι ένα δεδομένο. Παρά τις διαφορές, αντικειμενικά δεν είναι εχθρός. Άλλος είναι ο εχθρός. Οι ηγεσίες των τριών συνιστωσών (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοιν. αριστερά) έχουν συνεπώς ιστορική ευθύνη: να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο και να συνεργαστούν στα επιμέρους, χωρίς να απαιτούν ομοφωνία σε θέματα στρατηγικής. (Ποια από τις τρεις συνιστώσες έχει επεξεργασμένη στρατηγική;)…

Όλο το κείμενο εδώ:

Οι δυνάμεις της αριστεράς να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο

Επιτέλους ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α!

Κείμενο του Ιπποκράτη Κωστή, Νίκου Ξηρουδάκη και Αλέξανδρου Παπασπυρίδη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" στις 17/05/09

...Όσοι ανένταχτοι προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα, το κάνουν ακριβώς με στόχο την υπέρβαση αυτής τους της ιδιότητας. Η άποψη:«Δεν παίρνουμε αποφάσεις-λειτουργούμε στη βάση της συναίνεσης», θα μπορούσε ακριβέστερα να διατυπωθεί:«Παίρνουμε αποφάσεις, αλλά τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δε συμμετέχουν στη λήψη τους». Η υπέρβαση είναι ν’ αποκτήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δομή και υπόσταση, λειτουργίες-μακριά από εσωστρέφεια λέσχης συζητήσεων- και μέλη, οργανωμένα και μη. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το συντονιστικό, και από κει και κάτω η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι «μαγική εικόνα», «σοσιαλισμός από τα πάνω». Όποιος εκφράζει τη συνέλευση, οργανωμένος ή μη, θα μπορεί να την εκπροσωπεί στη βάση της πολιτικής διαδικασίας που προηγήθηκε και όχι ως εκπρόσωπος της «ισχυρότερης» τοπικά οργάνωσης ή ακριβώς επειδή είναι ανεξάρτητος....

Όλο το κείμενο εδώ:

Επιτέλους ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ ... και ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Στα πλαίσια αυτού του διαλόγου δημοσιεύουμε άρθρα που μας στέλνουν αναγνώστες μας:

13. Οκτώ σημεία για μια πρώτη αποτίμηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ

...Σε κάθε περίπτωση, η άρνηση του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη εκλογική ήττα οδηγεί στην πολιτική περιθωριοποίηση της αριστεράς και στην απόσχισή της από κάθε έννοια μαζικής πολιτικής. Αν κανείς συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το 4,7% είναι η απεύθυνση της αριστεράς στην κοινωνία, με πρόσχημα το να είναι συνεπής, αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική ή να φέρει οποιονδήποτε άλλο χαρακτηρισμό, τότε στις επόμενες εκλογές το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χαμηλότερο....

Τοποθέτηση στην τοπική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ-ΘΗΣΕΙΟΥ
Βαλάντης Στεργίου (17/6/09)

Η συνέχεια εδώ[Οκτώ σημεία για μια πρώτη αποτίμηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ]

12. Μια πρόταση δημιουργική (;) και σωτήρια (;;) !

Μετά και την αδιέξοδη εισήγηση Τσίπρα στην ΚΠΕ του Συνασπισμού η εσωστρέφεια καλά κρατεί και μάλλον θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι .. και ποιός ξέρει για πόσο ακόμα!
Ο καθένας το τραβάει προς την κατεύθυνση που τον συμφέρει ή που τον «εμπνέει». Όλοι έχουν κι ένα παράπονο από όλους και προφανώς κανείς δεν θα κάνει πίσω (παράδοση αυτό στην αριστερά ..)

Η συνέχεια εδώ[Μια πρόταση δημιουργική (;) και σωτήρια(;;) !]

11. Ένα βήμα αριστερά, δύο βήματα δεξιά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να θυμίζει εκκρεμές που δεν ξέρεις προς τα πού θα γείρει. Μετά τις ατέλειωτες παλινδρομήσεις εδώ και ένα χρόνο στα κεντρικά ζητήματα (κινήματα, κεντροαριστερά, εξέγερση, τρίτος πόλος), η μετεκλογική περίοδος φαίνεται να δίνει νέα, ισχυρή ώθηση στο κινούμενο εκκρεμές...

Η συνέχεια εδώ[Ενα βήμα αριστερά, δύο βήματα δεξιά;]

10. Η καπιταλιστική περικύκλωση του ...Σύριζα

Ορισμένοι επικαλούνται ως λόγο της εκλογικής ήττας του Σύριζα το γεγονός ότι από το Δεκέμβρη και μετά δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από συμφέροντα που εκφράζονται από κόμματα, ή συγκεκριμένους πολιτικούς, από Μ.Μ.Ε και από εταιρείες δημοσκοπήσεων...

Η συνέχεια εδώ[Η καπιταλιστική περικύκλωση του ...Σύριζα]

9. Ούτε με τον Αγγελο ούτε με τον Μιχάλη

Μια σύντομη απάντηση στο άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά: “Ανανέωση της αριστεράς: δεκαετία πέμπτη... Για τον Άγγελο και τον Μιχάλη, μαζί” που δημοσιεύτηκε στην Αυγή την Κυριακή 07-06-09.

Η συνέχεια εδώ[Ούτε με τον Άγγελο, ούτε με τον Μιχάλη]

8. Τι διάλογο θέλουμε

O «διάλογος» για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει από τα παράθυρα των καναλιών πριν καν κλείσουν οι κάλπες. Και σε αυτόν το «διάλογο» πρωτοστατούν στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ...

Η συνέχεια εδώ [Τι διάλογο θέλουμε]

7. Δήλωση του Συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο Σταύρου Κοντονή προς την εφημερίδα «ΗΜΕΡΑ»

...Το θετικό απ’ όλη αυτήν την μάχη, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε άνοδο στις επαρχίες, όπου παραδοσιακά υστερούσε, κράτησε τις δυνάμεις του σε πανελλαδικό επίπεδο, σημείωσε αύξηση σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2004 και δημιούργησε ένα σταθερό πυρήνα ψηφοφόρων. Αυτά όμως δεν πρέπει να μας αρκούνε...

Η συνέχεια εδώ[Δήλωση του Συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο Σταύρου Κοντονή προς την εφημερίδα «ΗΜΕΡΑ»]

6. ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

του Πρασσά Γιώργου

Θα προσπαθήσω να συμμετάσχω στο διάλογο που γίνεται από φίλους εντός κι εκτός συριζα, μετά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που ενδιαφέρονται για μια ριζοσπαστική – κινηματική και ταυτόχρονα σύγχρονη αριστερά. Μερικά κρίσιμα στοιχεία κατά τη γνώμη μου είναι :

Η συνέχεια εδώ [ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ]

--------------------------- Πριν τις εκλογές --------------------------

5. Τρία σχόλια για την κρίση του δικομματισμού και την αποχή

...Άρα λοιπόν δεν μπορεί κανείς εύκολα να συνάγει ότι η αύξηση της αποχής στις ευρωεκλογές εκφράζει αμφισβήτηση του δικομματισμού. Μάλλον οι ευρωεκλογές καθίστανται όλο και πιο ανούσιες λόγω των μικρών αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, ενώ ενδεχομένως να εκφράζεται μέσω της αποχής και κάποιου είδους ευρωσκεπτικισμός.

Η συνέχεια εδώ [Τρία σχόλια για την κρίση του δικομματισμού και την αποχή]

4. Ζητήματα τακτικής

του Βαλάντη Στεργίου

Σήμερα η κρίση του δικομματισμού φαίνεται να εκφράζεται μέσω της μεγάλης αποχής, της πρόθεσης ψήφου στο κόμμα των Οικολόγων Πράσινων και σε μικρότερο βαθμό στον ΣυΡιζΑ και σε μικρότερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Δύο είναι οι κύριοι λόγοι της δημοσκοπικής εκτίναξης των Οικολόγων-Πράσινων. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ευαισθησία που τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί στους πολίτες σε σχέση με το περιβάλλον. Ο δεύτερος λόγος αφορά το άφθαρτο προφίλ του κόμματος ως συνέπεια του γεγονότος ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι δεν έχουν πάρει δημόσια θέση σε κρίσιμες πολιτικές διαμάχες ή τουλάχιστον η θέση τους μέχρι σήμερα δεν είχε ειδικό βάρος.

Η συνέχεια εδώ [Ζητήματα τακτικής]


3. Ψηφίστε γιατί χανόμαστε ...

του Πάνου Τότσικα
(προδημοσίευση από το περιοδικό
Γαλέρα τ.45 Ιούνιος 200

Οι εκάστοτε εκλογές εμπεριέχουν ενδεχομένως, ένα μεγάλο ή μικρότερο δίλημμα για κάθε ψηφοφόρο: ποιόν να ψηφίσω για να με εκπροσωπήσει επαξίως το επόμενο διάστημα στο Κοινοβούλιο Στις ευρωεκλογές, ως γνωστόν, δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα: είναι δεδομένοι οι υποψήφιοι και η σειρά εκλογής τους. Κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει γι’αυτό . Εμείς δεν έχουμε παρά να εμπιστευτούμε τίς επιλογές τους. Γι’αυτό ψηφίζουμε κόμμα ή εκλογικό σχήμα, όχι πρόσωπα. Με ποια κριτήρια ωστόσο ψηφίζουμε «κόμμα» στις ευρωεκλογές;

Η συνέχεια εδώ [Ψηφίστε γιατί χανόμαστε ...]

2. Ευρωεκλογές με το ξενοφοβικό θερμόμετρο να ανεβαίνει

της Σίσσυ Βωβού

Αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, θα τις καταργούσαν, ήταν η ιστορική φράση του Κεν Λίβινγκστον, αριστερού βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, καμιά εικοσαριά χρόνια πριν. Και όμως, ο ίδιος έκτοτε πρωταγωνίστησε σε εκλογές, σε θέσεις εξουσίας (δήμαρχος Λονδίνου) και σε αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα (εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων του 2012) για την κατασκευή των μεγάλων έργων και το «καθάρισμα» της πόλης από όποια ανθρώπινα κουρέλια βρεθούν μπροστά τους....

Η συνέχεια εδώ [Ευρωεκλογές με το ξενοφοβικό θερμόμετρο να ανεβαίνει]

1. Ευρωεκλογές και Αριστερά

Δεν γίνεται να παραπονιόμαστε ότι δεν γίνεται διάλογος στις τηλεοράσεις κι εμείς να μένουμε βουβοί. Ούτε και να παραπέμπουμε την κριτική ή την αυτό-κριτική μας για αργότερα, διότι τώρα σαν «ατσάλινο τείχος» θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη των εκλογών. Και μάχη να δοθεί και κουβέντα να γίνει. Άλλωστε, μόνο με την ειλικρινή συζήτηση μπορεί να μας πιστέψει και κανένας άνθρωπος.

Η συνέχεια εδώ[Ευρωεκλογές και Αριστερά]

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

Τρία σχόλια για την κρίση του δικομματισμού και την αποχή

1. Η κρίση του δικομματισμού έχει την απαρχή της στην ήττα του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές του 2004 (40,5%) και την πλήρη έκφρασή της μετά τη δεύτερη ήττα του το 2007 (38%) και την επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Η κρίση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνδυάστηκε με την ταχύτατη φθορά της ΝΔ από το Σεπτέμβρη του 2007, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ιστορικό χαμηλό στα αθροιστικά ποσοστά του δικομματισμού τον Ιούλιο του 2008 (65,5% : Public Issue). Από εκείνη την περίοδο μέχρι και σήμερα έχουμε μία σταθερή ανάκαμψη του Πασόκ, από 30,5% τον Απρίλιο του ’08 σε 41,5% τον Απρίλιο του ’09. Αντιστοίχως, η ΝΔ από το Σεπτέμβριο του 2007 μέχρι το Δεκέμβριο του 2008 εμφανίζει σταθερή πτώση από 42% σε 32,5% και από τότε μέχρι σήμερα, αύξηση και σχετική σταθεροποίηση περίπου στο 35%. Το μήνα Μάιο, τα αθροιστικά ποσοστά του δικομματισμού είναι στο 75,5%, δηλαδή μειωμένα κατά 5% σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του 2008.
Με βάση τα παραπάνω δημοσκοπικά δεδομένα προκύπτει ότι τον Ιούλιο του 2008 εκφράσθηκε η πιο έντονη αμφισβήτηση του δικομματισμού από τις βουλευτικές εκλογές του 1977 (που τα αθροιστικά ποσοστά του δικομματισμού ήταν περίπου 67% με 12% να έχει η ΕΔΗΚ). Επιπλέον, τα ποσοστά του δικομματισμού τον Μάιο του ’09 φαίνεται να δικαιολογούν την πεποίθηση ότι, αν και μειωμένη, η κρίση της εκλογικής επιρροής του δικομματισμού παραμένει.

2. Το ίδιο συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί με βάση την εκτίμηση αποτελέσματος για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου. Συγκεκριμένα, από τρεις έρευνες της VPRC, που πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο, το Μάιο και τον Ιούνιο, το ΠΑΣΟΚ εκτιμάται ότι θα λάβει στις ευρωεκλογές 37% , 37,5 % και 37% , αντίστοιχα. Στις ίδιες έρευνες το εκλογικό αποτέλεσμα της ΝΔ εκτιμάται σε 32,5%, 32% και 33% αντίστοιχα. Δηλαδή, το μέγιστο ποσοστό που εκτιμάται ότι θα λάβει ο δικομματισμός είναι 70,5%. Το ποσοστό αυτό είναι περίπου ίσο με αυτό που έλαβε ο δικομματισμός στις ευρωεκλογές του 1994, οι οποίες θεωρήθηκαν ως η πρώτη αμφισβήτηση του δικομματισμού όπως υποστήριξε ο Η. Νικολακόπουλος σε πρόσφατο δημοσίευμα στα Νέα (28/5/09). Τότε, η αμφισβήτηση του δικομματισμού εκφράστηκε από την Πολιτική Άνοιξη και τη ΔΗΑΝΑ, μολονότι η τελευταία δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή, ενώ λόγω του υποτονικού κλίματος στο οποίο έγιναν οι ευρωεκλογές του 1994, χαρακτηρίστηκαν ως «εκλογές του καναπέ».
3. Καταρχήν θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η αποχή που καταγράφεται τόσο στις βουλευτικές εκλογές όσο και στις ευρωεκλογές δεν είναι πραγματική αποχή. Όπως επισημαίνει ο Μ. Δρεττάκης στην Ελευθεροτυπία (4/6/09) το βασικό πρόβλημα με τη σύγκριση εγγεγραμμένων – ψηφισάντων από την οποία προκύπτουν τα ποσοστά της αποχής δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από τους εγγεγραμμένους είναι μετανάστες και γενικά μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού που ποτέ δεν έρχονται για να ψηφίσουν. Χαρακτηριστικά αναλύοντας τη φαινόμενη αποχή των ευρωεκλογών του 2004 (36,7%) κατέληξε ότι η πραγματική αποχή ήταν 24,7%. «Το ποσοστό» επισημαίνει, «θα πρέπει να ήταν το 2004 ένα από τα χαμηλότερα, αν όχι το χαμηλότερο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.»
Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα αφορά τη σχέση αποχής στις ευρωεκλογές με την αμφισβήτηση του δικομματισμού. Από τους πίνακες προκύπτει ότι στις πρώτες ευρωεκλογές η συμμετοχή ήταν αντίστοιχη με αυτή των βουλευτικών εκλογών και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερη (βλ.1989). Από το 1994 και μετά η αποχή από τις ευρωεκλογές αυξάνεται, γεγονός που δείχνει ότι χάνουν την πολιτική σημασία που αρχικά τους δόθηκε, και μάλιστα αυτό συμβαίνει χωρίς, τουλάχιστον φαινομενικά, να επηρεάζονται από τη διακύμανση του δικομματισμού. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ενώ στις ευρωεκλογές του 2004 αυξήθηκαν τα ποσοστά του δικομματισμού σε σχέση με τη μείωση που εμφάνιζαν στις ευρωεκλογές του 1999 και του 1994, η αποχή φαίνεται να συνεχίζει να αυξάνεται. Άρα λοιπόν δεν μπορεί κανείς εύκολα να συνάγει ότι η αύξηση της αποχής στις ευρωεκλογές εκφράζει αμφισβήτηση του δικομματισμού. Μάλλον οι ευρωεκλογές καθίστανται όλο και πιο ανούσιες λόγω των μικρών αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, ενώ ενδεχομένως να εκφράζεται μέσω της αποχής και κάποιου είδους ευρωσκεπτικισμός.

Για επιστροφή κλικ εδώ: Ευρωεκλογές και Αριστερά

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

ΨΗΦΙΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ...

Οι εκάστοτε εκλογές εμπεριέχουν, ενδεχομένως, ένα μεγάλο ή μικρότερο δίλημμα για κάθε ψηφοφόρο: ποιόν να ψηφίσω για να με εκπροσωπήσει επαξίως το επόμενο διάστημα στο Κοινοβούλιο;

Στις ευρωεκλογές, ως γνωστόν, δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα: είναι δεδομένοι οι υποψήφιοι και η σειρά εκλογής τους. Κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει γι’αυτό . Εμείς δεν έχουμε παρά να εμπιστευτούμε τίς επιλογές τους. Γι’αυτό ψηφίζουμε κόμμα ή εκλογικό σχήμα, όχι πρόσωπα.

Με ποια κριτήρια ωστόσο ψηφίζουμε «κόμμα» στις ευρωεκλογές;

• με τα ίδια που ψηφίζουμε και στις εθνικές εκλογές: δηλαδή συμφωνούμε με το πρόγραμμα και τις θέσεις του ή δεν συμφωνούμε αλλά το θεωρούμε το λιγότερο κακό.
• με κριτήριο να τιμωρήσουμε αυτούς που μέχρι τώρα εμπιστεύομαστε, αλλά αποδείχτηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης μας, οπότε ψηφίζουμε ένα μικρό κόμμα, που καλά θα ήταν να βγάλει και κανέναν ευρωβουλευτή.
• με αυτοκριτική διάθεση: ψηφίζουμε το κόμμα που είχαμε απορρίψει στις προηγούμενες εκλογές θεωρώντας ακραία την τότε εκλογική συμπεριφορά μας.

Βεβαίως, υπάρχουν και πλείστες άλλες παραλλαγές, τις οποίες αξίζει να αναλύσουμε με την βοήθεια κάποιου ψυχαναλυτή…

Τι συμβαίνει ωστόσο όταν εμείς ψηφίζουμε κάποιους ενταγμένους σε κάποιο κόμμα ή εκλογικό σχήμα συμφωνώντας με το πλαίσιο των θέσεων του, αλλά κάποιοι από αυτούς που εκλέχτηκαν θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μεταπηδήσουν , αφού εκλεγουν, σε κάποιο άλλο κόμμα ή εκλογικό σχήμα, σε κάποιες άλλες θέσεις και απόψεις; Tότε εξοργιζόμαστε, μιλάμε για «αποστασία», σιχτιρίζουμε, και η ζωή συνεχίζεται…Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά, ούτε φαίνεται ότι θα συμβεί στις προσεχείς ευρωεκλογές. Δεν αποκλείεται όμως να συμβεί στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Ας σταθούμε λιγάκι στο ζήτημα αυτό: ποιος θα περίμενε ότι ένα τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς και των ευρωπαίων πράσινων θα τάσσονταν υπέρ του βομβαρδισμού της πρώην Γιουγκοσλαυϊας ή θα συνέπλεε με τα πιο εξωφρενικά επιχειρήματα των πιο επιθετικών κύκλων της ευρωπαϊκής δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας; Kι’ όμως αυτό έγινε, και βρέθηκαν ευρωβουλευτές της αριστεράς και των πράσινων πού ψήφισαν ή ανέχθηκαν απαράδεκτες αποφάσεις…

Ποιος θα περίμενε ότι ένα τμήμα ευρωπαίων αριστερών και πράσινων (συμπεριλαμβανομένων και ελλήνων) θα ήταν υπέρ του εκτρωματικού για την Κύπρο σχεδίου Ανάν και θα μας παρότρυνε για…διεθνιστικούς λόγους να το αποδεχθούμε; Κι όμως, έγινε και αυτό…

Ο κατάλογος είναι μακρύς και προφανώς εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση του τι ψηφίζουν ή τι μας παροτρύνουν να αποφασίσουμε αυτοί που εμπιστεύομαστε εκλογικά, τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στο «δικό μας», κοινοβούλιο.

Αυτό όμως που μπορούμε μετά βεβαιότητος να πούμε, είναι ότι από την εποχή της υπερψήφησης της συνθήκης του Μάαστριχ από την ελληνική ανανεωτική αριστερά μέχρι σήμερα, έχει προκύψει μια μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά της : οι σημερινές θέσεις και απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ απέχουν παρασάγγας από τις θέσεις και απόψεις του τότε «Συνασπισμού», προς το ριζοσπαστικότερο φυσικά. Το ζήτημα πού υπάρχει με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι σημερινές θέσεις του αλλά οι μηχανισμοί από τους οποίους προωθούνται ή δεν προωθούνται καθώς και η εσωτερική του λειτουργία, που αποτελεί ένα σοβαρό ανασχετικό παράγοντα για την συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων γύρω του.

Όσον αφορά τον χώρο των ελλήνων οικολόγων, ενώ φαίνεται να έχουν περισσότερο επεξεργασμένες απόψεις και θέσεις σε σχέση με το παρελθόν, η εμμονή τους σε μια απροσδιόριστη «πράσινη ανάπτυξη» στα πλαίσια του κυρίαρχου σήμερα κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, στερεί την δυνατότητα συνεύρεσής τους με ένα ριζοσπαστικώτερο κοινό, περιορίζοντας την επιρροή τους στους εν γένει «διαμαρτυρόμενους».

Στον χώρο της άκρας αριστεράς, η συνεύρεση κάποιων αξιόλογων σχημάτων με κάποια «εν πολλές αμαρτίες πεσόντα», δεν φαίνεται να δημιουργεί μια δυναμική στήριξης από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, στο βαθμό πού, αντί επεξεργασμένων πολιτικών θέσεων υπερισχύει η καταγγελειολογία και η εμμονή σε μια ανέξοδη «ιδεολογική καθαρότητα».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ακούγονται ίσως ευχάριστα οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι«αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες», ή οι απόψεις πού υποστηρίζουν ότι δεν θα πάθουμε και τίποτα άν εκπροσωπηθούν με λιγώτερους ευρωβουλευτές κάποιες πολιτικές δυνάμεις στο ευρωκοινοβούλιο.

Αυτή τη φορά δεν θα συμφωνήσω με αυτή την τελευταία άποψη. Πιστεύω ότι πρέπει να ψηφίσουμε, μη εμπιστεύομενοι κανέναν αλλά στηρίζοντας αυτούς πού έχουν κάνει ήδη κάποια σημαντικά βήματα μπροστά, αυτούς που δεν καιροσκοπούν εισπράτοντας απλώς ψήφους καταγγελίας ή διαμαρτυρίας…

Πάνος Τότσικας (Προδημοσίευση από το περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ Νο 45 - Ιούνιος 2009)

Για επιστροφή κλικ εδώ: Ευρωεκλογές και Αριστερά

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

Ζητήματα τακτικής

Σήμερα η κρίση του δικομματισμού φαίνεται να εκφράζεται μέσω της μεγάλης αποχής, της πρόθεσης ψήφου στο κόμμα των Οικολόγων Πράσινων και σε μικρότερο βαθμό στον ΣυΡιζΑ και σε μικρότερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Δύο είναι οι κύριοι λόγοι της δημοσκοπικής εκτίναξης των Οικολόγων-Πράσινων. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ευαισθησία που τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί στους πολίτες σε σχέση με το περιβάλλον. Ο δεύτερος λόγος αφορά το άφθαρτο προφίλ του κόμματος ως συνέπεια του γεγονότος ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι δεν έχουν πάρει δημόσια θέση σε κρίσιμες πολιτικές διαμάχες ή τουλάχιστον η θέση τους μέχρι σήμερα δεν είχε ειδικό βάρος. Έτσι, ένα μονοθεματικό κόμμα που από τη μία αναδεικνύει το οικολογικό ως πρωτεύον ζήτημα και από την άλλη δεσμεύει τον ψηφοφόρο σε ελάχιστα άλλα πολιτικά ζητήματα, μπορεί να εκφράσει μια άρνηση στον δικομματισμό που δεν εμπεριέχει θετική πολιτική θέση. Υπό αυτό το πρίσμα θα τολμούσα να πω ότι η δημοσκοπική διόγκωση του κόμματος των Οικολόγων – Πράσινων, πέραν από την έκφραση περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αποτελεί προέκταση της αποχής.

Έχοντας αυτά υπόψη θα επιχειρήσω να αναλύσω τους τέσσερεις άξονες πολιτικής τακτικής της αριστεράς σε σχέση με τους Οικολόγους - Πράσινους. Ο πρώτος άξονας αφορά την ανάδειξη της οικολογικής ταυτότητας και της δράσης της αριστεράς. Είναι αλήθεια ότι σε όποια δραστηριότητα για το περιβάλλον κι αν κοιτάξει κανείς, από κινητοποίηση μέχρι ερώτηση στη βουλή ή στην ευρωβουλή, θα βρει μεταξύ των πρωταγωνιστών τον κόσμο του ΣυΡιζΑ. Αυτό το γεγονός επιτρέπει στη μεριά του ΣυΡιζΑ να κατηγορήσει τους Οικολόγους - Πράσινους για απουσία ή τουλάχιστον πλημμελή παρουσία στους αγώνες και στις περιβαλλοντικές δραστηριότητες που κατά δήλωση τους αποτελούν το πρώτιστο πολιτικό ενδιαφέρον τους. Επιπλέον, ο ΣυΡιζΑ θέτει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε έναν ανώδυνο περιβαλλοντισμό - που εξαντλείται στην πραγματιστική ρύθμιση των συνεπειών της περιβαλλοντικής κρίσης καισε ενσωμάτωση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σε ένα νέο κύκλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, την πράσινη ανάπτυξη – καιστη ριζοσπαστική οικολογία, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την κινητοποίηση των πολιτών και τη σύγκρουση με μικρά και μεγάλα συμφέροντα αλλά και την προοπτική μιας «άλλης» ανάπτυξης.

Ο άλλος πόλος της αριστεράς, το ΚΚΕ, σε σχέση με αυτό τον άξονα άσκησης πολιτικής έναντι των Οικολόγων - Πράσινων δεν έχει να μας πει και πολλά. Όσο κι αν προσπαθεί η Παπαρήγα με επισκέψεις στον Ασωπό και στον Ωρωπό να δηλώσει παρούσα στα περιβαλλοντικά προβλήματα, το μόνο που κατορθώνει είναι να δηλώνει την αγωνία της να επιδείξει κάτι που δεν έχει. Μάλιστα, άγγιξε τα όρια της γελοιότητας όταν δήλωσε ότι το κόμμα της προσπαθεί να πείσει τους εργάτες των εργοστασίων που ρυπαίνουν να στραφούν ενάντια στην εργοδοσία για το ζήτημα του περιβάλλοντος.

Όμως σε σχέση με τον δεύτερο άξονα πολιτικής τακτικής έναντι των Οικολόγων -Πράσινων, σύσσωμηη αριστερά, ΣυΡιζΑ και ΚΚΕ, έχει να επιδείξει μεγάλες επιτυχίες. Ο άξονας αυτός συνίσταται στην απομυθοποίηση των Οικολόγων - Πράσινων μέσω της ανάδειξης τόσο των θέσεων τους, όσο και των θέσεων που έχουν πάρει άλλα ευρωπαϊκά οικολογικά κόμματα σε σχέση με σοβαρά πολιτικά ζητήματα που αφορούν την ελληνική όσο και τη διεθνή πολιτική σκηνή. Αυτή η τακτική έχει ως στόχο να διαφανεί η ασύμβατη σχέση ανάμεσα στους Οικολόγους - Πράσινους και την αριστερά. Δεν θα αναφερθώ στον μακρύ κατάλογο της κριτικής που ασκείται, και μπορεί κανείς εύκολα να τον βρει σε άρθρα εφημερίδων ακόμα και σε προκηρύξεις. Θέλω μόνο να επισημάνω τρία πράγματα. Το πρώτο είναι ότι η κριτική που ασκείται από αριστερή σκοπιά στους Οικολόγους – Πράσινους είναι ορθή στις περισσότερες περιπτώσεις. Ωστόσο, και αυτή είναι η δεύτερη επισήμανση, η κριτική αυτή συχνά λαμβάνει χαρακτήρα πολεμικής και οδηγεί σε περιχαράκωση και σε σεχταρισμό με συνέπεια να είναι αναποτελεσματική. Τέλος, θα πρέπει η αριστερά να προσέξει διότι ρόλο να διαφωτίσει το λαό για τις θέσεις των Οικολόγων – Πράσινων έχει αναλάβει και το Λάος υψώνοντας εθνικιστικές κορώνες. Και δε νομίζω ότι αξίζει στην αριστερά να πάει χέρι–χέρι … για να βγει τρίτο κόμμα.

Ο τρίτος άξονας πολιτικής τακτικής της αριστεράς έναντι των οικολόγων – πράσινων έγκειται στην προσπάθεια να παρουσιαστούν ωςκατασκεύασμα των ΜΜΕ και μακρύ χέρι επιχειρηματικών συμφερόντων, ακόμα και ως κόμμα «περιβαλλοντικής μπίζνας ». Η κριτική αυτή δεν είναι αβάσιμη, με δεδομένο ότι στις προηγούμενες εκλογές (’07) οι Οικολόγοι – Πράσινοι συγκέντρωσαν μόλις 1,07% ενώ μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο κανείς δεν ήξερε τίποτα γι αυτούς. Και άξαφνα εκτινάσσονται σε ποσοστά που είναι ως και διψήφια και μετατρέπονται σε καθοριστικό παράγοντα της έκβασης των ευρωεκλογών, χωρίς εν τω μεταξύ να έχουν κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τιέκαναν τόσα χρόνια.

Ωστόσο, η κριτική που τους γίνεται σε αυτό το σημείο θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική. Η αριστερά δεν πρέπει να ξεχνάει και τα δικά της! Δεν μπορεί κανείς εύκολα μιλήσει για στημένες υπέρ των Οικολόγων - Πράσινων δημοσκοπήσεις, χωρίς να αμφισβητήσει τα δικά μας, του ΣυΡιζΑ, δεκαεφτάρια και δεκαοχτάρια πριν από περίπου ένα χρόνο. Ειδικά όταν εκείνη την περίοδο χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει παιχνίδι στο εσωτερικό του Πασόκ από μεριάς επιχειρηματικών συμφερόντων. Επίσης, δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για μεγάλη παρουσία στα κανάλια, όταν κι εμείς τότε πηγαίναμε από πάνελ σε πάνελ και από συνέντευξη σε συνέντευξη, χωρίς καν να είναι προεκλογική περίοδος. Γι αυτό και ο Τσίπρας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους συμβουλεύεινα μην πέσουν στην «δημοσκοπική παγίδα», όπως ομολογεί αυτοκριτικά ότι έκανε ο ίδιος. Τώρα, όσον αφορά τα περί «περιβαλλοντικής μπίζνας », επειδή προέρχονται από το ΚΚΕ … το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να σιωπά σε σχέση με κομματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Πέραν, του γεγονότος ότι ο τρίτος άξονας κριτικής στους Οικολόγους-Πράσινους είναι πιο προβληματικός από τους προηγούμενους, και οι άλλοι δύο μπορούν να αποδώσουν καρπούς μόνο υπό όρους και σε σχέση με ψηφοφόρους που κινούνται γενικώς γύρω από το κέντρο και την αριστερά και έχουν κάποιο, έστω μικρό, μη τηλεοπτικό ενδιαφέρον για την πολιτική. Ούτε γενικώς ο κόσμος που δείχνει ένα ενδιαφέρον για το περιβάλλον φαίνεται διατεθειμένος να δώσει συγκρούσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα, ούτε είμαι σίγουρος ότιο κόσμος πλατύτερα θα μπει στον κόπο να κατανοήσει τη διάκριση ανάμεσα στη ριζοσπαστική οικολογία και στο ενδιαφέρον του Σκάι για τα ζώακαι τις δενδροφυτεύσεις. Όπως επίσης δεν τον ενδιαφέρει η υπενθύμιση ότι ο Αλ Γκόρ μετείχε της κυβέρνησης Κλίντον που βομβάρδιζε στη Γιουγκοσλαβία με τη συναίνεση του γερμανού οικολόγου υπ. Εξ. Γ. Φίσερ. Σε έναν ευρύτερο κόσμο όλα αυτά φαντάζουν περισσότερο ως γκρίνια για τη φυγή του από τον κοινοβουλευτικό πεντακομματισμό παρά ως μία έντιμη κριτική στο κόμμα των Οικολόγων – Πράσινων.

Με δεδομένα όσα ανέφερα, οι μόνοι που πραγματικά φαίνεται να κατανοούν αυτό που συμβαίνει με την άνοδο των Οικολόγων – Πράσινων είναι ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος. Κατανοώντας ότι το ρεύμα που έχει δημιουργηθεί από τους Οικολόγους – Πράσινους δεν μπορεί εύκολα να ανακοπεί λόγω των χαρακτηριστικών του κόσμου που εκφράζει, οι Τσίπρας και Αλαβάνος φαίνεται να προσπαθούν να μην πολώσουν το κλίμα ανάμεσα στο ΣυΡιζΑ και στον οικολογικό χώρο. Η τακτική αυτή έχει βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Βραχυπρόθεσμα δεν πολώνει έναν κόσμο ο οποίος διάκειται θετικά προς τους οικολόγουςαλλά έχει ανοιχτά τα αυτιά του στην αριστερά. Έτσι, η όποια κριτική ασκείται στους Οικολόγους – Πράσινους συναντά ευήκοα ώτα στον κόσμο αυτόν. Μακροπρόθεσμα, η τακτική αυτή αποτελεί επένδυση αφενός για τη διατήρηση ενός κοινωνικού ακροατηρίου ευαίσθητου για περιβαλλοντικά ζητήματα, αφετέρου, για όποια σχέδια κεντρικών συνεργασιών μετά τις ευρωεκλογές και για ενδεχόμενη στροφή ενός κομματιού από τους Οικολόγους – Πράσινους σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Παραπέρα, εφόσον ισχύει η εκτίμηση ότι οι Οικολόγοι – Πράσινοι αποτελούν σφήνα στον δικομματισμό - έστω και αν αυτό δεν γίνεται με τους όρους που η αριστερά θα ήθελε - και όχι συγκάτοικοι άλλου ορόφου στην ίδια πολυκατοικία, τότε ο ΣυΡΙζΑ δεν θα πρέπει με την στάση του να τους σπρώξει στην αγκαλιά του δικομματισμού, αλλά κατά το δυνατόν να τους προσεταιριστεί. Η τακτική αυτή φαίνεται να αποτελεί την χρονικά καθυστερημένη εκδοχή μιας απόπειρας ενότητας του ΣυΡιζΑ με τους Οικολόγους – Πράσινους που είχε αποτύχει στις εκλογές του 2007. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον, με κάποιον τρόπο, θα υπάρξει η ωριμότητα ώστε να ευοδωθεί …

Βαλάντης Στεργίου

Για επιστροφή κλικ εδώ: Ευρωεκλογές και Αριστερά

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

Επιτέλους ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α!

Έγινε το πρώτο βήμα. Το όραμα δεκαετιών, η ενότητα και η πολιτική συγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς, άρχισε να μπαίνει σ’ ένα δρόμο. Είμαστε οργανώσεις και αγωνιστές προερχόμενοι από την ίδια μήτρα ( την κρίση του εργατικού και κοινωνικού κινήματος, την κρίση της αριστεράς ) αλλά και προερχόμενοι από τα αντικαπιταλιστικά ρεύματα που γεννήθηκαν στους ριζοσπαστικούς αγώνες των 20 τελευταίων χρόνων. Το επιβάλλουν οι καιροί, η εμπειρία των χρόνων που πέρασαν. Το επιτάσσει ο διεθνής περίγυρος, οι πιέσεις, η εργασιακή επισφάλεια και η κρίση. Η υπέρβαση της λογικής της αυτόνομης οικοδόμησης είναι σήμερα εφικτή. Ο Δεκέμβρης ρίχνει κι αυτός το βάρος του. Ο Δεκέμβρης που δεν τέλειωσε, κι ας τον ερευνούν ακόμη οι κοινωνιολόγοι στα εργαστήρια για να βρουν αν ήταν ή δεν ήτανε εξέγερση…

Το ενωτικό εγχείρημα δεν έρχεται απ’ το πουθενά: ήμασταν μαζί στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της περιόδου. Στις παρεμβάσεις-συσπειρώσεις στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, στα σχήματα της ΕΑΑΚ, στα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα στις γειτονιές, στον ΑΣΕΠ το ’98, στην πρωτοβουλία αγώνα 2003, στο Δεκέμβρη. Θεωρούμε ότι οι κάθετοι διαχωρισμοί μεταξύ των οργανώσεων και ανένταχτων δεν ισχύουν σήμερα. Δεν υπάρχει μία αλήθεια. Συμφωνούμε ότι δεν είμαστε απλά εκλογικό μέτωπο, αλλά ανοιχτή διαδικασία διαμόρφωσης επαναστατικού ρεύματος.

Το ευχάριστο είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκει έδαφος σε ανένταχτους αγωνιστές. Όμως εδώ πρέπει νάμαστε προσεκτικοί. Τρία είναι τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε:

• Οι αργές και βασανιστικές διαδικασίες συναίνεσης μεταξύ των οργανώσεων, απαραίτητης βέβαια, που θ’ αφήνουν όμως απέξω τους ανένταχτους αγωνιστές να παρακολουθούν την κοπτορραπτική βλέποντας τα καπέλα να σφυρίζουν γύρω τους. Οι μη οργανωμένοι σύντροφοι, γιαυτό προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να οργανωθούν. Είναι απαραίτητο να υπάρχει η έννοια του μέλους, με καθήκοντα, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Θέλουμε να πληρώνουμε τη συνδρομή μας, όχι να δίνουμε ενίσχυση. Άσε που η αστική δημοκρατία κατοχυρώνει στο μέλος κάθε σωματείου το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και ν’ αποφασίζει με την αρχή της πλειοψηφίας…

• Το τσουβάλιασμα όλων σε μια «δωδέκατη συνιστώσα-κόμμα ανένταχτων» σε στυλ ΣΥΡΙΖΑ: Οι οργανωμένοι σ. έχουν κοινές αφετηρίες και ιδεολογικές αναφορές. Πώς θα εκπροσωπήσει ένας ανένταχτος τους υπόλοιπους ανένταχτους; Σε ποια πολιτική βάση, με ποια διαδικασία; Πολλοί απ’ τους παλιότερους ανένταχτους έχουν σαν μόνο κοινό χαρακτηριστικό την ιδιότητα του «πρώην». Πρέπει να διδαχτούμε και από τους συντρόφους που με επιλογή τους πολιτικοποιούνται και μάχονται μέσα από τα αντικαπιταλιστικά σχήματα με κουλτούρα ΕΑΑΚ. Μας ενδιαφέρει να μπουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καινούργιοι σ. που στρατεύονται για πρώτη φορά, ή ψάχνουμε απλώς ζωτικό χώρο για το μαγαζί μας; Κάποιοι σε παραδιπλανούς χώρους φτιάχνουν ένα ακόμη μαγαζάκι για να διαπραγματευτούν καλύτερα θέσεις, πολιτικές και μη…

• Από δημοκρατική ευαισθησία και πολιτικό τακτ στην αντιμετώπιση αυτού του πολιτικού προβλήματος (που φαντάζει οργανωτικό αλλά δεν είναι…),ορισμένοι σ. διολισθαίνουν στην «πολιτική ορθότητα» προτείνοντας καλοπροαίρετα θεσμική κατοχύρωση του ρόλου των ανένταχτων: υποχρεωτικά οι εκπρόσωποι της συνέλευσης πρέπει να είναι ανένταχτοι. Οδηγούμαστε έτσι σ’ έναν ιδιότυπο ρατσισμό απέναντι στην έννοια του οργανωμένου αγωνιστή. Επιτέλους, ελπίζουμε το στάτους του ανένταχτου να είναι περιστασιακή ιδιότητα. Κανείς μας δε στρατεύτηκε στην αριστερά με τ’ όνειρο να γίνει κάποτε ανένταχτος!

Πριν προχωρήσουμε σε θεσμοθέτηση ποσοστώσεων για γυναίκες, ανένταχτους και γενικώς πρόσωπα χρήζοντα βοηθείας, θα ’πρεπε προηγουμένως να έχουμε κατοχυρώσει στις οργανώσεις και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη θεσμοποίησή τους. Δεν είναι κομψό να συζητούν τη συμμετοχή των γυναικών αποκλειστικά άντρες και σε κάθε περίπτωση δεν είναι καλό αυτά να συζητούνται με όρους ψηφοδέλτιου.

Όσοι ανένταχτοι προσεγγίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα, το κάνουν ακριβώς με στόχο την υπέρβαση αυτής τους της ιδιότητας. Η άποψη:«Δεν παίρνουμε αποφάσεις-λειτουργούμε στη βάση της συναίνεσης», θα μπορούσε ακριβέστερα να διατυπωθεί:«Παίρνουμε αποφάσεις, αλλά τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δε συμμετέχουν στη λήψη τους». Η υπέρβαση είναι ν’ αποκτήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δομή και υπόσταση, λειτουργίες-μακριά από εσωστρέφεια λέσχης συζητήσεων- και μέλη, οργανωμένα και μη. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο το συντονιστικό, και από κει και κάτω η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να είναι «μαγική εικόνα», «σοσιαλισμός από τα πάνω». Όποιος εκφράζει τη συνέλευση, οργανωμένος ή μη, θα μπορεί να την εκπροσωπεί στη βάση της πολιτικής διαδικασίας που προηγήθηκε και όχι ως εκπρόσωπος της «ισχυρότερης» τοπικά οργάνωσης ή ακριβώς επειδή είναι ανεξάρτητος. Στη Ν. Σμύρνη έχουμε κατακτήσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Η αυτόνομη δυναμική του εγχειρήματος δίνει ταυτότητα σ’ ένα δυναμικό διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής προέλευσης. Πρέπει να προχωρήσουμε, πρέπει να φτάσουμε μέχρι το τέλος: από τα πολλαπλά εγώ ν’ αναδυθεί το εργατικό εμείς για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Ενδεχόμενη αποτυχία δε θάναι απλώς μια ευκαιρία που χάθηκε. Θα μας φέρει πιο πίσω από κει που ξεκινήσαμε. Θεωρούμε ότι η διαδικασία διεύρυνσης δεν έχει κλείσει. Ας σαλπίσουμε προσκλητήριο ενότητας της επαναστατικής αριστεράς με τρόπο πειστικό ότι κάτι νέο γεννιέται. Η Πρωτομαγιά και οι φοιτητικές εκλογές πήγαν καλά. Μπροστά μας έχουμε τη μάχη των ευρωεκλογών. Ας πούμε ένα ηχηρό ναι στην ενότητα, στην προοπτική της ενοποίησης, όσων δε συμβιβάζονται με τον υπαρκτό καπιταλισμό επιμένοντας στην 11η θέση για τον Φόυερμπαχ…

Ιπποκράτης Κωστής
Νίκος Ξηρουδάκης
Αλέξανδρος Παπασπυρίδης

Για επιστροφή κλικ εδώ: Για την πολιτική συγκρότηση και την ενότητα της Αριστεράς

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

Οι δυνάμεις της αριστεράς να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο

Συνέντευξη του Ευτύχη ΜΠΙΣΤΑΚΗ στον Κωνσταντίνου ΖΑΓΑΡΑ στην εφημερίδα "ΑΥΓΗ"

Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/06/2009

"Η κοινή δράση και ο διάλογος θα συμβάλουν στην αλληλοκατανόηση, στην υπέρβαση τραυματικών καταστάσεων και στη δημιουργία προϋποθέσεων για μονιμότερες μορφές συνεργασίας" σημείωσε στην "Αυγή" ο καθηγητής πανεπιστημίου και αγωνιστής της αριστεράς Ευτύχης Μπιτσάκης. Παράλληλα επισήμανε πως η κοινή δράση της αριστεράς αποτελεί προϋπόθεση ώστε να καταφέρει να υπερβεί τις αδυναμίες και τα λάθη του παρελθόντος.

Σχολιάζοντας τη ρήση της Αλέκας Παπαρήγα ότι "δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας" διαχώρισε την ηγεσία του ΚΚΕ από τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενώ πρόσθεσε πως οι ηγεσίες των τριών συνιστωσών της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) πρέπει να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο.

* Είναι γνωστό ότι για χρόνια συμμετέχετε στις δραστηριότητες και τα όργανα του ΝΑΡ. Παρ' όλα αυτά συχνά κάνετε προτάσεις ενότητας της αριστεράς. Θεωρείτε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό;

Έχω κι εγώ την κακή συνήθεια να παρεμβαίνω ενίοτε στην πολιτική, επειδή πιστεύω ότι εκφράζω την επιθυμία και τις ελπίδες του "λαού" της αριστεράς ή, έστω, της πλειοψηφίας των αριστερών, κομμουνιστών και μη. Δεν έκανα όμως ποτέ πρόταση για ενότητα, αλλά για κοινή δράση, επιμέρους συνεργασίες και δημιουργικό διάλογο. Στις προηγούμενες εκλογές, π.χ., πρότεινα να υπάρξει κοινό ψηφοδέλτιο με βάση τρία σημεία: Εναντίον της φτώχειας μέσα στον αυξανόμενο κοινωνικό πλούτο, εναντίον της συστηματικής οικοδόμησης του κράτους καταστολής και εναντίον των πολέμων της "νέας τάξης". Κάνοντας αυτή την πρόταση ήξεραν ότι δεν θα γινόταν δεκτή από το σύνολο της αριστεράς. Τότε γιατί την έκανα; Όπως έγραψε η Εποχή, κάποιος έπρεπε να την κάνει. Αλλά προτάσεις αυτού του είδους εντάσσονται σε μια ευρύτερη προοπτική: Αυτό που σήμερα δεν είναι εφικτό, είναι αναγκαίο και πρέπει κάποτε να γίνει. Πράγματι: Ζούμε σε μια εποχή που διακυβεύεται το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά οι δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς δεν μπόρεσαν ακόμα να υπερβούν το παρελθόν τους. Είμαστε όλοι θραύσματα της κάποτε ενιαίας αριστεράς. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από στοιχειώδεις μορφές συνεργασίας. Η κοινή δράση και ο διάλογος θα συμβάλουν στην αλληλοκατανόηση, στην υπέρβαση τραυματικών καταστάσεων και στη δημιουργία προϋποθέσεων για μονιμότερες μορφές συνεργασίας, εκλογικές συνεργασίες κ.λπ.

* Πώς είδατε την πρόταση του Μανώλη Γλέζου για κοινό ευρωψηφοδέλτιο και κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς;

Η πρόταση του Μανώλη Γλέζου, παλαιού συγκρατούμενου, κινείται περίπου στο ίδιο πνεύμα. Ήταν, λοιπόν, φυσικό ότι δεν θα έβρισκε πολλά "ευήκοα ώτα". Όμως έπρεπε να γίνει. Και μια διευκρίνιση: Χωρίς ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μας με το παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον. Επί του παρόντος, στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίες είναι ανέφικτες. Όμως πρέπει να επιμείνουμε στο εφικτό: στην κοινή δράση και στον θεωρητικό διάλογο. Οι τρεις σημερινές συνιστώσες της αριστεράς είναι ένα δεδομένο. Παρά τις διαφορές, αντικειμενικά δεν είναι εχθρός. Άλλος είναι ο εχθρός. Οι ηγεσίες των τριών συνιστωσών (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοιν. αριστερά) έχουν συνεπώς ιστορική ευθύνη: να σταματήσουν τον ενδοαριστερό εμφύλιο και να συνεργαστούν στα επιμέρους, χωρίς να απαιτούν ομοφωνία σε θέματα στρατηγικής. (Ποια από τις τρεις συνιστώσες έχει επεξεργασμένη στρατηγική;).

* Μπορεί η αριστερά στη χώρα μας να κατανοήσει αδυναμίες και λάθη του παρελθόντος που την οδήγησαν στον πολυκερματισμό και να τα μετατρέψει σε δημιουργική δύναμη;

Έχουν γραφτεί πολλά για την ιστορία της αριστεράς, αρχίζοντας από το 1940. Όμως μια συνολική και γενικά αποδεκτή ερμηνεία των κρίσιμων στιγμών αυτής της περιόδου δεν υπάρχει. Παραδείγματος χάριν: Γιατί το νικηφόρο ΕΑΜ διεκδικούσε λίγα υπουργεία στον Λίβανο χάριν μιας "εθνικής ενότητας"; Γιατί παρευρέθηκε στη μάχη του Δεκέμβρη (1949) και, αφού δέχτηκε την πρόκληση, γιατί έστειλε τον Άρη στην Ήπειρο να κυνηγά τον ανύπαρκτο Ζέρβα; Και γιατί το ΕΑΜ παραδόθηκε αμαχητί στη Βάρκιζα; Και πώς να δικαιολογηθεί η ασυναρτησία που χαρακτηρίζει την τραγική πολιτική την περίοδο του Εμφυλίου; Και όταν υπήρξε μια νέα ευκαιρία μετά την πτώση της χούντας, τι νόημα είχε ο στόχος της "αλλαγής", της "στέρεας αλλαγής"; Εβδομήντα χρόνια: άλλοι δεν θέλουν, άλλοι δεν νοιάζονται και άλλοι, παρά τις καλές προθέσεις, παραμένουν δέσμιοι του παρελθόντος. Η κοινή δράση, μορφές συνεργασίας και το άνοιγμα της θεωρητικής συζήτησης αποτελούν προϋπόθεση για να υπερβούμε την ιστορία μας. Καμία από τις δύο κύριες συνιστώσες της αριστεράς δεν πραγματοποίησε τη θεωρητική υπέρβαση. Αλλά το μέλλον, αν και σκοτεινό, είναι μπροστά μας.

* Παρακολουθήσατε το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ και τις αποφάσεις του; Θεωρείτε πως είναι δυνατό να "ταιριάξουν τα χνώτα" σας -όπως λέει η Αλ. Παπαρήγα- μετά την επαν-υιοθέτηση της σταλινικής περιόδου εκ μέρους του ΚΚΕ;

Πρώτη διευκρίνιση: Δεν ταυτίζω τους τίμιους αγωνιστές του ΚΚΕ με τη σημερινή ηγεσία αυτού του κόμματος. Προφανώς τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν, δοθέντος ότι εγώ είμαι "ναυάγιο της ταξικής πάλης", που κατά καιρούς με ανασύρει από τον πάτο ο αστικός Τύπος για να χτυπήσω το κόμμα και τον "σοσιαλισμό που γνωρίσαμε" (Ριζοσπάστης). Αλλά το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Η ηγεσία του ΚΚΕ, μη θέλοντας και μη μπορώντας πλέον να ερμηνεύσει την ιστορία του κόμματος και προπαντός την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, διαμόρφωσε μια αντιμαρξιστική αντίληψη της ιστορίας. Και τώρα είναι πλέον έγκλειστη στο "θεωρητικό" σχήμα της. Να ελπίσουμε πως οι νέες δυνάμεις του ΚΚΕ θα μπορέσουν να υπερβούν αυτή την ιστορική και πρακτική οπισθοδρόμηση και να συμπορευτούν στους κοινούς αγώνες με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς; "Ενότητα μέσα στη διαφορά" δεν έλεγε ο Λένιν και πριν απ' αυτόν ο Μαρξ και πριν από τον Μαρξ ο Χέγκελ;

*(Και μία σύμπτωση: πριν από μισό αιώνα άρχισα να συνεργάζομαι με την Αυγή με το ψευδώνυμο Κώστας Πολίτης. Θα μάθουμε να συνομιλούμε ξανά;).

Για επιστροφή κλικ εδώ: Για την πολιτική συγκρότηση και την ενότητα της Αριστεράς

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]

Από τον Καλύβη στον ...Γαβρίλη

Στην Αυγή λίγο πριν από το Πάσχα, δημοσιεύτηκε η παρακάτω είδηση: “Την παραίτησή του από την Ε.Ε. της ΓΣΕΕ και από αυτή του αναπληρωτή προέδρου υπέβαλε χθες ο Αλ. Καλύβης, επικεφαλής της Αυτόνομης Παρέμβασης τα τελευταία 15 χρόνια. Η χθεσινή υποβολή της παραίτησης είχε τυπικό χαρακτήρα και θα γίνει αποδεκτή στην επόμενη συνεδρίαση της Ε.Ε. μετά το Πάσχα...”

Όμως το ενδιαφέρον βρίσκεται στη συνέχεια: “...καθώς έχει αποφασιστεί τόσο από τον ίδιο όσο και από την Αυτόνομη Παρέμβαση η εκλογή στις αντίστοιχες θέσεις του Γιώργου Γαβρίλη, ο οποίος σήμερα είναι μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ” Δεν αναφερόμαστε στην αντίφαση της φράσης “είχε αποφασιστεί η εκλογή στις αντίστοιχες θέσεις...” και τι σηματοδοτεί αυτή ως πολιτική πρακτική. Ελπίζουμε να βρεθεί κάποιος από την “ανανεωτική πτέρυγα” και να εξηγήσει καλύτερα απ' εμάς αυτά τα ζητήματα στους σ. του “αριστερού ρεύματος”.

Εμείς, ως απλοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, ενδιαφερόμαστε για την μπάλα που παίζει το “κόμμα” μας στην ΓΣΕΕ. Διότι, όταν μέσα στο γήπεδό του - που είναι τα συνδικάτα – έχει πουλήσει το παιχνίδι, πώς θα παίξει σε ένα μήνα στην “Ευρώπη”; Η εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ΓΣΕΕ φαίνεται να απασχολεί μόνον εμάς και καμία συνιστώσα του. Ακόμα και οι ΚΟΕτζήδες φέτος κάθισαν ήσυχα. Τους τραβάει το κόμμα από το μανίκι. Δεν πέταξαν την πρωτομαγιά κουλουράκια στην πουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ...

Ένα τέτοιο κεντρικό πολιτικό ζήτημα, αντί να τεθεί στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητήθηκε ούτε καν στον ΣΥΝ. Όλα αυτά έγιναν στο όνομα της “αυτονομίας” των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Θεωρήθηκε ότι είναι ένα εσωτερικό ζήτημα της “Αυτόνομης Παρέμβασης” και δεν αφορά κανένα άλλο, ούτε τον ΣΥΝ, ούτε βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο προπονητής της εργατικής ομάδας του ΣΥΝ πρόβαλε αυτή την “αυτονομία” ως ασπίδα προστασίας για να δώσει απερίσπαστος το ...δαχτυλίδι στον αντικαταστάτη του και να μην διαταραχθεί ο "τυπικός χαρακτήρας" της διαδικασίας...

Μερικές μέρες αργότερα, δεν ξέχασε μόνον την “αυτονομία” αλλά και την ίδια την παράταξή του, την “Αυτόνομη Παρέμβαση”. Στο κείμενό του, που δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη “Αυγή” (03/05/09) με τίτλο: “Επανεκτιμώντας τον ρόλο των συνδικάτων”, από τις 1854 λέξεις του δεν βρέθηκε καμία που να αφορά στην έννοια “συνδικαλιστική παράταξη”. Ούτε βέβαια στην “Αυτόνομη Παρέμβαση” και στην ...αυτονομία της!

Όμως, αναφέρεται η έννοια της “αυτονομίας” του συνδικάτου. Όταν λοιπόν ο σ. Α. Καλύβης θέλει να προβάλει κάποια θέση, βγάζει από το ιδεολογικό του οπλοστάσιο και μια αυτονομία. Γράφει λοιπόν: “Η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να σέβεται την αυτονομία των συνδικάτων, και με όρους αυτονομίας πρέπει να τα κρίνει. Αλλιώς θα οδηγηθούμε στην σεχταριστική αντίληψη του ΚΚΕ, που θεωρεί ότι δεν υπάρχει κίνημα αν δεν το ελέγχει.” Η αυτονομία των συνδικάτων από τις αστικές πολιτικές όπως και από τις κομματικές παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν είναι ζητούμενο για τον Α. Καλύβη. Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή του τα 15 προηγούμενα χρόνια τίποτα για τις κομματικές σκοπιμότητες που υπηρετούν οι εκπρόσωποι της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ!

Δεν νομίζουμε ότι είναι τόσο αφελής και δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα απ' όλα αυτά. Εθελοτυφλεί απέναντι στην κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος από την ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ γιατί δεν είναι κόσμιο να κατηγορεί τους συνεργάτες του, με τους οποίους “συγκυβερνά” στα προεδρεία. Η συνέχεια του κειμένου του είναι αρκετά αποκαλυπτική για το πως προσπαθεί να τεκμηριώσει από ..αριστερή σκοπιά αυτή την συγκυβέρνηση: "Οι αριστεροί συνδικαλιστές συμμετέχουν μέσα στα συνδικάτα και διαχειρίζονται μαζί με άλλους εκλεγμένους συνδικαλιστές τις υποθέσεις των συνδικάτων. Συγκρούονται με διαφορετικές απόψεις και επιχειρούν να εμβολιάσουν τη λειτουργία των συνδικάτων με τη συμμετοχή των εργαζομένων και την πιο πλατιά δημοκρατία, να ενισχύσουν τον ταξικό και διεκδικητικό τους χαρακτήρα. Τα αντιπροσωπευτικά προεδρεία που είναι εκτελεστικά όργανα μη συνεργασίας είναι αυτά που αποτυπώνουν τον υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων στις διοικήσεις και επιτρέπουν τη λειτουργία των συνδικάτων χωρίς "προκάτ" συμφωνίες και αποκλεισμούς."

Αυτά, δεν τολμούσε να τα πει ούτε ο Δ. Χατζησωκράτης, που έχει καθαρές και δηλωμένες συνδιαχειριστικές αντιλήψεις! Υπερασπιζόταν τουλάχιστον με πολιτικούς όρους τις επιλογές του για συμμαχίες στις διοικήσεις των οργάνων. Αναρωτιόμαστε, αφού τα αντιπροσωπευτικά προεδρεία λύνουν και διαχρονικά και δομικά τόσα σημαντικά προβλήματα στο συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί ο σ. Καλύβης δεν προτείνει να θεσμοθετηθούν και με καταστατικές αλλαγές να καταργηθεί η διαδικασία συγκρότησης οργάνων; Εμείς, αν πιστεύαμε αυτά που διακηρύσσει, αυτό θα κάναμε!

Όμως, έχουμε άλλη αντίληψη για αυτά τα ζητήματα. Αντιλαμβανόμαστε μόνο ως λύση ανάγκης την προσφυγή σε αντιπροσωπευτικά προεδρεία. Σε έκτακτες περιπτώσεις, όταν δεν μπορούν να συγκροτηθούν προεδρεία και κινδυνεύει το συνδικάτο να μείνει χωρίς διοίκηση, τότε μπορεί να γίνει αποδεκτή μια τέτοια λύση. Πρακτικά, αυτές οι θεωρητικές απόψεις του κ. Καλύβη έχουν εφαρμοστεί, εκτός από την συγκρότηση των προεδρείων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε κατώτερα συνδικαλιστικά όργανα μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν περιπτώσεις απροκάλυπτης συνεργασίας με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΕΞΙΑΣ, της εργοδοσίας, του κράτους... Αυτές οι "αριστερές" αντιλήψεις για τον συνδικαλισμό χρησιμεύουν ως ερείσματα σε διάφορα λαμόγια για να χωθούν στα κόλπα χέρι – χέρι με Πασόκους και Δεξιούς, χωρίς να έχουν καμιά πολιτική αναστολή. Είναι και αυτό ένα εργαλείο για να σφυριλατηθεί η ενότητα της λαμογιάς! Το επόμενο βήμα είναι συνήθως το ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπου πλέον ξεπερνιόνται για χάριν αυτής της ενότητας και οι παρατάξεις και τα κόμματα...

Απ' ότι γνωρίζουμε, πολλοί σύντροφοι από τον ΣΥΝ δεν συμμερίζονται αυτές τις πεποιθήσεις του Α. Καλυβη. Σε πολλά πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικάτα, εκφράζουν αντίθετες απόψεις στις συνδικαλιστικές παρατάξεις που συμμετέχουν και δεν στηρίζουν την συγκρότηση “αντιπροσωπευτικών” προεδρείων. Όμως, οι θέσεις του Α. Καλύβη δυστυχώς δεν είναι οι προσωπικές απόψεις κάποιου στελέχους του ΣΥΝ. Είναι οι καθοδηγητικές θέσεις του “αριστερού ρεύματος” για το εργατικό κίνημα. Και αυτό ακριβώς είναι το μείζον ζήτημα.....

Ο «Δεκέμβρης» πήγε σήμερα πλατεία Βικτορίας…

Περάσαμε σήμερα από τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας. Η συγκέντρωση της πλατείας Κλαυθμώνος ήταν για …κλάματα. Αν δεν πήγαινε εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε προσυγκέντρωση στην Χαλκοκονδύλη, δεν θα γέμιζε ούτε το πεζοδρόμιο. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο απ’ τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μπλοκ των μεταναστών που έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην συγκέντρωση. Η συγκέντρωση στο Μουσείο, έκανε πορεία προς την βουλή και είχε κάποιο κόσμο, αλλά ήταν ψόφια. Η πορεία αυτή ήταν πολιτικά ενταγμένη στην διαδρομή: Από τον «Δεκέμβρη» στην κάλπη των ευροεκλογών. Γι αυτό, η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αναζητώντας ευρύτερα ερείσματα, πλασαρίστηκε ως συγκέντρωση σωματείων που πάνε κόντρα στην ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Στην υπηρεσία αυτής της σκοπιμότητας, πολλά γνωστά στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (κυρίως από την νεογέννητη ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον χώρο των Μ-Λ) κρατούσαν πανό σωματείων. Όμως, επειδή έπρεπε να εμφανιστούν και τα κομματικά πανό, γιατί έρχονται οι ευρωεκλογές, υπήρξε μεγάλο μπέρδεμα ανάμεσα στα κομματικά και στα συνδικαλιστικά μπλοκ, με αποτέλεσμα να μπερδεύεις τα σωματεία και τα κόμματα! Γι’ αυτό λοιπόν, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να διευκολύνουν τα πράγματα. Για να καταλαβαίνει ο κόσμος τι είναι αυτό που βλέπει, είχαν τοποθετήσει σε αρκετά πανό υπογραφές με μεγαλύτερα γράμματα από αυτά με τα οποία ήταν γραμμένα τα συνθήματα! Έτσι λοιπόν, ο κόσμος διάβαζε τις υπογραφές και όχι τα συνθήματα. Για παράδειγμα, όταν έβλεπες το πανό με την τεράστια υπογραφή «Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών» και από κάτω αρκετούς γνωστούς ΝΑΡίτες, καταλάβαινες αμέσως ότι αυτό το μπλοκ δεν είναι κομματική οργάνωση του ΝΑΡ αλλά σωματείο...

Όμως η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την συγκέντρωση της πλατείας Βικτoρίας. Ήταν η πιο μαζική και ζωντανή πορεία, σε σχέση με αυτές που περιγράψαμε παραπάνω. Ήταν ένα ζωντανό, πολύχρωμο, νεανικό ποτάμι που ακολούθησε την δική του διαδρομή από την πλατεία Βικτoρίας, στην πλατεία Καραϊσκάκη, Πειραιώς, Ομόνοια, και κατέληξε στην πλατεία Κοτζιά. Το κλίμα θύμιζε ότι ο «Δεκέμβρης» υπάρχει ακόμα…