ΨΗΦΙΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ...

Οι εκάστοτε εκλογές εμπεριέχουν, ενδεχομένως, ένα μεγάλο ή μικρότερο δίλημμα για κάθε ψηφοφόρο: ποιόν να ψηφίσω για να με εκπροσωπήσει επαξίως το επόμενο διάστημα στο Κοινοβούλιο;

Στις ευρωεκλογές, ως γνωστόν, δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα: είναι δεδομένοι οι υποψήφιοι και η σειρά εκλογής τους. Κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει γι’αυτό . Εμείς δεν έχουμε παρά να εμπιστευτούμε τίς επιλογές τους. Γι’αυτό ψηφίζουμε κόμμα ή εκλογικό σχήμα, όχι πρόσωπα.

Με ποια κριτήρια ωστόσο ψηφίζουμε «κόμμα» στις ευρωεκλογές;

• με τα ίδια που ψηφίζουμε και στις εθνικές εκλογές: δηλαδή συμφωνούμε με το πρόγραμμα και τις θέσεις του ή δεν συμφωνούμε αλλά το θεωρούμε το λιγότερο κακό.
• με κριτήριο να τιμωρήσουμε αυτούς που μέχρι τώρα εμπιστεύομαστε, αλλά αποδείχτηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης μας, οπότε ψηφίζουμε ένα μικρό κόμμα, που καλά θα ήταν να βγάλει και κανέναν ευρωβουλευτή.
• με αυτοκριτική διάθεση: ψηφίζουμε το κόμμα που είχαμε απορρίψει στις προηγούμενες εκλογές θεωρώντας ακραία την τότε εκλογική συμπεριφορά μας.

Βεβαίως, υπάρχουν και πλείστες άλλες παραλλαγές, τις οποίες αξίζει να αναλύσουμε με την βοήθεια κάποιου ψυχαναλυτή…

Τι συμβαίνει ωστόσο όταν εμείς ψηφίζουμε κάποιους ενταγμένους σε κάποιο κόμμα ή εκλογικό σχήμα συμφωνώντας με το πλαίσιο των θέσεων του, αλλά κάποιοι από αυτούς που εκλέχτηκαν θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μεταπηδήσουν , αφού εκλεγουν, σε κάποιο άλλο κόμμα ή εκλογικό σχήμα, σε κάποιες άλλες θέσεις και απόψεις; Tότε εξοργιζόμαστε, μιλάμε για «αποστασία», σιχτιρίζουμε, και η ζωή συνεχίζεται…Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά, ούτε φαίνεται ότι θα συμβεί στις προσεχείς ευρωεκλογές. Δεν αποκλείεται όμως να συμβεί στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Ας σταθούμε λιγάκι στο ζήτημα αυτό: ποιος θα περίμενε ότι ένα τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς και των ευρωπαίων πράσινων θα τάσσονταν υπέρ του βομβαρδισμού της πρώην Γιουγκοσλαυϊας ή θα συνέπλεε με τα πιο εξωφρενικά επιχειρήματα των πιο επιθετικών κύκλων της ευρωπαϊκής δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας; Kι’ όμως αυτό έγινε, και βρέθηκαν ευρωβουλευτές της αριστεράς και των πράσινων πού ψήφισαν ή ανέχθηκαν απαράδεκτες αποφάσεις…

Ποιος θα περίμενε ότι ένα τμήμα ευρωπαίων αριστερών και πράσινων (συμπεριλαμβανομένων και ελλήνων) θα ήταν υπέρ του εκτρωματικού για την Κύπρο σχεδίου Ανάν και θα μας παρότρυνε για…διεθνιστικούς λόγους να το αποδεχθούμε; Κι όμως, έγινε και αυτό…

Ο κατάλογος είναι μακρύς και προφανώς εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση του τι ψηφίζουν ή τι μας παροτρύνουν να αποφασίσουμε αυτοί που εμπιστεύομαστε εκλογικά, τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο, όσο και στο «δικό μας», κοινοβούλιο.

Αυτό όμως που μπορούμε μετά βεβαιότητος να πούμε, είναι ότι από την εποχή της υπερψήφησης της συνθήκης του Μάαστριχ από την ελληνική ανανεωτική αριστερά μέχρι σήμερα, έχει προκύψει μια μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά της : οι σημερινές θέσεις και απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ απέχουν παρασάγγας από τις θέσεις και απόψεις του τότε «Συνασπισμού», προς το ριζοσπαστικότερο φυσικά. Το ζήτημα πού υπάρχει με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι σημερινές θέσεις του αλλά οι μηχανισμοί από τους οποίους προωθούνται ή δεν προωθούνται καθώς και η εσωτερική του λειτουργία, που αποτελεί ένα σοβαρό ανασχετικό παράγοντα για την συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων γύρω του.

Όσον αφορά τον χώρο των ελλήνων οικολόγων, ενώ φαίνεται να έχουν περισσότερο επεξεργασμένες απόψεις και θέσεις σε σχέση με το παρελθόν, η εμμονή τους σε μια απροσδιόριστη «πράσινη ανάπτυξη» στα πλαίσια του κυρίαρχου σήμερα κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, στερεί την δυνατότητα συνεύρεσής τους με ένα ριζοσπαστικώτερο κοινό, περιορίζοντας την επιρροή τους στους εν γένει «διαμαρτυρόμενους».

Στον χώρο της άκρας αριστεράς, η συνεύρεση κάποιων αξιόλογων σχημάτων με κάποια «εν πολλές αμαρτίες πεσόντα», δεν φαίνεται να δημιουργεί μια δυναμική στήριξης από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, στο βαθμό πού, αντί επεξεργασμένων πολιτικών θέσεων υπερισχύει η καταγγελειολογία και η εμμονή σε μια ανέξοδη «ιδεολογική καθαρότητα».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ακούγονται ίσως ευχάριστα οι απόψεις που υποστηρίζουν ότι«αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες», ή οι απόψεις πού υποστηρίζουν ότι δεν θα πάθουμε και τίποτα άν εκπροσωπηθούν με λιγώτερους ευρωβουλευτές κάποιες πολιτικές δυνάμεις στο ευρωκοινοβούλιο.

Αυτή τη φορά δεν θα συμφωνήσω με αυτή την τελευταία άποψη. Πιστεύω ότι πρέπει να ψηφίσουμε, μη εμπιστεύομενοι κανέναν αλλά στηρίζοντας αυτούς πού έχουν κάνει ήδη κάποια σημαντικά βήματα μπροστά, αυτούς που δεν καιροσκοπούν εισπράτοντας απλώς ψήφους καταγγελίας ή διαμαρτυρίας…

Πάνος Τότσικας (Προδημοσίευση από το περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ Νο 45 - Ιούνιος 2009)

Για επιστροφή κλικ εδώ: Ευρωεκλογές και Αριστερά

[Επιστροφή στην αρχική σελίδα]