Ανταρτοπόλεμος, αλλά πώς;

Αναδημοσίευση από το "My Pillow Book"

«Το θάρρος της απελπισίας», λέει ο Slavoj Žižek σε ένα πρόσφατο άρθρο του, αναφερόμενος στο ελληνικό ζήτημα, «είναι ζωτικής σημασίας σε αυτή τη χρονική στιγμή. Το “όχι” του ελληνικού δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα θα θεσπίσει την υποχρεωτική της παράδοση, διεξάγοντας έναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην οικονομική κατοχή.»

Ανταρτοπόλεμος  θα ήταν ν’ ανοίξεις τον φάκελο του χρέους, όχι επειδή το είχες υποσχεθεί προεκλογικά γιατί πάει, τις πήρε και τις σήκωσε ο διάολος τις υποσχέσεις σου! Ν’ ανοίξεις τον φάκελο του χρέους, επειδή είναι μνημονιακή σου υποχρέωση, βρε αδερφέ!

Ανταρτοπόλεμος θα ήταν να σφυροκοπήσεις τα waffen-SS του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού στο μαλακό τους υπογάστριο κι όχι να βάζεις προσκόμματα στην επιχείρηση κλήτευσης  του «νόμιμου» εκπρόσωπου των συμφερόντων τους στην Ελλάδα, προκειμένου να καταθέσει για τον απαράδεκτο συμβιβασμό που, υπό την ιδιότητα του «υπουργού» οικονομικών, έκανε με την αφέντρα Siemens∙ ούτε βέβαια κάνεις ανταρτοπόλεμο επιτρέποντας να ανοίγουν οι κερκόπορτες της τοπικής αυτοδιοίκησης στη βουλιμία των κατακτητών! Μόνο σαν τα μούτρα σου τα κάνεις έτσι τα πράγματα, κι ακόμα χειρότερα.

Ανταρτοπόλεμος θα ήταν να χτυπήσεις το παραθεσμικό σύστημα εξουσίας εκεί που θα πονούσε περισσότερο, αντί να αναγκάζεις την εσωτερική σου αντιπολίτευση να κάνει ερωτήσεις ανεπίδεκτες παραδεκτής απάντησης.

Ανταρτοπόλεμος θα ήταν να επιβάλεις –όπου, τέλος πάντων σου το επιτρέπουν οι επονείδιστοι όροι της συνθηκολόγησης- τη συνταγματική νομιμότητα, αντί για ν’ αναζητάς αστείες αφορμές για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα και την καταστροφική δράση των ολετήρων.  

Αυτά είναι παραδείγματα ανταρτοπόλεμου -όπως ίσως να τα εννοεί κι ο Slavoj Žižek -και θα ήταν κανείς ανόητος, αν στο σημείο αυτό διαφωνούσε μαζί του. 

Πράγματι, μόνο μ’ έναν ανταρτοπόλεμο μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πραξικόπημα που έφερε γονατισμένη και σιδηροδέσμια την Ελλάδα στα πόδια των κατακτητών, αλλά ένας τέτοιος ανταρτοπόλεμος, εκτός από υπομονή κι επιμονή, απαιτεί αφενός εμπνευσμένη ηγεσία και αφετέρου σύμπτωση δυνάμεων και ομόνοια.

Όμως η ηγεσία δείχνει με κάθε αφορμή άτολμη και μάλλον γρηγορότερα παρά αργότερα, θ’ αρχίσει να πνέει τα λοίσθια. Ο Πρωθυπουργός εξαντλεί τάχιστα το πολιτικό του κεφάλαιο. Όντας βαριά ηττημένος, αντί για να μιλάει με ειλικρίνεια, εφησυχασμένος από την, με απαγωγή σε άτοπο, δημοφιλία του, βαφτίζει το κρέας ψάρι, και περιτριγυρισμένος από συμβουλάτορες κατώτερους των απαιτητικών περιστάσεων, κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, χάνοντας την εμπιστοσύνη όλων μας. 

Η ομόνοια, που είναι το δεύτερο προαπαιτούμενο για τη διεξαγωγή αυτού του ανταρτοπόλεμου, έχει ήδη πάει περίπατο, με όλους αυτούς τους δραχμοσυμμορίτες που έχουν σηκώσει για λογαριασμό του ο καθένας τους, το δικό τους μπαϊράκι  -και κάνουν του κεφαλιού τους, ηγούμενοι μικροομάδων που βαυκαλίζονται με την αφελή ιδέα ότι πανάκεια των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και των πολλαπλών ρηγμάτων της κοινωνίας μας, είναι η επιστροφή στη δραχμή, εδώ και τώρα. Αλλά δεν είναι η απάντηση δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και μακάρι να είχαν δίκιο οι ρωποπερπερήθρες. Δεν έχουν όμως δίκιο ή αν έχουν, θα πρέπει πρώτα να το αποδείξουν παρουσιάζοντας το σχέδιό τους πείθοντάς μας με επιχειρήματα κι όχι με συνθήματα.

Κραυγάζουμε συνθήματα και αναθέματα, τώρα που δεν είναι η ώρα για κραυγές αλλά ώρα για περισυλλογή και ανασύνταξη δυνάμεων -κι αν τα περισσότερα όπλα κατατέθηκαν στη διάρκεια του περασμένου εξαμήνου, θα είναι η δειλία και η διχόνοια που θα προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά, στις επόμενες ζοφερές μέρες που ζυγώνουν, καθώς το τρίτο και μακρύτερο από τα μαρκούτσια θ’ αρχίσει να βιάζει παρά φύσιν την κοινωνία μας.
 

Εμείς όμως, εκεί, αμετανόητοι και αδίδακτοι: αντί για να οργανώνομε τον ανταρτοπόλεμο και την εθνική αντίσταση, βιώνομε μια κατάσταση απολύτως τραγελαφική, που φέρνει έντονα στο νου τις γνωστές ιστορικές αναλογίες της ράτσας μας, που σε συνθήκες κρίσης αρέσκεται να διχάζεται. Μιας ράτσας που έχει την κακή συνήθεια, όταν τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα, να τα κάνει με την έριδα ακόμα χειρότερα. Αμετανόητοι αδερφοφάδες σαν τους παππούδες μας απαράλλαχτοι -και τους προπαππούδες μας και τους πριν απ’ αυτούς…