Η αποχή και η άνοδος της ΧΑ αποτελούν φαινόμενα ομοτάξια

ποίος θυμάται την 3Ε;

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Συνέντευξη με την αρχισυντάκτρια του περιοδικού «αληthεια»,Βίκη Σκούμπη

 
Τα δημοσκοπικά ποσοστά της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής πέφτουν αλλά συναντούν τα εκλογικά της, ο πρωθυπουργός μας χωρίζει σε υγιείς και –προσβεβλημένους– ακραίους και, εν τω μεταξύ, μετανάστες πνίγονται κατά εκατοντάδες στις θάλασσες της Ευρώπης - φρούριο. Για αυτά, αλλά και για τη συνεχή επίκληση των εκλογών ως πανάκειας ενώπιον ενός εκλογικού σώματος που απέχει με εκκωφαντική σιωπή, μιλάμε με την αρχισυντάκτρια του περιοδικού «αληthεια», Βίκη Σκούμπη.

Τη συνέντευξη πήρε η Ζωή Γεωργούλα

Παρά την αποκάλυψη στην κοινή γνώμη της εγκληματικής δράσης της ΧΑ και την επιχείρηση ποινικής πάταξής της, τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΧΑ δεν έχουν πέσει κάτω από το ύψος των εκλογικών ποσοστών της. Γιατί;

Είναι ένα καίριο ερώτημα, που δείχνει ότι έχει δημιουργηθεί ένας σκληρός πυρήνας ο οποίος δεν πρόκειται να αποστασιοποιηθεί με τις αποκαλύψεις για την εγκληματική φύση της οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Αυτό το ζήτημα μας παραπέμπει και στην εθελοτυφλία της αριστεράς, διότι πολλοί διατείνονταν ότι οι ψηφοφόροι παραπλανήθηκαν και ότι αν αποκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας και οι εγκληματικές πρακτικές της ΧΑ, αυτοί οι πολίτεςθα «ανανήψουν». Προσφεύγω επί τούτου σε αυτόν τον όρο γιατί η αριστερά αντιπαραθέτοντας στην εθνικιστική ξενοφοβική αναδίπλωση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων ένα αξιακό λόγο –κάτι απόλυτα δικαιολογημένο σαν τέτοιο– κατέληγε συχνά σε μια  «ηθική καταδίκη» των φίλα προσκείμενων στην ΧΑ.  Η ηθικολογία, όμως, αποδεικνύεται ατελέσφορη ή ακόμα και αντι-παραγωγική μπροστά στην εξαθλιωμένη καθημερινότητα όσων είδαν τη ζωή τους να ρημάζεται και το σύμπαν τους να καταρρέει. Το ζητούμενο είναι, λοιπόν, πώς θα απεγκλωβιστούμε από την παγίδα της ηθικής καταδίκης για να αρθρώσουμε ένα άλλο λόγο που θα συσπειρώνει τον κόσμο γύρω από αντιδιαμετρικά αντίθετες ταυτίσεις χωρίς να επιδίδεται σε ηθικοπλαστικά κηρύγματα. Η εθελοτυφλία εκδηλώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 90, όταν ο ρατσιστικός λόγος αρχίζει να αποκτά μια κάποια ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία. Η αδυναμία της αριστεράς εντοπίζεται στο ότι δεν μπόρεσε να αντιπαραβάλει έναν άλλο λόγο απέναντι στον ξενοφοβικό εθνικισμό, που συνήθως τρέφεται με θεωρίες συνωμοσίας και διαχρονικής επιβουλής εις βάρος του ελληνικού έθνους κ.λπ. Χωρίς να υπονοώ κάποια   γραμμική συνέχεια ανάμεσα στο ΛΑ.Ο.Σ. και τη ΧΑ, ο λόγος του ΛΑ.Ο.Σ. και ο ξενοφοβικός ελληναρισμός με συνθήματα  όπως «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ» προετοίμασαν το έδαφος για την ανεκτικότητα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο λόγο και τις εγκληματικές πρακτικές της ΧΑ.

Πώς να εξηγήσουμε, όμως, ότι ειδικά στην Ελλάδα γνώρισε θεαματική ανάπτυξη ένα αμιγές ναζιστικό μόρφωμα και όχι για παράδειγμα ένα κόμμα αντίστοιχο με το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο;  Ασφαλώς η σφοδρή εφαρμογή μιας ακραίας φιλελεύθερης πολιτικής διάλυσης της κοινωνίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Παράλληλα όμως με πολλούς, συγκυριακούς ή μη, λόγους, πιστεύω ότι καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η εθνικιστική ρητορική του ναζισμού που αποδίδει προνομιακό ρόλο στους αρχαίους ημών προγόνους αναγορεύοντάς τους σε προπάτορες και μέντορες του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Γιατί με μια παραληρηματική συστροφή του ιστορικού χρόνου η χρυσαυγίτικη ιδεολογία παρουσιάζει τους σύγχρονους Έλληνες ως ανθό της άρειας φυλής και νόμιμους παραλήπτες της κληρονομιάς των Εθνικοσοσιαλιστών ως των γνησίων επιγόνων της Αρχαίας Ελλάδας!  Εν ολίγοις, όπως το  έδειξαν με σαφήνεια ο Δημήτρης Ψαρράς και ο Σάββας Μιχαήλ, για τη ΧΑ δεν θα γίνουμε πραγματικοί Έλληνες, αντάξιοι «της μοναδικής ιστορικής αποστολής του έθνους μας», παρά μόνο ταυτιζόμενοι με το διαστρεβλωμένο είδωλο της  Ελλάδας στον παραμορφωτικό καθρέπτη των ναζί. Προσχωρώντας, δηλαδή, σε αυτό το αλλοπρόσαλλο γενεαλογικό σχήμα όπου ο Λεωνίδας πολιτογραφείται πρόγονος του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού του οποίου άξιος επίγονος εμφανίζεται η ΧΑ, ο εξαθλιωμένος και εξευτελισμένος οπαδός νιώθει ότι μετέχει μέσω μιας εμβόλιμης ταύτισης στο προαιώνιο μεγαλείο της φυλής.

Ο ρατσισμός υπήρξε και επίσημη κυβερνητική πολιτική που υλοποιήθηκε στην περίπτωση των Κέντρων Κράτησης, της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών κ.α. Όμως η ΧΑ αποκαλύπτεται, πλέον και στο ευρύ κοινό, ως νεοναζιστική οργάνωση, κατηγορούμενη για εγκληματικές πράξεις, που της αφαιρούν τον αντισυστημικό μανδύα.

Έχεις δίκιο και, επειδή οφείλουμε να είμαστε ακριβείς στην ορολογία που χρησιμοποιούμε, το σωστό είναι να μιλάμε για ναζιστές. Ο όρος «νέο-ναζιστές» μπορεί να αφήσει να εννοηθεί ότι υπάρχει έστω και μια ελάχιστη διαφοροποίηση από το πρωτότυπο, τους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές, κάτι που, όπως το έχει δείξει ο Δ. Ψαρράς, είναι ανακριβές. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι ισοπεδωτικές επιπτώσεις της κρίσης, αλλά και η απόλυτη απαξίωση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος και του πολιτικού λόγου, με αιχμή την οξυνόμενη κρίση αντιπροσώπευσης. Ταυτόχρονα κάποια λαϊκά στρώματα –μια επιπλέον διαφορά από το ΛΑ.Ο.Σ., ότι το ακροατήριο της ΧΑ συμπεριλαμβάνει όντως λαϊκά στρώματα– έχουν την αίσθηση ότι είναι καταδικασμένα σε μια οργισμένη ανημποριά και αυτό τα ωθεί να προσχωρήσουν  σε μια τιμωρητική δύναμη που εμφανίζεται να δρα παντοδύναμα και υπεράνω του νόμου. Η εγκληματική δραστηριότητα της ΧΑ είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον πολιτικό και ιδεολογικό της προσανατολισμό: υπαγορεύεται από τη φυλετική θεωρία των «υπανθρώπων», δηλαδή των υποτιθέμενων εκτός ανθρωπότητας ανθρώπων, που ενσαρκώνονται στο πρόσωπο των μεταναστών, των εβραίων, των ομοφυλοφίλων, των αναρχικών, των αριστερών αγωνιστών κ.ά. Αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων είναι για τους ναζί «ανάξια ζωής όντα». Πρόκειται για μια θεωρία που συνάδει με τη γενικευμένη έκλειψη των αξιών του κλασικού ουμανισμού και πρωτίστως της ανθρώπινης ζωής ως αυταξίας. Πολλοί από όσους προσκολλώνται στη ΧΑ έχουν βιώσει στο πετσί τους την απαξίωση της ζωής. Θεωρούν, λοιπόν, ότι, εφόσον αυτή η απαξίωση είναι νόμιμη, δικαιούνται να εκδικηθούν για την καταστροφή της ζωής τους και την κατάρρευση του κόσμου τους, επιβάλλοντας τον καθημερινό τρόμο στους πιο αδύναμους. Και αυτή η τυφλή εκδικητική καταστροφικότητα βρίσκει την πολιτική έκφραση στη ΧΑ.

Στην απουσία πειστικής εναλλακτικής θα μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε ευθύνες και της αριστεράς;

 
Πολιτικές, ηθικές, ακόμα και ποινικές ευθύνες βαρύνουν όχι την αριστερά αλλά την κυβέρνηση για τη χρόνια ανοχή, συγκάλυψη ακόμα και την επιλεκτική συμπόρευση με τη ΧΑ. Ως προς την αριστερά, δεν θα μίλαγα για ευθύνες, αλλά για ιδεολογική και πολιτική αδυναμία να προάγει την ηγεμονία της σε επίπεδο δημόσιου λόγου. Επίσης για μια ολιγωρία απέναντι στα ίδια της τα συμπτώματα τα οποία αντιμετωπίζει είτε ελαχιστοποιώντας τα είτε παρακάμπτοντάς τα. Στο χώρο της αριστεράς υπάρχουν θύλακες εθνικοπατριωτικού λόγου που αναμασούν θεωρίες συνωμοσίας σκοτεινών κέντρων, ενσωματώνοντας μάλιστα και στοιχεία αντισημιτισμού. Υφίσταται  στην αριστερά μια υφέρπουσα ανοχή στο λόγο ανθρώπων, που εμφανίζουν την Ελλάδα ως θύμα εβραιομασονικών μηχανορραφιών. Για του λόγου το αληθές υπενθυμίζω τις σπιλώσεις μνημείων του Ολοκαυτώματος κατά τη διάρκεια της ισραηλινής επιδρομής στη Γάζα ή ακόμα και τον τίτλο αριστερής εφημερίδας, που τον Αύγουστο του 2006 μας καλούσε να κάνουμε τουςΕβραίους δολοφόνους να πληρώσουντην εισβολή στο Λίβανο! Υπενθυμίζω εδώ ό,τι έγραψε σχετικά ο Δ. Βεργέτης: «Σύντροφοι, μην παραλείψετε να ζητήσετε τα οφειλόμενα και από τον Μαρξ. Και αυτός ήταν Εβραίος!». Ενώ, πίσω από το διπλό εμπρησμό της εβραϊκής συναγωγής στα Χανιά ο Γ. Δελαστίκ αλλά και ο Στάθης Σταυρόπουλος διέβλεπαν δάκτυλο της… Μοσάντ ! Οι εν λόγω θεωρίες όχι μόνο αντιβαίνουν σε κάθε ταξική αντίληψη της ιστορίας αλλά συσκοτίζουν πλήρως και τη συμβαντική διάστασή της, το γεγονός δηλαδή ότι η ροή της ιστορίας δεν προγραμματίζεται ούτε από σκοτεινά κέντρα ούτε  από κομματικά επιτελεία, αλλά καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ανεξέλεγκτη εισβολή στην σκηνή της ιστορίας του Συμβάντος που διαρρηγνύει τα όρια του δεδομένου κόσμου ανατρέποντας όχι μόνο μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά και τη λογική που την χαρακτήριζε.

Επίσης, χρειάζεται να αξιολογήσουμε η πολιτική της ηγεσίας ενός ΚΚΕ οχυρωμένου στο σεχταριστικό απομονωτισμό του. Λέγεται ότι εμφανίστηκαν δείγματα αλλαγής στη στάση της ηγεσίας του. Ευσεβείς πόθοι. Το μόνο τέτοιο δείγμα είναι μια δήλωση της Λ. Κανέλλη και έτερον ουδέν.

Δυστυχώς, όμως, και στην υπόλοιπη αριστερά δεν έχουμε καταφέρει να διαμορφώσουμε ένα κοινό αντιφασιστικό μέτωπο. Μέχρι πότε θα θύουμε στην πολυτέλεια της πολυδιάσπασης, όταν μετράμε θύματα; Γιατί δυστυχώς σχεδόν κάθε οργάνωση της αριστεράς έχει το δικό της ξέχωρο αντιρατσιστικό φορέα σε ευγενή άμιλλα με τους υπόλοιπους. Αναφέρω ενδεικτικά ότι το τελευταίο σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκαν δύο διαφορετικά αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Οι κάποιες προσπάθειες για να δημιουργηθεί ένα αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό συντονιστικό προς το παρόν, απ’ ό,τι ξέρω, προσκρούουν σε ανεπίκαιρες αντιδράσεις.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πώς είδες τη δημόσια στάση του ΣΥΡΙΖΑ;

 
Καταρχάς η δήλωση «έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και στους θεσμούς» είναι το λιγότερο ατυχής μετά την απελευθέρωση τριών κατηγορουμένων. Έπειτα δεν γίνεται να προτάσσουμε συνεχώς τις εκλογές σαν πανάκεια. Δεν εννοώ, βεβαίως, ότι δεν πρέπει να τίθεται το ζήτημα των εκλογών αλλά ότι είναι αναποτελεσματικό να το ανακινούμε σε κάθε περίσταση. Εκλογές έχει νόημα να απαιτούνται επίσημα όταν η εκλογική αναμέτρηση έχει ήδη επιβληθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, όπως εξάλλου έγινε με τις εκλογές του 2012. Μόνο αν η κυβέρνηση καταρρεύσει από μια παλλαϊκή κινητοποίηση, οι εκλογές θα βιωθούν ως νίκη και θα αναβαθμιστούν σε κρίσιμο διακύβευμα που αφορά όλους μας. Επείγει να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο βαθμό έχουν απονομιμοποιηθεί στα μάτια ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, όχι μόνο η κυβέρνηση και το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αλλά και η ίδια η εκλογική διαδικασία  Είναι σαφές ότι  η προκήρυξη εκλογών δεν θα μπορούσε από μόνη της να επαναφέρει στις κάλπες το 40% που απείχε την τελευταία φορά. Μάλιστα δεν αποκλείεται αυτήν τη φορά η αποχή να ξεπεράσει ακόμα και αυτό το υψηλό ποσοστό αγγίζοντας το 50%. Η αποχή και η άνοδος της ΧΑ αποτελούν φαινόμενα ομοτάξια και απόλυτα αλληλένδετα και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν. Έχουμε μήπως κατορθώσει να απευθυνθούμε πραγματικά σε όσους κλείνουν τα τηλέφωνα στις δημοσκοπήσεις ή βγάζουν καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον Κανένα; Ίσως εδώ υπεισέρχεται και ένα κάποιο έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία της αριστεράς ως οργανωμένου χώρου. Η αριστερά δυσκολεύεται να συγκροτηθεί η ίδια σύμφωνα με ένα οργανωτικό σχήμα που να αποτελεί  έμπρακτη απόδειξη δημοκρατικής λειτουργίας, δρώντας έτσι ως  πρότυπο και προπομπός εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Ομοίως αδυνατεί να αντιπαραθέσει  στο μοντέλο της κλασικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που έχει καταλήξει οικτρή παρωδία του εαυτού του, ένα συμμετοχικό πρότυπο πραγματικής δημοκρατίας  που να θεμελιώνει εκ νέου τη συλλογικότητα και το κοινό συν-είναι. Έχουν γίνει κάποια βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση από πρωτοβουλίες σε γειτονιές, από την Ανοιχτή Πόλη κ.ά. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι ούτε επαρκή ούτε επαρκώς επεξεργασμένα. Αναμφισβήτητα στην ενίσχυση της αίσθησης ενός ανοιχτού και όχι εθνικο-φυλετικά προσδιορισμένου συνανήκειν συμβάλλουν αποφασιστικά οι πολλαπλές και πολύμορφες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Είναι καίριο ζήτημα γιατί η προσχώρηση στη ΧΑ δεν είναι απλά και μόνο συνάρτηση της εξαθλίωσης, αλλά και απεγνωσμένη προσπάθεια ένταξης σε κάποια «εύτακτη» μορφή συλλογικότητας μέσα σε ένα κόσμο που κλυδωνίζεται. Και σε αυτόν τον τομέα παρατηρήθηκε μια καθυστέρηση στην κινητοποίησή της Αριστεράς, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις επιφυλάξεις όσων θεωρούν την αλληλεγγύη «φιλανθρωπική δραστηριότητα» που συγκαλύπτει τα κακώς κείμενα του συστήματος και αμβλύνει τα «επαναστατικά αντανακλαστικά» των μαζών. Ίσως όλα αυτά τα συμπτώματα να παραπέμπουν στο ιερό κοσμοείδωλο του αριστερού που κληρονομήσαμε από το σταλινισμό, ο οποίος θεωρεί ότι ένας αριστερός είναι αμετάκλητα ανοσοποιημένος απέναντι σε ξενοφοβικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα. Το φάσμα των μετεμφυλιακών διώξεων των αριστερών παρήγαγε μια αγιογραφία άσπιλων αγωνιστών που παραμένει παρούσα στο φαντασιακό της αριστεράς.

Πάντως, η εκτεταμένη αποχή και η άνοδος της ΧΑ είναι και οι δύο απότοκα μιας εξαιρετικά βαθιάς κρίσης αντιπροσώπευσης και απαξίωσης των εκλογών ως διεξόδου. Στη Γαλλία, σε πρόσφατες τοπικές εκλογές, βγήκε πρώτο κόμμα –ένα άλλου τύπου κόμμα, ακροδεξιό όχι ναζιστικό- το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, σε μια εκλογική αναμέτρηση με αποχή στο 66%. Διαπιστώνουμε ότι η συνεχής πρόταξη των εκλογών δεν συνιστά λύση. Δεν αποτελεί επαρκή απάντηση ότι είμαστε υπέρ της δημοκρατικής νομιμότητας -που φυσικά και είμαστε-, διότι αυτή έχει ήδη καταργηθεί και βιώνουμε συνθήκες ανομίας, τις οποίες δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε με ένα εκλογικό αποτέλεσμα.

Αυτή η παραδοχή που κάνεις είναι πολύ σημαντική και θα βοηθούσε τον  ΣΥΡΙΖΑ, αν την είχε εμπεδώσει και στο δημόσιο λόγο του, να απεμπλακεί από το μηρυκασμό της θεωρίας των δύο άκρων που προωθεί η κυβέρνηση, αλλά και της καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται.

Πέραν του επιχειρήματος ότι στην ιστορία μας έχει χρησιμοποιηθεί βία, που όχι μόνο δεν την αποκηρύσσουμε αλλά την τιμούμε, όπως η επανάσταση του 1821, η Αντίσταση στην Κατοχή, η αντίσταση ενάντια στη Χούντα, σήμερα ζούμε μια διαρκή κατάλυση της δημοκρατίας. Η κυβέρνηση έχει φτάσει στο σημείο, για να ισοσκελίσει την ιδεολογική της ζυγαριά μετά τη δημόσια αποκάλυψη του χαρακτήρα της ΧΑ, να κατασκευάζει κατηγορητήριο για εγκληματική οργάνωση για τον κόσμο που αντιστέκεται στην καταλήστευση του φυσικού δημόσιου πλούτου και τη δηλητηρίαση του νερού και του αέρα, στις Σκουριές. Εκεί όπου το διακύβευμα είναι η ζωή, όχι μόνο η δική τους, αλλά και των επόμενων γενιών. Εκεί όπου είναι καθήκον τους ως άνθρωποι, ως γονιοί, ως έλληνες πολίτες να υπερασπιστούν τον τόπο τους. Ένα και το αυτό, λοιπόν, οι εγκληματίες που δολοφονούν όσους δεν έχουν, κατά τη γνώμη τους, δικαίωμα στη ζωή και όσοι μάχονται για το δικαίωμα στη ζωή όλων μας!
Θεωρώ, επίσης, άτοπο κάθε παραλληλισμό ανάμεσα στη ΧΑ και σε απελευθερωτικά κινήματα, όπως ο IRA, η βάσκικη ETA, το κούρδικο ΡΚΚ, και αυτό παρά τη σαφή εναντίωση μου στις τυφλές μορφές βίας που υιοθετούν. Αναφέρομαι στον παραλληλισμό που έκανε ο φίλος Κ. Δουζίνας σε συνέντευξή του στην «Εποχή» [22.9.2013] και, αν δεν κάνω λάθος, ο Δ. Χριστόπουλος. Παρότι πλαισιωνόταν με επιφυλάξεις, αδυνατώ να εντοπίσω κοινό παρονομαστή σύγκρισης ανάμεσα στο ναζισμό και σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών.  Η πολιτική και η ιδεολογική ετεροτοπία τους είναι απόλυτη. Ταυτόχρονα η πρόταξη μιας «ιδιοτυπίας» της ΧΑ συσκοτίζει το γεγονός ότι υπάρχει ένα πραγματικό ιστορικό  προηγούμενο ανάλογου μορφώματος με αυτήν, που είναι οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Η προσπάθεια ποινικής αντιμετώπισης της ΧΑ σε συνδυασμό με την εμμονή του ίδιου του Σαμαρά, σε πολιτικό επίπεδο, να εξισώνει τη ΧΑ με όσους θέλουν να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά και η αποστροφή του για «υγιείς Έλληνες» που θα βρουν μπροστά τους οι ακραίοι, νομίζω μας επιτρέπουν να πιστέψουμε ότι κάθε άλλο παρά έχουμε τελειώσει με το φασισμό ή με το ναζισμό στην Ελλάδα.

Είναι σαφές ότι γίνεται συστηματική προσπάθεια αντιμετώπισης της ΧΑ σε ποινικό επίπεδο και μόνο, ταυτόχρονα με μια περαιτέρω ακροδεξιά και ρατσιστική στροφή του λόγου και των πρακτικών της κυβέρνησης, η οποία στόχο έχει να καρπωθεί η ΝΔ μέρος των ψηφοφόρων της ΧΑ που θα βρεθεί ανέστιο. Απόδειξη αυτού είναι η πλήρης επαναφορά του «Ξένιου Δία» στους δρόμους της Αθήνας. Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια να χαραχτεί μια κάθετη διαχωριστική γραμμή  ανάμεσα στους υγιείς Έλληνες και τους εκφυλισμένους «ακραίους», ένα αντιθετικό δίπολο που αποτελεί εμφυλιοπολεμικό αλλά και ναζιστικό κληροδότημα.Το δικό μας χρέος είναι να παλέψουμε για τη δημιουργία των πολιτικών όρων που θα επιτρέψουν τη συρρίκνωση αυτού του χώρου.

Υπάρχει ακόμα μια παράμετρος που τίθεται επιτακτικά και από την επικαιρότητα, από το ναυάγιο στη Λαμπεντούζα, η ευθύνη των ευρωπαϊκών θεσμών, που χτίζουν μια Ευρώπη φρούριο, στην οποία ως αποτρεπτική πολιτική για τα μεταναστευτικά ρεύματα αναγορεύεται ο πνιγμός ή ο εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως η Αμυγδαλέζα. Τον τελευταίο χρόνο, έχουμε τουλάχιστον 136 πνιγμούς στο Αιγαίο. Αυτή η πολιτική εδραιώνει την εικόνα του εσωτερικού εχθρού, που είναι οι μετανάστες, οι οποίοι υποτίθεται ότι έρχονται να καταλάβουν τη χώρα σαν κατσαρίδες, σύμφωνα με την Κα Παπακώστα, βουλευτή της ΝΔ και όχι της ΧΑ…

Τέλος, η άνοδος της ΧΑ βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την άνοδο πάσης φύσεως ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη της ισοπεδωτικής λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, παρά το ότι στην Ελλάδα η μορφή που παίρνει αυτό το φαινόμενο αντιγράφει ευθέως το ναζισμό, κάτι που δεν ισχύει παρά μόνο με τρόπο περιθωριακό και αποσπασματικό για υπόλοιπα κόμματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Άρα, επιβάλλεται να συγκροτήσουμε αντιφασιστικό μέτωπο όχι μόνο στις τοπικές κοινωνίες αλλά ταυτόχρονα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.