Ο πιο καλός, ο μαθητής…

Aναδημοσίευση από το "περγάδι"

Από το Social Europe, άρθρο του John Weeks ο οποίος αναλύοντας τα στοιχεία καταρρίπτει το μύθο μιας Ιρλανδίας που κατάφερε να ανακάμψει οικονομικά με τη λιτότητα.

Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συχνά στην Ιρλανδία ως τον "καλύτερο μαθητή στην τάξη" των χωρών που αγωνίζονται να βγουν από την καταστροφική ευρωπαϊκή κρίση.

Αλλά μια ανάλυση της "επιτυχίας" των Ιρλανδών θα μας δώσει μια καλή ιδέα για το τι πραγματικά είναι αυτή η οικονομία του 1% που κηρύττει το ευαγγέλιο της λιτότητας στην Ευρώπη. ...

Αν ένα πλεόνασμα εισαγωγών μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν διαρκέσει πολύ, [...] όταν μια χώρα εμφανίζει εμπορικό πλεόνασμα, η κατανάλωση και οι επενδύσεις των κατοίκων της θα πρέπει να είναι κάτω από την παραγωγή και το εθνικό εισόδημα. Το πλεόνασμα αυτό μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ροές κεφαλαίων, γεγονός που εξηγεί γιατί οι ξένες επενδύσεις Γερμανίας, Ιαπωνίας και Κίνας έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η διατήρηση εμπορικού πλεονάσματος ως κυβερνητική πολιτική, ορίζεται ως "μερκαντιλισμός".

Σε πρόσφατο δημοσίευμα της, βρετανική εφημερίδα The Guardian αναφέρει μια κλασική περίπτωση μερκαντιλίστικης στρατηγικής. Στην αρχή του άρθρου, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι τους τελευταίους τρεις μήνες του 2012, η γερμανική οικονομία εμφάνισε το δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα των τελευταίων 60 χρόνων περίπου, εν μέρει λόγω "μιας μη αναμενόμενης πτώσης των εισαγωγών κατά το μήνα Δεκέμβριο." Λίγο πιο κάτω , ο αναγνώστης του άρθρου διαβάζει ότι σ’ αυτούς τους τρεις μήνες, η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 0,5 τοις εκατό. Το άρθρο επικαλείται ένα γερμανό οικονομολόγο του ιδιωτικού τομέα, που χαρακτηρίζει το συνδυασμό, αύξησης του εμπορικού πλεονάσματος και μείωσης του εθνικού εισοδήματος, ως μια αντανάκλαση της "ισχυρής οικονομικής βάσης της Γερμανίας." Όταν κάποιος υποστηρίζει ότι η μείωση των εισοδημάτων του πληθυσμού συνολικά, δείχνει μια οικονομία με "ισχυρά οικονομικά μεγέθη", επειδή αυξάνονται τα εμπορικά πλεονάσματα, τότε βρισκόμαστε στην Mercantilia.

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ΄ αλεύρι…

Ο πανικός που επικρατεί στα «ιερατεία» του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το δημοσκοπικό βάλτωμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι καλός σύμβουλος.Η ανικανότητα να διαχειριστούν τις ακροδεξιές επικοινωνιακές επιθέσεις της τρόικας εσωτερικού έχει οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση. Σαν τους σκύλους με την ουρά στα σκέλια, απολογούνται για ζητήματα στα οποία θα έπρεπε να έχουν επιθετική στάση.

Ένα παράδειγμα αυτής της στάσης των ιερατείων είναι «υπόθεση Θεοδωρίδη». Στις 08/02/2013 δημοσιεύτηκε στην «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» το κείμενο του Δ. Ψαρρά «Η Τουρκία, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Σαμαράς». Το κείμενο είναι υποδειγματικό ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ανάλογες επικοινωνιακές επιθέσεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Πράγματι, την ίδια μέρα αναδημοσιεύτηκε στο «left.gr» εδώ: http://www.left.gr/article.php?id=23715  Όμως αν θα κάνετε κλικ στο link θα διαπιστώσετε ότι έχει αφαιρεθεί από τους διαχειριστές της ιστοσελίδας!...

Ο Στρατής Μπουρνάζος στο κείμενό του “Με αφορμή την «υπόθεση Θεοδωρίδη»” αναδεικνύει  αυτό ακριβώς το ζήτημα των χειρισμών από τα ιερατεία του ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει: Τελειώνοντας, έχω τον φόβο ότι η απόφαση της αποπομπής δεν πάρθηκε μόνο για λόγους πειθαρχίας, συμμόρφωσης στη συλλογικότητα κλπ., αλλά υπό την πίεση της Νέας Δημοκρατίας και του φόβου του «πολιτικού κόστους». Αν ισχύει αυτό, καθώς οι «πιέσεις» από τις ποικίλες, κατ’ ευφημισμόν, «Ομάδες Αλήθειας» θα ενταθούν, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Χρήσιμα τα ταξιδάκια του Α. Τσίπρα στην Λατινική και την Βόρεια Αμερική όπως και στην Ευρώπη.  Όμως πιο χρήσιμο και πιο ουσιαστικό θα ήταν αν πήγαινε και κανένα ταξιδάκι στην Τουρκία και στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων…

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: Μπρος στον δρόμο που χάραξε ο Πάπας!

Στιγμιότυπα από τη χορευτική παράσταση «Rayahzone»,

στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η μουσική Σούφι

Σοκ έχει προκαλέσει στους Ρωμαιοκαθολικούς η ξαφνική απόφαση του Πάπα Βενέδικτου 16ου να εγκαταλείψει τα καθήκοντά του. Η απρόσμενη αυτή εξέλιξη -πρόκειται για την πρώτη παραίτηση Πάπα έπειτα από 600 χρόνια– εξέπληξε κυβερνήσεις, πιστούς, ακόμα και στενούς συνεργάτες του. Την ίδια ώρα, ήδη έχουν ξεκινήσει να κάνουν την εμφάνισή τους τα ονόματα των πιθανών διαδόχων του. Σύμφωνα με δημοσιεύματα και λίστες που κυκλοφόρησαν στο Βατικανό, το φαβορί είναι ένας Καρδινάλιος από την Γκάνα.

Ανάλογο σοκ χρειάζεται σήμερα και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αν τα κομματικά ιερατεία που κατέχουν το «αλάθητο» της πολιτικής γραμμής, είχαν την αυτοσυνειδησία του Πάπα, ο οποίος αναγνώρισε «την αδυναμία του να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί», εδώ και καιρό θα είχαν αποσυρθεί. Τα «ευαγγέλιά» τους έχουν φάει τα ψωμιά τους, ήδη από τον προηγούμενο αιώνα. Το «νέο» που καταγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε να εκφραστεί αλλά ούτε να διαχειριστεί από τους τυφλοπόντικές των κομματικών γραφείων, τις πριμαντόνες των ΜΜΕ και τους παράγοντες πολιτευτάδες της Αριστεράς.

Όμως, οι Πάπες των «ιερατείων» μας, αντί να επιλέξουν την «εθελουσία» έξοδο, επιχειρούν να θέσουν σε αναγκαστική «διαθεσιμότητα» το νέο αίμα με το οποίο τροφοδοτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από το μαζικό κίνημα και την ταξική πόλωση και να επιβάλουν την «τάξη» και την «ασφάλεια» στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ακόμα και με διαγραφές!

Η "φιλοξενία" στον Derrida

Μια ενδιαφέρουσα  συζήτηση γύρω από την έννοια της φιλοξενίας στον Ντερριντά από το συνέδριο που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με πρωτοβουλία του Γεράσιμου Κακολύρη : "Η πολιτική και ηθική σκέψη του Ζακ Ντερριντά" (24-26/1/2013).
Συντονίζει: Θανάσης Λάγιος, Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μιλούν:
- Ιορδάνης Κουμασίδης, Υποψήφιος διδάκτορας Φιλοσοφίας Α.Π.Θ. – Συγγραφέας Jacques Derrida Δικαιοσύνη και Φιλοξενία ως συνθήκη του σύγχρονου πολιτικού.
- Κωνσταντίνος Ηροδότου, Υποψήφιος διδάκτορας Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Paris 8 Η φιλοξενία στον Derrida
- Γεράσιμος Κακολύρης, Λέκτορας Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, υπεύθυνος διοργάνωσης συνεδρίου Μερικά προβλήματα με την ντερριντιανή έννοια της φιλοξενίας.

Η ΒΙΟ.ΜΕ επαναλειτουργεί στα χέρια των εργατών

Αναδημοσίευση από το alterthess

Ρεπορτάζ: Σταυρούλα Πουλημένη

Επιμέλεια βίντεο: Σταυρούλα Πουλημένη-Αιμιλία Κουγιουμτζόγλου

Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής ανοίγει και οι εργαζόμενοι όντας 19 μήνες απλήρωτοι και ουσιαστικά άνεργοι θα ξαναεργαστούν. Όχι, δεν ήρθε κανένας εμίρης από το Κατάρ στην Θεσσαλονίκη να επενδύσει, ούτε φυσικά η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ερήμωσης της βιομηχανικής ζώνης στην πόλη μας. Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής εγκαταλελειμμένο από την εργοδοσία του από τον Μάιο του 2011 ανοίγει με πρωτοβουλία των εργαζομένων και υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Να σημειωθεί ότι η Βιομηχανική Μεταλλευτική (ΒΙΟ.ΜΕ.) θυγατρική της ΦΙΛΚΕΡΑΜ παράγει χημικά προϊόντα –οικοδομικά υλικά για τον κατασκευαστικό κλάδο και σύμφωνα με τους εργαζόμενους αλλά και με στοιχεία οικονομικών περιοδικών μέχρι να εγκαταλειφθεί ήταν μια κερδοφόρα επιχείρηση. Η εργοδοσία οδήγησε σε πτώχευση την μητρική εταιρεία απολύοντας τους εργαζόμενους της ενώ στην θυγατρική εταιρεία Βιομηχανική Μεταλλευτική κήρυξε σταδιακά στάση πληρωμών αφήνοντάς το εργοστάσιο και τους εργαζόμενους στην τύχη τους.

Η «Ζούγκλα» εισβάλει στο Μαξίμου – Εκλεισε η συμφωνία για την τηλεόραση του «902»

Κατά μια απροσδόκητη τροπή των πολιτικών πραγμάτων, ένας τηλεοπτικός σταθμός που παραχωρήθηκε για τις ανάγκες ενός κομμουνιστικού κόμματος μπορεί να αποτελέσει τον σταθμό της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης επίθεσης. 

Λεπτομέριες για αυτό το ζήτημα στο "νευροσπάστης"

Πολιτικό “πρόβλημα” του Αλέξη Τσίπρα ή Γιώργου Δελαστίκ;

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στα “επίκαιρα” το άρθρο του τακτικού αρθρογράφου της “iskra” Γ. Δελαστίκ “Το πολιτικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα”.  Όταν διαβάσαμε το άρθρο το πρώτο πράγμα για το οποίο αναρωτηθήκαμε είναι αν αυτά που γράφει ο αρθρογράφος συγκροτούν πράγματι “πολιτικό πρόβλημα” για τον Αλέξη Τσίπρα ή για τον ίδιο τον αρθρογράφο.

Κάτω από τον τίτλο “Χάθηκε η ευκαιρία της Αριστεράς” ο αρθρογράφος γράφει για τις διπλές εκλογές του Μάη – Ιούνη: “Η Αριστερά στο σύνολο της αποδείχτηκε ανίκανη να εκμεταλλευτεί αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Αυτό επισφραγίστηκε με τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου.” Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τότε στο κείμενό μας “Καλούμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην κατέβη στις επόμενες εκλογές” γράφαμε:

Θα ήταν μια τίμια στάση και αξιοπρεπής, τόσο απέναντι στην "Αριστερά" που ανακάλυψε τώρα τελευταία πως υπάρχει, αλλά και προς τον ίδιο της τον εαυτό. Ας κρατήσει ως αφετηρία το ποσοστό που συγκέντρωσε στις τελευταίες εκλογές και ας περιμένει μετά τις εκλογές να κάνει όση κριτική θέλει στις θέσεις και στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε θα είναι χρήσιμη και αναγκαία η συγκροτημένη εξ αριστερών κριτική σε ένα κόμμα της Αριστεράς που θα είναι στην κυβέρνηση ή στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όμως ο Γ. Δελαστίκ ήταν από τους υποψήφιους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κατέβηκε στις εκλογές και εκείνη την περίοδο συνετέλεσε με την πολιτική πρακτική του να χαθεί αυτή η ευκαιρία, την οποία ανακάλυψε εκ των υστέρων. Τότε άλλα έλεγε. Ας δεχτούμε ότι αυτό αποτελεί έμμεση αυτοκριτική η οποία υποδηλώνει πολιτικό πρόβλημα του χώρου στον οποίο ανήκει...

Το επόμενο θέμα με το οποίο ασχολείται ο Γ. Δελαστίκ επιγράφεται “Ήττα των αντιμνημονιακών” και ξεκινάει με την διαπίστωση: "Η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης κάποιου τύπου, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κατάφερε σοβαρό πλήγμα και στη δυνατότητα σχηματισμού μιας κρατικής κυβέρνησης με σαφή έστω μόνο αντιμνημονιακό χαρακτήρα."

Αν δεν μας απατάει η μνήμη μας, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκει ο Γ. Δελαστίκ ήταν και παραμένει ενάντια στην δημιουργία “αντιμνημονιακού μετώπου”. Ας δεχτούμε ότι και αυτό  αποτελεί αυτοκριτική  αλλά και κριτική προς τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει. Πράγματι  η αυτοκριτική του Γ. Δελαστίκ εκφράζεται προς θετική κατεύθυνση και έμπρακτα από μια μερίδα του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει, με νέες πρωτοβουλίες που έχουν εκδηλωθεί τον τελευταίο καιρό για “αντιφασιστικά μέτωπα” και “προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών”,  υπερσκελίζοντας μάλιστα πρωτοβουλίες για την συγκρότηση του “κόμματος της δραχμής”, όπως η “πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ”...

Τυχαία σύλληψη γνωστών Χρυσαυγιτών με όπλα...

Μετά από τυχαίο έλεγχο σε αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη του 26χρονου Π.Δ. και του 18χρονου Λ.Χ., στην κατοχή των οποίων βρέθηκαν ένα πιστόλι τύπου zastava με τέσσερα φυσίγγια, πτυσσόμενα γκλομπ, σουγιάδες, κουκούλες και κράνη. Στο όχημα επέβαιναν τρία άτομα -δύο άνδρες και μία γυναίκα.

Οι νεαροί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Τμήμα, προκειμένου να διαπιστωθεί αν έχουν συμμετάσχει σε ποινικά αδικήματα. Τελικά, προέκυψε ότι πρόκειται για γνωστά μέλη της Χρυσής Αυγής στην περιοχή της Κορίνθου που πρωτοστατούν σε ουκ ολίγες εκδηλώσεις της ακροδεξιάς οργάνωσης.

Σύμφωνα με πληροφορίες οι δύο νεαροί είναι γνωστά μέλη της Χρυσής Αυγής στην Κόρινθο και έχουν πρωταγωνιστήσει σε συγκρούσεις στην Κόρινθο. Από την έρευνα προέκυψε πως ο 18χρονος στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook έχει βάλει «πρωτοσέλιδο» τις συγκρούσεις χρυσαυγιτών – αστυνομίας έξω από το στρατόπεδο της Κορίνθου, όπου κρατούνται μετανάστες.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η αστυνομία δεν προχώρησε στη γνωστή διαδικασία έκδοσης των φωτογραφιών των συλληφθέντων, ενώ δεν πραγματοποιήθηκαν μέχρι αυτή τη στιγμή έλεγχοι σε οικίες και γραφεία με α οποία σχετίζονται οι δύο νεαροί.

Εθνική σωτηρία ή μετάβαση προς τον σοσιαλισμό;

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Φαίνεται ότι κερδίζει έδαφος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η άποψη ότι ο σημερινός στόχος του κόμμματός μας δεν είναι η μετάβαση στον σοσιαλισμό, αλλά η Εθνική και Κοινωνική Σωτηρία. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, αφού τα ποσοστά μας έχουν καθηλωθεί περί το 30% και το ΚΚΕ αρνείται μέχρι τέλους κάθε συνεργασία ή στήριξη κυβέρνησης της Αριστεράς, θα πρέπει να γίνει μια στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό. Που σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη των ταξικών αγώνων. Που σημαίνει ότι πρέπει τώρα να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση πλατιάς κοινωνικής ενότητας για την ανακοπή της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής και να αφήσουμε για κάποιο μεταγενέστερο στάδιο τον στρατηγικό μας στόχο που είναι ο σοσιαλισμός.

Πρόκειται για μία άποψη που διατείνεται ότι ορισμένες κοινωνικές τάξεις ή μερίδες τάξεων απευθύνουν στην Ιστορία το αίτημα για την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι εργαζόμενες τάξεις από την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, όχι όμως ως στοιχεία μιας διαδικασίας μετάβασης στον σοσιαλισμό, αλλά ως στοιχεία μιας διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι ένα κοινωνικό αίτημα που λέει: Είμαστε στη μάχη του μερικού, όχι του όλου, ας βάλουμε τώρα σε αναστολή το όραμα, ας ασχοληθούμε με την αποκατάσταση των ζημιών που έχουν υποστεί οι μη προνομιούχοι και το κοινωνικό κράτος. Αυτό το αίτημα, βεβαίως, δεν αντανακλά τις προθέσεις και τις επιθυμίες του λαού της Αριστεράς, της κοινωνικής Αριστεράς που μέχρι σήμερα στήριξε και συγκρότησε τον Σύριζα, αλλά ενός άλλου λαού, πιθανότατα μικροαστικής πασοκικής προέλευσης, που θέλει να ξαναδεί τη ζωή του να επανέρχεται στις ράγες μιας κανονικής ζωής χωρίς στερήσεις και χωρίς υποβάθμιση, αλλά και χωρίς μεγάλες ανατροπές. Αυτός ο ιδιόρρυθμος λαός του Κέντρου, εάν υπάρχει ακόμη, θέλει να ανατρέψουμε την μνημονιακή πολιτική αλλά να αφήσουμε άθικτο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Η μετριοπαθής άποψη που κερδίζει έδαφος στο εσωτερικό του κόμματός μας ισχυρίζεται ότι επειδή μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να στηριχθεί αποκλειστικά στις δυνάμεις της Αριστεράς χρειαζόμαστε συμμαχίες στο Κέντρο και για αυτόν τον λόγο θα πρέπει να αναζητήσουμε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή με αυτόν τον λαό του Κέντρου που θέλει να ανατρέψουμε την μνημονιακή πολιτική αλλά να αφήσουμε ήσυχο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα.

Η ελληνική έκδοση του περιοδικού Tidal, έντυπο του κινήματος Occupy Wall Street

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Το Tidal προσφέρει θεωρία και στρατηγική σαν μέσα για την ενίσχυση των καταληψιών, πραγματική ή δυνητική, για να οραματιστούν δράσεις που τροποποιούν οριστικά τις υπάρχουσες δομές εξουσίας.

Για το Tidal, θεωρία σημαίνει μία υπόθεση που στηρίζεται σε περιορισμένη πληροφορία ή γνώση. Στρατηγική σημαίνει την τέχνη να εφευρίσκεις ή να ενεργοποιείς σχέδια και στρατηγήματα προς έναν στόχο. Δράση σημαίνει αυτό. Αυτή την στιγμή. Αυτόν τον αγώνα. Πολλές φωνές στην ιστορία. Και διαδικασία. Συλλογικά, να οραματίζεσαι.

Είμαστε ένας διαρκής οριζόντιος διάλογος ανάμεσα σε αυτούς που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σκεπτόμενοι αυτή την στιγμή και στον κόσμο του Κινήματος των Καταλήψεων που αποφασίζουν κάθε μέρα για το μέλλον της. Γνωρίζοντας ότι η δυνατότητα είναι προνόμιο, το Tidal επιχειρεί να προσφέρει τολμηρές ιδέες σε μία γλώσσα προσβάσιμη στο μέσο άνθρωπο. Ελπίζουμε αυτά τα κείμενα να επηρρεάσουν θετικά το Κίνημα των Καταλήψεων, να το ωθήσουν μπροστά και να διευκρινίσουν τους στόχους του.

ΣΥΡΙΖΑ: Καταστατικό συνέδριο ΑΜΕΣΑ

 Σύνταγμα στις 17 Ιούνη 2011

Ανοίγουμε την συζήτηση για το ΣΥΝΕΔΡΙΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την δημοσίευση του κειμένου του  Μιχάλη Καστρινάκη, μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ  

Ο τρόπος με τον οποίο εκλέχτηκε το μη διορισμένο τμήμα της νέας ΠΣΕ είναι απαράδεκτος. Πρόκειται για απολύτως τυπική δημοκρατία φτιαγμένη έτσι ώστε να επικυρώνει την κυριαρχία της ηγετικής κάστας του κόμματος μέσα από την δημιουργία ενός θεάματος (με την καταστασιακή σημασία του όρου) συμμετοχής. Από κάποιες πλευρές βρίσκεται πίσω από αυτά που ισχύουν στις καθολικού χαραχτήρα εκλογικές διαδικασίες.

1. Η υπέρμετρη δύναμη των μηχανισμών είναι το πρώτο στοιχείο που την διαφοροποιεί από τον γενικό κανόνα. Η, παράλληλη με την δράση των μηχανισμών, υπεροχή των πάσης φύσεως επωνύμων είναι μια από τις βασικότερες ομοιότητες αυτής της τελετουργίας με τα κλασσικά εικονογραφημένα των αυτοδιοικητικών και κοινοβουλευτικών εκλογών.

2. Η δεύτερη προς το χειρότερο διαφορά είναι αυτή που προσφέρει στους μηχανισμούς το απόλυτο πεδίο για την συντριπτική επικράτηση τους.Η αναφορά είναι για την εξοργιστικά αντιδημοκρατική εφεύρεση της κατάργησης των εκλογικών περιφερειών και την αντικατάσταση τους από πανελλαδική λίστα επιλογής που έχει ως συνέπεια άγνωστοι να ψηφίζουν άγνωστους. Με τα γνωστά σε όλους χαρτάκια, τις προσωπικές ψηφοθηρικές βόλτες και άλλα ευτράπελα.Αυτού του είδους οι εικόνες είναι θλιβερές.

Στον Συνασπισμό τέτοιες σκηνές ήταν συνηθισμένες καθώς αποτελούσαν τμήμα των ιδρυτικών εθίμων του κόμματος το οποίο όμως ιδρύθηκε σε μία άλλη εποχή και εξυπηρετώντας άλλες ανάγκες.Οι συνθήκες όμως άλλαξαν και φαίνεται κάποιοι να παραμένουν πιστοί σε μοντέλα παλιά. Στον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν,που είναι το νέο μας κόμμα,σε μία εποχή που μεγάλο τμήμα του κόσμου των πλατειών απαίτησε και επέβαλε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες (μέσα σε αυτούς παλιά και νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ), σε περιόδους που ο κόσμος αδυνατεί να βρει τις δομές εκείνες για να εκφραστεί και να αλληλεπιδράσει, είναι δυνατόν να αναπαράγονται τόσο συντηρητικές νοοτροπίες ;

Να αναδείξουμε το κοινωνικό ζήτημα με όρους κινηματικούς

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Δημήτρη Γκιβίση

Πάμε σύντροφοι

Παρόλο που δεν είμαι οπαδός του κυβερνητικού εκπροσώπου και της νεοδημοκρατικής «truth team», θα παραδεχτώ ότι μέχρι σήμερα από αυτό το γαϊτανάκι των ανακοινώσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, και πέρα από τα λάθη και τις προβοκάτσιες της, η ΝΔ έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό τον στόχο της: να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα συστημικό παιχνίδι. Σε ένα παιχνίδι, που αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να συμμετέχει, αυτό μπορεί να είναι και η αρχή του τέλους του.

Το αυτοκτονικό παιχνίδι

Είναι προφανές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το παίζει και να το αναπαράγει, αλλά ούτε και θέλουμε να εμπλέκεται σε αυτό, επειδή οδηγεί σε μια ψευδαίσθηση συμμετοχής μέσα από όρους θεάματος, ενισχύει την αδράνεια, και αναπαράγει τους μηχανισμούς. Ωστόσο, ακόμα και αν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν το αντίθετο, πιθανόν γιατί έτσι ενισχύεται ένα φαντασιακό δίπολο, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε και να το διαχειριστεί, όχι γιατί τού είναι καινούριο, -απεναντίας το καινούριο έχει πάντα την γοητεία του νέου που γεννιέται και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένως δείξει ότι γουστάρει να μπαίνει με πάθος σε τέτοιες καταστάσεις. Ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το διαχειριστεί, είναι γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων που παίζεται με όρους καθεστωτικούς. Επίσης, γιατί αποπνέει μούχλα, γιατί είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, και αφήνει απέξω την κοινωνία και τις ανάγκες της, αφού η αναζήτηση της πιο εύστοχης ατάκας/ανακοίνωσης έχει ως στόχο τους απαθείς τηλεθεατές, και όχι τους πολίτες που συμμετέχουν ενεργά, που κάνουν οι ίδιοι πολιτική χωρίς να περιμένουν την σωτηρία τους αναθέτοντας. Το συστημικό παιχνίδι είναι πάντα ένα κλείσιμο στα παλιά σχήματα, που για τον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί αυτοκτονικά, αφού τα όριά του τού προκαλούν ασφυξία και τον καθηλώνουν. Και κυρίως, είναι ένα παιχνίδι που αποκλείει το άνοιγμα του στην κοινωνία που πλήττεται, στους εργαζόμενους που ενοχοποιούνται, στην νεολαία που καταστέλλεται, στερώντας του το αναγκαίο κοινωνικό οξυγόνο του και αφυδατώνοντάς τον από τον ριζοσπαστισμό και την εξεγερσιακή δυναμική του.