Πολιτικό “πρόβλημα” του Αλέξη Τσίπρα ή Γιώργου Δελαστίκ;

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στα “επίκαιρα” το άρθρο του τακτικού αρθρογράφου της “iskra” Γ. Δελαστίκ “Το πολιτικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα”.  Όταν διαβάσαμε το άρθρο το πρώτο πράγμα για το οποίο αναρωτηθήκαμε είναι αν αυτά που γράφει ο αρθρογράφος συγκροτούν πράγματι “πολιτικό πρόβλημα” για τον Αλέξη Τσίπρα ή για τον ίδιο τον αρθρογράφο.

Κάτω από τον τίτλο “Χάθηκε η ευκαιρία της Αριστεράς” ο αρθρογράφος γράφει για τις διπλές εκλογές του Μάη – Ιούνη: “Η Αριστερά στο σύνολο της αποδείχτηκε ανίκανη να εκμεταλλευτεί αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Αυτό επισφραγίστηκε με τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου.” Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τότε στο κείμενό μας “Καλούμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην κατέβη στις επόμενες εκλογές” γράφαμε:

Θα ήταν μια τίμια στάση και αξιοπρεπής, τόσο απέναντι στην "Αριστερά" που ανακάλυψε τώρα τελευταία πως υπάρχει, αλλά και προς τον ίδιο της τον εαυτό. Ας κρατήσει ως αφετηρία το ποσοστό που συγκέντρωσε στις τελευταίες εκλογές και ας περιμένει μετά τις εκλογές να κάνει όση κριτική θέλει στις θέσεις και στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε θα είναι χρήσιμη και αναγκαία η συγκροτημένη εξ αριστερών κριτική σε ένα κόμμα της Αριστεράς που θα είναι στην κυβέρνηση ή στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όμως ο Γ. Δελαστίκ ήταν από τους υποψήφιους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κατέβηκε στις εκλογές και εκείνη την περίοδο συνετέλεσε με την πολιτική πρακτική του να χαθεί αυτή η ευκαιρία, την οποία ανακάλυψε εκ των υστέρων. Τότε άλλα έλεγε. Ας δεχτούμε ότι αυτό αποτελεί έμμεση αυτοκριτική η οποία υποδηλώνει πολιτικό πρόβλημα του χώρου στον οποίο ανήκει...

Το επόμενο θέμα με το οποίο ασχολείται ο Γ. Δελαστίκ επιγράφεται “Ήττα των αντιμνημονιακών” και ξεκινάει με την διαπίστωση: "Η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης κάποιου τύπου, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κατάφερε σοβαρό πλήγμα και στη δυνατότητα σχηματισμού μιας κρατικής κυβέρνησης με σαφή έστω μόνο αντιμνημονιακό χαρακτήρα."

Αν δεν μας απατάει η μνήμη μας, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκει ο Γ. Δελαστίκ ήταν και παραμένει ενάντια στην δημιουργία “αντιμνημονιακού μετώπου”. Ας δεχτούμε ότι και αυτό  αποτελεί αυτοκριτική  αλλά και κριτική προς τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει. Πράγματι  η αυτοκριτική του Γ. Δελαστίκ εκφράζεται προς θετική κατεύθυνση και έμπρακτα από μια μερίδα του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει, με νέες πρωτοβουλίες που έχουν εκδηλωθεί τον τελευταίο καιρό για “αντιφασιστικά μέτωπα” και “προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών”,  υπερσκελίζοντας μάλιστα πρωτοβουλίες για την συγκρότηση του “κόμματος της δραχμής”, όπως η “πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ”...


Στο άρθρο του Γ. Δελαστίκ ακολουθεί η επόμενη ενότητα με τίτλο “Κυβερνητισμός χωρίς περιεχόμενο”. Εκεί ο αρθρογράφος γράφει: "Έχοντας ανομολόγητα οδηγηθεί στην άποψη ότι δεν υπάρχουν περιθώρια σχηματισμού κυβέρνησης η οποία να εκφράζει είτε ένα αριστερό κοινωνικό κίνημα είτε ένα ρωμαλέο αντιμνημονιακό ρεύμα, ο Αλέξης Τσίπρας εκτίμησε ότι η επιλογή που του απομένει για να ανοίξει ο δρόμος προς την εξουσία είναι να προσπαθήσει να πείσει ότι αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτεροι διαχειριστές της εξουσίας ακόμη και μέσα πλέον στο σύστημα, χωρίς ρήξεις, τομές και ριζοσπαστικές ανατροπές."

Όμως με  “ανομολόγητο” τρόπο αποφεύγει να τοποθετηθεί στην ουσία του ζητήματος. Ας μας πει λοιπόν ο Γ. Δελαστίκ την δική του άποψη για το ζήτημα που θέτει: “υπάρχουν περιθώρια σχηματισμού κυβέρνησης η οποία να εκφράζει είτε ένα αριστερό κοινωνικό κίνημα είτε ένα ρωμαλέο αντιμνημονιακό ρεύμα”; Αν δεν υπάρχουν αυτά τα περιθώρια τι πρέπει να κάνει ένα κόμμα της Αριστεράς που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση; Ο Γ. Δελαστίκ αποφεύγει να αναρωτηθεί μήπως η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς συντηρητικές κατευθύνσεις; Πριν δούμε τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, ως αριστεροί, θα πρέπει να δούμε πρώτα τι συμβαίνει στο κίνημα και στην ελληνική κοινωνία...

Η βασική θέση του Γ. Δελαστίκ εκφράζεται στην ενότητα “Το θεμελιώδες λάθος”. Εκεί, αυτό το “λάθος” προσδιορίζεται με τον ακόλουθο τρόπο: "Το θεμελιώδες λάθος όμως του Αλέξη Τσίπρα έγκειται στο ότι δεν κατάλαβε πως αυτοί οι δεξιότεροι ψηφοφόροι ήρθαν και θα συνέχιζαν να έρχονται στο κόμμα του μόνο στο βαθμό που αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δημιουργούσαν στους πολίτες -ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους πολιτικές πεποιθήσεις- το όραμα μιας ριζικής αλλαγής και ανατροπής της υφιστάμενης άθλιας κατάστασης."

Εδώ ο Γ. Δελαστίκ αποφεύγει να προσδιορίσει το τι σημαίνει “το όραμα ριζικής αλλαγής και ανατροπής της υφιστάμενης άθλιας κατάστασης”. Δεν πρόκειται για τυχαία παράλειψη, αλλά σκόπιμη. Αυτή την επαγγελία παραλείπει να αναφέρει ο Γ. Δελαστίκ ότι την έχει κάνει σημαία της και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το ΚΚΕ και είδαμε τα αποτελέσματα. Τα είδαμε όμως και από την αντίστροφη μεριά, γιατί και η χρυσή αυγή και η ακροδεξιά προβάλουν και αυτές το δικό τους ναζιστικό όραμα της “ριζικής αλλαγής και ανατροπής της υφιστάμενης άθλιας κατάστασης”. Η σημασία αυτού του “οράματος” είναι πολύ πιο σημαντική, απ' ότι φαντάζονται τα επιτελεία της αριστεράς που ασχολούνται αποκλειστικά με το να συντάσσουν πολιτικά σχέδια και προγράμματα: Η “χρυσή αυγή” δεν απέκτησε οργανικούς δεσμούς στην ελληνική κοινωνία και ρίζωσε ξαφνικά από το “πολιτικό της πρόγραμμα”, το οποίο είναι ανύπαρκτο...

Το όραμα που επαγγέλλεται ο Γ. Δελαστίκ είναι ζητούμενο συνολικά για την Αριστερά. Για δυο πράγματα είμαστε σίγουροι: 1) αυτό το όραμα θα πρέπει να είναι σε ρήξη με το παρελθόν της και το όραμα του “υπαρκτού κομμουνισμού” το οποίο με θρησκευτική ευλάβεια προβάλει το ΚΚΕ και 2) αυτό το όραμα δεν θα γεννηθεί από τους τυφλοπόντικες των κομματικών γραφείων της Αριστεράς. Αν η Αριστερά δεν απορρίψει τις σκουριές που κουβαλάει από το παρελθόν και δεν αφουγκραστεί αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία και στο μαζικό κίνημα δεν πρόκειται να οικοδομήσει νέο όραμα, που θα δώσει άλλο πολιτικό προσδιορισμό - σε ρήξη με το κράτος και τις πολιτικές του - στην ταξική πόλωση που καθημερινά οξύνεται όλο και περισσότερο...