Η χρεοκοπία της χώρας είναι αποτέλεσμα των “νόμων” της οικονομίας ή αποτελεί επιθετική πολιτική της αστικής τάξης;

Γιατί χρεοκόπησε 

πχ η Ελλάδα και όχι η Τσεχία;

Η Ιταλία και όχι η Μ.Βρεττανία; 

Αν δεν μείνουμε στο έδαφος του δογματισμού, η ιδιαίτερη αιτία της τόσο βαθιάς και αναπόφευκτης χρεοκοπίας αφορά την ενοποίηση και το νόμισμα.

(Χ. Κατσούλας Γιατί η ΕΕ και το ευρώ αποτελούν κομβικά πολιτικά ζητήματα )

Για να μην είμαστε λοιπόν «δογματικοί», θα πρέπει να μην προσπαθούμε να εφαρμόσουμε την «αλήθεια» της θεωρίας μας πάνω στην πραγματικότητα, αλλά να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε αυτή την «αλήθεια» μέσα από στις αντιφάσεις και τους ανταγωνισμούς που διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα.

Μια προσεκτική ανάγνωση των συμβάντων που άνοιξε τον δρόμο για τα μνημόνια και την χρεοκοπία της χώρας, οδηγεί σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απ’ αυτά που ισχυρίζεται ο Χ. Κατσούλας . Ο δρόμος άνοιξε με πρωτοβουλία της δικής μας αστικής τάξης μέσω συγκεκριμένων επιλογών κρατικής πολιτικής. Είναι γνωστό ότι οι οικονομικοί δείκτες «μαγειρεύονται» κατάλληλα ώστε να προσαρμόζονται στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές. Αυτό το μαγείρεμα γίνεται απ’ όλα τα κράτη, ακόμη και από την ισχυρή Γερμανία. Όλοι γνωρίζουν – ακόμα και τα επιτελεία της ΕΕ – ότι ένα ανάλογο μαγείρεμα έγινε στην χώρα μας για την είσοδό της στην ΟΝΕ από την τότε κυβέρνηση Σημίτη. Τώρα το μαγείρεμα έγινε προς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση. Το 2010 η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε παρουσιάσει - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - έλλειμμα 9.5% αντί για 12.5%. (Μια ματιά εδώ για πως γίνονται αυτά τα μαγειρέματα: ΒΟΜΒΑ : Το πραγματικό έλλειμμα του 2009 ήταν… 3,9% ένα από τα χαμηλότερα στην ΕΕ) Αυτή η «πρωτοβουλία» του ελληνικού κράτους άνοιξε τον δρόμο που μας έχει οδηγήσει εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Εδώ υπάρχουν δύο εκδοχές ερμηνείας των γεγονότων:

Ο ΣΥΡΙΖΑ να μοιράσει στους διαδηλωτές αντιασφυξιογόνες μάσκες στη γενική απεργία της Πέμπτης

Η γενικευμένη καταστολή που εφαρμόζει η τρόικα εσωτερικού απέναντι στο μαζικό κίνημα είναι φανερή σε όλους. Έχει πολιτική γραμμή να καταστείλει με την βία τις λαϊκές αντιδράσεις και να φοβίζει τον κόσμο για να μην εκδηλώσει την αγανάκτηση του με τους τρόπους που ο ίδιος επιλέγει.

Οι μαζικές συλλήψεις οι οποίες έγιναν το τελευταίο καιρό αλλά και η απροκάλυπτη επίθεση της αστυνομίας στα λαϊκά συλλαλητήρια δηλώνουν την σκλήρυνση της πολιτικής της κυβέρνησης και αποκαλύπτουν τους φόβους της απέναντι σε μια λαϊκή εξέγερση. Δεν πρόκειται πλέον να γίνονται “ειρηνικές” διαδηλώσεις. Η αστυνομία κάποια αφορμή βρίσκει, ή και χωρίς καμιά αφορμή,γεμίζει το χώρο με δακρυγόνα και διαλύει με βίαιο τρόπο κάθε μορφή εκδήλωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Η ποινοποίηση λήψης στοιχειωδών μέτρων προστασίας από τους πολίτες απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις είναι φανερό που αποβλέπει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταγγείλει αυτά τα μέτρα και ο αρκετός κόσμος πλέον στην πράξη τα έχει καταργήσει. Δεν αρκεί αυτό.

Έτσι απαντούν τα κινήματα!

(ένα σχόλιο με αφορμή το δημοσίευμα "Έτσι απαντούν τα κινήματα!")

Και ενώ η Αριστερά αυτοκαταναλώνεται σε εσωτερικές συζητήσεις για τα PLAN B’ και σε θεωρητικές αναζητήσεις περί «νεοναζισμού», ο αντιεξουσιαστικός χώρος βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά με την πράξη του. Οι «μεγάλες ιδέες», όταν δεν μπορούν να μετασχηματιστούν σε πράξεις και να αλλάξουν τον κοινωνικό συσχετισμό, αποδεικνύουν την περιθωριοποίηση των φορέων τους. Η αυτοδιαχείριση, η κοινωνική αλληλεγγύη, ο εργατικός έλεγχος ενώ είναι αποδεκτές «στα λόγια» από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, δεν αποτελούν οργανικό στοιχείο της πολιτικής της πρακτικής. Ο κρατισμός της και οι διαχειριστική αντίληψη για την πολιτική εγκλωβίζει την Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) στα γρανάζια της αναζήτησης «πολιτικών σχεδίων» που συγκροτούνται ως κρατικές πολιτικές και όχι ως πολιτικές ανάπτυξης ενός μαζικού κινήματος αυτονομημένου από το κράτος και τον κοινοβουλευτισμό.

ο Γιάννης Δραγασάκης για το πρόγραμμα της Αριστεράς

ο Γιάννης Δραγασάκης για το πρόγραμμα της Αριστεράς:

Νέα «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» από τον ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ...

Αναδημοσίευση από το "www.matrix24.gr"

Του Γιώργου Μελιγγώνη

Επανεμφανίστηκε χθες ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, δίνοντας τροφή στα σενάρια που τον θέλουν να δημιουργεί έναν νέο πόλο «στα αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με την εξωκοινοβουλευτική αριστερή δύναμη ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο πρώην πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στα δημόσια πράγματα με δήλωσή του στην ιστοσελίδα real.gr, όπου επανέλαβε την πάγια θέση του για αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Αλέκος Αλαβάνος, μάλιστα, ζήτησε να υπάρξει «Σχέδιο Β», ώστε η Ελλάδα να είναι προετοιμασμένη για την έξοδο από το ευρώ.

«Στην Ευρώπη όλες οι χώρες, τα κόμματα, οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις τους έχουν επεξεργασθεί το “Σχέδιο Β” για την περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Μόνο η Ελλάδα δεν έχει ένα τέτοιο σχέδιο. Αδιαφορούν και τα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Αν όμως η έξοδος από το ευρώ προκύψει αιφνιδιαστικά, με τον λαό σε πανικό, θα είναι μια νέα καταστροφή», σημείωσε χθες ο κ. Αλαβάνος, ο οποίος τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της αποχώρησης της χώρας από την Ευρωζώνη, λέγοντας: «Αν γίνει οργανωμένα (σ.σ. Η έξοδος από το ευρώ), με την ενημέρωση και τη στήριξη του λαού μπορεί να αποτελέσει μια δυναμική απάντηση στη φτώχεια, την ανεργία, τη διάλυση».

Τα «λάθη» του ΚΚΕ

Αναδημοσίευση από το "Τ.Ε.ΣΥΡΙΖΑ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ"

Ενοχλήθηκε ο Μ. Μαΐλης για όσα έγραψαν ο Μ. Γλέζος και ο Σπ. Ασδραχάς προλογίζοντας την επανέκδοση από την "Αυγή" της μπροσούρας του Δ. Γλυνού "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" και θέλοντας να δικαιολογήσει τη σημερινή άρνηση του ΚΚΕ στις προτάσεις για τη δημιουργία ενός μετώπου, ανάλογου με το ΕΑΜ (ίσως και της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητική συνεργασία) επαναφέρει στο προσκήνιο με ένα κατεβατό του στο "Ριζοσπάστη" (7.10.12), τη θεωρία των λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ στον Λίβανο και στην Καζέρτα (πελώρια στρατηγικής σημασίας λάθη... που αφόπλισαν το κίνημα, όπως τα χαρακτηρίζει), όπου στον βωμό της εθνικής ενότητας, το ΚΚΕ θυσίασε τον επαναστατικό προσανατολισμό που έπρεπε να έχει, με αποτέλεσμα να χάσει την εξουσία. Όμως τον Δεκέμβρη 1944, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο τα παρέρχεται, ίσως γιατί δεν τα θεωρεί "λάθος"!

Ωστόσο, αν ο Μ. Μαΐλης, συνέδεε αυτά τα γεγονότα μεταξύ τους (Λίβανος - Καζέρτα - Δεκέμβρης 1944 - Βάρκιζα - Εμφύλιος) και θυμόταν - γιατί το γνωρίζει - το πόσες φορές είπαν ή ομολόγησαν, πού, πότε και σε ποιους, οι τοτινοί ηγέτες του ΚΚΕ, ότι το κόμμα τους "εκτέλεσε στο ακέραιο το διεθνιστικό του καθήκον", ενεργώντας όπως ενήργησε, θα ήταν υποχρεωμένος σήμερα να μας πει ότι πράγματι η εξουσία χάθηκε τότε από "λάθη". Λάθη όμως, εντός εισαγωγικών, που έφτασαν μέχρι τη θυσία του επαναστατικού προσανατολισμού του χάριν του διεθνιστικού του καθήκοντος.

Για την επιστροφή στις μάζες

Αναδημοσίευση από το Red NoteBook

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Η ώρα των μεγάλων ταξικών αναμετρήσεων βρίσκεται ακόμη μπροστά μας, αλλά είναι και πολύ κοντά πλέον. Το «πακέτο» μέτρων που σύντομα θα εφαρμοστεί από την κυβέρνηση, είναι σκληρότερο από τα προηγούμενα, και είναι εύλογο να υποθέτουμε ότι θα αποτελέσει το έναυσμα για μια νέα φάση των κοινωνικών αγώνων, που θα μεταφέρουν αυτή τη φορά την ένταση της αναμέτρησης σε υψηλότερα επίπεδα.

Μπροστά σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία, η Αριστερά δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο ή κυρίως ως κοινοβουλευτική δύναμη. Η αναμέτρηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, προφανώς είναι μεγάλης σημασίας, πλην όμως, ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων διαμορφώνεται σε μια σειρά κοινωνικών μετώπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να οργανωθεί σε μαζικό ταξικό κόμμα, σε αντιστοίχηση με την ταξική ψήφο που τον ανέδειξε σε μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη. Το παιχνίδι παίζεται εκεί που οι μάζες εργάζονται και ζουν. Εάν οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς θέλουν να αποκτήσουν οργανική σχέση με τις μάζες, θα πρέπει να είναι παρούσες στο πεδίο, εκεί που οι μάζες εργάζονται και εκεί που ζουν, εκεί δηλαδή που πραγματοποιείται η κοινωνική αναπαραγωγή: στη γειτονιά, στο σχολείο, στην οικογένεια, στη χρήση των δημόσιων χώρων κλπ. Και δεν αρκεί να είναι παρούσες, οι δυνάμεις της Αριστεράς, στο πεδίο των κοινωνικών αναμετρήσεων, αλλά πρέπει να αποκτήσουν και οργανικές σχέσεις με τις μάζες (με τους "από κάτω" όπως λένε τώρα οι νεότεροι).

"ΑΝΤΑΡΤΥΚΟ" στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ...

Πριν μερικές μέρες είχαμε αναφερθεί στο ζήτημα της συγκρότησης νέων συσπειρώσεων στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που επιλέγουν ως δημόσιο τρόπο έκφρασης το internet (Τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»).  Πρόσφατα έκανε την εμφάνισή του, το "ΑΝΤΑΡΤΥΚΟ". Στο εισαγωγικό κείμενο που προσδιορίζει την ταυτότητά του μεταξύ άλλων αναφέρει:

Είμαστε μέλη της Ανταρσύα. Ο στόχος μας είναι η πιο δημοκρατική και πιο αποτελεσματική λειτουργία της Ανταρσύα και σε αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το διάλογο, να πάρουμε πρωτοβουλίες και να συνδιαμορφώσουμε προτάσεις. Πιστεύουμε ότι είναι ασυμβίβαστο να λέμε ότι είμαστε αντίθετοι στη λογική της ανάθεσης, αλλά να την εφαρμόζουμε στο εσωτερικό μας, και γι’αυτό διεκδικούμε μεγαλύτερη σύνδεση της βάσης με τις κεντρικές αποφάσεις. Δεν εναντιωνόμαστε στις οργανώσεις που συμμετέχουν στην Ανταρσύα, ωστόσο κινούμαστε στη λογική της υπέρβασής τους, στη λογική μιας ενιαίας Ανταρσύα όπου οι αποφάσεις θα είναι στα χέρια της βάσης. Η οργάνωσή μας θέλουμε να είναι πρωτίστως η Ανταρσύα και θεωρούμε ότι πρέπει όλοι μαζί, συντροφικά, να αναζητήσουμε τρόπους βαθύτερης ενότητας και ουσιαστικότερης λειτουργίας και συμπόρευσης.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ Wiki για δημόσια διαβούλευση μέσω του internet για το οργανωτικό ζήτημα και το "πρόγραμμα", δύο μήνες πριν τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Υπενθυμίζουμε πως ανάλογη πρωτοβουλία είχε πάρει και στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ 3 χρόνια πριν η "ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" για την 3η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο παραμένει ακόμα αναρτημένο στο διαδίκτυο, εδώ:

Συλλογική προσπάθεια συν-διαμόρφωσης νέου 'Κανονισμού Εσωτερικής Λειτουργίας' του ΣΥΡΙΖΑ για την Οργανωτική Συνδιάσκεψη του Νοέμβρη.

Ε, ό­χι και «φα­σι­στι­κή», η Χρυ­σή Αυ­γή

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Του Δη­μή­τρη Ψαρ­ρά

Υπάρ­χει έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό την Ιστο­ρία του Φα­σι­σμού του Στάν­λεϊ Πέιν, στο ο­ποίο συ­νη­θί­ζει να πα­ρα­πέ­μπει ο Μι­χα­λο­λιά­κος. Εί­ναι οι πρώ­τες γραμ­μές τής κλα­σι­κής αυ­τής με­λέ­της. «Στα τέ­λη του ει­κο­στού αιώ­να», γρά­φει ο Πέιν και α­ντι­γρά­φει ο Μι­χα­λο­λιά­κος, «ο ό­ρος φα­σι­σμός πα­ρα­μέ­νει ί­σως ο πιο α­σα­φής α­πό τους ση­μα­ντι­κούς πο­λι­τι­κούς ό­ρους. Αυ­τό ί­σως πη­γά­ζει α­πό το γε­γο­νός ό­τι η λέ­ξη κα­θε­αυ­τή δεν πε­ριέ­χει μια σα­φή πο­λι­τι­κή α­να­φο­ρά (α­κό­μα και α­φη­ρη­μέ­νη), ό­πως συμ­βαί­νει με τη δη­μο­κρα­τία, το φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, το σο­σια­λι­σμό και τον κο­μου­νι­σμό. […] Η λέ­ξη φα­σί­στας εί­ναι μια α­πό τις πιο πο­λυ­χρη­σι­μο­ποιη­μέ­νες υ­πο­τι­μη­τι­κές πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις, και συ­νή­θως υ­πο­δη­λώ­νει «τον βίαιο«, «τον κτη­νώ­δη«, «τον κα­τα­πιε­στι­κό« ή «τον δι­κτα­το­ρι­κό«. Αν ό­μως φα­σι­σμός δεν ση­μαί­νει τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­π’ αυ­τό, τό­τε τα κομ­μου­νι­στι­κά κα­θε­στώ­τα, για πα­ρά­δειγ­μα, θα έ­πρε­πε πι­θα­νόν να ε­νταχ­θούν στην κα­τη­γο­ρία των πιο φα­σι­στι­κών κα­θε­στώ­των, α­πο­στε­ρώ­ντας έ­τσι τη λέ­ξη α­πό κά­θε χρή­σι­μο προσ­διο­ρι­σμό».¹

Τε­λευ­ταία φο­ρά που φρό­ντι­σε να μας θυ­μί­σει το α­πό­σπα­σμα αυ­τό ο Μι­χα­λο­λιά­κος ή­ταν στο κύ­ριο άρ­θρο της ε­φη­με­ρί­δας του πριν α­πό δε­κα­πέ­ντε μέ­ρες.² Ο πρω­το­σέ­λι­δος τίτ­λος του ί­διου φύλ­λου ή­ταν «Εκτός Νό­μου την Χρυ­σή Αυ­γή θέ­λει η χού­ντα του Μνη­μο­νίου». Θα προ­σπα­θή­σω να ε­ξη­γή­σω πώς συν­δέ­ο­νται αυ­τές οι δύο δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις του Φί­ρερ της ορ­γά­νω­σης και με ποιο τρό­πο μας δί­νουν α­πά­ντη­ση στο ε­ρώ­τη­μα «Ποιοι και πώς να στα­μα­τή­σου­με τους νε­ο­να­ζί».³

Φα­σί­στες ή να­ζι­στές

Ο Μι­χα­λο­λιά­κος, δη­λα­δή ο Πέιν, έ­χει δί­κιο. Αυ­τά εί­ναι τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της χρή­σης του ό­ρου και αυ­τός εί­ναι ο πρώ­τος λό­γος που ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός «φα­σί­στες» για τη Χρυ­σή Αυ­γή δεν εί­ναι αρ­κε­τός. Μπο­ρεί να δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έ­ντο­να την προ­η­γού­με­νη Πα­ρα­σκευή στη βου­λή οι Χρυ­σαυ­γί­τες που α­πο­κά­λε­σε φα­σι­στι­κή την ορ­γά­νω­σή τους ο Θα­νά­σης Πα­φί­λης του ΚΚΕ, αλ­λά η δια­μαρ­τυ­ρία αυ­τή ή­ταν α­πλά μια α­κό­μα α­φορ­μή για φα­σα­ρία μέ­σα στην αί­θου­σα της βου­λής.

Τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»

Μια απάντηση από τον τροτσκιστικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ στο εγχείρημα της "ισκρα" αποτελεί η  νέα ιστοσελίδα «Rproject» που κινείται πολιτικά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της. Στο εισαγωγικό κείμενο με θέμα "Ταυτότητα - Επικοινωνία" μεταξύ άλλων γράφει:

Το «Rproject» φιλοδοξεί να συμβάλει στη συγκρότηση της αναγκαίας αριστερής, ριζοσπαστικής γραμμής και φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ και στην ευρύτερη δυνατή συσπείρωση οργανωμένων δυνάμεων, τάσεων, αλλά και μεμονωμένων συντρόφων/σών που συμμερίζονται αυτή την αναγκαιότητα. 

Επιθυμεί να συμβάλει στην οργάνωση της δράσης ενάντια στα μνημόνια και τις δεξιές αντιλαϊκές πολιτικές, στην πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το φασισμό και το ρατσισμό, στην αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επιβολή και τον πόλεμο απ’ όπου κι αν προέρχονται, στη δημιουργία ενός δικτύου ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών, στην ενίσχυση της συλλογικότητας στη δράση, αλλά και στη συζήτηση για όλα τα κρίσιμα ζητήματα του κινήματος, της πολιτικής, των ιδεών…
…για την ενότητα στη δράση της Αριστεράς, για μια Αριστερά διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική, για τη νίκη του κόσμου της εργασίας και της λαϊκής πλειοψηφίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη σοσιαλιστική προοπτική!

Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο ανάλογο εγχείρημα που αποβλέπει στην προβολή μιας ιδιαίτερης πολιτικής άποψης. Αυτό το φαινόμενο δεν παρουσιάζεται μόνον στα ηλεκτρονικά μέσα αλλά και στα έντυπα και υποδαυλίζεται από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σήμερα ΚΑΝΕΝΑ δικό του ενημερωτικό μέσο. Τα κυρίαρχα ενημερωτικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΥΓΗ και 105.5) είναι ιδιοκτησία του ΣΥΝασπισμού και εκφράζουν την δική του πολιτική γραμμή.

Δ υστυχώς όλες αυτές τις προσπάθειες προσπαθούν να καλύψουν ταυτόχρονα δυο διαφορετικές ανάγκες: την προβολή συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων και απόψεων και την ενημέρωση. Πρακτικά η ανάγκη της ενημέρωσης υποβιβάζεται γιατί λειτουργεί ως συμπληρωματικό στοιχείο προπαγάνδας που έρχεται να επιβεβαιώσει συγκεκριμένη πολιτική γραμμή...

Aνθρώπινη ασπίδα...

Η αφλογιστία μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων...

Αναδημοσίευση από την"δράση"

Εδώ και δυο χρόνια τα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλα: απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, πλατείες... ακόμη και τις εκλογές. Ζήσαμε στιγμές αγωνιστικής κορύφωσης και ευφορίας, στιγμές ανεπανάληπτες, αλληλεγγύης και συνδημιουργίας, ζήσαμε και στιγμές ταπεινωτικής ήττας, αμηχανίας και αδυναμίας. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε, σαν τους ναυαγισμένους, από την πρώτη αυταπάτη που θα βρισκόταν δίπλα μας, όπως οι εκλογές, αλλά και να πιστέψουμε πως έτσι με μια «καλή ζαριά», με μια κινητοποίηση εκατομμυρίων για μια μέρα ή με μια «γερή» σύγκρουση, τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Συζητήσαμε πολύ, όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν, σε πλατείες και σε συνελεύσεις χωρίς προαπαιτούμενα, και σκιαγραφήσαμε αρκετές φορές την αλλαγή που ονειρευόμαστε, έξω από κομματικές και ιδεολογικές προδιαγραφές, αλλά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας ανεξάρτητους φορείς αυτής της αλλαγής. Σα να ζητάγαμε πάλι από άλλους να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» για εμάς...

Κι ενώ οι πλατείες έθεσαν το θέμα της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, άρκεσε και πάλι μια εκλογική αναμέτρηση για να τα παγώσει όλα, να στείλει πολλούς στους γνώριμους συνηθισμένους ρόλους του κομματικού ψηφοσυλλέκτη ή του κομματικού ψηφοκαταναλωτή... Κι ενώ οι απεργίες ξεπερνούσαν αυτούς που αναγκάζονταν να τις κηρύξουν, τις ποικιλώνυμες κρατικές-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, περιμέναμε ξανά και ξανά από αυτούς να πάρουν την πρωτοβουλία για άλλη μια προδιαγεγραμμένη παρέλαση-πορεία... Κι ενώ τα αυτόνομα εγχειρήματα της αλληλέγγυας-συνεργατικής οικονομίας και των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων πολλαπλασιάζονταν και συγκροτούσαν έναν «άλλο υπαρκτό κόσμο», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η συνήθεια της εξάρτησης από το κράτος και από το κεφάλαιο τα πολεμούσαν ως δήθεν «νησίδες» που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό...