Τα «λάθη» του ΚΚΕ

Αναδημοσίευση από το "Τ.Ε.ΣΥΡΙΖΑ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ"

Ενοχλήθηκε ο Μ. Μαΐλης για όσα έγραψαν ο Μ. Γλέζος και ο Σπ. Ασδραχάς προλογίζοντας την επανέκδοση από την "Αυγή" της μπροσούρας του Δ. Γλυνού "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" και θέλοντας να δικαιολογήσει τη σημερινή άρνηση του ΚΚΕ στις προτάσεις για τη δημιουργία ενός μετώπου, ανάλογου με το ΕΑΜ (ίσως και της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητική συνεργασία) επαναφέρει στο προσκήνιο με ένα κατεβατό του στο "Ριζοσπάστη" (7.10.12), τη θεωρία των λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ στον Λίβανο και στην Καζέρτα (πελώρια στρατηγικής σημασίας λάθη... που αφόπλισαν το κίνημα, όπως τα χαρακτηρίζει), όπου στον βωμό της εθνικής ενότητας, το ΚΚΕ θυσίασε τον επαναστατικό προσανατολισμό που έπρεπε να έχει, με αποτέλεσμα να χάσει την εξουσία. Όμως τον Δεκέμβρη 1944, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο τα παρέρχεται, ίσως γιατί δεν τα θεωρεί "λάθος"!

Ωστόσο, αν ο Μ. Μαΐλης, συνέδεε αυτά τα γεγονότα μεταξύ τους (Λίβανος - Καζέρτα - Δεκέμβρης 1944 - Βάρκιζα - Εμφύλιος) και θυμόταν - γιατί το γνωρίζει - το πόσες φορές είπαν ή ομολόγησαν, πού, πότε και σε ποιους, οι τοτινοί ηγέτες του ΚΚΕ, ότι το κόμμα τους "εκτέλεσε στο ακέραιο το διεθνιστικό του καθήκον", ενεργώντας όπως ενήργησε, θα ήταν υποχρεωμένος σήμερα να μας πει ότι πράγματι η εξουσία χάθηκε τότε από "λάθη". Λάθη όμως, εντός εισαγωγικών, που έφτασαν μέχρι τη θυσία του επαναστατικού προσανατολισμού του χάριν του διεθνιστικού του καθήκοντος.

Αν και τούτο, του ξεφεύγει ξώπετσα, όταν λέγει ότι "Η πάλη του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία 1940-49, με τον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τον Δεκέμβρη του 1944 και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946-49), αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά του κόμματός μας στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς και τη μεγαλύτερη συμβολή του στη δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα". Γιατί, συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι όχι μόνο η ενεργητική δράση και πάλη, αλλά και η υποταγή στο διεθνιστικό συμφέρον και καθήκον, που οδηγούν σε συμβιβασμούς στο εθνικό επίπεδο. Καλή ώρα, σαν τη δική μας, την ελληνική περίπτωση, όπου το διεθνιστικό καθήκον του ΚΚΕ κατά την τοτινή χρονική συγκυρία, δεν ήταν άλλο από την προστασία της ΕΣΣΔ, σαν κοιτίδας- μητέρας - πατρίδας του κομμουνισμού που είχε υποστεί και υφίστατο από τον συνεχιζόμενο πόλεμο τρομερές καταστροφές, οι οποίες επέβαλλαν το αδιατάρακτο στις σχέσεις της με τους συμμάχους - και τότε και μετά τη λήξη του πολέμου -μέχρις ότου καταφέρει να ανορθωθεί από αυτές, πριν επέλθει ο διαφαινόμενος κίνδυνος της αναπόφευκτης σύγκρουσής της με αυτούς (η οποία τελικά δεν έφθασε μέχρι τον πόλεμο, αλλά μέχρι το Σιδηρούν Παραπέτασμα, τον ψυχρό πόλεμο, τους ατομικούς εξοπλισμούς και τις περιφερειακές συγκρούσεις).

Διεθνιστικό καθήκον που είχε όχι μόνο διαγνωσθεί από την ηγεσία μας με τη "βοήθεια" και του Γρηγκόρι Ποπώφ (που έφτασε εσπευσμένως στα βουνά μας ευθύς αμέσως μόλις προγραμματίστηκε η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας μας με την ίδρυση της ΠΕΕΑ και τη σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου), αλλά και επιβραβεύτηκε από τον πρώτο σύμβουλο της Σοβιετικής Πρεσβείας του Καΐρου προς τον Π. Ρούσσο (όταν ζητήθηκε τότε η γνώμη της σοβιετικής κυβέρνησης, την οποία του διαβίβασε... σαν δήθεν προσωπική γνώμη του πρεσβευτή) ότι η συμφωνία του Λιβάνου ανταποκρίνεται στη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων, ότι η στάση της αντιπροσωπείας μας στον Λίβανο ήταν σωστή και ότι πρέπει να μπούμε στην κυβέρνηση της εθνικής ενότητας!

Κι αυτά όλα γιατί ήδη από τον Μάη 1944, μεταξύ του υπουργού των Εξωτερικών της Αγγλίας Ήντεν και του σοβιετικού πρεσβευτή στο Λονδίνο, είχε στρωθεί το χαλί της περιβόητης συμφωνίας της Μόσχας για τους Τσώρτσιλ και Στάλιν (10.10.44) για τα ποσοστά της επιρροής τους στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

"Λάθη" λοιπόν που έγιναν με τη σφραγίδα και της σοβιετικής κυβέρνησης, του υπάρχοντος τότε μοναδικού Διεθνιστικού Κέντρου (αφού από τον Μάη 1943 είχε διαλυθεί η Γ' Κομμουνιστική Διεθνής), ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε "τα καλά παιδιά" του Διεθνούς κομμουνιστικού Κινήματος, αναμένοντας μια άλλη ευκαιρία, που φυσικά ποτέ δεν ήλθε. Ή εκβιάζοντάς την τον Δεκέμβρη 1944, ρίχνοντας μερικές τουφεκιές με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Αθήνας (άντε και με μερικά τμήματα του βουνού) και αρχιστράτηγο τον... Γ. Σιάντο και, στη συνέχεια, με τον Εμφύλιο, που έδωσαν όμως την ευκαιρία στη δοσίλογη Δεξιά να εδραιώσει οριστικά το καθεστώς της με τη φωτιά και το σίδερο.

(Του Μάνου Ιωαννίδη στην ΑΥΓΗ - Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012)