Οι νέοι “Γεωργαλάδες” είναι δίπλα μας...

Ο Γεώργιος Γεωργαλάς, από πολιτικός πρόσφυγας και εκφωνητής της Ελληνικής Εκπομπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Βουδαπέστης, άλλαξε το 56 στρατόπεδο και κατέληξε μέσα από διάφορες κυβερνητικές θέσεις της χούντας του Παπαδόπουλου να γίνει ένας από τους βασικούς προπαγανδιστές της. Το βιβλίο του “Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ - ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ” που εκδόθηκε το 1967, αποτελεί την πηγή έμπνευσης του παρακάτω κειμένου που αφορά στον σχεδιασμό της προπαγανδιστικής εκστρατείας του ΕΠΑΜ για τις εκλογικές μάχες.
Είναι πράγματι τόσο αποκαλυπτικό για τις τεχνικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης που προτείνει να ακολουθούν τα μέλη του ΕΠΑΜ, ώστε δεν χρειάζονται πρόσθετα σχόλια:

Η προπαγανδιστική μας εκστρατεία για τις εκλογικές μάχες

Είτε διεξαχθούν οι εκλογές σε 2 μήνες είτε όχι, ο Ελληνικός Λαός πρέπει να εκπαιδευτεί γρήγορα πάνω σε στοιχειώδεις γνώσεις προπαγάνδας.

Παρά το ότι η αριστερά διαθέτει πολλά επαγγελματικά στελέχη, δεν κατάφερε να εφοδιάσει τον Ελληνικό Λαό ούτε με ένα καλό προπαγανδιστικό σύνθημα κατά της φιλομνημονιακής προπαγάνδας.

Ο Ελληνικός Λαός θα πρέπει και σε αυτό το ζήτημα να αναλάβει δράση, χωρίς να περιμένει σωτηρία από την αριστερά.

Βασικό στοιχείο της τροϊκανής μισελληνικής προπαγάνδας είναι το τέχνασμα του μικρότερου κακού.

Ο εχθρός σου λέει, «κάτσε να σου κόψω τα δάχτυλα για να μην χάσεις όλο τον καρπό του χεριού». Αν το δεχτείς, ύστερα από λίγο επανέρχεται, «κάτσε να σου κόψω το χέρι μέχρι τον καρπό για να μην χάσεις όλο το χέρι». Το ίδιο τέχνασμα θα επαναλαμβάνεται μέχρι ο εχθρός να κομματιάσει όλο το σώμα του θύματος.

Η προπαγανδιστική τακτική του Ελληνικού Λαού πρέπει να περιλαμβάνει λεπτομερώς σχεδιασμένες εκστρατείες, με την βοήθεια ειδικών στις ψυχολογικές επιχειρήσεις.

Όμως και ο πιό απλός αγωνιστής, μπορεί να εξεγείρει τον Λαό ενάντια στην κατοχική ληστοσυμμορία χρησιμοποιώντας απλές προπαγανδιστικές αρχές.

Προχωράει η εκλογική συνεργασία Καζάκη - Καμμένου

Τα όνειρα και οι αυταπάτες διάφορων αφελών αριστερών που φαντασιώνονταν ότι θα οικοδομήσουν ένα νέο ΕΑΜ ενάντια στους νέους κατακτητές της χώρας, άρχισαν να διαψεύδονται με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Ο Δημήτρης Καζάκης και το κόμμα του, για πολλούς απ' αυτούς τους αριστερούς ήταν το υπόδειγμα της μαζικής δουλειάς, της πολιτικής οξυδέρκειας και της υγιούς έκφρασης του αριστερού πατριωτισμού τους. Πρόσφατα λοιπόν ξεκαθάρισε τους πολιτικούς του προσανατολισμούς σε σχέση με τις εκλογές. Ακούστε τον, στην αρχή της συνέντευξης:

Όμως, η "αντικαπιταλιστική" αριστερά ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τον Δημήτρη Καζάκη. Την Τετάρτη 21/3/ 2012 ο Π. Μαυροειδής, (Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε. Ε.και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μαζί με τον Δ. Καζάκη θα είναι οι ομιλητές εκδήλωσης στο Μαρούσι με θέμα: "ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ : ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ Ε. Ε."  Το εθνικό νόμισμα δεν ενώνει μόνον τον Γιάννη Τόλιο  με τον Ιφικράτη Αμυρά, όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας, αλλά και τον Π. Μαυροειδή με τον Δ. Καζάκη...

Για τις αυταπάτες της πατριωτικής αριστεράς και την πολύπλευρη διαπλοκή της με την ακροδεξιά έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στο παρελθόν. Όμως, αυτή την περίοδο θα είναι ένα από τα βασικά θέματα που θα θίξουμε σε επόμενα δημοσιεύματά μας.

Λέτα Ζωτάκη σε εκδήλωση στη Νομική, 16/03/2012

Χέρι – χέρι με τους ακροδεξιούς θα "παρελάσει "την 25η Μάρτη ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

από το "ΕΔΩ ΣΥΝΤΑΓΜΑ webtv"

Αν αυτοί που προπαγανδίζουν την σημερινή(17/3) αντισυγκέντρωση που οργανώνουν οι ακροδεξιοί ενάντια στο αντιναζιστικό συλλαλητήριο και την συναυλία στον Άγιο Παντελεήμονα, σας καλούσαν να συζητήσετε μαζί τους για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και άλλα παρόμοια, και να διαδηλώσετε την 25η Μάρτη μαζί τους, τι θα κάνατε;

Σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δώσει την απάντηση της συμπόρευσης! Το blog “ΕΔΩ ΣΥΝΤΑΓΜΑ webtv” έχει από χθες  για κεντρικό του θέμα την προβολή αυτής της αντισυγκέντρωσης στον Αγ. Παντελεήμονα. Σε παλιότερο δημοσίευμά μας ( Ο Αλέξης Τρίπρας δίνει συνέντευξη σε ακροδεξιά blogs...  ), είχαμε σχολιάσει τις τις συνεντεύξεις του Α. Τσίπρα σε ακροδεξιά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Όμως το blog “ΕΔΩ ΣΥΝΤΑΓΜΑ webtv” έχει προνομιακές σχέσεις με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ! Τον συναγωνίζεται βέβαια ο Δημήτρης Καζάκης, αλλά αυτός ανήκει σε άλλη κατηγορία... Όλη λοιπόν  η ηγεσία του έχει παρελάσει απ' εκεί:

Άτακτη επιστροφή του ΜΑΑ στην ομπρέλα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Φαίνεται πως πέρασε η εποχή όπου ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι χώροι της αριστεράς υιοθετούσαν με κάποια χρονική καθυστέρηση τις πολιτικές προτάσεις του Α. Αλαβάνου.

Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο. Με πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις απώλεσε τον δικό του διακριτό πολιτικό λόγο, και υιοθέτησε τις μειοψηφικές απόψεις στον ΣΥΝ, όπως ακριβώς αυτές εκφράζονται από τον Π. Λαφαζάνη. Με αυτή την επιλογή του εξασφάλισε τουλάχιστον - όσο καιρό παραμένει πιστός σε αυτή τη γραμμή - ότι κανείς δεν πρόκειται να τον αντιγράψει!

Όμως η επιστροφή του στην πολιτική ομπρέλα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα παραμένει μετέωρη, ανολοκλήρωτη και αντιφατική, αφού δεν συνοδεύεται και από οργανωτική επανένταξη, με δεδομένο μάλιστα ότι ο κύριος όγκος των οργανωμένων δυνάμεών του ΜΑΑ (ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΑΠΟ, ΚΕΔΑ, ΠΑΡΑΝ) ποτέ δεν ήρθε σε ολοκληρωτική ρήξη με απ' αυτόν τον χώρο. Ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, οι απόψεις του Π. Λαφαζάνη ήρθαν ποτέ σε ρήξη με την πολιτική της Κουμουνδούρου. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει τον τελευταίο καιρό...

Ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες, εγχειρήματα και συζητήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς

 Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"

του Σπύρου Ραυτόπουλου

Ενόψει της συζήτησης με θέμα «Αγώνες και προοπτικές αυτοδιαχείρισης στην εποχή της κρίσης»

Παρασκευή 16 Μάρτη, 7 μμ, Νομική

Την ώρα που τα κόμματα ετοιμάζονται για την πατροπαράδοτη εκλογική τελετουργία, την ώρα που η κοινοβουλευτική αριστερά αντικρύζει τα δύσπιστα βλέματα της εκλογικής της βάσης και η εξωκοινοβουλευτική κομματισμένη αριστερά αναζητά κοινούς τόπους και συμμαχίες ώστε να μετατραπεί κι αυτή σε κοινοβουλευτική, η κοινωνία αναζητά τρόπους να ξεπεράσει μόνη της τη μιζέρια στην οποία θέλουν να την καταδικάσουν, επιχειρεί να ξαναμπεί στο κέντρο της Πολιτικής με 'Π' κεφαλαίο, αναζητά μια Δημοκρατία με 'Δ' κεφαλαίο.

Ο Αντιρατσισμός στην μέγγενη της μικροπολιτικής...

Το θέμα του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ δεν είναι ένα θέμα που χωρίζει την Αριστερά, αλλά ένα θέμα που την ενώνει. Η 21η του Μάρτη είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ. Είναι μια καλή ευκαιρία για την Αριστερά με αφορμή αυτή την ημέρα να αναλάβει την οργάνωση ενός ενωτικού συλλαλητηρίου και να αποδείξει ότι οι εκκλήσεις για ενότητα στην δράση και στο κίνημα, όπως για παράδειγμα η επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ , δεν είναι μόνον λόγια...

Η πραγματικότητα έρχεται πολύ σύντομα να καταδείξει πόσο υποκριτικές αποδεικνύονται αυτές οι κραυγές για το δυνάμωμα του κινήματος και την ενότητα στην δράση. Δυστυχώς οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και οι μικροσυσχετισμοί ανάμεσα στις διάφορες ομάδες και συμπράξεις ομάδων της Αριστεράς και όχι οι ανάγκες του κινήματος είναι αυτές που προσδιορίζουν την στάση τους απέναντι σε παρόμοια ζητήματα. Σε προεκλογική περίοδο μάλιστα αυτά τα φαινόμενα εντείνονται. Μετά τις εκλογές, όταν θα διαπιστώσουν πως η "χρυσή αυγή" έχει μπει βουλή, αλλά κάποιοι θα βρεθούν μακράν, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά. Τότε όμως θα είναι αργά...

Ποιός πλήρωσε το φέσι του Γιώργου Τράγκα;

Μην πάει το μυαλό σας στα γνωστά "φέσια" που αφορούν οικονομικές συναλλαγές. Μιλάμε για πραγματικό, το κόκκινο φέσι του τσολιά, αυτό φοράει στην αποκάτω φωτογραφία.

Εσείς, το πληρώσατε! Όχι μόνον το φέσι αλλά και την φουστανέλα του. Κάντε κλικ στην διπλανή φωτογραφία, στην επάνω στο φέσι του κ. Τράγκα, για να δείτε και την φουστανέλα.

Το 2008 ο κ. Τράγκας έλαβε από κρατικές διαφημίσεις το ποσό των 1.823.463 ευρώ. Αν κάνετε τους υπολογισμούς, θα διαπιστώσετε ότι κάθε φύλλο της «Χώρα της Κυριακής» που πωλήθηκε το 2008, η κυβέρνηση πλήρωσε περί τα 24 ευρώ!...

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

Mια εκτενής παρουσίαση παλαιών ντοκουμέντων που αφορούν τη ναζιστική αυτή οργάνωση, εδώ:

Φάκελος "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"

Έχει και η Αριστερά τους ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΥΣ της: Νέο κόμμα με το όνομα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ"!...

Αυτό το σήμα θα το δείτε

και σε ψηφοδέλτιο!...

Αυτές τις μέρες αρκετά νέα κόμματα έκαναν την εμφάνισή τους, επιδιώκοντας να μαζέψουν ψήφους δυσαρεστημένων πολιτών που αποδεσμεύονται κυρίως από τα κόμματα των μνημονίων. Τις ίδιες επιδιώξεις έχουν και κάποιοι “αριστεροί”, οι οποίοι προσπαθούν να επιτύχουν τους στόχους τους με την καπηλεία του κινήματος “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ”. Το φαινόμενο που ξεκίνησε από τον Καρατζαφέρη ο οποίος διάλεξε για το κόμμα του το όνομα “ΛΑΟΣ” και τον Θεοδωράκη με όνομα “ΕΛΑΔΑ”, βρήκε τώρα νέους μιμητές.

Κάποιοι “δικοί” τους άνθρωποι που μέχρι χθες μαζί στήνανε αυτό το μαγαζί, σήμερα τους καταγγέλλουν:

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΥΣ ΤΟΥ OXIDIODIA.GR

Κάποιοι άλλοι πάλι δικοί τους, οι οποίοι την τελευταία στιγμή διάλεξαν να διαχωρίσουν την θέση τους και να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, δηλώνουν: Οι ίδιοι άνθρωποι που υπήρξαμε η καρδιά του «Δεν Πληρώνω». Συνεχίζουμε ως ΑΛ.ΑΝΥ.Α. Και ως γνήσια αλάνια, εξακολουθούμε να «Μην Πληρώνουμε»!!! Σας περιμένουμε στις αλάνες και τους δρόμους του αγώνα, εκεί που πραγματικά γεννιούνται συνειδήσεις και δίνονται οι μάχες με το κατεστημένο. 

Η φούσκα έσκασε

Αναδημοσίευση από το RedNoteBook

Της Άντας Ψαρρά

Η κρίση στα ΜΜΕ δεν είναι αποκλειστικό παράγωγο της οικονομικής κρίσης και της υιοθέτησης του άθλιου και αντικοινωνικού μνημονίου. Το μνημόνιο, κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις των πιο συντηρητικών πολιτικών της ΕΕ, των διεθνών οικονομικών κερδοσκοπικών οίκων και των τραπεζιτών βρήκε την τέλεια ανταπόκριση στις καρδιές των επιχειρηματιών της ελληνικής ενημέρωσης.

Το σκάσιμο της φούσκας, οι αγοραπωλησίες μέσων και η μείωση μισθών

Είτε με αντιμνημονιακό είτε με μνημονιακό χαρακτήρα, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ρημάζουν στην κυριολεξία τους εργαζόμενους σε αυτά. Η φούσκα των ΜΜΕ έσκασε δυστυχώς πάνω στα κεφάλια των εργαζομένων του Τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου. Οι κόκκινες γραμμές των λειτουργών του Τύπου τις τελευταίες δεκαετίες είχαν ξεπεραστεί μέσα από τις χλιδάτες αμοιβές, τις πολύ στενές σχέσεις με τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες και την ανάδειξη των τηλεοπτικών κατά κύριο λόγο μέσων σε συν-κυβερνητικό παράγοντα της εκάστοτε κυβέρνησης ή και της μέλλουσας να κυβερνήσει αντιπολίτευσης.

Η επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ

Προς:

- Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

- Τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτιμώντας το βάθος της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τα τεράστια προβλήματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας αλλά και το ότι ωριμάζουν κρίσιμες κοινωνικές και ταξικές αναμετρήσεις,  ζητά άμεσα συνάντηση αντιπροσωπειών, για μια ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων πάνω στα εξής δυο ζητήματα:

Πρώτο: Για το συντονισμό, στον ανώτερο δυνατό βαθμό, της δράσης των δυνάμεών μας για την πολιτική υπεράσπιση, την αγωνιστική ταξική αλληλεγγύη και τη νίκη κρίσιμων αγώνων, (όπως των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας, στον χώρο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και αλλού). Για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην διαδήλωση και την οργανωμένη περιφρούρηση της δράσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, από τις επιθέσεις των δυνάμεων της εργοδοσίας, της κυβέρνησης, του κράτους, των μηχανισμών τους, των αστικών μέσων ενημέρωσης και του δικαστικού συστήματος.

"Εξω από το ευρώ" και όχι μόνο... η ακροδεξιά της Ευρώπης

ο ακροδεξιός Ολλανδός Βίλντερς, δείχνοντας τον δρόμο για την "δραχμή"...

Να εγκαταλείψει η Γαλλία το ευρώ προτείνει η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η οποία  διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας. «Έξω από την Ε.Ε», προτρέπουν το νεοφασιστικό Εθνικό Κόμμα της Βρετανίας και το ακροδεξιό «Κόμμα της Βρετανικής Ανεξαρτησίας». «Να βγει η Ολλανδία από το ευρώ» πρότεινε και επισήμως ο ακροδεξιός ηγέτης του Ολλανδικού Κόμματος της Ελευθερίας, Χέερτ Βίλντερς, ο οποίος είχε μάλιστα συγκεντρώσει ποσοστό 15,5% στις προηγούμενες εκλογές. Στο θέμα της Ολλανδίας, αναφέρεται αναλυτικά το άρθρο του Γ. Δελαστίκ στο "έθνος", το οποίο και αναδημοσιεύουμε:

«Εξω από το ευρώ η... Ολλανδία!»

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς χαιρέκακος για να διασκεδάσει με το πάθημα της δεξιάς ολλανδικής κυβέρνησης μειοψηφίας, η οποία στηρίζεται στην Ακροδεξιά για να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Επί μήνες η ολλανδική κυβέρνηση και προεξάρχοντος του υπουργού Οικονομικών Γιαν Κέες ντε Γιάχερ πρωτοστατεί στις επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, υπερβαίνοντας μερικές φορές και τις πιο σκληρές θέσεις της Γερμανίας, επειδή η Αθήνα δεν είναι συνεπής προς τις επιταγές του συμφώνου σταθερότητας. Με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο ο ντε Γιάχερ είχε επανειλημμένα υποστηρίξει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Οσμή προβοκάτσιας στις 25 του Μάρτη;

“ Ένα συνονθύλευμα από ακροδεξιά στοιχεία, που συστεγάζονται στις λεγόμενες Ενώσεις των εφέδρων, προπαγανδίζει την παρουσία του στο Σύνταγμα την 25η Μαρτίου, την ώρα της παρέλασης, με φρασεολογία και στόχους που αναπαράγονται αυτούσια στο διαδίκτυο από ιστολόγια αυτοαποκαλούμενων «αντιμνημονιακών» όλων των αποχρώσεων.”

Η παραπάνω παράγραφος είναι η αρχή ενός δημοσιεύματος του ριζοσπάστη, απ' όπου δανειστήκαμε τον τίτλο “Οσμή προβοκάτσιας στις 25 του Μάρτη;” το οποίο στην συνέχεια αναφέρει αναλυτικά στοιχεία για τις κινητοποιήσεις που οργανώνει για την 25η του Μάρτη ο ακροδεξιός χώρος. Όποιος καεί από τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Το ΚΚΕ “κάηκε” από την υποδοχή της “χρυσής αυγής” που επιφύλαξαν οι δικοί του άνθρωποι στην χαλυβουργική και βλέπει παντού προβοκάτσιες, και στην Χαλυβουργική και την 25η Μάρτη. Όμως ούτε η επίσκεψη της “χρυσής αυγής” στην χαλυβουργική ήταν προβοκάτσια, ούτε κινητοποιήσεις που θα γίνουν στην 25η Μάρτη. Έχει φτάσει η ώρα όπου η πατριωτική αριστερά, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το ΚΚΕ γεύεται τους καρπούς που έσπερνε τα προηγούμενα χρόνια...

Το ερώτημα της αξίας του Facebook: Θα επιβιώσει ο καπιταλισμός εν μέσω «αφθονίας αξίας»;

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"

Του Michel Bauwens*

Αξίζει πραγματικά το Facebook 100 δις $ - και από που προκύπτει αυτή η τιμή;

Μήπως το Facebook εκμεταλλεύεται τους χρήστες του;

Δεν πρόκειται για νέα συζήτηση. Το θέμα αυτό επανεμφανίζεται τακτικά στην μπλογκόσφαιρα και στους ακαδημαϊκούς κύκλους, από τότε που η Tiziana Terranova επινόησε τον όρο «Δωρεάν Εργασία» για να δείξει μια νέα μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της απλήρωτης εργασίας - αναφερόμενη καταρχήν στους θεατές των κλασικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων, και τώρα στη νέα γενιά των συμμετεχόντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε δικτυακούς τόπους όπως το Facebook. Το επιχείρημα μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: «Αν είναι δωρεάν, τότε εσύ είσαι το προϊόν που πωλείται».

Ο όρος αυτός επανεμφανίστηκε πρόσφατα σε ένα άρθρο των Christopher Land και Steffen Böhm από το Πανεπιστήμιο του Essex, με τίτλο «Μας εκμεταλλεύονται! Γιατί όλοι δουλεύουμε για το Facebook δωρεάν». Σε αυτό το μίνι-δοκίμιο, ισχυρίζονται ότι «μπορούμε να τοποθετήσουμε τους χρήστες του Facebook στη θέση των εργαζομένων. Εάν η εργασία νοείται ως “δραστηριότητα που παράγει αξία”, τότε η ενημέρωση της κατάστασής σας, το να κάνεις “like” ή το να προσκαλείς φίλους, δημιουργεί το βασικό εμπόρευμα του Facebook».

375 Χ 47% = 330 περίπου

Του Γιώργου Πρασσά

1. Εντυπωσιάζει ξανά η οικονομική επιστήμη :

PSI++(-)

2. Nα δεις τι μου θυμίζει...

3. "...εάν η ιδεολογία είναι ένας χάρτης που μας βοηθάει να κινηθούμε στην πόλη...

τότε η αυταπάτη είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ανάγνωσης του χάρτη..."

τρεις τρόποι μετεξέλιξης της αυταπάτης (της ανάπτυξης)

4. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

5. moebius : οριστική αναχώρηση από την πραγματικότητα

ΥΓ

Νo to rehab - till the end

“Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική του ΝΑΡ

Σχόλιο για το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή: “Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική της αριστεράς .

 

Γράφει ο Π. Μ:

Τι θέλει λοιπόν “ο κόσμος’’;

Σε πρόσφατο σφυγμομέτρηση της VPRC το 35% των πολιτών δήλωνε αντίθεση στο ευρώ και το 51% (!) αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποσοστά πολύ μεγαλύτερα και από τα αυθαιρέτως αθροιζόμενα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς.

Και όμως, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, από αντίθετες αφετηρίες, δηλώνουν πως ‘’η έξοδος από το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα’’.

Στην  ίδια σφυγμομέτρηση, αν υπήρχε το ερώτημα τι προτιμά ο κόσμος: μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα επικρατεί ελευθερία, ισότητα και ισονομία ή τον καπιταλισμού, είναι σίγουρο ότι σε ποσοστό 99% θα δήλωνε  την αντίθεση  του στον καπιταλισμό…

Όμως, ενώ το 35% δηλώνει ενάντια στο ευρώ, το ποσοστό αυτό αντιστρέφεται συντριπτικά όταν το ερώτημα αφορά στο ποιό πολιτικό κόμμα θα στηρίξει στις εκλογές. Γιατί άραγε σημειώνουν δημοσκοπική άνοδο τα κόμμα τα οποία δεν θεωρούν ότι το κυρίαρχο ζήτημα για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ; Ο Π.Μ δεν βλέπει αυτή την αντίφαση στις σφυγμομετρήσεις ή θεωρεί “μικρότητα” την ενασχόληση με αυτό το ζήτημα;

Αντί λοιπόν να εγκαλεί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν εκφράζουν αυτό το 35% των πολιτών που αντιτίθεται στο ευρώ, θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος γιατί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ  να καλύψει το πολιτικό κενό εκπροσώπησης αυτού του 35%, χωρίς μάλιστα να έχει απέναντί της άλλους "σοβαρούς" διεκδικητές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! 

Θα ήταν “μικρότητα”  εκ μέρους μας, αν ρωτούσαμε τον Π.Μ, σύμφωνα με τις ίδιες σφυγμομετρήσεις που επικαλείται, γιατί το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς μάλιστα άλλους σημαντικούς πολιτικούς ανταγωνιστές, δεν μπορεί να εκφράσει παρά μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό αυτού του 35%; Επίσης η “χρυσή αυγή”, η οποία ήταν ισοδύναμο άλογο ως προς το ποσοστό που σημείωσε στις προηγούμενες εκλογές, μήπως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και προβλέπεται να μπει στην βουλή;

Τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς... (σημειώσεις για ένα εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο)

ρακοκάζανο

 του  Παναγιώτη Σωτήρη

Εισαγωγή

Σήμερα έχει γίνει πια σαφές ότι απέναντι στην πραγματικότητα της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής που επιφυλάσσουν τα μέτρα των Μνημονίων η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλώς το γενικό όχι στα μέτρα ή η πρόσκληση απλώς για ένα μέτωπο αντίστασης. Αυτό που απαιτείται είναι η διατύπωση μιας εναλλακτικής πρότασης που να μπορέσει να ανασυγκροτήσει την αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.

1. Η κρίση του κυρίαρχου προτύπου ανάπτυξης και η πρόκληση μιας εναλλακτικής στρατηγικής

Άλλωστε, έχει γίνει πια σαφές ότι στην Ελλάδα δεν βιώνουμε απλώς την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Ζούμε την κρίση ενός ολόκληρου «αναπτυξιακού παραδείγματος» που στηρίχτηκε στην πρόσδεση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την επέκταση στα Βαλκάνια, τα υπερκοστολογημένα έργα, την επισφάλεια, τη διαμόρφωση «μεσαίων στρωμάτων» προσκολλημένων στον «εκσυγχρονισμό», το χαμηλό μισθολογικό κόστος και την υπερεκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, την τροφοδότηση του καταναλωτικού ευδαιμονισμού από το φτηνό δανεισμό και τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές. Οι συνέπειες δεν περιορίζονται μόνο στη διαμόρφωση των υλικών όρων της τωρινής κρίσης, αλλά και στην ένταση της εκμετάλλευσης, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την εμπέδωση ενός εξατομικευμένου καταναλωτικού ευδαιμονισμού σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Το άθροισμα 6 μηδενικών παραμένει στο ...μηδέν!

Του Νίκου Π.

Όταν έπεσε το μάτι μου στο κείμενο του Κώστα Γούση με τον βαρύγδουπο τίτλο:“Το καπιταλιστικό κράτος και οι προϋποθέσεις μιας νέας εργατικής αντικαπιταλιστικής ηγεμονίας” είπα να ρίξω μια ματιά για να ενημερωθώ πάνω στις θεωρητικές αναζητήσεις του χώρου του ΝΑΡ. Αυτές οι αναζητήσεις αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την περίοδο γιατί οι δυνάμεις του ΝΑΡ επιχειρούν την υπέρβαση του μετωπικού σχήματος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση της αυτόνομης οικοδόμησης ενός νέου κομμουνιστικού φορέα.

Μόλις το μάτι μου έπεσε στην φράση που ήταν μάλιστα υπογραμμισμένη με παχιά γράμματα: "τη σκληρή κριτική στον Πουλαντζά από τους Χόλογουει, Πικιότο και Κλάρκ" αναθάρρησα γιατί σκέφτηκα ότι θα διάβαζα επιτέλους κάτι ενδιαφέρον πέρα από τους γνωστούς γλωσσικούς βερμπαλισμούς, οι οποίοι αποτελούν το σήμα κατατεθέν αυτού του πολιτικού χώρου.

Λάθος μου μεγάλο! Το διαπίστωσα όταν ολοκλήρωσα το διάβασμα και αναρωτήθηκα γιατί γράφτηκε αυτό το κείμενο. Το καινούργιο που φέρνει  είναι άλλος ένας νεολογισμός. Πρόκειται για την “θεωρία της μετάβασης”. Ο Κ. Γούσης επιχειρεί μάλιστα να συγκροτήσει αυτή την θεωρία με βάση έξι σημεία. Ο ορισμός αυτών των σημείων καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου.

Απ' ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα “θεωρίες μετάβασης” δεν υπήρχαν. Μερικοί μάλιστα θεωρητικοί του μαρξισμού είχαν καταδείξει  το αδύνατο της ύπαρξης παρόμοιων θεωριών, αφού δεν υπάρχουν - ούτε μπορεί να συγκροτηθούν - θεωρίες για μεταβατικούς τρόπους παραγωγής. Όμως ο Κ. Γούσης πραγματοποιεί μια σημαντική τομή στην μαρξιστική θεωρία και εμπλουτίζει τον μαρξισμό – λενινισμό με νέα εργαλεία...

Δύο κείμενα για την "Δημοκρατία" και όχι μόνο...

Το πρώτο κείμενο είναι του Χρίστου Καραμάνου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενώ εκτεταμένα αποσπάσματά του δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα "Δρόμος" της Αριστεράς. Το δεύτερο είναι μια απάντηση του  Άρη Παρασκευόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε στον "Δρόμο" της Αριστεράς.

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;

Καθοριστικός παράγοντας η εξέλιξη της λαϊκής συνείδησης

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;

του Χρ. Καραμάνου

Μια γενικευμένη υποτίμηση του ζητήματος της Δημοκρατίας επικρατεί στο σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Η πραγματική Δημοκρατία αντί για βασική κατεύθυνση του πάλης του μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του τωρινού συστήματος, θεωρείται περίπου σαν ένα «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό». Σε αυτήν την αφυδατωμένη θεώρηση της Δημοκρατίας που κατά βάση προέρχεται από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουν προσχωρήσει όλες οι υπόλοιπες πτέρυγες της Αριστεράς, η ταξικιστική, η αντικαπιταλιστική, η περισσότερη ή λιγότερο ριζοσπαστική. Το ότι αυτό το «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό» από ορισμένους θεωρείται σα σημαντική διεκδίκηση ενώ για τους υπόλοιπους μια τέτοια διεκδίκηση είναι ανούσια ή ακόμη και αποπροσανατολιστική, είναι μάλλον μια δευτερεύουσα μεταξύ τους διαφορά, πάνω στο θεμελιώδες κοινό υπόβαθρο της αφυδάτωσης της έννοιας της πραγματικής Δημοκρατίας.

Κίνημα καταναλωτών-παραγωγών για την προμήθεια τροφίμων

 Αναδημοσίευση από την "δράση"

του  Γ. Λιοδάκη*

Μερικές σύντομες επισημάνσεις:

Δεν είναι πρώτη φορά που η συλλογική δράση και κάποια μορφή συνεταιριστικής δραστηριότητας επιστρατεύονται, σε συνθήκες κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης του καπιταλισμού, για την ικανοποίηση άμεσων καταναλωτικών αναγκών και τη διασφάλιση της επιβίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και στο απώτερο παρελθόν, αλλά και με την παρούσα κρίση του καπιταλισμού, παρουσιάζονται παρόμοια φαινόμενα σε αρκετές χώρες.

Το «κίνημα της πατάτας» ή ευρύτερα το κίνημα για την προμήθεια φθηνών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων άμεσα από τους παραγωγούς, που εμφανίστηκε πρόσφατα μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που αντιμετωπίζει η χώρα μας, φαίνεται να παίρνει συνεχώς αυξανόμενες διαστάσεις. Φαίνεται επίσης να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στους μεσάζοντες, περιορίζοντας εντυπωσιακά την ψαλίδα των τιμών ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

Ανακοίνωση της Αντι-μνημονιακής Κίνησης κατοίκων, εργαζομένων και φορέων Φυλής

Κάτοικοι, εργαζόμενοι και φορείς στην περιοχή μας που έχουμε συναντηθεί, συμμετάσχει, συνεργαστεί σε εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, αγώνες που αναπτύχθηκαν παλιότερα αλλά και πρόσφατα στη νέα φάση που περνάει η ελληνική κοινωνία, νιώσαμε την ανάγκη να αναβαθμίσουμε τη δραστηριότητά μας.

Η ελληνική κοινωνία με την πολιτική των Μνημονίων που διατάζει η Τρόικα (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, αλλάζει συνθλίβοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία του ελληνικού λαού, οδηγώντας τεράστιες μάζες του πληθυσμού στην εξαθλίωση.

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη. Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Ανακοίνωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για το Μ31

Ανοιχτή συνέλευση την Τετάρτη 7 Μαρτίου, 7:30 μ.μ., στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής, Λόντου 6 & Μεσολογγίου, Εξάρχεια

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη

Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Η καθολική επίθεση σε όλες τις συνθήκες της ζωής μας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δεν αφορά κάποια “ελληνική ιδιαιτερότητα”. Αποτελεί κοινή επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, ώστε με την τρομοκρατία της κρίσης και του χρέους να υπάρξει μια βίαιη “επανεκκίνηση” της συσσώρευσης από μηδενική, για τη θέση και τα δικαιώματα των εργαζομένων, βάση. Πρόκειται για μια τεράστια κοινωνική λεηλασία, ενορχηστρωμένη και διευθυνόμενη από την Ε.Ε. με την ενεργητική σύμπραξη των κυβερνήσεων και όλων των καθεστωτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα, που παρουσιάζει γυμνό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως αυτό που πραγματικά είναι: καπιταλιστική ένωση για την εμπέδωση, δια πυρός και σιδήρου, των συμφερόντων του πλούτου, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας.

Άσκηση "πολιτικής οικονομίας" για πρωτοετείς φοιτητές: Μπορούν να μειωθούν οι τιμές των εγχώριων προϊόντων και να αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων χωρίς να βγούμε από το ευρώ;

Μερικοί γνωστοί αριστεροί οικονομολόγοι, επιστρατεύοντας όλο το κύρος της “επιστήμης” τους, διατείνονται με ύφος δέκα καρδιναλίων ότι εντός της ΟΝΕ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει  καμία πολιτική η οποία θα επιφέρει μείωση στις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και αύξηση σε αυτές των εισαγόμενων. Και αυτός ο ισχυρισμός τους συγκροτεί ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα τους για την επιστροφή στην δραχμή.

Ακριβώς τους ίδιους ισχυρισμούς προβάλουν και ορισμένοι δεξιοί οικονομολόγοι προτείνοντας και αυτοί την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, τουλάχιστον μέχρι να ανακάμψει η οικονομία της. Για να δούμε τι λέει γιαυτό το θέμα ο Κώστας Βεργόπουλος σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα “εποχή”:

Αυτό εισηγούνται επίσης, και κυρίως, οι δεξιοί γερμανοί οικονομολόγοι, όπως ο Ζιν. Προτείνουν ανάκαμψη ανταγωνιστικότητας για την Ελλάδα, μέσω εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της. Αυτό σημαίνει στην ουσία προστατευτισμό, νομισματικό προστατευτισμό για την Ελλάδα ή τις άλλες προβληματικές χώρες της ΕΕ. Αυτό, όμως, θα το έκανε μια χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ, που είναι μόνη της. Το έκανε η Αργεντινή, η Ισλανδία ή και άλλες χώρες. Μέσα στην ΕΕ υπάρχουν και άλλες μορφές που επιτρέπουν να μειώσουμε τις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και να ακριβύνουν αυτές των εισαγόμενων. Πρόσφατα, ο Εμανουελ Φαρι, από το Χάρβαρντ, υπενθυμίζει αυτό που έκανε ήδη η Γερμανία από το 2007, η ίδια η κ. Μέρκελ. Παρόμοιο μέτρο έλαβε, τελευταία, και ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Γιατί να μην το κάνουν το ίδιο και οι χώρες της Ν. Ευρώπης;

Τι είναι ακριβώς αυτό;

Πρόκειται για αύξηση κατά 3-5% του Φ.Π.Α. και ταυτόχρονα μείωση των κοινωνικών εισφορών των γερμανικών επιχειρήσεων. Ακριβαίνουν έτσι οι τιμές των εισαγόμενων, αλλά των εγχώριων μειώνονται. Αυτό συνιστά οπωσδήποτε προστατευτισμό, αλλά εντός ευρώ. Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ το έκανε ήδη αυτό η Γερμανία, κατηγορεί τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας για ροπή προς τον προστατευτισμό.

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: Η γερμανική εμμονή παραδίδει την ευρωπαϊκή οικονομία στους δανειστές

Ένα τραγουδάκι για την "κοινή" αγορά, 1978.

Κείμενο των πρώην μελών του καθοδηγητικού οργάνου της ΚΟΕ: Νέα εποχή, νέα ματιά, νέα καθήκοντα. Από το αδιέξοδο στη χρεοκοπία. Μετά τι;

1. Η εποχή είναι κρίσιμη και αποφασιστική. Η κρίση διευρύνει τον κοινωνικό μεσαίωνα σε πρωτοφανή κλίμακα. Φέρει όμως ταυτόχρονα το σπέρμα μεγάλων δυνατοτήτων και αλλαγών. Το πρόσημο εξαρτάται από την έκβαση της κοινωνικής πάλης, από τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Εξαρτάται όμως και από την παρέμβαση των πολιτικών υποκειμένων που αντιλαμβάνονται τα κενά, τα ελλείμματα και τις δυνατότητες. Στη νέα εποχή είναι απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός της ματιάς, των εργαλείων και των καθηκόντων εκείνων των δυνάμεων που θέλουν να παρέμβουν σε προοδευτική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στον επαναστατικό μαρξισμό.

2. Η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών σηματοδοτεί το τέλος των ημερών του ήρεμου νεοφιλελευθερισμού που από τη δεκαετία του 70 και αργότερα με μεγαλύτερη ένταση και χωρίς αντίπαλο, καθόρισε τις ασκούμενες πολιτικές σε όλο τον πλανήτη. Αναδεικνύει το τραγικό κενό της κομμουνιστικής αριστεράς σε παγκόσμια, ευρωπαϊκή και εθνική κλίμακα, το μεγάλο έλλειμμα, τον μεγάλο απόντα. Την ώρα που ο υπαρκτός καπιταλισμός αποδεικνύει τις εγγενείς αντιφάσεις και τα όρια του δεν αρθρώνεται ο ελάχιστα πειστικός λόγος μιας άλλης πολιτικής και κοινωνικής πορείας, ενός άλλου συστήματος. Ο κόσμος της εργασίας χτυπιέται εξαντλητικά και κοινωνικά στρώματα συμπιέζονται και περιθωριοποιούνται, κατακτήσεις, δικαιώματα και η όποια σχετική ευημερία εξατμίζονται, η επιβίωση γίνεται ζητούμενο. Η επιστροφή στο παρελθόν των προοκτωβριανών τοπίων είναι η στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η εξέλιξη επιταχύνεται με την κρίση που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ευκαιρία και εργαλείο της αντίδρασης. Εδώ είναι το σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.

Για την “παραγωγική” ανασυγκρότηση της χώρας ρε γαμώτο!..

Κάποιοι αριστεροί φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός περνάει μια σοβαρή δομική κρίση και ότι είναι ετοιμοθάνατος. Τυφλωμένοι από αυτή την φαντασίωση, αδυνατούν να δουν τις κύριες πλευρές των αλλαγών οι οποίες σημειώνονται από την επιθετική πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στο κόσμο της εργασίας και ενστερνίζονται όλα εκείνα τα ιδεολογήματα του αστισμού τα οποία αποκρύβουν αυτό ακριβώς τον επιθετικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής. Γιαυτό και αρκετοί αριστεροί μέσα σε αυτές τις συνθήκες, επειδή θεωρούν ότι η αστική τάξη είναι ανύπαρκτη ή έτοιμη να αυτοκτονήσει, ετοιμάζονται οι ίδιοι να αναλάβουν και να εκπληρώσουν τις βασικές λειτουργίες του κράτους και τις κυρίαρχες επιδιώξεις της αστικής τάξης, δηλαδή την “εθνική” κυριαρχία και την “παραγωγική” ανασυγκρότηση της χώρας!...

Σε αντίθεση αυτές τις φαντασιώσεις της Αριστεράς, η πολιτική των μνημονίων, του ΔΝΤ και της ΕΕ αποτελεί την πιο επιθετική αναπτυξιακή πολιτική του καπιταλισμού στη χώρα μας. Η κύρια πλευρά της αφορά στα μικρομεσαία στρώματα και στην βίαιη προλεταριοποίηση τους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι κυρίαρχες μερίδες του κεφάλαιου επιδιώκουν να καρπωθούν την υπεραξία που νέμονται τα μικρομεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είτε ως υπεραξία από παραγωγικές δραστηριότητες είτε ως γαιοπρόσοδος. Η συντριβή αυτών των στρωμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την εντατική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας, στα πλαίσια μιας βία επιταχυνόμενης ανάπτυξης της χώρας, η οποία θα περιλαμβάνει αξιοποίηση του ορυκτού (πετρέλαια, φυσικό αέριο, χρυσό κλπ) και του φυσικού πλούτου, μέσω της εντατικής ανάπτυξης του τουρισμού και των φυσικών ενεργειακών πόρων.

O «Papa-C», o «Papa-D» και ο ρουφιάνος ο δημοσιογράφος...

Η φαντασία δεν λείπει από τους υπαλλήλους των μυστικών και φανερών υπηρεσιών πληροφόρησης. Ένας απ' αυτούς σε ένα σημείωμά του χρησιμοποιεί την ονομασία «Papa-C» όταν αναφέρεται στον Παπακωνσταντίνου, ενώ τον κ. Γ. Παπανδρέου τον ονομάζει «Papa-D». Αυτή η πληροφορία αναφέρεται μεταξύ άλλων σε κείμενο που ήρθε στην δημοσιότητα μέσω του Wikileaks για τον τον τρόπο της πληροφόρησης που χρησιμοποιούν οι αμερικανικές αρχές και  οι υπηρεσίες τους  για αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας.

Περισσότερα εδώ: Wikileaks: Ελληνας δημοσιογράφος «κοριός» της Stratfor και της CIA

Η αναδυόμενη νέα χειραφετική πολιτική. Οι πλατείες και η πρόκληση της αντι-εξουσίας*

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

του Κώστα Χαριτάκη

Ό,τι δεν κατάφεραν χρόνιες προσπάθειες κομματικών πολιτικών μετώπων και συμμαχιών, το κατάφερε η λαϊκή αυτενέργεια με άμεσο τρόπο, έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια της συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπροσώπευσης. Ένα πολύμορφο και πολύχρωμο πλήθος ενώθηκε από τα κάτω, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, με μοναδική «συγκολλητική ύλη» όχι κάποια προγράμματα και ιδεολογίες αλλά την κοινή άρνηση της σημερινής πολιτικής τάξης και την κοινή αγωνία για ένα διαφορετικό μέλλον. Το ρίζωμα αυτής της κίνησης σε έναν τόπο, με ιδιαίτερη ιστορική και πολιτική συμβολική σημασία, δημιούργησε εξ αρχής τη δυνατότητα μετασχηματισμού μιας απλής, αρχικά, διαμαρτυρίας σε κάτι πολύ περισσότερο: στην αυτοπεποίθηση της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, και μάλιστα σε αντίστιξη προς ένα χώρο (Βουλή) υπεξαίρεσης και αλλοίωσης της «λαϊκής θέλησης». Η αβυσσαλέα διαίρεση κοινωνίας και πολιτικής έβρισκε τώρα μια χωροταξική αποτύπωση, δημιουργώντας ένα χώρο όπου μπορούσε πλέον να αναζητηθεί συλλογικά και να αποφασιστεί δημοκρατικά μια ανταγωνιστική προς τους «πάνω» πολιτική των «κάτω».

Οι "πατάτες" του ΚΚΕ...

Ενώ το κίνημα της πατάτας κάνει το γύρο του κόσμου, αρκετές “πατάτες” σφεντόνισε το ΚΚΕ στην “Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για τις φθηνές πατάτες”. Και για να χρησιμοποιήσουμε μια δική του προσφιλή έκφραση, με αυτή του την στάση “τοποθετείται αντικειμενικά” με τους ενδιάμεσους και τους μεσάζοντες. Εξάλλου το ίδιο το ΚΚΕ αυτοπροσδιορίζεται ως ένας ενδιάμεσος μηχανισμός ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και στην πολιτική εξουσία και έχει αυτοχριστεί ως ο διαμεσολαβητής των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Δηλαδή, κάτι ανάλογο και με τους ενδιάμεσους στην διακίνηση της πατάτας από τον παραγωγό στον καταναλωτή. Γιαυτό και βρίσκεται σε αντιπαλότητα με το κίνημα της άμεσης δημοκρατίας. Και ιδού το αποτέλεσμα, όπως αυτό καταγράφεται στην ανακοίνωσή του:"Ο στόχος προβολής του «κινήματος της φθηνής πατάτας» είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών. Αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Να μη συνειδητοποιήσουν και αγωνιστούν ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους για το ξεκλήρισμά τους, τα μονοπώλια, τις μεγάλες βιομηχανίες και τις αλυσίδες Super Market που εμπορεύονται τα προϊόντα τους, ελέγχουν τις εισαγωγές. Αυτά τα μονοπώλια αξιοποιούν τα όπλα που τους παρέχει η ΕΕ με την ΚΑΠ σε βάρος και της φτωχής αγροτιάς και των εργαζομένων – καταναλωτών."

Τα μονοπώλια, οι μεγάλες βιομηχανίες και άλλα παρόμοια στα οποία επικεντρώνει τα βέλη του το ΚΚΕ  επηρεάζουν πράγματι το κόστος παραγωγής της πατάτας γιατί καθορίζουν τις τιμές των λιπασμάτων, των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται στην καλιέργεια, των φυτοφαρμάκων και άλλων παραμέτρων της παραγωγικής διαδικασίας. Όλα αυτά περιλαμβάνονται μέσα σε αυτά που προσδιορίζουν την τιμή της πατάτας που την πουλάει ο παραγωγός στον έμπορο. Η τιμή όμως που φτάνει στον καταναλωτή είναι πολλαπλάσια από αυτή που την πουλάει ο παραγωγός στον έμπορο. Η κατάργηση αυτού του ενδιάμεσου κυκλώματος στην εμπορία των αγροτικών (και όχι μόνο) προϊόντων λειτουργεί προς όφελος των καταναλωτών και των παραγωγών. Είναι πλέον φανερό ότι δεν χρειαζόμαστε νταβατζήδες, ούτε στην πολιτική, ούτε στην παραγωγή...

Ημερολόγιο καναπέ

Του Γιώργου Πρασσά

1- Με αφορμή τις πρόσφατες προσχωρήσεις στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς, μια αισθητική ανασκόπηση στις πρώτες μέρες του σοσιαλισμού στην πατρίδα μας, με οδηγό μια προβεβλημένη προσωπικότητα του χώρου :

Χάρης Πασβαντίδης: Το Πράσινο και το Μαύρο…

2 - Το άνοιγμα σταμάτησε στο ρήνο :

Πού βρίσκονται τα περισσότερα κλειστά επαγγέλματα;

3 - Μαθήματα οδήγησης από φωτοτυπία : έρχεται η ώρα του εκσυγχρονισμού (μαυροκόκκινου / μ' ελληνική σημαία, με ανησυχεί η σημειολογία) :

4 - Οι άνθρωποι του πολιτισμού ανακαλύπτουν το φώς : ο Μανώλης Μητσιάς κι ο λεβέντης Αντώνης (απ' την πατρίδα του Ελύτη, σ' αυτή του Σαμαρά - τι πιο φυσικό;)

Mανώλης Μητσιάς: Ο Σαμαράς είναι η ελπίδα να βγούμε από το λούκι!

5 - Οι στάχτες του Μεγάλου Ηγέτη στο κόκκινο χαλί

εδώ το video

(για όσους δεν γνωρίζουν το κορυφαίο cinetroll - και μισητό στην politically correct κοινότητα - Sacha Baron Cohen περισσότερα [εδώ])

ΥΓ

Ενα blues για τις μέρες που έρχονται

Διεθνική Ανοιχτή Συνέλευση – «Προσεχώς στην πόλη σας!»

Αναδημοσίευση από  το Syntagma calling

Παρότι κυβερνήσεις και θεσμοί της ΕΕ με επαναλαμβανόμενο τρόπο περιορίζουν την κρίση στην «μεμονωμένη» περίπτωση της Ελλάδας, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μοιάζει να είναι το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Φαίνεται ότι σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη κανείς/μια δεν ζει μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του/της και η λιτότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθεί ότι έχει οικοδομηθεί σε δεκαετίες· διάσωση μέσω πνιγμού, χτίσιμο μέσω κατεδάφισης μοιάζει να είναι το δόγμα της πολιτικής και οικονομικής ορθοδοξίας.

Παρότι αρκετές πολιτικές δυνάμεις είχαν σε πολλές περιστάσεις προβλέψει τις τραγικές συνέπειες αυτής της συγκεκριμένης μορφής ανάπτυξης που το μετα-φορντιστικό καθεστώς συσσώρευσης και η αχαλίνωτη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας θα προκαλούσε για το σύνολο των κοινωνιών, φαίνεται ότι το γενικό αίσθημα, ακόμα και μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, κυριαρχείται από ένα αμήχανο μούδιασμα. Φαίνεται ότι η επαλήθευση των προβλέψεων επαναλαμβάνεται πάντα και μόνο ως τραγωδία.

Προσαρμογή στην εξαθλίωση;

Αναδημοσίευση από το eagainst.com

Όσο περνούν οι μήνες, τόσο η κρίση μεταλλάσσεται στο συλλογικό μας φαντασιακό. Αρχικά, ήταν μια έκπληξη για την νανουρισμένη με καταναλωτικούς μύθους, ελληνική κοινωνία. Έπειτα, αποτέλεσε ανησυχία, καθώς άρχισε να πλήττει όλο και μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών, που αντιλήφθηκε μια καλπάζουσα μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Στη συνέχεια, η κρίση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, που είναι αυτό της εξαθλίωσης και του θρυμματισμού της κοινωνικής συνοχής. Με τον ψυχολογικό καταναγκασμό να προωθείται συνεχώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που πιστά στο Νεοφιλελεύθερο δόγμα ρίχνουν τις ευθύνες σε έναν ολόκληρο «τεμπέλη λαό που είχε καλομάθει να ζει με δανεικά και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει» (επιχειρήματα που χρησιμοποιούν διάφοροι διάσημοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί) ολόκληρη η χώρα μοιάζει μ’ ένα εργαστήρι κοινωνικών πειραμάτων. 

Και, όσο περνάει ο καιρός, η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, αντί να αφυπνίζεται, αντί ν’ αμφισβητεί τις καπιταλιστικές αξίες που μετέτρεψαν ολόκληρο τον πλανήτη σε οικονομικό καζίνο, αναζητώντας νέους δρόμους, αρχίζει να προσαρμόζεται, αρχίζει να το συνηθίζει, ενδοβάλλοντας το αίσθημα της αποτυχίας και αποδεχόμενη την κατάσταση ως αναπόφευκτη ή μη αναστρέψιμη (και ανατρέψιμη).

Πού έχει δημοσιευτεί αυτή η φωτογραφία;

Περισσότερα για το θέμα, εδώ:Ποιοι αγωνίζονται ενάντια στην πλουτοκρατία;

Οι απαντήσεις των αναγνωστών μας:

Η απάντηση:

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, εδώ:

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΑΦΑΙΜΑΞΗΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

gossip

Του Γιώργου Πρασσά

Δεν αντέχω να σας κρατάω άλλο στο σκοτάδι :

Η νέα δουλειά του πρώην επιτυχημένου Π.Κ.

PLUS

Οι οικογενειακές αξίες στην Ελλάδα της κρίσης :

Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα

(σημασία στα σχόλια : η αλληλεγγύη ριζώνει στην κοινωνία...)

ΥΓ

κανένας φόβος από τα γεννόσημα :

περισσότερα εδώ :

Mind the Photo – κενού διάλογοι …

 

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ

Anselm Jappe: Έχει το χρήμα γίνει παρωχημένο;

Αναδημοσίευση από το Marxist Reloaded

Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι επίσημοι φορείς μας προετοιμάζουν : πολύ σύντομα, μια καινούρια παγκόσμια οικονομική κρίση πρόκειται να ξεσπάσει, και θα είναι χειρότερη από αυτή του 2008. Μιλούν ανοιχτά για « καταστροφές ». Μα τι θα συμβεί μετά ? Πώς θα είναι οι ζωές μας μετά από μια κατάρρευση των τραπεζών και των δημοσίων οικονομικών σε ευρεία κλίμακα ? Στην Αργεντινή έχει ήδη συμβεί το 2002. Με τίμημα μια εξαθλίωση σε μαζική κλίμακα, η οικονομία της χώρας μπόρεσε να αναπτυχθεί ξανά λίγο : αλλά, σε αυτή την περίπτωση, δεν αφορούσε παρά μόνο μια χώρα. Σήμερα, όλες οι οικονομίες, ευρωπαϊκές και βορειοαμερικάνικες, κινδυνεύουν να βουλιάξουν όλες μαζί, χωρίς πιθανή σωτηρία.

Πότε το χρηματιστηριακό κραχ δεν θα είναι πια ένα καινούριο νέο στα ΜΜΕ, αλλά ένα γεγονός το οποίο θα αντιλαμβανόμαστε βγαίνοντας στο δρόμο ; Απάντηση : όταν το χρήμα θα χάσει τη συνήθη λειτουργία του. Είτε γινόμενο σπάνιο (αντιπληθωρισμός), είτε κυκλοφορώντας σε τεράστιες ποσότητες, αλλά απαξιωμένες (πληθωρισμός). Και στις δύο περιπτώσεις, η κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών θα επιβραδύνεται ώσπου να μπορέσει να σταματήσει τελείως : οι κάτοχοί τους δεν θα βρίσκουν ποιος θα μπορεί να τους πληρώσει σε χρήμα, σε χρήμα « με αξία », που θα τους επιτρέπει με τη σειρά τους να αγοράζουν άλλα εμπορεύματα και υπηρεσίες. Θα τα κρατούν επομένως για τους εαυτούς τους. Θα έχουμε γεμάτα μαγαζιά, αλλά χωρίς πελάτες, εργοστάσια σε κατάσταση άριστης λειτουργίας, αλλά χωρίς προσωπικό να τα δουλέψει, σχολεία όπου οι καθηγητές δεν θα εμφανίζονται, επειδή θα είναι απλήρωτοι πολλούς μήνες. Θα συνειδητοποιήσουμε τότε μια αλήθεια που είναι τόσο προφανής ώστε δεν τη βλέπαμε : δεν υπάρχει καμία κρίση στην παραγωγή την ίδια. Η παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς αυξάνει διαρκώς. Η καλλιεργήσιμη γη θα μπορούσε να θρέψει όλον τον παγκόσμιο πληθυσμό, και τα εργαστήρια και τα εργοστάσια παράγουν πολύ περισσότερες ποσότητες από αυτές που είναι αναγκαίες, ευκταίες και βιώσιμες. Οι μιζέριες του κόσμου δεν οφείλονται, όπως στον Μεσαίωνα, σε φυσικές καταστροφές, αλλά σε ένα είδος μαγείας που χωρίζει τους ανθρώπους από τα προϊόντα τους.

Christine Buchholz: Μόνο η αλληλεγγύη στην αντίσταση μπορεί να ανατρέψει τα διατάγματα

Αναδημοσίευση από τη "Λέσχη"

Δήλωση της Christine Buchholz, βουλευτή του Κόμματος της Αριστεράς

και μέλος της τάσης Marx 21

Το «Όχι» μου στη βουλή, είναι ένα «Ναι» στην αντίσταση

Σήμερα καταψηφίζω το νομοσχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης με τον παραπλανητικό τίτλο «Οικονομική βοήθεια για την Ελληνική Δημοκρατία». Με αυτό προσπαθεί να μας πείσει, ότι θέλει τάχα να βοηθήσει τους Έλληνες. Αυτό είναι ένα ψέμα. Ούτε ένα σεντ από τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ του σχεδίου θα πάει στον ελληνικό λαό. Το ελληνικό κράτος θα πάρει τα λεφτά, για να ξεπληρώσει τα χρέη του στις γερμανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες. Η δήθεν βοήθεια δε δίνεται στον ελληνικό λαό, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Ζητάμε συγνώμη δημόσια από τον κ. "Κ"αθηγητή Θ. Μαριόλη...

Μετά την επιστολή του κ. Θ. Μαριόλη, που δημοσιεύεται το blog της ΠΑΣΑ, στην οποία δηλώνει ότι: “ποτέ δεν έχω δηλώσει “Αριστερός” ούτε έχω (ή είχα) καμία απολύτως σχέση με Αριστερές οργανώσεις, κόμματα κλπ”, θέλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον κ. “Κ”αθηγητή, διότι σφάλαμε και θεωρήσαμε ότι ανήκει στον χώρο της Αριστεράς. Δεν το κάναμε από πρόθεση.

Παρασυρθήκαμε από την παρουσία του σε πολιτικές εκδηλώσεις της Αριστεράς και τις θετικές αναφορές προς το πρόσωπό του από γνωστά στελέχη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τα οποία θεωρούν ότι οι θεωρητικές αναλύσεις του κ. “Κ”αθηγητή τεκμηριώνουν και επιστημονικά τις πολιτικές τους επιλογές. Παρασυρθήκαμε ακόμα και από δημοσιεύματα του “ριζοσπάστη” όπου ο κ. “Κ”αθηγήτης εμφανίζεται να είναι συστηματικός γνώστης των απάντων του Ι. Στάλιν, όπως εδώ: Θεόδωρος Μαριόλης, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για τα 85 χρόνια του ΚΚΕ: «Στην ιστορία του ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να εντοπισθούν μόνον Παραδειγματικές Επιτυχίες και Νίκες, αλλά και ολιγωρίες, ανεπάρκειες και σφάλματα. Όσοι βλέπουν τα δεύτερα, παραγνωρίζοντας τα πρώτα, πράττουν το ίδιο ακριβώς λάθος με εκείνους, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα αντίστροφα: Σκέφτονται Ιδεαλιστικά. Τα 85 χρόνια του ΚΚΕ, μάλλον δε θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά από αυτό που πράγματι είναι, και είναι η Ιστορία της συσπείρωσης, της διαφώτισης και της καθοδήγησης "παιδιών της εργατικής τάξης, παιδιών της ανέχειας και του αγώνα, παιδιών απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών" (Στάλιν). Εδώ βρίσκεται η ουσία αλλά και η παρακαταθήκη».

Για ένα κομμάτι ψωμί : Small Times Crooks

Αναδημοσίευση από το "Left Liberal Synthesis"

Στην ταινία του 2000 «Μικροαπατεώνες» (Small Time Crooks) ο Woody Allen περιγράφει την ιστορία μιας μκροσυμμορίας που για να κλέψει μια τράπεζα ανοίγει ακριβώς δίπλα ένα φούρνο εικονικά. Ο στόχος είναι να σκάσουν ένα τούνελ για την ληστεία, αλλά κάτι αναπάντεχο συμβαίνει : ο φούρνος φτιάχνει καταπληκτικά ψωμάκια, είναι τόσο κερδοφόρος που καθιστά την ληστεία λιγότερο ελκυστική .Η ταινία όντως απολαυστική, με τον Allen μικροκακοποιό να ευρίσκεται σε τρομερή αμηχανία .

Είχα ξεχάσει την ταινία μέχρις ότου προχθές , ένας φίλος μου απεκάλυψε ότι η ιστορία ,σε ελαφριά παραλλαγή έγινε πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2011. Τύπος με σοβαρή εμπλοκή με τα ποινικά δικαστήρια ( μιλάμε για κακουργήματα ) έχει ανάγκη να ξεπλύνει χρήματα .Ανοίγει ένα φούρνο - βιτρίνα και συμβαίνει το αναπάντεχο. Μέσα στη κρίση φούρνος πάει τόσο καλά ,και σε μερικούς μήνες ευρίσκεται με αλυσίδα καταστημάτων άρτου εντός Αθηνών. Η νεοελληνική μαύρη οικονομία ξεπέρασε και τον W.Allen

Η διάφορα είναι βέβαια σαφής :

Στην αμερικανική εκδοχή τα λεφτά δεν είναι το πρόβλημα .Στην ελληνική εκδοχή τα λεφτά είναι μαύρα ,αλλά και στις δυο περιπτώσεις , η τύχη είναι ότι ποντάροντας σε δυο concepts ( ληστεία - ξέπλυμα ή φούρνος) η τύχη σου χαμογελά στο νόμιμο. Είναι φανερό πως τίποτα δεν θα είχε γίνει αν κάποιος δεν έπαιρνε μια πρωτοβουλία.

Η ιστορία μου φάνηκε ως τυπική αναπαράσταση της συγκυρίας

Η Ελλάδα ποντάρει ταυτόχρονα στην άτακτη χρεοκοπία ( παρανομία) και Μνημόνιο Plus (φούρνος) και κάνουμε το σταυρό μας κατά λάθος ο φούρνος να βγάλει τίποτα εδώδιμο. Η προέλευση του κεφαλαίου εκκίνησης είτε είναι φανταστική είτε ύποπτη , αλλά χωρίς τα λεφτά δεν γίνεται τίποτα.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ Β' ΒΑΘΜΙΑΣ. ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ (40,2%) Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Αναδημοσίευση από το Κονσερβοκούτι

του ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ και της ΕΛΕΝΗΣ ΓΛΑΡΕΝΤΖΟΥ

Μήνυμα αντίστασης και αγώνα έστειλαν οι εκπαιδευτικοί Δ.Ε. στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο τρίμηνο για την ανάδειξη Δ.Σ. σε 69 ΕΛΜΕ της χώρας (σε σύνολο 90 ΕΛΜΕ).

Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς, δηλαδή, τα σχήματα που συγκροτήθηκαν από τις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Μ-Λ/ΚΚΕ, άλλων συλλογικοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καθώς και ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές/αγωνίστριες ψηφίστηκαν από το 40,2% των καθηγητών, έναντι 34% πέρυσι (άνοδος κατά 6,2%).

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών συγκέντρωσαν το 16.5% των ψήφων, έναντι 14,7% πέρυσι (άνοδος 1,8%).

Οι παρατάξεις που πρόσκεινται στο δικομματισμό υπέστησαν καθίζηση με μείωση του αθροίσματος των ποσοστών τους κατά 9 μονάδες. Πιο συγκεκριμένα, η ΠΑΣΚ πήρε φέτος το 16,6% των ψήφων από 23,6% που είχε πέρυσι (μείωση κατά 7%), και η ΔΑΚΕ το 23,8% των ψήφων από 25,9% που είχε την προηγούμενη χρονιά (μείωση κατά 2,1%). Δηλαδή οι παρατάξεις του δικομματισμού πήραν αθροιστικά το 40,4% των ψήφων φέτος, από 49,5% που είχαν πέρυσι.