“Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική του ΝΑΡ

Σχόλιο για το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή: “Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική της αριστεράς .

 

Γράφει ο Π. Μ:

Τι θέλει λοιπόν “ο κόσμος’’;

Σε πρόσφατο σφυγμομέτρηση της VPRC το 35% των πολιτών δήλωνε αντίθεση στο ευρώ και το 51% (!) αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποσοστά πολύ μεγαλύτερα και από τα αυθαιρέτως αθροιζόμενα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς.

Και όμως, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, από αντίθετες αφετηρίες, δηλώνουν πως ‘’η έξοδος από το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα’’.

Στην  ίδια σφυγμομέτρηση, αν υπήρχε το ερώτημα τι προτιμά ο κόσμος: μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα επικρατεί ελευθερία, ισότητα και ισονομία ή τον καπιταλισμού, είναι σίγουρο ότι σε ποσοστό 99% θα δήλωνε  την αντίθεση  του στον καπιταλισμό…

Όμως, ενώ το 35% δηλώνει ενάντια στο ευρώ, το ποσοστό αυτό αντιστρέφεται συντριπτικά όταν το ερώτημα αφορά στο ποιό πολιτικό κόμμα θα στηρίξει στις εκλογές. Γιατί άραγε σημειώνουν δημοσκοπική άνοδο τα κόμμα τα οποία δεν θεωρούν ότι το κυρίαρχο ζήτημα για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ; Ο Π.Μ δεν βλέπει αυτή την αντίφαση στις σφυγμομετρήσεις ή θεωρεί “μικρότητα” την ενασχόληση με αυτό το ζήτημα;

Αντί λοιπόν να εγκαλεί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν εκφράζουν αυτό το 35% των πολιτών που αντιτίθεται στο ευρώ, θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος γιατί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ  να καλύψει το πολιτικό κενό εκπροσώπησης αυτού του 35%, χωρίς μάλιστα να έχει απέναντί της άλλους "σοβαρούς" διεκδικητές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! 

Θα ήταν “μικρότητα”  εκ μέρους μας, αν ρωτούσαμε τον Π.Μ, σύμφωνα με τις ίδιες σφυγμομετρήσεις που επικαλείται, γιατί το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς μάλιστα άλλους σημαντικούς πολιτικούς ανταγωνιστές, δεν μπορεί να εκφράσει παρά μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό αυτού του 35%; Επίσης η “χρυσή αυγή”, η οποία ήταν ισοδύναμο άλογο ως προς το ποσοστό που σημείωσε στις προηγούμενες εκλογές, μήπως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και προβλέπεται να μπει στην βουλή;

Πέρα και από άλλα σημεία, τα οποία γεννούν ανάλογα ερωτήματα, το κείμενο του Π.Μ. ισορροπεί κάπου ανάμεσα σε προεκλογικό λόγο πολιτικάντη βουλευτή και σε κήρυγμα ιερέα από τον άμβωνα της εκκλησίας. Το σημείο ισορροπίας βρίσκεται στις κοινές υποσχέσεις για τον παράδεισο στον οποίο θα βρεθούν όσοι  ακολουθήσουν τις διδαχές.  Όμως, για το υποκείμενο της πολιτικής το οποίο θα οδηγήσει τον αναγνώστη σε αυτόν τον παράδεισο, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κείμενο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι αυτό το υποκείμενο δεν θα είναι το μαζικό κίνημα, ούτε ο ίδιος ο λαός, αλλά ο πολιτικός χώρος που θα λάβει την εξουσιοδότηση να διεκπεραιώσει αυτά τα ενδιαφέρονται ωραία και ανατρεπτικά, τα οποία ευαγγελίζεται  ο Π.Μ στο κείμενό του. 

Ποίος λοιπόν θα είναι ο φορέας που θα πραγματώσει αυτές τις διακηρύξεις; Το ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν θα έρθει στην εξουσία και κυβερνήσει τον τόπο; Λάθος κάνετε! Το ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απλά ένα μετωπικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Το πολιτικό υποκείμενο της επαναστατικής αλλαγής είναι ο ΝΕΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ, τον οποίο ετοιμάζεται να συγκροτήσει το ΝΑΡ. Βασική θέση του ΝΑΡ είναι ότι χωρίς αυτόν τον πολιτικό φορέα το κίνημα θα παραμένει αυθόρμητο και ακαθοδήγητο, θα βολοδέρνει ανάμεσα στον τυχοδιωκτισμό και τον κινηματισμό. 

Αυτά όμως τα ζητήματα δεν θα πρέπει να απασχολούν την κοινωνία και το μαζικό κίνημα. Είναι θέματα που αφορούν αποκλειστικά τους στρατευμένους κομμουνιστές και τα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης. Γιαυτό εξάλλου και δεν γίνεται καμία μνεία στο κείμενο ως προς το υποκείμενο της πολιτικής πάλης και της ανατροπής. 

Η αυτοδιαχείριση, η άμεση δημοκρατία, και άλλα παρόμοια που συγκροτούν αδιαμεσολάβητες πολιτικές πρακτικές, είναι πράγματα έξω από τον ορίζοντα της πολιτικής δράσης του Π.Μ. Κι όμως αυτά είναι σήμερα τα “μεγαλεία” απέναντι στις “μικρότητες” από τις οποίες εκπορεύεται η πολιτική πρακτική του Π.Μ και του ΝΑΡ...