Αποσπάσματα από την ομιλία του Α. Αλαβάνου στην Πανελλάδική συνάντηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (2/4/2011)

Ο Αλέκος Αλαβάνος, κατά την εισήγησή του στην Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, τόνισε τα εξής:

Για την πολιτική στιγμή:

“ Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή για τη χώρα, όπως τις δεκαετίες του '20, του '40, του '70 – τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Ότι, ενώ τα οχυρά μας σε ένα σκληρό ταξικό πόλεμο πέφτουν το ένα μετά το άλλο, η αντοχή του αντιπάλου εξαντλείται. Ότι η αριστερά, σήμερα στα μετόπισθεν, ώστε η υποχώρηση να μη γίνει ανοργάνωτη, μπορεί να γίνει πάλι εμπροσθοφυλακή. Ότι απόφαση μας είναι να δώσουμε τη μάχη για να μη περάσουν τελικά τα μέτρα της τρόικα, για την κοινωνία, για δημοκρατία.”

Για την κυβέρνηση Παπανδρέου:

“Ο Γ. Παπανδρέου περιφέρεται περιχαρώς σε τελετουργίες σχηματισμών προερχόμενων από την αριστερά με τον τρόπο που κάποιος παρευρίσκεται στο μνημόσυνο του εχθρού του. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι παρόντες και στη δική μας Πανελλαδική Συνάντηση. Ως μια κυβέρνηση υποτέλειας, ψεύδους, κοινωνικού σαδισμού και αγραμματοσύνης, που πρέπει να πέσει κάτω από λαϊκό ξεσηκωμό.”

Για τις κατηγορίες για “λαϊκισμό” του Μετώπου:

“Ορισμένοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του συστήματος κάνουν κριτική στο ύφος και τον τόνο της αντικυβερνητικής ρητορείας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Φερέφωνα του Μαξίμου μας βάζουν διαγωγή “κοσμία” για λόγους λαϊκισμού. Ένα δικαστήριο δεν βάζει την ίδια ποινή σε ένα πορτοφολά και σε ένα δολοφόνο. Με την ίδια λογική, της βαρύτητας της ευθύνης, αλλιώς αντιμετωπίζεις μια κυβέρνηση που παίρνει ένα αντεργατικό μέτρο κι αλλιώς μια που καταλύει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Ας αναζητήσουν αλλού ένα καλό σαβουάρ βιβρ. Από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν πρόκειται να μπει νερό στο κρασί μας, τα λόγια και οι πράξεις μας θα είναι σκληρά, μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση.”

Για την αριστερά και τη χρεωκοπία:

“Η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής για το χρέος δεν βασίζεται σε επιχειρήματα. Βασίζεται στον τρόμο των λέξεων. Λένε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, που υποστηρίζει η αριστερά, είναι “χρεωκοπία”. Όλες οι αναλύσεις όμως σε βιβλία, μελέτες, εφημερίδες στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default” που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεωκοπία”.

Για την ενότητα της αριστεράς:

“Η αντίληψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ενότητα έχει πολλά στοιχεία. Η ενότητα μόνη δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδέεται με ένα προωθημένο πολιτικό πρόγραμμα και με ανοικτές δημοκρατικές λειτουργίες. Η ενότητα δεν έχει εκλογική διάσταση, για να ανέβουν κάπως τα ποσοστά, αλλά για να μπορέσει να παίξει η αριστερά το ρόλο της στην ιστορική καμπή , ως καταλύτης, αν όχι πρωταγωνιστής της μεγάλης αλλαγής. Η ενότητα δεν δεσμεύεται στις λογικές ενός σχήματος αλλά διέπεται από την εμβέλεια του εγχειρήματός μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ενότητα για μας σημαίνει συνάντηση προσώπων από το χώρο του ΚΚΕ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες του, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από προωθημένες δυνάμεις προερχόμενες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, από νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου που διαχωρίζονται από την τυφλή βία. Αλλά και από τους “Άγνωστους Στρατιώτες”, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που αναδείχνονται ή θα αναδειχθούν μέσα σε μια εκτεταμένη διαδικασία αυτοοργάνωσης που πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο.”

Για την κρίση εμπιστοσύνης της αριστεράς:

“Ούτε το εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε η διαίρεση στην αριστερά είναι το βασικό πρόβλημα της αποστασιοποίησης από την κοινωνία. Το βασικό ζήτημα είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης. Η αριστερά πρέπει να βρει τρόπο να βγει έξω από το κάδρο του συστήματος. Η αριστερά δεν είναι μόνο θεωρία και στρατηγική. Είναι και αφήγηση, και ηθική, και αισθητική. Αριστερά δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι. Αριστερά είναι όχι μόνο οι στόχοι, αλλά ένα άλλος τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε. Με αλληλεγγύη, αντίσταση, αδελφοσύνη, ισότητα.”

Αθήνα, 2/4/2011

(θα ακολουθήσει αναλυτική παρουσίαση της 1ης πανελλαδικής σύσκεψης του "ΜΕΤΩΠΟΥ Α-Α")

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους συντρόφους που δηλώνουν ακόμα ότι δεν γνωρίζουν τι είναι η “ΣΠΙΘΑ”

Τον τελευταίο καιρό, κάποιοι σύντροφοι που ενώ για όλα τα ζητήματα έχουν άποψη, που γνωρίζουν τον δρόμο που θα βγάλει την χώρα από την κρίση, που γνωρίζουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την Λιβύη και άλλα παρόμοια, έχουν άγνοια για αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι τους και δηλώνουν ότι η “ΣΠΙΘΑ” παραμένει ο άγνωστος “Χ”.

Ε, λοιπόν για αυτόν τον άγνωστο “Χ” - ως άλλος Απόστολος Παύλος στην Αθηνά – εξέπεμψε πρόσφατα ένα αντισυστημικό κήρυγμα ο Γιώργος Τράγκας από το “αληθινό ραδιόφωνο” του real fm97.8. Τους προσφέρουμε λοιπόν την δυνατότητα να ξεπεράσουν αυτήν την άγνοια αν παρακολουθήσουν το παρακάτω απόσπασμα από το “κήρυγμα” του Γ. Τράγκα:

Ο δρόμος από το ΚΚΕ στην ΣΠΙΘΑ είναι μόνον ένα βήμα...

Ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς αρκείται να κάνει κριτική στο ΚΚΕ για τον υπαρκτό σεχταρισμό του, παραβλέποντας ότι τα σημερινά αδιέξοδα του ΚΚΕ βρίσκονται αλλού: Στην ένταξή του, εδώ και αρκετά χρόνια, στο “εθνικό” τόξο.

Ένα από τα τελευταία καταφύγια του αστισμού σε περιόδους πολιτικής κρίσης είναι η διαμόρφωση κοινωνικής συναίνεσης πάνω στους μονόδρομους των εθνικών αναγκαιοτήτων. Σήμερα ο αστισμός στη χώρα μας παίζει αυτό το χαρτί και ετοιμάζει τις εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην κρίση του κράτους. Η κρίση χρέους είναι στην πραγματικότητα μια διευρυμένη κρίση του κράτους, το οποίο αδυνατεί να εκπληρώσει τον ρόλο του, γεγονός που παραβλέπεται συστηματικά από την Αριστερά.

Η διαχείριση αυτής της κρίσης απαιτεί άλλου τύπου παρεμβάσεις και αναδιαρθρώσεις, οι οποίες υπερβαίνουν τις πολιτικές των αστικών πολιτικών σχηματισμών με τους όρους που τους γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Αυτές οι σημαντικές αλλαγές μπορούν να γίνουν ή κάτω από ευρείες συναινέσεις, ή με αυταρχικό τρόπο. Είναι λοιπόν φανερό γιατί η στρατηγική του αστισμού σήμερα είναι η διαμόρφωση πλατιών εθνικών συναινέσεων. Και είναι δεδομένο ότι αυτές οι συναινέσεις διαμορφώνονται κάτω από την ηγεμονία του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Πολλές δυνάμεις της Αριστεράς σήμερα ενσωματώνονται πλήρως σε αυτή την πολιτική, από την στιγμή που αποδέχονται ότι κινδυνεύει η πατρίδα – και μαζί με αυτή το έθνος (δηλαδή και η αστική τάξη) – από την κατοχή της ΕΕ και του ΔΝΤ, και άλλα παρόμοια. Είναι πρόθυμες να προτείνουν εθνικές “αναπτυξιακές” πολιτικές, πολιτικές που “εξυγιαίνουν” την καπιταλιστική οικονομία και παράλληλα ενισχύουν την κρατική εξουσία, στο βαθμό που αυτή η εξουσία είναι ο φορέας της διαχείρισης και επιβολής αυτών των πολιτικών.

Το ΚΚΕ με πρωτοστατούσα την βουλευτίνα του κ. Κανέλλη τα προηγούμενα χρόνια, κάνοντας συστηματική δουλειά στα εθνικά ζητήματα, κατοχυρώθηκε ως αξιόπιστη και φερέγγυα πατριωτική δύναμη. Και με αυτή την πολιτική πρακτική διαμόρφωσε ένα περίγυρο αρκετά σημαντικό , με αποτέλεσμα να διευρύνεται η διεισδυτικότητα του στην ελληνική κοινωνία.

Σήμερα όμως πληρώνει αυτή την πολιτική και αποψιλώνεται από αυτόν τον περίγυρο που οικοδομούσε τόσα χρόνια με πολύ κόπο. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτή η αποψίλωση γίνεται εντός των ιδεολογικών συντεταγμένων του ΚΚΕ και μάλιστα κάτω από ...κινηματικούς όρους!

Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για γίνουν πιο παραστατικά αυτά που αναφέραμε προηγουμένως. Η “Επιτροπή Αγώνα Κηφισιάς Ενάντια στα μέτρα Δ.Ν.Τ. - Ε.Ε. - Κυβέρνησης” στις 31 Μαρτίου οργάνωσε εκδήλωση για το "Σύμφωνο για το Ευρώ" . Τις εισηγήσεις έκαναν ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης (για τα οικονομικά) και ο τ. πρεσβευτής Θέμος Στοφορόπουλος (για τα εθνικά).

Ο κ. Καζάκης είναι γνωστός και δεν θα σχολιάσουμε την πολιτική του ένταξη στην ΣΠΙΘΑ. Όμως και ο κ. Θέμος Στοφορόπουλος προέρχεται από τους φίλους και τα στηρίγματα του ΚΚΕ, αν και άρθρα του έχει φιλοξενήσει το “Αρδην”.  Είναι επίσης γνωστός Μακεδονοφάγος: «Παραδοθήκαμε άνευ όρων». Μαζί με τον Δ. Αλευρομάγειρο (Αντιστράτηγο ε.α., επίτιμο Γενικό Επιθεωρητή Στρατού)  και εξέχον στέλεχος της ΣΠΙΘΑΣ, αρθρογραφούσε στον ριζοσπάστη για “Για την Εθνική Αμυνα και τις Ένοπλες Δυνάμεις”. Ο Θέμος Στοφορόπουλος ήταν ομιλητής σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και αρθρογραφούσε γιατί θα πρέπει να το στηρίξουμε. Τώρα βρήκε κάτι καλύτερο, παρέα με τον Αλευρομάγειρο και τον Καζάκη...

Δύο κείμενα για τις ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Οι συζητήσεις στην Αριστερά για τις αραβικές εξεγέρσεις έχουν ενταθεί με αφορμή τις εξελίξεις στην Λιβύη και τον ένοπλο χαρακτήρα που έχει λάβει εκεί η αντιπαράθεση.  Στα πλαίσια αυτών των συζητήσεων παρουσιάσουμε δύο αναλυτικά ( και σχετικά μεγάλα) κείμενα για αυτά τα ζητήματα.

1.Το ένα είναι του Γιώργου Λιερού και είναι δημοσιευμένο εδώ: ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ  Αυτό το κείμενο, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας: "στηρίχθηκε στο βιβλίο του Γεράσιμου Μακρή «Ισλάμ» για την παρουσίαση των ισλαμιστικών κινημάτων και για την κριτική των εθνικιστικών καθεστώτων σ’ εκείνο του Φρανς Φανόν «Της γης οι κολασμένοι». Προτείνουμε θερμά και τα δύο. Χρήσιμα αποδείχθηκαν επίσης τα βιβλία «Η σύγκρουση των φονταμενταλισμών» του Τάρεκ Άλι και το «Η Αλ-Κάιντα και η νεωτερικότητα» του Τζων Γκρέι."

2.Το άλλο είναι του Σάββα Μιχαήλ και έχει τον τίτλο "Η Αραβική Άνοιξη" και εκτός των άλλων ασκεί κριτική σε μερίδες της αριστεράς, όπως τον  Φωτόπουλο και τον Δελαστίκ που ισχυρίζονται ότι η λαϊκή εξέγερση ενάντια στο φιλοδυτικό δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, είναι «στημένη συνωμοσία» των ιμπεριαλιστών. Δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο ως έμπρακτη αναγνώριση του λάθους μας για την απόδοση στο ΕΕΚ φιλοκανταφικής στάσης.

Η Αραβική Άνοιξη

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

  του Σάββα Μιχαήλ

Πριν ένα μήνα, ο πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της περίφημης Fed, ο πανίσχυρος Ben Bernanke ρωτήθηκε ορθά-κοφτά από έναν ακροατή του «εάν η κεντρική τράπεζα των ΕΠΑ είναι ένοχη για την επανάσταση στην Αίγυπτο»(Financial Times 26/27 Μαρτίου 2011). Ο Μπερνάνκε, όπως ήταν αναμενόμενο, έσκισε τα ιμάτιά του ότι είναι εντελώς « unfair», άδικο, να ενοχοποιείται η ρευστότητα που τροφοδότησε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα με την «ποσοτική χαλάρωση 2»(Quantitative Easing 2) για το παλιρροϊκό κύμα πληθωρισμού προς τις χώρες του Νότου που πυροδότησε και την επαναστατική θύελλα στον αραβικό κόσμο. Κι όμως αυτός που ερώτησε δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μιλήσει για το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Το «σκοινί», στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι απλώς τα μέτρα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας αλλά συνολικά η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2007 κι ο τρόπος διαχείρισής της από τις κεντρικές τράπεζες και τα κράτη των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, προπαντός μετά το 2008 και την άμεση απειλή διάλυσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της επανάστασης στη νότια ακτή της Μεσογείου, στις πύλες της Ευρώπης, στο Μαγκρέμπ και το Μασρέκ, που συστηματικά οι απολογητές του καπιταλισμού, δεξιά κι «αριστερά», προσπαθούν να κρύψουν.

Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ 2-3 απριλιου 2011 ΑΣΟΕΕ

Μέτωπο παντού,στις γειτονιές,στους χώρους δουλειάς,στα πανεπιστήμια

Ολοι ΜΑΖΙ,συλλογικότητες – κόμματα, οργανώσεις, σύλλογοι, αυτοδιοικητικά σχήματα, περιβαλλοντικές ομάδες, έντυπα, πολιτιστικοί όμιλοι κ.ά.Το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής»

ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για την συγκρότηση ενός πλατειού ριζοσπαστικού μετώπου.

Για αληλλεγγυη στην κοινωνια,για αντισταση στην κυβέρνηση της τρόικας,για ανατροπή των πολιτικών που καταστρεφουν τη χώρα ,τους εργαζόμενους,το μελλον μας

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα πραγματοποιήσει την Πανελλαδική Συνάντηση του
2 και 3 Απρίλη στην Αθήνα στην ΑΣΟΕΕ στο αμφιθέατρο Αντωνιάδη.

Το Σάββατο οι εργασίες θα ξεκινήσουν στις 11.00 το πρωί και θα διαρκέσουν όλη την ημέρα και την Κυριακή η διαδικασία θα συνεχιστεί από τις 11.00 ως το μεσημέρι.

 ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ 

 ολοι μαζι μπορουμε

και εδώ: Μια Κριτική με αφορμή το σχέδιο θέσεων του Μετώπου Α-Α

Για την “ανατροπή του πολιτικού συστήματος” ρε γαμώτο!

(μια απάντηση στο άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι “Η σημασία του πολιτικού αγώνα”)

Δεν είναι ο λογότυπος της ΝΔ αλλά της ΣΠΙΘΑΣ!...

Του Γιάννη Γρηγορίου

Συνήθως σε περιόδους που εκδηλώνεται έντονα η κρίση της Αριστεράς, εμφανίζονται διευρυμένες αποστρατεύσεις και διασπάσεις. Όμως, μερικές φορές παρατηρούνται και περίεργες συμπορεύσεις. Σήμερα η ΚΟΕ και το ΔΗΚΚΙ, αν και έχουν τελείως διαφορετικές καταβολές ταλανίζονται από παρεμφερή διλήμματα και ακολουθούν παράλληλες πορείες, ταλαντεύονται ανάμεσα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την ΣΠΙΘΑ. Για το ΔΗΚΚΙ ήταν αναμενόμενο. Εξάλλου, μόλις ανακοινώθηκε δημοσίως η συγκρότηση της ΣΠΙΘΑ υπήρξαν αμέσως διαρροές μελών του προς τα εκεί. Για την ΚΟΕ όχι και τόσο...

Αυτή αδιέξοδη πολιτική της ΚΟΕ γίνεται άμεσα αντιληπτή στο άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι με τον τίτλο "Η σημασία του πολιτικού αγώνα" που δημοσιεύτηκε στο “δρόμο” και αναδημοσιεύτηκε σε αρκετές αριστερές ιστοσελίδες.

Αν για το ερώτημα που θέτει ο Ρ.Ρ.: “Γιατί η Αριστερά δεν στοχεύει το πολιτικό σύστημα;” καταφεύγει για να αναζητήσει την επαναστατική απάντηση, σε ένα πρώην υπουργό του Μητσοτάκη, στον γίγαντα της αριστερής σκέψης και στον ογκόλιθο της αντισυστημικής πολιτικής πρακτικής τον Μίκη Θεοδωράκη, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!

Πράγματι χρειάζεται κανένας να είναι ιδιαίτερα σχολαστικός για να ανακαλύψει στην πολιτικά ασυνάρτητη σκέψη του άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ, σοβαρά επιχειρήματα κριτικής για την Αριστερά. Αν κάποιος  δεν διαθέτει την σχολαστικότητα του Ρ.Ρ., στην πρώτη του προσέγγιση της ΣΠΙΘΑΣ, θα συναντήσει άλλα πράγματα που έχουν σχέση με την Αριστερά από αυτά που ανακάλυψε ο Ρ.Ρ. Ένα από τα πρώτα πράγματα  που προβάλλεται  εμφανώς στην ιστοσελίδα της ΣΠΙΘΑΣ είναι για παράδειγμα, το θέμα της “ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”:  

Η “σκέψη” του Μίκη είναι το κουτί της Πανδώρας και από εκεί μπορεί να βγάλει ο καθένας ότι θέλει, γιαυτό δεν θα ασχοληθούμε σοβαρά με τα επιχειρήματά του, στα οποία αποδίδει μεγάλη σπουδαιότητα ο Ρ.Ρ. Όσο για το ζήτημα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ απέναντι στο οποίο ο Ρ.Ρ. έχει ερμητικά κλειστά τα μάτια του (γιατί άραγε;) , δεν περιμέναμε πράγματι να μάθουμε πόσο σημαντικό είναι από την σκέψη του μεγάλου άρχοντα Μίκη!

Όμως δεν είναι το μοναδικό ζήτημα μπροστά στο οποίο ο Ρ. Ρ. κλείνει τα μάτια του. Παρακάτω διαπιστώνει ορθά ότι: “Η Αριστερά, με έναν τρόπο, ήταν μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο, σαν έλασσον τμήμα του πολιτικού συστήματος. Το νομιμοποίησε και δεν το πολέμησε.” Στην συνέχεια, όταν προσπαθεί να εξηγήσει την ενσωμάτωση της αριστεράς στον πολιτικό σύστημα, χάνει την ουσία του θέματος και πετάει την μπάλα έξω από το γήπεδο! Γράφει λοιπόν:

Έτσι είχαμε: α) συμπόρευση με τον οικονομισμό του συνδικαλιστικού κινήματος β) προβολή μιας Αριστεράς των δικαιωμάτων και φιλοευρωπαϊκής γ) ήταν μια Αριστερά πολύπλευρα σχετιζόμενη με διάφορες συντεχνίες (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί). Σε αυτές τις τρεις εκδοχές η Αριστερά ήταν μέσα στο πολιτικό σύστημα και μπόρεσε να συνυπάρχει –και όχι να αντιπαλεύει– με τις καθαρόαιμες αστικές δυνάμεις.

Ο κύριος λόγος που η Αριστερά ενσωματώθηκε στο σύστημα είναι ότι ήθελε να είναι εντός του εθνικού τόξου και να έχει σοβαρές συνδιαχειριστικές πολιτικές προτάσεις. Η πολιτικές προτάσεις της ΚΟΕ για την έξοδο της χώρας από την κρίση στην τωρινή συγκυρία, έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά: Προβάλλουν πολιτικούς στόχους για το έθνος ενάντια στην "κατοχή" της χώρας μας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Και για να πραγματωθούν αυτοί οι στόχοι, απαιτείται συναίνεση - τουλάχιστον - από την αστική τάξη. Πώς λοιπόν μια Αριστερά η οποία είναι τόσο αδύναμη και ανήμπορη που γίνεται υποχείριο των συντεχνιών - όπως ισχυρίζεται ο Ρ.Ρ. - θα τα καταφέρει να επιβάλει την ηγεμονία της, με τις εθνικές πολιτικές που προτείνει η ΚΟΕ, χωρίς να γίνει υποχείριο της αστικής τάξης; Μήπως μεγαλοπιανόμαστε;

Ο Ρ.Ρ. είναι προφανές ότι δεν εναντιώνεται στην συνδιαχείριση ως την πολιτική αντίληψη που οδήγησε στην ενσωμάτωση της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα, αλλά σε μια πολύ μερική και δευτερεύουσα εκδοχή αυτής της συνδιαχείρισης, που έμμεσα και υπαινικτικά σχετίζεται με την Αριστερά των δικαιωμάτων και τον φιλοευρωπαϊσμό. Διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο. Η Αριστερά ενσωματώθηκε μέσω της συνδιαχείρισης στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η συμμετοχή της στα προεδρεία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και στην διαχείριση των Δήμων συνιστούν τις κύριες πρακτικές ενσωμάτωσης της Αριστεράς στο σύστημα. Το “Αριστερό Ρεύμα” του ΣΥΝ, το οποίο η ΚΟΕ κατατάσσει στις υγιείς πατριωτικές δυνάμεις της Αριστεράς με τις οποίες σκοπεύει να σώσει την χώρα από τους ξένους κατακτητές, έχει πρωτοστατήσει σε αυτές τις συνδιαχειριστικές πολιτικές πρακτικές.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της έκκλησης με την οποία καταλήγει το κείμενο: “Ο πολιτικός αγώνας στο τιμόνι. Αυτό είναι το βασικό, το κύριο, το πρωταρχικό για την Αριστερά!” Όμως, αν ο καπετάνιος δεν έχει καθαρό μυαλό δεν είναι σίγουρο που θα καταλήξει το καράβι. Από την Αριστερά λείπει το όραμα της άλλης κοινωνίας που είναι διακριτή από τον υπαρκτό κομμουνισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα. Και χωρίς αυτό το όραμα η κριτική στην διαφθορά και στην σαπίλα του πολιτικού συστήματος δεν είναι καθόλου σίγουρο που οδηγεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και η χούντα της 21η Απριλίου ήταν και αυτή “αντισυστημική” στο βαθμό που ήρθε ως απάντηση στο διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Το ίδιο συνέβη και με τον φασισμό στην περίοδο του μεσοπολέμου.

Η έλλειψη οράματος της Αριστεράς δεν λύνεται με δάνεια από τον αστισμό. Αντίθετα οδηγεί στην ενσωμάτωση της αριστεράς στο πολιτικό σύστημα όταν στην θέση του σοσιαλισμού και της άλλης κοινωνίας βάλουμε τον πατριωτισμό και την "υγιή ανάπτυξη" του καπιταλισμού. Στις σημερινές συνθήκες η αντισυστημική και η αντικαπιταλιστική αριστερά παραμένει μειοψηφική δύναμη στην κοινωνία και δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφική με ένα ελιγμό, με ένα τέχνασμα, με μια τακτική κίνηση όπως φαντασιώνονται ορισμένοι πολιτικοί χώροι. Τουλάχιστον ας φροντίζει να διατηρεί την ανεξαρτησία της από το κράτος και το κεφάλαιο, γιατί όπως έλεγε και ο Μάο: “όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες”!...

Ανοιχτή συνέλευση απολογισμού και συνέχειας για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

Ο αγώνας για τη δικαίωση των αιτημάτων της απεργίας πείνας δεν τελειώνει

Ο αγώνας για κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών/τριών συνεχίζεται!

Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών κατάφερε μια μικρή αλλά σημαντική ρωγμή στην αδιαλλαξία του ελληνικού κράτους, όπως και στη θεσμική σιωπή που καλύπτει την υποτίμηση της ζωής των μεταναστών και των μεταναστριών.

Ανέδειξε στο δημόσιο λόγο τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες μέσα στις οποίες ζει ο μεταναστευτικός πληθυσμός, όπως και το απάνθρωπο καθεστώς εξαίρεσης και απαγόρευσης που οδηγεί στην παρανομία τις ζωές και την εργασία αυτών των ανθρώπων ως αποτέλεσμα των πολιτικων ελληνικών κυβερνήσεων και πολιτικων της ΕΕ.

Παράλληλα, κατά τη διάρκεια του αγώνα των 300 μεταναστών εργατών, και πέρα από τους ανταγωνισμούς, αναπτύχθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συντροφικές σχέσεις βασισμένες στην αξία της αλληλεγγύης. Αυτές οι σχέσεις-τις οποίες οφείλουμε να τις διατηρήσουμε ,να τις διευρύνουμε, να τις στερεώσουμε και να τις δυναμώσουμε μέσα από μια ψύχραιμη ,κριτική συντροφική και ειλικρινής εκτίμηση αυτού του αγώνα - αποτελούν μια σημαντική βάση για την συνέχεια του.

Οι απεργοί και ο κόσμος που στάθηκε στο πλευρό τους, σε όλη την Ελλάδα πρέπει να συνεχίσουν να παλεύουν μαζί για την υλοποίηση των αιτημάτων της απεργίας, όπως και για την επικύρωση των δεσμεύσεων που απέφερε η πίεση του αγώνα.

Καθώς λοιπόν οι διεργασίες του αγώνα συνεχίζονται, και στο πλαίσιο της συλλογικής ανάγκης για ευρύτερη συμμετοχή, ενημέρωση και ψύχραιμη πολιτική εκτίμηση των συνεχών εξελίξεων καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση:

ΤΕΤΑΡΤΗ 30-03-2011            ΩΡΑ:19.00      ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Μια ιστορική μπροσούρα της ΟΣΕ για τον αντιδικτατορικό αγώνα...

Αναδημοσίευση από το "Κανάλι"

(κάνε κλικ στη φωτογραφία για
να διαβάσεις το περιεχόμενο)

Ένα κείμενο, μια μπροσούρα δώδεκα σελίδων, που γράφτηκε και μοιράστηκε μόλις 20 μέρες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το βρήκα στο “Πατάρι” μου κατακίτρινο και το σκάναρα προσπαθώντας να σας μεταφέρω ακόμη και την μυρωδιά του.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε μόνο είκοσι ημέρες πριν την εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973. Η ανάγνωσή του δεν σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται να γίνει κάτι σημαντικό τις επόμενες ημέρες.

Όπως και σήμερα δεν μπορούμε με σιγουριά να πούμε τι πρόκειται να συμβεί τις επόμενες είκοσι ημέρες.

Να θυμηθούμε ότι το “Πολυτεχνείο” ξεκίνησε από έναν “πράκτορα της ΚΥΠ”, τον Μαυρογένη και 300 “προβοκάτορες” που κατέβηκαν την Σόλωνος.

Ήττα της Μέρκελ στο κρατίδιο της Βάδης-Βυτεμβέργης…

Ηττάται μετά από 58 χρόνια η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της καγκελαρίου Μέρκελ στη Βάδη – Βυρτεμβέργη. Η Βάδη-Βυρτεμβέργη, που βρίσκεται στα σύνορα με τη Γαλλία και την Ελβετία, είναι γνωστή για την αυτοκινητοβιομηχανία του, τα πανεπιστήμια και τον Μέλανα Δρυμό και είναι μια από τις πιο εύπορες περιοχές της Γερμανίας, με το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας (4,7%). Πρόκειται για την τρίτη ήττα της Μέρκελ µετά τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και το Αµβούργο. Η γερµανίδα καγκελάριος έχει ήδη χάσει την πλειοψηφία στην Άνω Βουλή, όπου εκπροσωπούνται τα 16 κρατίδια, και τα νέα κέρδη της αντιπολίτευσης θα δυσκολέψουν ακόµη περισσότερο τη διακυβέρνησή της. «Αυτή είναι η αρχή του τέλους της Μέρκελ», δήλωσε ο Λίνχαρντ Μπάουερ, ένας 53χρονος τραπεζίτης από τη Στουτγάρδη.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι το θέμα που έκρινε τις χθεσινές εκλογές ήταν το μέλλον των πυρηνικών αντιδραστήρων στη Γερµανία. Αν και μετά την τραγωδία της Ιαπωνίας η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ έκανε ριζική στροφή, θεωρούν ότι δεν έπεισε, καθώς ήταν πολύ νωπή η απόφαση. Σε αυτό το κλίμα κινούνται και οι δηλώσεις του απερχόμενου πρωθυπουργού της Βάδης-Βυρτεµβέργης Στέφαν Μάπους: «Οι ψηφοφόροι επηρεάστηκαν από τα τρομερά γεγονότα της Ιαπωνίας, οι εικόνες εκείνες εξακολουθούν να στοιχειώνουν τον κόσμο»

Όμως, δεν ήταν μόνο τα πυρηνικά που έδωσαν τόσο σημαντική άνοδο στους Πράσινους. Πρωτοστάτησαν στο κίνημα κατά της «υπογειοποίησης» του σιδηροδρομικού σταθμού της Στουτγάρδης που έβγαλε στους δρόμους πολίτες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Υποσχέθηκαν ότι αν συμμετέχουν στην νέα κυβέρνηση, θα κάνουν δημοψήφισμα για το περιβόητο πρόγραμμα «Stuttgart 21» και θα υλοποιήσουν την απόφαση που θα βγάλει η κάλπη.

Ο αρχηγός των πρασίνων Βίνφριντ Κρέτσµαν, συνηθίζει να λέει: «Έχω γιατρευτεί από το ακροαριστερό παρελθόν μου» και με τις θέσεις που παίρνει σε ζητήματα όπως το Ισλάμ και η μαντίλα των μουσουλμάνων καθηγητριών έχει διείσδυση σε συντηρητικά στρώματα των ψηφοφόρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συντηρητική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» του αφιέρωσε μία σελίδα την περασμένη εβδομάδα. Εργάζεται ως καθηγητής Ηθικής στη Μέση Εκπαίδευση, και υπόσχεται να οδηγήσει τους οπαδούς του σε μια μη πυρηνική Γη της Επαγγελίας. Είναι επίσης μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου των Καθολικών Γερμανίας.

Αγωνιστικός Συντονισμός Ομοσπονδιών και Πρωτοβάθμιων Σωματείων

 Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "συσπείρωσης αριστερών μηχανικών"

 

Την Τετάρτη 23 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη Ομοσπονδιών και Πρωτοβάθμιων σωματείων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στα γραφεία της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ). Σκοπός της σύσκεψης ήταν να συζητηθεί η κατάσταση στην οποία περιέρχονται οι εργαζόμενοι και η κοινωνία και να αναζητηθούν τρόποι κοινής δράσης. Διαπίστωση όλων υπήρξε πως η πολιτική του Μνημονίου πραγματοποιεί μιαν άνευ προηγουμένου επίθεση στα κοινωνικά αγαθά, διαλύει τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις μετατρέπει σε απρόσιτες για τον πολίτη επιχειρήσεις. Συμετείχαν εκπρόσωποι απο ΟΕΝΓΕ, ΟΛΜΕ, εκπρόσωποι των ΕΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΑΣΟΝΟΠ, ΠΟΥΓΥΙΚΑ, ΕΜΔΥΔΑΣ, ΠΟΓΕΔΥ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ Α΄ΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ «ΕΛΠΙΣ». Μια και η ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ δεν έχει ενημερώσει ακόμα τους συναδέλφους αναρτούμε εμείς την ανακοίνωση όπως ανέλαβε να την εκδόσει η ΟΕΝΓΕ.

Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας
O.E.N.G.E. Federation of Hospital Doctors of Greece

Αθήνα 24 Μαρτίου 2011

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ & ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ

Την Τετάρτη 23 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη Ομοσπονδιών και Πρωτοβάθμιων σωματείων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στα γραφεία της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ). Σκοπός της σύσκεψης ήταν να συζητηθεί η κατάσταση στην οποία περιέρχονται οι εργαζόμενοι και η κοινωνία και να αναζητηθούν τρόποι κοινής δράσης.

 
Διαπίστωση όλων υπήρξε πως η πολιτική του Μνημονίου πραγματοποιεί μιαν άνευ προηγουμένου επίθεση στα κοινωνικά αγαθά, καταργεί κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, εξαθλιώνει τους εργαζόμενους, διαλύει τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις μετατρέπει σε απρόσιτες για τον πολίτη επιχειρήσεις. Η σύνοδος της 25ης Μαρτίου, επικυρώνοντας το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, θα επιδεινώσει την κατάσταση και θα αποπειραθεί να μεταφέρει τη δεινή ελληνική πραγματικότητα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

 
Εμείς οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα οφείλουμε πάση θυσία να αποτρέψουμε αυτές τις εξελίξεις. Καλούμε όλες τις Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία να συνδιαμορφώσουμε τον αγώνα μας. Καλούμε σε συμπόρευση και ανυποχώρητο αγώνα τον κόσμο της εργασιακής επισφάλειας και ανεργίας, τους συνταξιούχους και όλη την ελληνική κοινωνία για τη διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών της υγείας, της παιδείας, των συγκοινωνιών, των δημόσιων υποδομών. Τους καλούμε σε αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής που καταρρακώνει τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.

 
1. Την ερχόμενη Τετάρτη 30 Μαρτίου που έχουν προκηρύξει απεργία οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το νοσηλευτικό προσωπικό καλούμε σε παλλαϊκό συλλαλητήριο στις 12.30μμ στα Προπύλαια και συμμετοχή στην πορεία που θα γίνει προς τη Βουλή.

 
2. Την Πέμπτη 31 Μαρτίου, στις 6μμ, θα πραγματοποιηθεί νέα σύσκεψη και πάλι στα γραφεία της ΟΕΝΓΕ, στην οποία καλούμε να συμμετάσχουν σωματεία και Ομοσπονδίες που δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη σημερινή συνάντηση, ώστε να υπάρξει συνέχεια με νέες πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις.

 
3. Καλούμε την ΑΔΕΔΥ να προκηρύξει 24ωρη απεργία το πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου. Σε περίπτωση που δεν το πράξει οι συμμετέχοντες δεσμεύονται να προγραμματίσουν μεγάλο συλλαλητήριο σε ημερομηνία που θα ορίσουν στη νέα τους συνάντηση.

 
Τέλος οι συμμετέχοντες εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στους συμβασιούχους του δήμου Αθήνας που έχουν πραγματοποιήσει κατάληψη στο Δημαρχείο της Αθήνας.

«Αριστεριστής της Δεξιάς»

Έχει ενδιαφέρον ότι πολιτικές λύσεις που στην χώρα μας  θεωρούνται ως η πεμπτουσία του "αντικαπιταλιστικού" αγώνα από ένα κομμάτι της Αριστεράς - όπως  η μείωση φορολογίας των μισθωτών και η αύξηση αυτής των τραπεζών και των μεγάλων εταιριών,οι εθνικοποιήσεις και άλλα παρόμοια - γίνονται πράξη από μια κυβέρνηση της Δεξιάς στην Ουγγαρία.

Περισσότερα για αυτό το θέμα στο άρθρο του Κ. Βεργόπουλου «Αριστεριστής της Δεξιάς» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 24/2/11.

Βίκτορ Ορμπάν

H μικρή Ουγγαρία των 10 εκατομμυρίων κατοίκων ασκεί την ευρωπαϊκή προεδρία κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Όμως, ο δεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν αντιμετώπισε ψυχρολουσία, όταν παρουσίασε το πρόγραμμά του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 19 Ιανουαρίου. Επιτέθηκαν εναντίον του οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές και οι Οικολόγοι με τον Κον-Μπεντίτ, οι οποίοι τον κήρυξαν «Ευρωπαίο Τσάβες» και «εθνικολαϊκιστή». Άμεση αιτία: η αντίληψή του περί «ισορροπημένης ενημέρωσης» από τα ΜΜΕ, που θεωρήθηκε φασιστική. Απώτερος λόγος: οι τοποθετήσεις του στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας του. Το δημόσιο χρέος έφτασε το 82% του ΑΕΠ και ο 47 ετών συντηρητικός πρόεδρος ενοχοποιεί γι’ αυτό την προηγούμενη πολυετή σοσιαλιστική –πρώην κομουνιστική– κυβέρνηση. Η ουγγρική Αριστερά, προκειμένου να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, δεν φορολογούσε αρκετά ούτε το λαό ούτε τους πλούσιους, χρηματοδοτώντας τις ανάγκες της μέσω εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου και κρατικού δανεισμού.

Λιβύη και Αριστερά

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

του Νικόλα Σεβαστάκη

Εδώ και δυο μήνες στο χώρο της Αριστεράς, σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, περίσσεψαν οι αναλύσεις για τις αραβικές εξεγέρσεις. Πολλές και ενδιαφέρουσες ματιές, μεταφράσεις κειμένων που φώτιζαν ιστορικές καταβολές, κοινωνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες. Και βέβαια όλα αυτά με έμφαση στο γεωπολιτικό βάρος των σημερινών ρηγμάτων, στις συσχετίσεις τους με την καπιταλιστική κρίση, το ενεργειακό πρόβλημα, τη σχέση των ηγετικών ελίτ της Δύσης με φαύλα καθεστώτα και εγκληματικές δυναστείες.

Αυτή όμως η κινητικότητα στο επίπεδο της ανάλυσης και της πληροφόρησης σημαδεύτηκε από την ανυπαρξία κάποιας –συμβολικής– κινηματικής διάθεσης για συμπαράσταση στις λαϊκές εξεγέρσεις των Αράβων. Πυρετός λόγου και απροθυμία ή περίεργες σιωπές στο επίπεδο της ορατής πράξης. Η «υψηλή πολιτική» –μέχρι και η λεπτομερής εξιστόρηση των φυλετικών διαστάσεων της σύγκρουσης στη Λιβύη– σα να κατάπιε τους λόγους της δέσμευσης και το επείγον της πολιτικής αλληλεγγύης. Και το άγχος για διαφοροποίηση από τον («αστικό»;) ανθρωπισμό και τη λιτανεία των αφηρημένων οικουμενικών αξιών να τροφοδοτεί, με λίγες εξαιρέσεις, προσεγγίσεις οι οποίες έψαχναν στις σχισμές της ζωντανής και θερμής Ιστορίας να βρουν τις «δομές» που θα τις δικαιώσουν.

Ο Καντάφι παραμένει ακόμα πολύτιμος για την Δύση...

Ο Αντόρνο διηγείται κάπου μια ιστορία που έγραψε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Λέσιγκ. Μια ομάδα χριστιανών ναυαγών έχει καταφέρει να διασώσει, ανάμεσα σε άλλα που πρόλαβε να γλιτώσει απ' το νερό, μία Βίβλο, η οποία γίνεται πνευματικό της αποκούμπι και παρηγοριά. Καθώς οι αποκομμένοι ναυαγοί φτιάχνουν κοινότητα και αναπαράγονται, και καθώς δεν υπάρχει επαφή με τον έξω κόσμο, η Βίβλος αρχίσει να φθείρεται και να φθείρεται από τη χρήση και την επαφή με τα στοιχεία της φύσης, ώσπου στο τέλος έρχεται μια γενιά για την οποία το μόνο που έχει απομείνει από τη Βίβλο είναι το σκληρό εξώφυλλο, το οποίο η γενιά αυτή μελετά ωσάν να περιείχε κάποια ανεξήγητη και υπερβατική σοφία, μιας και το μόνο που γνωρίζει πια είναι ότι αυτό είναι το βιβλίο που μελετούσαν όλες οι γενιές των προγόνων της.

Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι η θέση που υπέχει ο μαρξισμός σήμερα δεν διαφέρει πολύ από την μοίρα αυτής της αποσκελετωμένης και χωρίς περιεχόμενο Βίβλου.

(από την ιστοσελίδα Radical Desire )

Η πολιτική αδυναμία της Αριστεράς να αναλύει την συγκυρία έχει ως αποτέλεσμα να βγάζει “γραμμή” με βάση προκατασκευασμένα ιδεολογικοπολιτικά σχήματα που κουβαλάει από το παρελθόν της. Αυτή η αδυναμία αναδείχτηκε πρόσφατα στις προσεγγίσεις που κάνει για τις εξελίξεις στην Λιβύη. Ο παραδοσιακός αντιιμπεριαλιστικός βερμπαλισμός υποκατέστησε την “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης” και αναπαρήγαγε τα γνωστά μοτίβα πολιτικών απόψεων που έχουν επαναληφθεί μονότονα για την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν...

Κι όμως όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές και δεν τσουβαλιάζονται στο ίδιο αντιιμπεριαλιστικό καλάθι με τον απλοϊκό τρόπο που το κάνει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.

Στο Ιράκ για παράδειγμα οι ιμπεριαλιστές ως πρώτιστο στόχο ενάντια στο καθεστώς ήταν η φυσική του εξόντωση του Σαντάμ Χουσείν. Τον είχαν επικηρύξει μάλιστα για αρκετά εκατομμύρια δολάρια. Εξάλλου είναι και ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι σε αυταρχικά καθεστώτα αρκεί να εξοντωθεί ο “αρχηγός” για να καταρρεύσει το καθεστώς.

Με την επέμβαση στην Λιβύη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Μάλλον δείχνουν ιδιαίτερη φροντίδα για την επιβίωση και όχι την εξόντωση του Καντάφι, όχι μόνον ως φυσικού προσώπου, αλλά και ως αρχηγού κράτους. Φαίνεται ότι στους σχεδιασμούς της Δύσης υπάρχει ως εναλλακτικό σχέδιο αλλά και διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην εξέγερση η εκδοχή διαμελισμού της Λιβύης. Ο Καντάφι ήταν και παραμένει πολιτικό υποχείριο της Δύσης. Εκείνοι που δεν ελέγχονται είναι οι εξεγερμένοι. Αν αυτή την στιγμή ο Καντάφι έφευγε από την μέση, ο έλεγχος της διάδοχης κατάστασης και η προστασία των συμφερόντων των δυτικών στην περιοχή κινδυνεύει. Kαταστρέφουν την αεροπορία του και να περιορίζουν την στρατιωτική του ισχύ, ταυτόχρονα όμως τον προστατεύουν και τον διατηρούν στην εξουσία.

Υπάρχουν και ορισμένοι “αντιιμπεριαλιστές” όπως ο Πούτιν, η Μέρκερ που είναι αντίθετοι με την στρατιωτική επιβολή του αποκλεισμού πτήσεων στην Λιβύη και την καταστροφή τμημάτων του στρατιωτικού μηχανισμού του Καντάφι και δεν συμμετέχουν σε αυτή. Βέβαια δεν το κάνουν για το “καλό” του εξεγερμένου λαού αλλά γιατί θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερο να αφήσουν τον στρατό του Καντάφι να τους εξοντώσει...

Για τις θέσεις της Γαλλικής αριστεράς μια αναλυτική ενημέρωση εδώ:

H Γαλλική Αριστερά για την επέμβαση στη Λιβύη

Επίσης, δυο ιστοσελίδες ενημερωτικές για τις εξελίξεις στην Λιβύη:

http://www.livestream.com/libya17feb

http://www.libyafeb17.com/

Οι αυτόκλητοι “υπερασπιστές” της Λιβυκής εξέγερσης...

Ήδη έχει συμπληρωθεί ένας μήνας από τις 17 Φλεβάρη που ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Λιβύη. Και αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να σχηματίσουμε μια καθαρή γνώμη για το χαρακτήρα αυτής της εξέγερσης και για τους λόγους για τους οποίους οφείλει η Αριστερά να στηρίξει αυτή την εξέγερση. Πρόκειται για μια από τις πιο μαχητικές και πιο ηρωικές εξεγέρσεις, το μέλλον της οποίας δεν θα κριθεί στο επίπεδο της πολιτικής αλλά της στρατιωτικής αναμέτρησης. Δεν γνωρίζουμε αν οι εξεγερμένοι στην Τυνησία και την Αίγυπτο θα άντεχαν ένα μήνα σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση με τις καθεστωτικές δυνάμεις, αντιπαράθεση που έχει μετατρέψει όλη την χώρα σε εμπόλεμη ζώνη και πεδίο βομβαρδισμών.

Το καθεστώς του Καντάφι τα τελευταία χρόνια είχε αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με την Δύση. Σήμερα όμως η Δύση στρέφεται εναντίον του και εμφανίζεται ως ο υπ' αριθμόν 1 αυτόκλητος “υπερασπιστής” της Λιβυκής επανάστασης και  έχει ξεκινήσει τη στρατιωτική δράση.

Η Δύση έχει αυτή την στάση γιατί εκτιμά ότι η εξέγερση δεν πρόκειται να σβήσει με την στρατιωτική επικράτηση των δυνάμεων του Καντάφι. Ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η κατάσταση τη Λιβύη θα ηρεμήσει και θα εξουδετερωθούν όλες οι εστίες αντίστασης. Όταν ο λαός έχει οπλιστεί, δεν είναι εύκολο να επιστρέψει πίσω τα όπλα. Με αυτά τα δεδομένα, η Δύση στηρίζει την εξέγερση γιατί θέλει να έχει όσο το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με το διάδοχο καθεστώς του Καντάφι.

Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται στην Αριστερά είναι αν θα είναι με το μέρος των εξεγερμένων ή με τον Καντάφι. Και σε αυτό δίλημμα θα πρέπει να απαντήσει με ειλικρίνεια, αλλά και γνώση όλων των συνεπειών μιας τέτοιας θέσης. Το δίλημμα, αν θα είναι με τους “ιμπεριαλιστές” ή με τους “λαούς”, είναι ψεύτικο γιατί δεν είναι αυτή η κυρίαρχη αντίθεση η οποία προσδιορίζει τις πολιτικές εξελίξεις στην Λιβύη και σφραγίζει τον χαρακτήρα της εξέγερσης.

Όμως, για κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς το ζήτημα της Λιβυκής επανάστασης και της τύχης της, θεωρείται δευτερεύον. Εκτιμούν ότι αυτό που κρίνεται σήμερα στην Λιβύη είναι η αντιπαράθεση του Καντάφι με τους ιμπεριαλιστές. Και είναι προφανές ότι σε κάθε παρόμοιο δίλημμα, δεν μπορεί η Αριστερά να είναι με τους ιμπεριαλιστές...

Μερικοί μάλιστα το παρακάνουν! Ο Γιώργος Δελαστίκ (εφημερίδα ΠΡΙΝ) αφήνει σαφή υπονοούμενα για τους εξεγερμένους, ότι υποκινούνται από την Δύση: “ Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση των στρατιωτικών δυνάμεων του Καντάφι επί των αντιπάλων του και την αποτυχία της οργανωμένης ένοπλης εξέγερσης εναντίον του, οι Αμερικανονατοϊκοί αποφάσισαν να ανατρέψουν οι ίδιοι τον Μουαμάρ Καντάφι.” και συνεχίζει παρακάτω: "Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η αμερικανονατοϊκή επίθεση, αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου. Από εμφύλιος μετατρέπεται σε εθνικός αμυντικός πόλεμος, με τον Καντάφι να ηγείται αντικειμενικά των λιβυκών δυνάμεων που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές επιδρομείς. Αντιθέτως και ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησαν, οι αντικανταφικοί δρουν ως δοσίλογοι συνεργάτες των ξένων επιδρομέων εναντίον της χώρας τους και περιμένουν από τους επίδοξους κατακτητές να τους διορίσουν ως κυβέρνηση!"

Το ΕΕΚ, που παλαιότερα προωθούσε τα βιβλία του “σοσιαλιστή” Καντάφι στην χώρα μας, στην προκήρυξη του με τον τίτλο “Σταματήστε την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Λιβύης”, εκφράζει ταυτόσημες θέσεις για τους εξεγερμένους με αυτές του Γ. Δελαστίκ: “Αυτοί που στήριζαν μέχρι χθες τον Καντάφι, τώρα έρχονται να «απελευθερώσουν» το λαό της Λιβύης για να στήσουν ένα φιλο-ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο στην περιοχή, τεμαχίζοντας ίσως τη Λιβύη με τη βοήθεια των ντόπιων προθύμων αντιπολιτευόμενων του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου.”

Ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης “αντιιμπεριαλιστικής” Αριστεράς, παρ' όλο ότι δηλώνει ότι είναι με το μέρος της εξέγερσης, αναδεικνύει σε κύριο ζήτημα την “ιμπεριαλιστική” παρέμβαση. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της στάσης είναι οι δηλώσεις της Α. Παπαρήγα στην συγκέντρωση που οργάνωσε το ΚΚΕ στις 20/3 στο Σύνταγμα: “Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τώρα η Λιβύη, για τέταρτη φορά η Ελλάδα, με ευθύνη βεβαίως της ελληνικής κυβέρνησης, συμμετέχει σε ένα μεγάλο έγκλημα. Στο έγκλημα του άδικου, βρώμικου, ιμπεριαλιστικού πολέμου, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή σε ένα κομμάτι από τη πίτα των πετρελαίων, με αποτέλεσμα την ένταση της κρίσης, τα νέα βάσανα για όλους τους λαούς της περιοχής».

Με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο για συμφέροντα του λιβυκού λαού αποφαίνεται και το ΝΑΡ, στην ανακοίνωσή του με τον τίτλο Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη!: “Οι αποφάσεις αυτές δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την προστασία του λιβυκού λαού, για την οποία οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον.”

Αν πραγματικά στηρίζουμε την Λιβυκή εξέγερση, θα πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα των εξεγερμένων να προσδιορίζουν οι ίδιοι τους συμμάχους τους και τους αντιπάλους τους. Το μέλλον της εξέγερσης ανήκει σε αυτούς, που σήμερα δίνουν και την ζωή τους απέναντι στα καθεστωτικά στρατεύματα του Καντάφι. Αν οι εξεγερμένοι - που χθες είχαν ζητήσει την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη - σήμερα πανηγυρίζουν για τους βομβαρδισμούς ενάντια στο στρατό του Καντάφι από στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης, στο όνομα ποιάς “πολιτικής γραμμής” θα εναντιωθούμε εμείς απέναντι σε αυτές τις επιλογές τους;

Ας δούμε μερικές αντιστοιχίες αυτής της συγκυρίας με την δική μας ιστορία. Στις αρχές του 1827 η Επανάσταση του 21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που με αμείωτη ένταση συνέχιζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο και σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας. Όμως, η παρέμβαση των “Συμμάχων” στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στον κόλπο του Ναβαρίνου κατέστρεψε τον τουρκικό στόλο και διέσωσε την ελληνική Επανάσταση. Στην ναυμαχία του Ναβαρίνου κρίθηκε η ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Αν υπήρχε η σημερινή Αριστερά εκείνη την εποχή, τι στάση θα κρατούσε; Θα έκανε “πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών”;

Καμένα δέντρα, στο ύψωμα του"Κλέφτη",
χτυπημένα από βόμβες Ναπάλμς

Στην πρόσφατη ιστορία, μακάρι και η Ελληνική Αριστερά να είχε ίδια διλήμματα στον εμφύλιο που έχει η Λιβυκή εξέγερση σήμερα απέναντι στις “ιμπεριαλιστικές” δυνάμεις, και τότε να υπήρχαν “ιμπεριαλιστές” έτοιμοι να προσφέρουν την “ανθρωπιστική” τους βοήθεια. Φαντάζεστε αν στο τέλος του εμφυλίου, όταν τα αεροπλάνα του εθνικού στρατού έριχναν τις πρώτες βόμβες ναπάλμ στον Γράμμο και το Βίτσι, να υπήρχε κάποια “ιμπεριαλιστική” δύναμη που δεν είχε υπογράψει την συμφωνία της Γιάλτας για το μοίρασμα του κόσμου και να παρενέβαινε για “ανθρωπιστικούς λόγους” με τα δικά της αεροπλάνα για να επιβάλει “ζώνη απαγόρευσης πτήσεων” στις εμπόλεμες περιοχές. Τι θα έλεγε τότε η Αριστερά; Δεν θέλουμε την βοήθεια των ιμπεριαλιστών, γιατί περιμένουμε τα “σοβιετικά” αεροπλάνα; Δυστυχώς αυτά τα αεροπλάνα δεν ήρθαν ποτέ! Και αυτό το “τραύμα” η δική μας Αριστερά δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα...

MAXHTIKO ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΡΓΩΝ ΤΩΡΑ!

Από το 4ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

O μεσαίωνας και η βαρβαρότητα στη ζωή και στα δικαιώματα μας είναι πια εδώ. Η φτώχια, η αβεβαιότητα, και η εξαθλίωση που επέλεξαν για μας τα αφεντικά, η κυβέρνηση, οι εθνικοί και υπερεθνικοί συνεργάτες τους είναι τώρα μια πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι.

Αφού για δεκαετίες οι εργοδότες πλούτισαν και θησαύρισαν από την υπερεκμετάλλευση όλων των εργαζομένων (με την αζημίωτη στήριξη κυβερνήσεων, πολιτικών εκπροσώπων και συνδικαλιστικών ηγεσιών), αφού πετσόκοψαν και κατάργησαν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση, μας ζητάνε να ξαναπληρώσουμε το μεγάλο τους φαγοπότι επικαλούμενοι την καπιταλιστική τους κρίση που δημιουργήσανε οι ίδιοι χωρίς όμως να την νοιώσουνε ποτέ.

Με πρόσχημα το εξωτερικό χρέος και το δημόσιο έλλειμμα που εκτοξεύσανε στα ύψη για την πάρτη τους, συνεταιρίζονται για μια ακόμα φορά με την υπερεθνική κλίκα των ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ για να διασφαλίσουν τις τράπεζές τους, τα κέρδη τους, τη διαχρονική τους ευημερία, στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον καιάδα της ανεργίας και δημιουργώντας νέες γενιές δίχως προοπτική και μέλλον. Καταργούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τους κατώτερους μισθούς, μας θέλουν να δουλεύουμε σε συνθήκες σύγχρονων σκλάβων, με την καθημερινή “δουλειά” των ΜΜΕ, φοβισμένους και ανήμπορους να αντιδράσουμε.

Για τους εργοδότες και τους εκπροσώπους τους ήμασταν πάντα μηχανές παραγωγής πλούτου, αύξηση στο ΑΕΠ τους, ποσοστά στους δείκτες ανάπτυξης και στις δημοσκοπήσεις τους, μα ποτέ όμως άνθρωποι με ανάγκες και δικαιώματα για αυτά που εμείς παράγουμε και είμαστε δημιουργοί. Τώρα μας πετούν στο δρόμο κατά εκατοντάδες χιλιάδες από τις διαδικασίες της παραγωγής τους, πληθαίνοντας τα στατιστικά τους ευρήματα αλλά και την οργή και το μίσος των εξαθλιωμένων και νεόπτωχων προλετάριων.

Είναι ανάγκη άμεσα -τώρα- στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και της ατομικής ευθύνης και ενοχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, “μαύροι”, έλληνες και μετανάστες εργάτες να ορθώσουμε ένα κίνημα συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης για την πραγμάτωση των άμεσων βιοποριστικών στόχων (επίδομα χωρίς προϋποθέσεις, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, δωρεάν μετακινήσεις, συντάξιμος χρόνος, ριζικές μειώσεις στα είδη πρώτης ανάγκης) και καθοριστικής συμβολής στην ολική ρήξη με τα αφεντικά και το κράτος.

Η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος θα πρέπει να έχει στον πυρήνα της την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση επιτροπών βάσης συνελευσιακού χαραχτήρα ανά κλάδο, δήμο, γειτονιά και περιοχή, σε αντιπαράθεση με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και την μεσολάβηση, με άμεση και αποτελεσματική δράση στα πλαίσια της ανυπακοής στις πολιτικές και τους θεσμούς που επιβάλλουν και συντηρούν την ταξική κυριαρχία, με παραστάσεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και καταλήψεις σε υπηρεσίες οργανισμούς και εργοδοτικές ενώσεις. Παράλληλα και σε συντονισμό με τα αγωνιζόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος, θα εντάσσει την πάλη του σε ένα ενιαίο σχεδιασμό δράσης εργαζομένων, ανέργων, υποαπασχολούμενων, υπονομεύοντας την ταξική ειρήνη και οξύνωντας τον κοινωνικό πόλεμο για την ανατροπή.

Σημαντική πλευρά σε ένα τέτοιο κίνημα είναι η αλληλοβοήθεια με ταμείο, συλλογικές κουζίνες, εναλλακτικές μορφές συνεύρεσης και ψυχαγωγίας σε στέκια και χώρους αυτοδιαχειριζόμενους, που θα ενισχύουν την αντιεμπορευματοποίηση στον τρόπο ζωής και θα συμβάλουν στην προοπτική της χειραφέτησης και της συνολικής απελευθέρωσης.

Βασίλης Διαμάντης

Άνεργος από το χώρο του βιβλίου

Η “Παρισινή Κομμούνα” και η σύγχρονη αριστερά... (ΙΙ)

Πριν μερικές μέρες, με αφορμή τα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα είχαμε δημοσιεύσει το κείμενο "Πόλεις και Επανάσταση : Η Κομμούνα του Παρισιού, 1871" από το βιβλίο “Τhe City and the Grassroots” του Manuel Castells, σε μετάφραση της Ελένη Πορτάλιου. Σήμερα δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα για το ίδιο θέμα από το βιβλίο του Alain Badiou “Η κομμουνιστική υπόθεση” (Εκδόσεις Πατάκη, 2009)

Την ίδια εκείνη στιγμή ο Μαρξ πρότεινε έναν απολογισμό της Κομμούνας ο οποίος εγγράφεται εξολοκλήρου στο ζήτημα του κράτους. Κατά τη γνώμη του είναι η πρώτη περίπτωση στην ιστορία όπου το προλεταριάτο επωμίζεται τη μεταβατική λειτουργία της διεύθυνσης ή διοίκησης ολόκληρης της κοινωνίας. Από τις πρωτοβουλίες και τα αδιέξοδα της Κομμούνας συνάγει το συμπέρασμα ότι η κρατική μηχανή δεν πρέπει να «καταληφθεί» ή να «τεθεί υπό κατοχή» αλλά να συντριβεί.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι το κύριο ελάττωμα αυτής της ανάλυσης είναι πιθανώς το ότι υποθέτει πως το ζήτημα της εξουσίας βρίσκεται όντως στην ημερήσια διάταξη μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου 1871. Εξ ου και οι επίμονες «κριτικές», που έγιναν μάλιστα κοινοί τόποι: αυτό που έλειπε στην Κομμούνα ήταν μια ικανότητα λήψης αποφάσεων. Αν είχε αμέσως κινηθεί εναντίον των Βερσαλλιών, αν είχε κατάσχει τον χρυσό της Τράπεζας της Γαλλίας... Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα «αν» στερούνται πραγματικού περιεχομένου. Η Κομμούνα δεν είχε στην πραγματικότητα ούτε τα μέσα να ανταποκριθεί έμπρακτα σε αυτά τα ζητήματα, ούτε καν πιθανώς τα μέσα να τα σκεφτεί.

Στην πράξη ο απολογισμός του Marx είναι διφορούμενος. Αφενός πλέκει το εγκώμιο όλων όσοι φαίνονταν να κινούνται προς την κατεύθυνση της διάλυσης του κράτους και ειδικότερα του κράτους έθνους, θα αναφέρει σχετικά την απόρριψη κάθε επαγγελματικού στρατού προς όφελος του άμεσου εξοπλισμού του λαού· το γεγονός ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να είναι αιρετοί και ανακλητοί το τέλος του χωρισμού των εξουσιών προς όφελος μιας αρχής [instance] που θα ήταν άμεσα διαβουλευτική και συγχρόνως εκτελεστική· τον διεθνισμό (ο εντεταλμένος επί των οικονομικών της Κομμούνας ήταν Γερμανός, οι στρατιωτικοί διοικητές Πολωνοί κτλ.). Αφετέρου, ωστόσο, θεωρεί άξιες λύπησης ορισμένες ανικανότητες οι οποίες de facto είναι κρατικές ανικανότητες: η αδυναμία του στρατιωτικού συγκεντρωτισμού, η αδυναμία να προσδιοριστούν οι οικονομικές προτεραιότητες ή ακόμη και οι αδέξιοι χειρισμοί στο εθνικό ζήτημα, στο κάλεσμα προς τις άλλες πόλεις, σε όσα ελέχθησαν ή δεν ελέχθησαν για τον πόλεμο με την Πρωσία ή στο ζήτημα της συσπείρωσης των μαζών της υπαίθρου.

Είναι εντυπωσιακό να διαπιστώνουμε ότι είκοσι χρόνια αργότερα ο Ένγκελς, στον πρόλογο που έγραψε το 1891 για μια επανέκδοση του κειμένου του Μαρξ, τυποποιεί προς την ίδια κατεύθυνση τις αντιφάσεις της Κομμούνας. Δείχνει όντως ότι οι δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στο κίνημα του 1871, οι Προυντονιστές και οι Μπλανκιστές, τελικά έπραξαν τα αντίθετα από όσα απαιτούσε η ρητή τους ιδεολογία. Οι Μπλανκιστές ήσαν οπαδοί του συγκεντρωτισμού στον ύψιστο βαθμό, της ένοπλης συνωμοσίας με την οποία ένας μικρός αριθμός αποφασισμένων ατόμων παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία και την ασκούν αυταρχικά προς όφελος της μάζας των εργατών. Κατέληξαν όμως να διακηρύξουν τη σύσταση μιας ελεύθερης ομοσπονδίας από όλες τις κομμούνες και την καταστροφή της κρατικής γραφειοκρατίας. Οι Προυντονιστές ήταν εχθρικοί απέναντι σε κάθε συλλογική οικειοποίηση των μέσων παραγωγής και υπερασπιστές της μικρής «αυτοδιαχειριζόμενης» επιχείρησης. Μολαταύτα, κατέληξαν να υποστηρίζουν το σχηματισμό τεράστιων εργατικών ενώσεων με στόχο την άμεση διεύθυνση της μεγάλης βιομηχανίας. Ο Ένγκελς συμπεραίνει με απόλυτα φυσικό τρόπο ότι η αδυναμία της Κομμούνας έγκειται στο ότι οι ιδεολογικές μορφές δεν ήσαν προσήκουσες στις κρατικές αποφάσεις. Και ότι ο απολογισμός αυτής της αντίθεσης είναι απλούστατα το τέλος του μπλανκισμού και του προυντονισμού προς όφελος του «μαρξισμού» και μόνον αυτού.

Όμως το ρεύμα που αντιπροσωπεύουν ο Μαρξ και ο Ένγκελς το 1871, ή ακόμη και πολύ αργότερα, ως προς τι βρισκόταν σε προσήκουσα αντιστοιχία με την κατάσταση; Με ποια συμπληρωματικά μέσα θα είχε προικίσει την Κομμούνα η υποτιθέμενη ηγεμονία του;

Εν τοις πράγμασι τα διφορούμενα του απολογισμού του Μαρξ θα αρθούν, για πάνω από έναν αιώνα, από το σοσιαλδημοκρατικό σχήμα και έπειτα από τη λενινιστική του ριζοσπαστικοποίηση, δηλαδή από το θεμελιώδες μοτίβο του κόμματος.

Πειράματα αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης στη Λατινική Αμερική

Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής Λόντου 6 & Μεσολογγίου, Εξάρχεια 210-3820537, sylyp_vivliou@yahoo.gr, www.bookworker.gr επειδή η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία… επειδή ως εργαζόμενοι έχουμε ανησυχίες, προβληματισμούς, ιδέες, οράματα… επειδή ως βιβλιοϋπάλληλοι ζούμε τόσο κοντά στον κρυμμένο θησαυρό των τυπωμένων σελίδων… επειδή ο ορίζοντας των συνδικάτων δεν σταματά στις οικονομικές και θεσμικές διεκδικήσεις… Δευτέρα 21/3, 7.30 μ.μ. ΘΕΜΑ: «Πειράματα αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης στη Λατινική Αμερική» εισηγητής: Σταύρος Σταυρίδης (πανεπιστημιακός, μέλος της Συντακτικής Ομάδας του περιοδικού "ΑΛΑΝΑ").