«Αριστεριστής της Δεξιάς»

Έχει ενδιαφέρον ότι πολιτικές λύσεις που στην χώρα μας  θεωρούνται ως η πεμπτουσία του "αντικαπιταλιστικού" αγώνα από ένα κομμάτι της Αριστεράς - όπως  η μείωση φορολογίας των μισθωτών και η αύξηση αυτής των τραπεζών και των μεγάλων εταιριών,οι εθνικοποιήσεις και άλλα παρόμοια - γίνονται πράξη από μια κυβέρνηση της Δεξιάς στην Ουγγαρία.

Περισσότερα για αυτό το θέμα στο άρθρο του Κ. Βεργόπουλου «Αριστεριστής της Δεξιάς» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 24/2/11.

Βίκτορ Ορμπάν

H μικρή Ουγγαρία των 10 εκατομμυρίων κατοίκων ασκεί την ευρωπαϊκή προεδρία κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Όμως, ο δεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν αντιμετώπισε ψυχρολουσία, όταν παρουσίασε το πρόγραμμά του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 19 Ιανουαρίου. Επιτέθηκαν εναντίον του οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές και οι Οικολόγοι με τον Κον-Μπεντίτ, οι οποίοι τον κήρυξαν «Ευρωπαίο Τσάβες» και «εθνικολαϊκιστή». Άμεση αιτία: η αντίληψή του περί «ισορροπημένης ενημέρωσης» από τα ΜΜΕ, που θεωρήθηκε φασιστική. Απώτερος λόγος: οι τοποθετήσεις του στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας του. Το δημόσιο χρέος έφτασε το 82% του ΑΕΠ και ο 47 ετών συντηρητικός πρόεδρος ενοχοποιεί γι’ αυτό την προηγούμενη πολυετή σοσιαλιστική –πρώην κομουνιστική– κυβέρνηση. Η ουγγρική Αριστερά, προκειμένου να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, δεν φορολογούσε αρκετά ούτε το λαό ούτε τους πλούσιους, χρηματοδοτώντας τις ανάγκες της μέσω εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου και κρατικού δανεισμού.

Η νίκη της Δεξιάς με 65% των ψήφων στις 25 Απριλίου 2010 ανέτρεψε την κατάσταση και ο Ορμπάν αναδείχτηκε πρωθυπουργός, διατηρώντας αυτή τη δημοφιλία μέχρι σήμερα. Πολιτική του: η μείωση φορολογίας των μισθωτών και η αύξηση αυτής επί των πλουσίων και μεγάλων επιχειρήσεων –στο σύνολό τους ξένες πολυεθνικές– που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία, εξαγοράζοντας σε τιμές ευκαιρίας περιουσιακά στοιχεία της. Η φορολογική πολιτική του Ορμπάν απορρίφθηκε τόσο από το ΔΝΤ όσο και από τις Βρυξέλλες, που επιμένουν στην επιβολή μισθολογικής λιτότητας, σε αρμονία με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός απορρίπτει τις «ξένες συστάσεις», στο όνομα της «ουγγρικής ιδέας», διευκρινίζοντας ότι δεν σκοπεύει να ακολουθήσει την ελληνική οδό ούτε την ιρλανδική, που έχουν απεμπολήσει την εθνική κυριαρχία τους. Επιθυμεί η χώρα του να είναι «κύριος του πεπρωμένου της» και αποποιείται τη χρηματοδότηση είτε από το ΔΝΤ είτε από την ΕΕ, λόγω της δυσβάστακτης μισθολογικής λιτότητας που συνεπάγεται. Ελπίζει ότι θα καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας του καλύτερα και άνευ όρων από τις ελεύθερες χρηματαγορές. Παράλληλα, επειδή εντείνονται οι πιέσεις για σύγκλιση με τις άλλες χώρες της ΕΕ και ένταξη στην Ευρωζώνη, ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί την ένταξη στο ευρώ πριν από μία δεκαετία από σήμερα.

Πώς όμως ο εθνικιστής πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τις άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας του; Πρώτον, με την επιβολή «έκτακτου φόρου» για την αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης. Ο φόρος αυτός επιβάλλεται στις μεγάλες επιχειρήσεις, που, λόγω της υπερπροστασίας τους από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, διατηρούν μονοπωλιακές θέσεις στην εσωτερική αγορά, φαλκιδεύοντας τους κανόνες του ελεύθερου συναγωνισμού. Παρόμοιες μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις βρίσκονται συγκεντρωμένες στον τραπεζικό χώρο, στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, στη μεγάλη διανομή. Ο Ορμπάν δηλώνει αποφασισμένος να αναζητήσει το χρήμα εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται. Δεύτερον, τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν όλα ιδιωτικοποιηθεί από τους Σοσιαλιστές, εθνικοποιούνται σήμερα αναγκαστικά, το ασφαλιστικό σύστημα εγκαταλείπει τον ανταποδοτικό χαρακτήρα και επιστρέφει στο διανεμητικό μεταξύ των γενεών. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες που θίγονται από την αλλαγή του συστήματος έχουν όλες προσφύγει κατά του ουγγρικού κράτους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η μικρή φορολογία στις τράπεζες, που αρχικά προκάλεσε την οργή του ΔΝΤ και της ΕΕ, αντί να μειώνεται, επαυξάνεται, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη οργή από το εξωτερικό αλλά και αύξηση της δημοφιλίας του πρωθυπουργού στο εσωτερικό της χώρας του. Διακηρυγμένος στόχος του: να δημιουργήσει ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας σε προοπτική δεκαετίας, να μετατρέψει την Ουγγαρία σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη, με στήριγμα όχι τις μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, αλλά τις μικρομεσαίες από το εσωτερικό της χώρας.

Το πρόγραμμα του Ορμπάν εξοργίζει τόσο το ΔΝΤ όσο και την ΕΕ, στο μέτρο που στοιχηματίζει στη δυνατότητα διαφορετικού δρόμου για την ανάκαμψη των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών οικονομιών. Αυτό θεωρήθηκε ήδη «ιεροσυλία» και «φανφαρονισμός», που βεβαίως πρέπει οπωσδήποτε να αποτύχει, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η συνταγή του μονόδρομου, που συνιστάται αδιακρίτως προς πάσα κατεύθυνση. Φυσικά, το μέλλον παραμένει άδηλο και δεν θα έπρεπε να προεξοφλείται από κανέναν. Όμως, παρά την αντίστασή του, ο Ορμπάν δεν προέβη σε παύση πληρωμών και χρειάζεται επειγόντως χρήματα. Το κόστος τού άνευ όρων δανεισμού από τις αγορές εκτιμάται τετραπλάσιο του προσφερόμενου υπό τον όρο της λιτότητας από ΔΝΤ/ΕΕ. Εάν επιλέξει την παύση πληρωμών, το κόστος δανεισμού θα ανέλθει ακόμη περισσότερο και το εργατικό εισόδημα θα περικοπεί ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι με το πρόγραμμα λιτότητας. Στις Βρυξέλλες, ο Ορμπάν χαρακτηρίζεται ως «αριστεριστής της Δεξιάς». Μπορεί το «μεγαλεπήβολο» όραμά του να αποτύχει σύντομα και οικτρά, αλλά είναι πιθανόν από αυτό να μείνει κάτι: η σημασία της εσωτερικής αγοράς, που μέχρι σήμερα υποβαθμίζεται, λόγω της εμμονής των διεθνών οργανισμών στα εξωστρεφή πρότυπα, με τις σαρωτικές συνέπειες στη συνοχή των κοινωνιών.