ΓΑΖΑ : Ένα κείμενο του Εδουάρδο Γκαλεάνο γραμμένο πριν 15 χρόνια...

ΓΑΖΑ 

Του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Γραμμένο πριν 15 χρόνια.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα… 

Μετάφραση: Ε.Μ. 

Για να δικαιολογήσει τον εαυτό της η τρομοκρατία του Κράτους, κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει μίσος για να θερίσει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι το μακελειό στη Γάζα, το οποίο οι δράστες του ισχυρίζονται ότι αποσκοπεί να βάλει τέλος στους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.  Από το 1984, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, τα νερά τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Ούτε καν να επιλέξουν τους κυβερνήτες τους δεν έχουν δικαίωμα. Όταν ψηφίζουν εκείνον που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια παγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ. Για να εξιλεωθούν ο σαλβαδορένιοι για το παράπτωμά τους, ζουν από τότε βουτηγμένοι στο αίμα κάτω από στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν την αξίζουν όλοι.

Είναι παιδιά της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που εκτοξεύουν οι πολιορκημένοι της Γάζας μαχητές της Χαμάς στα εδάφη που κάποτε ήταν παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή τα σφετερίστηκε. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των παράτολμων πράξεων που αρνείται το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ. Κραυγές χωρίς αποτελεσματικότητα, ενώ ο εξαιρετικά αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ, αρνείται εδώ και χρόνια το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρχει. Πια μόνο λίγη Παλαιστίνη απομένει. Λίγο λίγο το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.

Σωτήρης Βαλντέν VS Αντώνης Λιάκος

Γίνεται μια συζήτηση για το αν η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα, έχει σχέση με την Αριστερά. Η συζήτηση δεν είναι καινούργια, απλά αναζωπυρώθηκε με την εκλογή του Κασσελάκη στην θέση του Τσίπρα.

Η Αριστερά κρίνεται κυρίως από το πως τοποθετείται απέναντι στα πολιτικά ζητήματα που αναδεικνύονται στην συγκυρία.

Ο πολιτικός χαρακτήρας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ένα ζήτημα που αναδείχθηκε μετά τις εκλογές του Ιούνη. Ένα άλλο, που έχει μεγαλύτερο χρονικό βάθος και ευρύτερη πολιτική σημασία, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Για να δούμε λοιπόν πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι διαφορές θέσεων για αυτά τα δύο ζητήματα, όπως αυτές αποτυπώνονται στις απόψεις δύο προσωπικοτήτων του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον βρίσκεται  στο ότι δεν είναι από τα “στελέχη” του μηχανισμού και ιστορικά δεν ανήκαν στο χώρο της “Αριστερής Αντιπολίτευσης”, αλλά ευρύτερα στον λεγόμενο “προοδευτικό χώρο της κεντροαριστεράς”.

-  Διαβάστε τα κείμενα, κάνετε συγκρίσεις, όχι μόνον για τις μεταξύ τους διαφορές αλλά και για ταυτίσεις  με δικές σας θέσεις…

Δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη στη γερμανική τηλεόραση για την Γάζα και όχι μόνο...

Ένα σχόλιο για τον πόλεμο Χαμάς - Ισραήλ

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

 του Χρήστου Κεφαλή*

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα των πολεμικών αναφλέξεων των τελευταίων χρόνων, στην Ουκρανία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και στην Ερυθραία και σε άλλες λιγότερο περίοπτες περιοχές της Αφρικής που δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Συνολικά παρμένες, αυτές οι συνεχείς αναφλέξεις πιστοποιούν τη βαθιά κρίση, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, καθώς και τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τοπικών αστικών τάξεων να βγουν από αυτά τα αδιέξοδα σε βάρος των μικρότερων χωρών ή των γειτόνων τους.

Η ιστορική ευθύνη για τον συγκεκριμένο πόλεμο βαραίνει εξ ολοκλήρου το Ισραήλ. Για δεκαετίες το Ισραήλ κράτησε τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας σε μια κατάσταση πολιορκίας, με τους Παλαιστίνιους να ζουν διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στερούμενοι ακόμη και τα στοιχειώδη και αντιμετωπίζοντας μια συνεχή, βάρβαρη κρατική τρομοκρατία. Ακόμη χειρότερα, το Ισραήλ ήταν αυτό που τορπίλισε την ειρηνευτική διαδικασία με τους Παλαιστίνους στη δεκαετία του 1990, όταν στις συνομιλίες στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 έκανε πίσω ακόμη και από τις αναιμικές εδαφικές παραχωρήσεις που το ίδιο είχε υπογράψει στις προηγούμενες συμφωνίες. Η κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας είχε μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα το παραμέρισμα της «μετριοπαθούς» PLO και την άνοδο της «εξτρεμιστικής» Χαμάς. Με αυτή την έννοια, το αντιδραστικό, ακροδεξιό κατεστημένο του Ισραήλ θερίζει σήμερα τους καρπούς που το ίδιο έσπειρε, θρέφοντας επί δεκαετίες την οργή και το μίσος του παλαιστινιακού λαού.

Η αριστερά στις διάφορες αποχρώσεις της υποστήριζε πάντα –και σωστά– την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, καταγγέλλοντας τις ισραηλινές ωμότητες. Αυτό το περιστατικό ωθεί σήμερα μια μερίδα της να πάρει αντανακλαστικά θέση υπέρ της Χαμάς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σχετική αρθρογραφία του Ριζοσπάστη: «Κόντρα σε όσους καλούν σε “αλληλεγγύη” με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνο, απέναντι στους διάφορους θιασώτες των “ίσων αποστάσεων” ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ο ελληνικός λαός, αλλά και κάθε λαός της Γης, έχει κάθε λόγο να σταθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και στον αγώνα του για ελεύθερη πατρίδα» («Ισραήλ-Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η νέα ανάφλεξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία», Ριζοσπάστης, 9.10.2023).

Μια τέτοια θέση θεωρεί αυτονόητο ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Χαμάς υπηρετεί τα συμφέροντα των Παλαιστίνιων και των άλλων λαών της περιοχής. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητο· απεναντίας, μια συγκεκριμένη εξέταση θα δείξει ότι το εντελώς αντίθετο αληθεύει.

Ουδείς αναμάρτητος…

Αναδημοσίευση από την στήλη της εποχής "Ο δικηγόρος του διαβόλου"

Το τελευταίο διάστημα, μετά την επιθετική «εξαγορά» του ΣΥΡΙΖΑ και την κυριαρχία του κασσελακικού μοντέλου, αρχίζουν και γράφονται κείμενα που επιτέλους θίγουν τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα που για πολλά χρόνια ήταν η «ιερή αγελάδα» την οποία δεν έπρεπε να αγγίζουμε, ο μεγάλος ηγέτης που χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα τίποτα και που, αν λέγαμε κάτι εναντίον του, μας καταχωρούσαν αυτόματα στην πλευρά του αντιπάλου. Μόνο που, όλοι όσοι καταφεύγουν σ’ αυτή την όψιμη κριτική, αποφεύγουν να θίξουν τις περιόδους που και οι ίδιοι ήταν συμμέτοχοι στην οικοδόμηση του μοντέλου Τσίπρα, αποφεύγουν δηλαδή ακόμα και την ελάχιστη αυτοκριτική που είναι απαραίτητη για μια νηφάλια ανάλυση του φαινομένου που οδήγησε στην σημερινή κατρακύλα. Όπως φαίνεται, η αυτοκριτική αντιβαίνει στην παγιωμένη αριστερή έπαρση και αυταρέσκεια και έτσι, αντανακλαστικά, οδηγούνται στην απόλυτη υπεράσπιση και δικαιολόγηση των μέχρι τώρα πολιτικών επιλογών τους. Κι επειδή κάποιοι, για να αποφύγουν την συζήτηση, μπορεί να πουν ότι δεν ωφελεί μια βουτιά στο πολύπαθο παρελθόν της Αριστεράς, ας περιοριστούμε στην περίοδο που ξεκινά με την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή:

• Στις εκλογές του 2006 για τον δήμο Αθηναίων, ενώ είχε ανακοινωθεί η υποψηφιότητα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με συνοπτικές διαδικασίες προέκυψε η αντικατάστασή του από τον φρέσκο και λαμπερό, τότε, Αλέξη Τσίπρα, που ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία με ένα μίνι εσωτερικό «πραξικόπημα» το οποίο υποστήριξαν όλοι οι σημερινοί, όψιμοι επικριτές του. Ο Παπαγιαννάκης θεωρούταν τότε «δεξιός» ενώ ο Τσίπρας «αριστερός» κι οι συσχετισμοί τον ευνοούσαν. Είναι φορές, όμως, που η διαδικασία είναι ουσία…

• Στην σκοτεινή περίοδο της αλλαγής ηγεσίας μεταξύ Αλαβάνου – Τσίπρα, που στη συνέχεια οδήγησε στο σβήσιμο από τον πολιτικό χάρτη του «βαρόνου» Αλαβάνου, οι αριστερές τάσεις του Συνασπισμού στήριξαν τον Τσίπρα και κατόπιν ανέλαβαν ως αντιπαροχή καίριες θέσεις στον κομματικό μηχανισμό. Το ηγετικό μοντέλο άρχισε να στήνεται, τον γνώριζαν όλοι, άσχετα αν αφελώς νόμιζαν ότι μπορούσαν να το ελέγξουν.

Ποιός θυμάται την “ελιά”;

Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Ο Μάρξ το διατύπωσε κάπως διαφορετικά: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Στην ζωή όμως μερικές φορές τα πράγματα συμβαίνουν ανάποδα: την πρώτη φορά σαν φάρσα και τη δεύτερη σαν τραγωδία…

H κρίση του δικομματισμού της μεταπολίτευσης έγινε εμφανής με όρους κοινωνικού συσχετισμού μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις διπλές εκλογές του 2012. Η απάντηση από την μεριά του πολιτικού συστήματος ήταν η “ελιά”, η κατασκευή ενός κόμματος της κεντροαριστεράς (2013) από τα αποκαΐδια του ΠΑΣΟΚ. Στις ευρωεκλογές του 2014 συγκέντρωσε 8,02% και εξέλεξε δύο ευρωβουλευτές, την Εύα Καϊλή και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Τότε το ρεύμα πήγαινε “αριστερά” και ανέβαινε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός διαμεσολαβητής της κοινωνικής αγανάκτησης, γιαυτό εξελίχθηκε σε “φάρσα” το εγχείρημα της ελιάς.

Τώρα που ρεύμα πηγαίνει “δεξιά”, η δημιουργία του νέου κόμματος από τα αποκαΐδια του ΣΥΡΙΖΑ έχει τα χαρακτηριστικά της τραγωδίας: Η απουσία της Αριστεράς είναι εκκωφαντική... Το ποτάμι της ιστορίας είτε πάει αριστερά, είτε δεξιά δεν γυρίζει πίσω. Η “επιστροφή” του Ανδουλάκη προς στο παλιό ΠΑΣΟΚ δεν ανέτρεψε τις εξελίξεις, ούτε τώρα η “επιστροφή” προς στον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ έχει να προσφέρει κάτι: Εξάλλου, στις Θερμοπύλες δεν υπάρχει κανένας Λεωνίδας, για να δώσει την μάχη. Τα “αναχώματα” που κρατάει το ΚΚΕ έχουν στην πολιτική συγκυρία την ίδια πολιτική εμβέλεια με τις ετερόκλητες επιχειρήσεις που έχουν προηγηθεί για την “ανασύσταση” του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Η μάχη που δίνεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει άλλο επίδικο, να αναδειχτεί ποιός είναι ο «καλύτερος» που θα στρώνει το χαλί της υποδοχής των ...Περσών: Για «καλλιστεία» πρόκειται…

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΦΑΡΣΑ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΣΣΕ- LUCKY MAN.

Αναδημοσίευση

Του  Δημήτρη Βεργέτη

Πλημμύρισε το μιντιακό τοπίο, χαβούζα επί το αληθέστερον, από την θεομηνία Κασσελάκη. Άλλοι εκθιάζουν, με αφέλεια ή χρηματιζόμενο ενθουσιασμό, και άλλοι αναρωτιούνται, δικαίως, με σκεπτικισμό τι είδους πολιτικό λόγο είναι σε θέση να αρθρώσει το Total Colgate χαμόγελο του πολιτικού αλεξιπτωτιστή.

Ωστόσο είναι άξιο απορίας που το πρώτο και κεντρικό ερώτημα στη δημόσια συζήτηση δεν είναι πώς διάβολε ο ουρανοκατέβατος τυχερός μεταπράτης του αμερικάνικου ονείρου κατάφερε κυριολεκτικά να στοιχειώσει όλο το φάσμα του μιντιακού συστήματος- κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης-εξασφαλίζοντας συστηματική και απεριόριστη προβολή, μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό, ακόμη και από τον Μητσοτάκη. Η μιντιακή εύνοια την οποία απολαμβάνει ο νεοαφιχθείς Κασσελάκης δεν έχει προηγούμενο. Ένα κηδεμονευόμενο μιντιακό σύστημα, με αλληλέγγυους προσανατολισμούς, στρατευμένο στην υπηρεσία του γενναιόδωρου χορηγού του, της επώνυμης εταιρίας Μητσοτάκη, σπεύδει με πυρετώδη ζήλο να στρώσει το κόκκινο χαλί στον εισαγόμενο ναυαγοσώστη της κλυδωνιζόμενης Αριστεράς! Αναρωτιέμαι τι άλλο θέαμα θα δούμε στο αποκαλυψιακό τοπίο της καταρρέουσας ελληνικής κοινωνίας!

Κανείς οικονομικός παράγοντας ή συνασπισμός παραγόντων δεν διαθέτει την αναγκαία ισχύ για να διασφαλίσει σε έναν πολιτικό, και κατά μείζονα λόγο σε έναν εισαγόμενο τυχάρπαστο, τέτοια πρωτοφανή προβολή από κανάλια και τύπο, έγγραπτο και διαδικτυακό. Ένας και μοναδικός παράγοντας εν Ελλάδι, υπεριστάμενος πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, έχει επαρκή ισχύ για να εισπράττει με ένα απλό τηλεφώνημα, αυθωρεί και παραχρήμα, το αδιαπραγμάτευτο 'γιες' στο εκάστοτε προς αυτούς αίτημα του.

Δύο παρατηρήσεις στο σχόλιο του ΜέΡΑ25 για τις “προεδρικές εκλογές” στον ΣΥΡΙΖΑ...

Από την εποχή της "λειτουργικής ομοφωνίας"...

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Παρακολουθούμε με λύπη το τελευταίο στάδιο της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς σε απολιτίκ κόμμα-μάνατζερ. Η διαδικασία ξεκίνησε με την δήλωση μετανοίας για το ΟΧΙ, κορυφώθηκε με την αποτελεσματική εφαρμογή των «αριστερών» Μνημονίων και, σήμερα, καταλήγει στην άνευ όρων παράδοση του πάλαι ποτέ Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην λογική της μιντιακής πασαρέλας και της αυτοκρατορίας του θεάματος. Το κενό που αφήνει πίσω του μόνο ενωτικά, αγωνιστικά και νηφάλια μπορεί να αναπληρώσει ο κόσμος της Αριστεράς.»

(από ΜέΡΑ25)


- Λυπόμαστε...

Σωστά,
γιατί υπάρχουν και κάποιοι “Αριστεροί” που χαίρονται…

 -  Το γιατί όμως έχουν σημασία τους:


1. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ξεκίνησε με την δήλωση μετανοίας για το ΟΧΙ. Η “μετάλλαξη” κρίθηκε στο παρελθόν πάνω σε άλλα σημαντικά ζητήματα στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως τι μορφή - κόμμα θα είναι.


Η ανατροπή του δημοψηφίσματος ανέδειξε κυρίως ένα απ’ αυτά τα ζητήματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν “δημοκρατικό κόμμα”, ούτε καν με την έννοια της αστικής δημοκρατίας:

· Η κορυφαία απαξίωση της “αστικής δημοκρατίας” στην χώρα μας - από την μεταπολίτευση και μετά δεν έγινε από την δεξιά, αλλά από την κυβερνώσα αριστερά με την θεσμική εκτροπή ακύρωσης της λαϊκής θέλησης, όπως αυτή εκφράστηκε από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ.
· Η απαξίωση αυτή θα είχε αποτραπεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα κόμμα, όπου η λήψη των κρίσιμων αποφάσεων γίνεται από τα “μέλη” του και όχι από τα “επιτελεία” του. Αν είχε τεθεί τότε σε εσωκομματική ψηφοφορία η έγκριση της συμφωνίας με τους δανειστές, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι ΟΧΙ…

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα “Αρχηγικό κόμμα” αρκετά πριν τις εκλογές του Γενάρη του 15. Από την εποχή που ο Αλέξης έγινε διπλοθεσίτης Πρόεδρος και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ και συν-λειτουργούσε με τις “συνιστώσες” του με το μαφιόζικο σύστημα της “λειτουργικής ομοφωνίας”, παρόμοιο με αυτό που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλοι “συνασπισμοί”, όπως το ΝΑΤΟ (ο ρόλος του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανάλογος με το ρόλο των Αμερικάνων στο ΝΑΤΟ)...

Επετεύχθη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η αποκατάσταση της ενότητας ανάμεσα στην “βάση” και την “ηγεσία”…

( τα κόμματα επιλέγουν την ..."βάση" τους)

Για κάθε πολιτικό μηχανισμό, το πρώτο ζήτημα που προεξέχει είναι η εξασφάλιση των όρων ύπαρξης και αναπαραγωγής του. Από αυτή την θέση, το ζητούμενο σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι: «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο “ποντικός” είναι ο Μητσοτάκης και αναζητείται η κατάλληλη ...γάτα/αρχηγός. Ο Τσίπρας αποδείχτηκε ότι δεν ήταν η κατάλληλη “γάτα”. Είναι προφανές λοιπόν ότι στην αναζήτηση αυτής της “γάτας” προέχουν οι “διαφορές” και όχι οι “ομοιότητες” με έναν αποτυχημένο… Πράγματι ο Κασσελάκης είναι αυτός που κατέγραψε την μεγαλύτερη “διαφορετικότητα” από τον Τσίπρα σε σχέση με τους άλλους αντιπάλους του. Αυτός είναι εξάλλου ο τρόπος που εναλλάσσονται οι “Αρχηγοί” στα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα μετά από μια βαριά εκλογική ήττα…

Αν το επίδικο ήταν η αναζήτηση μιας άλλης Πολιτικής ως απάντηση στην εκλογική συντριβή, θα υπήρχαν αντιπαραθέσεις, πολιτικές συγκρούσεις και αποκλίσεις που πιθανόν θα είχαν οδηγήσει σε κάποια “διάσπαση”. Αυτή η διάσταση απουσιάζει… Η εκλογική διαδικασία αποκατάστησε στην πραγματικότητα την διάσταση ανάμεσα στην “βάση” και τον “Αρχηγό”. Μην ξεχνάμε πως στον ΣΥΡΙΖΑ πρώτα άλλαξε η “βάση”... Τώρα απλά αποκαθίσταται η κομματική “ενότητα”...

η IRENE στο ΣΜΗΝΟΣ FEST 2023

 

 Συζήτηση με την IRENE, συγγραφέα του βιβλίου "Ο ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ", στο φεστιβάλ ΣΜΗΝΟΣ FEST 2023 με θέμα: 

  - Φεμινιστική βία; 

  - Επανεξετάζοντας την αυτονομία του φεμινιστικού κινήματος.