Τι θα έλεγε ο Λέων Τολστόι με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Από  Christos Trikalinos

Πολλοί φίλοι με ρωτούν γιατί δεν σχολιάζω τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας.

Δυο πράγματα θα πω: 1) Έχοντας ζήσει 13 χρόνια στην ΕΣΣΔ αγάπησα τη χώρα αυτή και το λαό της (Ρώσους, Ουκρανούς, Λευκορώσους, Γεωργιανούς Ουζμπέκους, Τάταρους, Καμπάρντιους, Ουιγούρους και πολλούς άλλους). Κανέναν τους δεν θεώρησα εχθρό κι ούτε μπορώ να φανταστώ τα όσα συμβαίνουν σήμερα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο πόλεμο (και το συγκεκριμένο παρελθόν του), αλλά ούτε σε πολλά άλλα σημεία της πάλαι ποτέ ενιαίας χώρας. 2) Το βασικό σχόλιό μου είναι μια παλιότερη ανάρτησή μου ενός κειμένου του Μεγάλου Τολστόι, μια ανάρτηση που είναι σήμερα πολύ πιο ΕΠΙΚΑΙΡΗ από ποτέ.

 

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ (ЛЕВ ТОЛСТОЙ)

Θα χτυπήσουν οι καμπάνες, θα ντυθούν με τα χρυσοποίκιλτα σακιά τους οι μακρυμάλληδες και θ’ αρχίσουν να προσεύχονται υπέρ του σκοτωμού. Και θ’ αρχίσει πάλι η παλιά, από καιρό γνωστή, απαίσια ιστορία. Θα προστρέξουν οι γραφιάδες των εφημερίδων, που ανάβοντας τη σπίθα του πατριωτισμού στους ανθρώπους, ενάντια δήθεν στους σκοτωμούς, θα τρίβουν τα χέρια τους για τους διπλούς μισθούς τους. Θα προστρέξουν χαρούμενοι οι εργοστασιάρχες, οι έμποροι, οι προμηθευτές πολεμοφοδίων, περιμένοντας διπλασιασμό των κερδών τους. Θα προστρέξουν οι κάθε είδους υπαλληλίσκοι, προβλέποντας τη δυνατότητα να κλέψουν περισσότερα, απ’ όσα κλέβουν συνήθως. Θα προστρέξουν κι οι στρατιωτικοί, που παίρνουν διπλούς μισθούς και τροφεία και ελπίζουν να πάρουν, για τις δολοφονίες των ανθρώπων, διάφορα μπιχλιμπίδια που τόσο εκτιμούν, ταινίες, σταυρούς, γαλόνια, αστέρια. Θα προστρέξουν κι άεργοι κύριοι και κυρίες, μπροστά απ’ όλους, για να γραφτούν στον Ερυθρό Σταυρό, δηλώνοντας έτοιμοι να επιδέσουν εκείνους που θα σκοτώνουν οι άντρες κι αδελφοί τους, παριστάνοντας ότι επιτελούν χριστιανικό έργο.

Το πιο μεγάλο ...σφυροδρέπανο!

- Γνωρίζετε τι λένε οι κομμουνιστές της Κίνας για τον “επιστημονικό σοσιαλισμό” και την “σοσιαλιστική προοπτική” στην χώρα τους;

Αν θέλετε να πάρετε μια μυρουδιά, διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα - παρακαλώ χωρίς μορφασμούς, γελάκια και άλλες απρεπείς εκφράσεις κατά την ανάγνωση - από μια ομιλία που δόθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΚ Xi Jinping στις 5 Ιανουαρίου 2018 σε ένα σεμινάριο για μέλη, αναπληρωματικά μέλη και ηγετικά στελέχη σε επαρχιακό και υπουργικό επίπεδο για τη μελέτη και εφαρμογή της σκέψης του Xi Jinping σχετικά με τον Σοσιαλισμό με τα κινεζικά χαρακτηριστικά για μια νέα εποχή και το πνεύμα του 19ου Εθνικού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Όλο και κάτι θα σας θυμίζουν αυτά τα λόγια από τον "υπαρκό κομμουνισμό" του προηγούμενου αιώνα...

Πηγή: 坚持和发展中国特色社会主义要一以贯之

ΜέΡΑ25: Ποτέ ξανά Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης!

ΜέΡΑ25:

Οι προοδευτικοί πολίτες διψούν για την ελπίδα της ανατροπής της Δεξιάς και της «Μητσοτάκης ΑΕ». Προσβλέπουν στα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ελπίζοντας στη συγκρότηση προοδευτικού μετώπου ανατροπής της ολιγαρχίας. Το ΜέΡΑ25 ήδη, με την ομιλία του Γραμματέα του στην ΔΕΘ, ανταποκρίθηκε, θέτοντας το πλαίσιο για να γεννηθεί, να δυναμώσει, και να κερδίσει στις εκλογές, ένα τέτοιο προοδευτικό μέτωπο: Προτείναμε μια διαδικασία διαλόγου ΠΡΙΝ τις εκλογές που μπορεί να σφυρηλατήσει ταυτόχρονα τόσο το προοδευτικό μέτωπο όσο και ένα προοδευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα.

Σήμερα, από το βήμα της ΔΕΘ, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε την πρόταση του ΜέΡΑ25. Αντί για προεκλογική σύγκλιση, μέσω σοβαρού διαλόγου, ο κ. Τσίπρας αντιπρότεινε προγραμματική σύγκλιση μετά την Κυριακή των εκλογών, δηλαδή εντός των μόλις τριών ημερών που προβλέπει το Σύνταγμα. Μάλιστα, υποστήριξε πως το ποιες «προοδευτικές» πολιτικές θα συμπεριληφθούν σε αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα, θα εξαρτηθεί από το ποσοστό του κάθε συμμετέχοντος κόμματος – λες και οι πολιτικές (π.χ. για τον ΦΠΑ, για τους πλειστηριασμούς, για τη ΔΕΗ, για τις εξορύξεις και τους αγωγούς, για τον φράχτη του Έβρου και τα pushbacks) είναι κυβερνητικές καρέκλες που μοιράζονται ανάλογα με την δύναμη των κομμάτων!

Timothy Snyder: Ivan Ilyin, ο φασίστας φιλόσοφος πίσω από τον Putin

Λουλούδια στον τάφο του Ilyin...

«Ο Ilyin ήθελε να γίνει ο προφήτης της εποχής μας, της μετασοβιετικής εποχής, και ίσως να είναι. Η δυσπιστία του σε αυτό το κόσμο επιτρέπει στις πολιτικές να λαμβάνουν χώρα σε ένα φανταστικό. Έκανε την ανομία αρετή τόσο αγνή ώστε να είναι αόρατη, και τόσο απόλυτη σαν την απαίτηση της καταστροφής της Δύσης. Μας δείχνει πως η εύθραυστη αρρενωπότητα δημιουργεί εχθρούς, πως ο παραμορφωμένος χριστιανισμός απορρίπτει τον Ιησού, πως η οικονομική ανισότητα μιμείται την αθωότητα, και πως οι φασιστικές ιδέες ρέουν στο μεταμοντέρνο. Αυτό δεν είναι πια μόνο ρωσική φιλοσοφία. Τώρα είναι και αμερικάνικος τρόπος ζωής…»

ένα κείμενο για προβληματισμό:

Timothy Snyder: Ivan Ilyin, ο φασίστας φιλόσοφος πίσω από τον Putin

Γενετική: Ανακαλύφθηκε σημαντική γενετική μετάλλαξη που αναβάθμισε τον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου...

Πριν περίπου 500.000 χρόνια, όταν τόσο οι πρόγονοι του σύγχρονου ανθρώπου (homo sapiens) όσο και τα «ξαδέρφια» μας οι Νεάντερταλ τριγυρνούσαν στον κόσμο, συνέβη μια καθοριστική μετάλλαξη γονιδίου που είχε ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος των προγόνων μας να αρχίσει να παράγει σημαντικά περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα (νευρώνες), σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα (

Human TKTL1 implies greater neurogenesis in frontal neocortex of modern humans than Neanderthals). Αυτή η μετάλλαξη πιθανότατα έδωσε στους προγόνους του homo sapiens ένα γνωστικό-νοητικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους Νεάντερταλ.

- Μια άλλη μελέτη (The major genetic risk factor for severe COVID-19 is inherited from Neanderthals), κατέδειξε ότι ότι συγκεκριμένες γονιδιακές παραλλαγές που κληροδοτήθηκαν από τους Νεάντερταλ στο σύγχρονο άνθρωπο αποτελούν παράγοντες για σοβαρή λοίμωξη από SARS-CoV-2

Περισσότερα εδώ:
https://www.alfavita.gr/kosmos/391624_anakalyfthike-simantiki-genetiki-metallaxi-poy-anabathmise-ton-egkefalo-toy-syghronoy

Για την στρατηγική αποτυχία της Δύσης….

Αφορμή για το ξαναδιάβασμα της ιστορίας έξω από τις κυρίαρχες ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις της “γεωπολιτικής” με αφορμή την συγκυρία που η Δύση αποδείχτηκε ανέτοιμη να πολεμήσει έναν ισότιμο αντίπαλο, όχι μόνον στο πεδίο των μαχών αλλά κυρίως στην ακύρωση των στρατηγικών της επιλογών.

Ένα κείμενο για την νέα εποχή που ξεκίνησε όταν η Ρωσία στην Ουκρανία σήκωσε ένα γάντι που η Δύση της είχε πετάξει ως μια καλοστημένη παγίδα και ακυρώνοντας την “στρατηγική των προκλήσεων”, όξυνε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Το στρατηγικό “κενό” της Δύσης είναι σήμερα αναδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του Πούτιν και του τιμονιέρη Σι...

https://www.techiechan.com/?p=3710

Πολλές ανοησίες κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον Γκορμπατσόφ με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του

Όταν ο Γκορμπατσόφ είπε στον Χόνεκερ: «Η ζωή σε τιμωρεί όταν αργείς»

Η κατάρρευση της ΕΣΔΔ δεν ήταν βέβαια μια κατάρρευση του σοσιαλισμού ή ενός εργατικού κράτους, αλλά η κατάρρευση μιας ιδιότυπης οικονομίας της χώρας που είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Η απόφαση για την διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ταυτόχρονα και μια κήρυξη “πτώχευσης”.

Η πεμπτουσία της πολιτικής του φιλοσοφίας της «περεστρόικας» (αναδόμηση) και της «γκλάσνοστ» (διαφάνεια) που είχε προηγηθεί, ήταν μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της οικονομίας με την επέκταση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, αφού οι πολιτικές του κεντρικού σχεδιασμού είχαν χρεοκοπήσει και είχαν οδηγήσει την χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο, επιλογές που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται από την εποχή του Αντρόποφ και είχαν παγώσει μετά τον θάνατό του όταν ανέλαβε τα ηνία της “αυτοκρατορίας” ο Τσερνιένκο. Ο Γκορπατσόφ ανέλαβε να συνεχίσει το έργο του Αντρόποφ σε συνθήκες που η οικονομία είχε επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο, άλλα και η διάχυτη δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτό το “κομμουνιστικό” καθεστώς είχε αυξηθεί. Η συναίσθηση αυτής της κατάστασης αποτυπώνεται στη φράση που ο Γκορμπατσόφ είπε στον Χόνεκερ: «Η ζωή σε τιμωρεί όταν αργείς»...

Αυτός ο “εκσυγχρονισμός” απέτυχε ως μια μορφή «σχεδιασμένης» κρατικής πολιτικής, επιβλήθηκε όμως ως μια μορφή "αυτορύθμισης" της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας κάτω από το καθεστώς των νόμων της αγοράς, με τον περιορισμό του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους: Σε συνθήκες πτώχευσης, στην σύγκρουση ανάμεσα στον Γκορμπατσόφ (που εξέφραζε την «συντεταγμένη» επέκταση της ελεύθερης οικονομίας) και τον Γέλτσιν (που εξέφραζε την γρήγορη και χωρίς όρους επέκταση της ελεύθερης αγοράς), νικητής αναδείχτηκε ο Γέλτσιν, ο οποίος πήρε με το μέρος του και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ενός λαού που επιθυμούσε την ταχεία έξοδο από την κρίση, ελπίζοντας ότι η πολυπόθητη “ανάπτυξη” θα βελτίωνε και το βιοτικό του επίπεδο.

Ο Γιέλτσιν έκανε μια κρίσιμη πολιτική κίνηση για να χειραγωγήσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να επιταχύνει την βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας: Μοίρασε τον πλούτο της Ρωσίας σε μετοχές ίσες σε αριθμό με το σύνολο των πολιτών της-που ήταν παράλληλα και τίτλοι ιδιοκτησίας, έτσι ώστε ο καθένας από τους πολίτες της χώρας να κατέχει υποτίθεται ισόποσα τον πλούτο της χώρας. Αλλά τότε η μεγάλη πλειοψηφία των Ρώσων πεινούσε. Έδιναν λοιπόν τον τίτλο-μετοχή τους από την απελπισία τους για λίγα τρόφιμα σε κάθε τυχάρπαστο συνεργό του Γιέλτσιν, έτσι αυτοί «νομότυπα» απέκτησαν τον έλεγχο των περισσότερων μετοχών των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας. Με αυτό τον τρόπο ανασυγκροτήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς κατά τα δυτικά πρότυπα και ανασυγκροτήθηκε η ελίτ που κυβερνά έκτοτε την χώρα.

Μίκης Θεοδωράκης: «Τυλίχτηκα με ορμή στα γεγονότα, κι ας κυνηγούσα μια Ουτοπία!» - ένα χρόνο μετά

Ο Μίκης Θεοδωράκης

από τον Αλέκο Παπαδάτο

Αναδημοσίευση από το "Books' Journal"

του Κωνσταντίνου Ηροδότου

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του κορυφαίου έλληνα συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη, αναδημοσιεύουμε την τελευταία συνέντευξη που έδωσε, στον Κωνσταντίνο Ηροδότου για το Books' Journal.

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 2020, ο συνεργάτης του Books' Journal Κωνσταντίνος Ηροδότου τηλεφώνησε λέγοντας ότι έχει κλείσει συνέντευξη με τον Μίκη Θεοδωράκη και ρωτώντας αν μπορεί να δημοσιευτεί γρήγορα. Συμφωνήσαμε να την κάνει και εμείς θα προσπαθούσαμε να την κάνουμε βασικό θέμα στο τεύχος του επόμενου μήνα, που θα κυκλοφορούσε στις αρχές Φεβρουαρίου. Η συνέντευξη έγινε αμέσως, παρέμεινε σχεδόν αποκλειστικά στα της μουσικής ταυτότητας του συνθέτη, είχε χαρακτήρα απολογισμού και εξομολόγησης - και δημοσιεύτηκε ως cover story στο τεύχος 106 του περιοδικού, Φεβρουάριος 2020. [ΤΒJ]

Είναι ένα από τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στα καλλιτεχνικά και τα πολιτικά γεγονότα πολλών δεκαετιών της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Ρηξικέλευθος μουσικός με λαϊκή εμβέλεια, αλλά όχι μόνο, πολιτικός της πράξης που πολλές φορές ενέπνευσε αλλά και συγκρούστηκε, ο Μίκης Θεοδωράκης, παρ’ όσα έχουν γραφτεί και συνεχίζουν να γράφονται γι’ αυτόν, παραμένει ακατάτακτος. Και μεγάλο μέρος του έργου του, αναξιοποίητο. Πόσοι κατανοούν τα βαθύτερα κίνητρα των λαϊκών ιδιωμάτων, που ανέδειξε μουσικά; Και πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι παραχώρησε στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας «Λίλιαν Βουδούρη» το αρχείο του με ρητή παράκληση να αξιοποιηθεί και προβληθεί, κάτι που όπως ο ίδιος παρατηρεί δεν συνέβη; Μια συνομιλία μαζί του είναι πολύτιμη μαρτυρία προσωπικών στιγμών που τον διαμόρφωσαν αλλά, κυρίως, η ευκαιρία αναδίφησης στο σύμπαν της μουσικής του. [TBJ]

Ερευνώντας αρχεία της ιστορίας σε σκονισμένους φακέλους που μπορεί να περιέχουν κάτι σημαντικό, γνωρίζω την αίσθηση της οικειότητας με το παρελθόν και την ίδια στιγμή την αγωνία που γεννά η πρόσβαση στο ανοίκειο. Άλλες εποχές και άλλες σκέψεις, άλλες ελπίδες και άλλες προσδοκίες. Αυτή τη διάθεση δοκίμασα στο έπακρο τις φορές που συνομίλησα με τον Μίκη Θεοδωράκη. Από τη μια, η μεγάλη απόσταση για τα ανοίκεια, τα μακρινά που δεν βίωσα και προσπάθησα να κατανοήσω, και από την άλλη κάτι περισσότερο από εγγύτητα για όσα δεν χρειάζονται αποκωδικοποίηση.

Ασχολούμενος χρόνια με την έννοια της ουτοπίας, δοκίμασα έκπληξη όταν έπεσα πάνω στη φράση «εμψυχώνουσα αυταπάτη» από το βιβλίο του Mίκη Θεοδωράκη, Περί Τέχνης. Και έτσι άρχισα να ξετυλίγω το νήμα της προσήλωσής του στην ουτοπία και της εγκάρσιας σχέσης του έργου του με την ιστορία. Στο συγγραφικό του έργο αποτυπώνεται η έγνοια για την ιστορικότητα της εποχής του και ο κριτικός στοχασμός γύρω από τα τυφλά σημεία, τα κενά του ιστορικού χρόνου, τα οποία αντιμετώπισε κάνοντας πάλι μουσική, εξακολουθώντας να πιστεύει στην ουτοπία.

Η αποσύνδεση της μουσικής από την πολιτική, στην περίπτωση του Θεοδωράκη, αποτελεί κοινό τόπο της πρόσληψης του έργου του. Και έτσι παραγνωρίζεται η πολύτομη συγγραφική του δουλειά, χώρια το εν πολλοίς άγνωστο, μεγάλης έκτασης αρχείο του. Η σχέση, όμως, της μουσικής με την πολιτική είναι ένα ζήτημα που δεν παρακάμπτεται. Αυτό το ερώτημα θέλησα να ανοίξω στη συνέντευξη μαζί του, που ακολουθεί.

Datsun VS Predator...

Ίσως έχετε παρατηρήσει, όταν γίνεται ένα τροχαίο δυστύχημα, δεν αναφέρουν στις ειδήσεις την μάρκα του αυτοκινήτου. Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Κάποτε, η αυτοκινητιστική βιομηχανία ξεκίνησε τις μηνύσεις για “συκοφαντική δυσφήμηση” με το αιτιολογικό ότι για το ατύχημα δεν φταίει το αυτοκίνητο, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας, η κακή συντήρηση του οχήματος, η κακή ποιότητα του οδοστρώματος και άλλα παρόμοια που δεν έχουν καμία σχέση με την μάρκα του αυτοκινήτου. Έκτοτε άλλαξε η στάση των ΜΜΕ σε αυτό το ζήτημα… 

 Με τα συστήματα παρακολούθησης το ζήτημα της “συκοφαντικής δυσφήμησης” τίθεται με διαφορετικούς όρους. Τα σωστά συστήματα παρακολούθησης είναι αυτά που κάνουν την δουλειά τους και δεν αποκαλύπτονται. Το Predator φαίνεται πως δεν ανήκει σε αυτά… Η “δυσφήμηση” του είναι πλέον δεδομένη. 

 Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Το νέο αναβαθμισμένο προϊόν, αλλάζει όνομα και προωθείται από άλλη εταιρεία. Κάτι ανάλογο συνέβη όταν τα datsun έγιναν ...nissan. Η ζήτηση δεν έχει μειωθεί, η «αγορά» είναι εκεί, και περιμένει τον βελτιωμένο διάδοχο του Predator… 

 Το ζήτημα που προέκυψε από τους “ερασιτεχνικούς” χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα των παρακολουθήσεων είναι ότι δεν θέλουν να μάθουμε το αιτιολογικό για έγκριση της παρακολούθησης από την Εισαγγελέα… 

έλα παιδί μου να σου πω γιατί σε παρακολουθούμε…

(ενημέρωμένα στοιχεία πίνακα 12-8-22:  https://twitter.com/publicissue/status/1558049954035372034?s=20&t=ZlMR5Ui5z-e3k8-sTpQWHA)

Η «εποχή» δημοσίευσε (8-8-2022) ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μπάμπη Γεωργούλα που στον τίτλο του θέτει το ερώτημα: “Παρακράτος ή ειδικού τύπου κράτος;”. Μεταξύ άλλων, επισημαίνει:

«Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν χρειαζόταν κυρίως ένα παρακράτος παλαιού τύπου. Διαμόρφωνε τις συνθήκες για την επιβολή ενός συγκεντρωτικού, αυταρχικού, πανεποπτικού κράτους, αδιάσπαστα δεμένου σε ένα ενιαίο σύνολο πολιτικής και επιχειρηματικής δράσης με συγκεκριμένα οικονομικά-επιχειρηματικά συμφέροντα και απαλλαγμένου από τις υποχρεώσεις λογοδοσίας.»

Δύο ενστάσεις:

1. Το “ειδικού τύπου κράτος” το οποίο περιγράφει το κείμενο, δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι προϊόν της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας που επιβλήθηκε στην χώρα μας την εποχή των μνημονίων και όλες ανεξαρτήτως οι κυβερνήσεις έβαλαν το πετραδάκι τους για την οικοδόμηση του.

Αυτή η πτυχή του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού του κράτους εντοπίζεται στο πως διαμορφώνει τις πολιτικές του πρακτικές για την χειραγώγηση της συναίνεσης με την χρήση νέων τεχνολογιών. Σήμερα, ο μπροστάρης του νεοφιλελευθερισμού σε αυτό το ζήτημα είναι το κράτος της Κίνας...

Το θέμα των παρακολουθήσεων δεν αφορά μόνον στα πολιτικά πρόσωπα αλλά όλους τους πολίτες. Πρόκειται για ένα εκτροχιασμό της αστικής δημοκρατίας που γίνεται κάτω από θέση ισχύος: το κάνουμε γιατί μπορούμε, αρκεί να μην αποκαλυφθεί το πως λειτουργούν οι “μηχανισμοί”. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ισίδωρος Ντογιάκος, θα διενεργήσει προσωπικά, προκαταρκτική εξέταση με αντικείμενο τη διαρροή στοιχείων, που περιέχονται σε άκρως απόρρητα κρατικά έγγραφα και όχι για την παραβίαση του “δημοκρατικού κεκτημένου”: Η "ομερτά" είναι πάνω από την “δημοκρατία”, όπως και το “κράτος” πάνω από τις “κυβερνήσεις”…