ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ...

ΟΙ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΘΑ ΔΙΑΣΧΙΣΟΥΝ ΤΙΣ 5 ΗΠΕΙΡΟΥΣ 

Αναδημοσίευση από το enlacezapatista.ezln.org

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

ΜΕΞΙΚΟ
5 Οκτωβρίου 2020

Προς το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο-Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης
Προς την Εγχώρια και Διεθνή Έκτη
Προς τα Δίκτυα Αντίστασης και Εξέγερσης
Προς τους έντιμους ανθρώπους που αντιστέκονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη


Αδελφές, αδελφοί, αδελφοίες
Συντρόφισσες, σύντροφοι και συντροφόισσες

Εμείς οι ζαπατίστας, αυτόχθονες λαοί μάγια, σας χαιρετούμε και μοιραζόμαστε μαζί σας αυτό που υπάρχει στη συλλογική μας σκέψη, σύμφωνα με αυτό που βλέπουμε, ακούμε και αισθανόμαστε.

Πρώτο: – Βλέπουμε και ακούμε έναν κόσμο άρρωστο στην κοινωνική του ζωή, κατακερματισμένο σε εκατομμύρια ανθρώπους, αποξενωμένους μεταξύ τους, απορροφημένους στην προσπάθεια τους για ατομική επιβίωση, ενωμένους όμως κάτω από τον ζυγό της καταπίεσης από ένα σύστημα που είναι διατεθειμένο να κάνει τα πάντα προκειμένου να ικανοποιήσει τη δίψα του για κέρδη, ακόμα κι όταν ο δρόμος του αντιστρατεύεται την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη Γη.

Η δυσλειτουργία του συστήματος και η ηλίθια υπεράσπιση της «προόδου» και του «εκσυγχρονισμού» προσκρούει πάνω σε μια εγκληματική πραγματικότητα: τις γυναικοκτονίες. Η δολοφονία γυναικών δεν έχει ούτε χρώμα ούτε εθνικότητα, είναι παγκόσμια. Αν είναι παράλογο και εξωφρενικό κάποιος/α να διώκεται, να εξαφανίζεται, να δολοφονείται για το χρώμα του δέρματος, τη φυλή, την κουλτούρα ή τα πιστεύω του/της, είναι αδύνατο να χωρέσει ανθρώπινος νους ότι το να είσαι γυναίκα ισοδυναμεί με καταδίκη σε κοινωνικό αποκλεισμό και θάνατο.

Πώς συλλογάται ο Ρήγας;

σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία

Η αναζήτηση νέων πηγών στο έργο του Ρήγα Βελεστινλή αποδίδει σημαντικά ευρήματα:

– Αποκαλύπτεται η πηγή των περίφημων δύο στίχων από τον Θούριο, «Καλλιό ’ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,/παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή». 

– Προσεγγίζονται νέα μεταφράσματα από έργα των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών.

– Εντοπίζεται μια σημαντική γερμανική πηγή... αγγλικής προέλευσης.

– Πιστοποιείται η εξοικείωση του Ρήγα με το έργο του Βολταίρου και η μετάφραση μεγάλων αποσπασμάτων από τα κείμενά του.

– Δίνεται απάντηση στο πώς συνάντησε ο Ρήγας το «γνωμικό του Χάλερ» που σφράγισε το έργο του («Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»).

– Διατυπώνονται νέες σκέψεις για τη μυστική οργάνωση του Ρήγα και την προσωπική του σχέση με τη θρησκεία.

 

Μέσα από τα νέα αυτά ευρήματα, επιχειρείται να ερμηνευτεί η δυσανεξία της επίσημης συντηρητικής ιστοριογραφίας απέναντι στην προσωπικότητα, τη δράση και το έργο του Ρήγα. Αναλύεται ειδικά η αρνητική στάση των εκπροσώπων της Ελληνορθόδοξης Ιεραρχίας, από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε ́ έως τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τη σημερινή Διοικούσα Εκκλησία.

Κυρίως, όμως, συνοψίζεται το πολιτικό σχέδιο του Ρήγα για μια πολιτειακή συγκρότηση της απελευθερωμένης Ελλάδας και των Βαλκανίων με βάση τα πιο προωθημένα προτάγματα του ριζοσπαστικού Διαφωτισμού. Το απελευθερωτικό όραμα του Ρήγα συμπεριλαμβάνει ισότιμα όλες τις πληθυσμιακές ομάδες, χωρίς καμία διάκριση φύλου, εθνικής καταγωγής, θρησκείας και γλώσσας. Το επαναστατικό αυτό σχέδιο, που βέβαια ενταφιάστηκε κάτω από την επικράτηση των εθνικισμών του 19ου αιώνα, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Και, για πολλούς, απολύτως αδιανόητο.

Δείτε και αυτό:

«Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

Η μεγάλη απάτη με τα «πράσινα άλογα» την εποχή των μνημονίων…

Οι υποσχέσεις για την νομιμοποίηση των «αυθαίρετα» μέχρι την εποχή των μνημονίων ήταν πάντα ένα από τα θέματα της προεκλογικής ατζέντας των κομμάτων που διεκδικούσαν την κυβερνητική εξουσία. Την εποχή των μνημονίων, όπου το πολιτικό σύστημα από «νταβατζής» έγινε «μπράβος» της ΕΕ και των δανειστών, το θέμα των «αυθαιρέτων» εξαφανίστηκε από τις προεκλογικές ατζέντες. Όχι τυχαία: Ο «μπράβος» δεν δίνει υποσχέσεις, διεκπεραιώνει απλά τις εισπράξεις… 

Στις 30 Σεπτεμβρίου έληξε προθεσμία που έχει δώσει το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων. Οι νομιμοποιήσεις βέβαια θα συνεχιστούν (εκτός από την κατηγορία 5), απλά θα είναι μεγαλύτερα τα πρόστιμα…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απ’ αυτή την επιχείρηση, την εποχή του κορονοϊού, εισέπραξε 4.5 δις για να τα παραδώσει στους δανειστές. Χωρίς καμία διαμαρτυρία. Οι μόνες φωνές που καταγράφηκαν δημόσια ήταν αιτήματα για επέκταση της προθεσμίας υποβολής των δηλώσεων και της καταβολής των παράβολων…

Εκείνοι που έτρεξαν πρώτοι να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετό τους, είναι αυτοί που βρίσκονται στην χειρότερη οικονομική κατάσταση, αυτοί που αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της πώλησης του ακινήτου τους: Οποιαδήποτε αλλαγή στο καθεστώς ιδιοκτησίας προϋποθέτει την νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών που περιλαμβάνει.

Ποιά η σημασία της δικαστικής απόφασης για την χρυσή αυγή;

Στις 7 Οκτωβρίου θα εκδοθεί απόφαση του δικαστηρίου για τη Χ.Α. Ποια είναι σημασία της;

Όταν το «κράτος» είχε τα μάτια του ερμητικά κλειστά στην "επικινδυνότητα" της χρυσής αυγής , το «κίνημα» ήταν πράγματι ο μόνος πραγματικός πολιτικός αντίπαλος απέναντι σε αυτό το μόρφωμα. Όμως η αντιπαράθεση στο «πεζοδρόμιο» δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η χρυσή αυγή απέκτησε ευρύτερα κοινωνικά ερείσματα, έγινε «κοινοβουλευτικό κόμμα» και διευρυνθήκαν οι δράσεις της. Κάποια στιγμή οι δημοσκοπήσεις την είχαν αναδείξει 3ο κόμμα.

Τότε το πολιτικό σύστημα άρχισε ν’ ανησυχεί και ενεργοποιήθηκαν οι κρατικοί μηχανισμοί για την προστασία του. Ανέθεσε το ζήτημα στην «δικαιοσύνη» για να δώσει την λύση. Αυτή η λύση θα πιστοποιηθεί με την αναμενόμενη απόφαση.

Τότε οι χρυσαυγίτες αλλά και κάποιοι προοδευτικοί και κινηματικοί, ο καθένας με τον δικό του σκεπτικό, θεωρούσαν το ζήτημα θα πρέπει να λυθεί με μέσα πολιτικά και όχι με δικαστικά μέσα γιατί ήταν «πολιτικό».

Όμως από άλλη σκοπιά και για άλλους πολιτικούς λόγους τίθεται το ζήτημα για το «κράτος» απ’ ότι για το «κίνημα». Το κράτος ενδιαφέρεται πρώτα απ’ όλα για την εξασφάλιση των όρων αναπαραγωγής του: Καταστέλλει ότι δεν μπορεί να ενσωματώσει…

Για την «λογική» ρε γαμώτο…

Αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι σε εμπιστεύεται περισσότερο απ’ ότι αξίζεις.

 (Τσαρλς Μπουκόφσκι) 

 Με αφορμή δυο κείμενα που αναφέρονται τον σύγχρονο «ανορθολογισμό» 

του Γιώργου Καλαντζόπουλου 

Με κεντρικό αναφορικό την δημόσια συζήτηση για την πανδημία του κορονοϊού χαρακτηρίζουν απαξιωτικά ως «ανορθολογισμό» το γεγονός ότι τυγχάνουν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής απόψεις και θέσεις που δεν τεκμηριώνονται με το κύρος της επιστημονικής αλήθειας και της λογικής απόδειξης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;  

Τα κείμενα: 

1. Ηλίας Ιωακείμογλου: «Ο ανορθολογισμός, δεξιά κι αριστερά»  

2. Παναγιώτης Σωτήρης: «Επιστημονισμός και ανορθολογισμός» 

Ο Ηλίας Ιωκείμογλου καταγγέλλει τον «κοινωνικό ανορθολογισμό» και διατείνεται ότι ο ανορθολογισμός έχει καταφέρει να διεισδύσει και στην Αριστερά. Διατυπώνει επίσης μια γενικότερη θέση για τον «ορθολογισμό», που αξίζει να αναρωτηθούμε για τις συνέπειες της: 

«Η αστική ιδεολογία (μέρος της οποίας αποτελεί και ο νεοφιλελευθερισμός σε καθαρή κατάσταση, ως ιδεολογία δηλαδή), προέρχεται από τον Διαφωτισμό και την εποχή των επαναστάσεων του 18ου και του 19ου αιώνα, ακριβώς όπως και ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός και ο αναρχισμός. Πρόκειται για κοινή προέλευση που διακρίνει αυτές τις ιδεολογίες έναντι του ανορθολογισμού.»

Η θέση αυτή γεννάει αυθόρμητα ένα εύλογο ερώτημα:

- Πως συμβαίνει «το παράδοξο» σε μια εποχή που η ηγεμονία της κυρίαρχη ιδεολογίας δεν αμφισβητείται, να εμφανίζεται μια άλλη «ανταγωνιστική» όχι μόνον προς αυτή, αλλά και σε κάθε άλλη που έχει ως βάση της τον «ορθολογισμό»;

Στ' απόνερα δεν υπάρχει μωρό...

Τον Σεπτέμβρη του 15, η ΑΥΓΗ δημοσιεύει μια συνέντευξη(17.09.15)  με την Ροσάνα Ροσάντα. 

Στην ερώτηση:

-  Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας «πρόδωσαν»; Είναι σημαντικό να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής;

Απαντάει:
-   «Θα ξεκινήσω με μια προϋπόθεση. Ακόμη και εάν δεν ήμουν σύμφωνη μαζί του, δεν θα θεωρούσα τον Τσίπρα «προδότη». Αποτελεί χείριστη συνήθεια της Αριστεράς να θεωρεί «προδοσία» μια διαφορετική θέση. Θα ήταν καλύτερα να κατανοήσουμε ότι απέναντί μας έχουμε μια διαφορετική πολιτική οπτική. Για την ελληνική περίπτωση νομίζω ότι ο Τσίπρας με πολύ σοβαρότητα θα πρέπει να συνοδεύσει τον ελληνικό λαό στη δύσκολη φάση που αυτός και ο Βαρουφάκης τον οδήγησαν και να βιαστεί να πολεμήσει σπιθαμή προς σπιθαμή σε αυτές τις τρομερές συνθήκες. Γι' αυτή του τη συνέπεια και τη σοβαρότητα φαίνεται ότι θα πρέπει να τον στηρίξουμε. Η αντίθετη άποψη θα δώσει κάποια ικανοποίηση στους υποστηρικτές της, που θεωρούνται από μόνοι τους πιο ριζοσπαστικοί: Στην πραγματικότητα, από την αντιπαράθεση του τοίχου εναντίον ενός άλλου τοίχου, σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

To il manifesto στο ίδιο κλίμα της απάντησης της Ροσάνα Ροσάντα, μετά τις εκλογές (20.09.15) έχει τον απολογητικό τίτλο: “Tsipras, troppo anomalo per durare a lungo”. Κρατάω το «troppo anomalo» ως ένα επιτυχημένο χαρακτηρισμό για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της «κοινωνικής χειραφέτησης» στο χώρο της κοινοβουλευτικής πολιτικής.

Η ιστορία δεν κάνει τίποτα…

 

(Φωτο:  μια τρύπα στο ...νερό)

Ένα κείμενο του Κωστή Καρπόζηλου (ιστορικός, διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας -ΑΣΚΙ) για προβληματισμό σε σχέση με το ερώτημα: πόσο χρήσιμα είναι τα «διδάγματα/παραδείγματα» από το «παλιό» για να συγκροτηθεί το «νέο»;

βιβλιοκριτική:

'Η ιστορία δεν κάνει τίποτα': 

σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Αντώνη Λιάκου, Αποκάλυψη, Ουτοπία, Ιστορία (Πόλις, 2011).

Του Κωστή Καρπόζηλου

Πηγή:"academia"

Τόν Ἰούλιο τοῦ 1923, σέ ἕνα ἐργοστάσιο τῆς νεαρῆς Σοβιετικῆς Δημοκρατίας,3.500 ἐργάτες ἀνέμεναν ἐπί δίωρο τούς προσκεκλημένους ὁμιλητές γιά νά ξεκινήσει ἐπιτέλους ἡ προγραμματισμένη ἐκδήλωση· ἀντιμέτωπος μέ τήν σοβιετική ἀργοπορία, ἕνας ἀμερικανός δημοσιογράφος σχολίασε ὅτι οἱ 7.000 χαμένες ἐργατοῶρες τῆς ἀναμονῆς ἰσοδυναμοῦσαν μέ τήν κατασκευή δύο ἀεροσκαφῶν. Τό περιστατικό αὐτό ἔδωσε τό ἔναυσμα γιά τήν ἵδρυση τῆς Λίγκας τοῦ Χρόνου, μιᾶς μαχητικῆς ὀργάνωσης πού ἀναζήτησε τήν ἰδεατή σύζευξη τοῦ ἐπαναστατικοῦ κατεπείγοντος μέ τίς σύγχρονες κατακτήσεις τοῦ τεϋλορισμοῦ[2]. Ἡ διάλυσή της, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1926, ἐπισφράγισε τήν ὑποχώρηση τῶν τολμηρῶν πειραματισμῶν, πού εἶχε ἐγκαινιάσει ὁ «μεγάλος οὐτοπικός πειραματισμός τοῦ 20οῦ αἰώνα», το παγκόσμιο 1917 [3].

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ,
Ἀποκάλυψη, Οὐτοπία
καί Ἱστορία:
οἱ μεταμορφώσεις τῆς
ἱστορικῆς συνείδησης,
Ἀθήνα,
 Πόλις, 2011 (478 σ.)

Τό βιβλίο τοῦ Ἀντώνη Λιάκου Ἀποκάλυψη, Οὐτοπία καί Ἱστορία:οἱ μεταμορφώσεις τῆς ἱστορικῆς συνείδησης περιλαμβάνει δεκάδες ἀνάλογης γοητείας στοχασμούς καί ἐγχειρήματα γύρω ἀπό τήν «ἀρχιτεκτονική τοῦ χρόνου». Κατά ἕναν τρόπο ὅμως, το περιφερειακό παράδειγμα τῆς Λίγκας τοῦ Χρόνου προσιδιάζει στήν κεντρική προβληματική τοῦ βιβλίου γιά τίς μεταμορφώσεις τῆς ἱστορικῆς συνείδησης: ἡ Λίγκα ἀποσκοποῦσε στόν βολονταριστικό μετασχηματισμό τῆς συνείδησης τοῦ χρόνου στήν ὑπηρεσία τῆς κοινωνικῆς μεταβολῆς. Ἡ ἵδρυση τῆς ὀργάνωσης, οἱ πυρετώδεις δραστηριότητες και ἡ διάλυσή της ἀντιστοιχοῦν στόν δεύτερο ἄξονα τοῦ βιβλίου: τίς ἀναμονές, τίς ἐκπληρώσεις καί τίς ἐπώδυνες διαψεύσεις τῶν Οὐτοπιῶν. Ἄλλωστε, σύμφωναμέ τίς ἐπεξεργασίες τοῦ Πλάτωνα Μιχαήλοβιτς Κερτσέντσεφ, τοῦ ἱδρυτῆ τῆς Λίγκας, ἡ χειραφέτηση τοῦ ἀνθρώπου θά προέκυπτε μέσα ἀπό τούς καταναγκασμούς τῆς ἐπαναληπτικῆς χρονομέτρησης. Ὁ προβληματισμός τοῦ Ἀντώνη Λιάκου γιά τήν «ἀρχιτεκτονική τοῦ χρόνου», ἐκτείνεται ἀπό τό προφητικό Βιβλίο τοῦ Δανιήλ ἕως τίς σύγχρονες ἀναμονές τῆς βιοκλιματικῆς Ἀποκάλυψης. Κατά συνέπεια, ἡ διαδρομή στην ὁποία προσκαλεῖ ὁ συγγραφέας τούς ἀναγνῶστες, ἐφόσον «θά πρέπει νά φανταστοῦν τόν ἑαυτό τους νά συμμετέχει σέ μιά παρέα πού πορεύεται», εἶναι μακρά. Συνάμα εἶναι συναρπαστική· ὁ συγγραφέας δέν λειτουργεῖ ὡς μεταπράτης ἑνός ἐξωγενοῦς θεωρητικοῦ σχήματος, ὁπότε ἀποφεύγει τήν κουραστική συνήθεια τῶν σχοινοτενῶν εἰσαγωγῶν πού ἀποβαίνουν εἰς βάρος τῆς ἀφήγησης. Ἀντίθετα, ἀπό πολύ νωρίς διατυπώνει ἕνα κεντρικό ἐπιχείρημα, τό ὁποῖο νομίζω ὅτι συνοψίζεται στό ὑποκεφάλαιο γιά τήν ἐνσωμάτωση τοῦ ἐσχατολογικοῦ λόγου στή θεολογίατῆς ἐξουσίας («Χριστιανικός λόγος - Ρωμαϊκή ράβδος»). Στή σελίδα 69 λοιπόν διαβάζουμε ὅτι «τό ἰσχυρότερο διακύβευμα μιᾶς ἐξουσίας δέν εἶναι ἄν μπορεῖ νά κυριαρχήσει στή μνήμη, ἀλλά στή φαντασία. Τήν ἱστορία δέν τή χρειάζεται τόσο ὡς ἐργαλεῖο κυριαρχίας τοῦ παρελθόντος, ὅσο ὡς ὄργανο κυριαρχίας τοῦ μέλλοντος»[4].

Tο “αριστερό” χέρι του πρωθυπουργού στη μάχη κατά της πανδημίας…

Διαδήλωση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος τη δεκαετία του 1980 ενάντια στον "πόλεμο των άστρων". Στην πρώτη σειρά, διακρίνονται ο Πάνος Λάμπρου, ο Ηλίας Μόσιαλος και ο Νίκος Φίλης. Σήμερα, ο Η. Μόσιαλος στο πλευρό του Μητσοτάκη ενάντια στον  κορονοϊό...

«Αν ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, ο καθηγητής του LSE θεωρείται το... αριστερό του στη μάχη κατά της πανδημίας! - Ποιος είναι ο επιστήμονας με το πλούσιο έργο και τη διεθνή αναγνώριση.»

("ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" 15/04/2020)

Γιατί το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" αισθάνθηκε την ανάγκη να ανακαλύψει το "αριστερό χέρι" του πρωθυπουργού, δεν το σχολιάζουμε. Αφήνουμε τους αναγνώστες μας να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους. Επισημαίνουμε μόνο ότι αν λάβουμε ως μέτρο την δημοφιλία που έχει σήμερα ο Σωτήρης Τσιόδρας, εύκολα διαπιστώνεται ότι το "αριστερό χέρι" ως επιτελάρχης σ' αυτή την μάχη είναι υποβαθμισμένο..  Αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία, γιατί και τα δύο χέρια του πρωθυπουργού είναι μόνον δεξιά...

Παρ' όλα αυτά, δεν παύει να έχει ισχύ η παροιμία «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο». 

Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως πιστεύουμε ότι αποδίδεται καλύτερα από μια παραλλαγή της, που δεν είναι εξίσου διαδεδομένη και έχει τις ρίζες της σε ένα στίχο του πυθαγόρειου φιλόσοφου και ποιητή Επίχαρμου «Α δε χειρ ταν χείρα νίζει. δος τι λάβοις τι κα». Δηλαδή: «Το ένα χέρι νίβει τα' άλλο. Δώσε κάτι, για να πάρεις κάτι», σε ελεύθερη μετάφραση, δεν μπορεί να έχει κανείς απαίτηση να αποκτάει ωφελήματα, χωρίς να προσφέρει και ανταλλάγματα. 

Ο «τρίτος γύρος» του κ. Μητσοτάκη

Η σκανδαλώδης επίσκεψη της ΕΑΑΣ στη Χρυσή Αυγή που αποκάλυψε με πρωτοσέλιδό της η «Εφ.Συν.» (17.11.2014)

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Ψαρρά

Aκροδεξιά βουτιά του πρωθυπουργού, που στέλνει επισήμως τον Αλ. Στεφανή στις γιορτές μίσους σε Γράμμο - Βίτσι. Πρόκειται για ανοιχτή πρόκληση.

Ο πρωθυπουργός στέλνει τον υφυπουργό Αμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή να τον εκπροσωπήσει στις ετήσιες εκδηλώσεις για τη συντριβή του «εαμοκομμουνιστοσυμμοριτισμού» στον Γράμμο και το Βίτσι την ερχόμενη Κυριακή 30 Αυγούστου. Τη σχετική ανακοίνωση έκανε με κάθε επισημότητα την περασμένη Πέμπτη η «Ενωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού» (ΕΑΑΣ), που διοργανώνει κάθε χρόνο τις εκδηλώσεις αυτές. Υπάρχουν ήδη πολιτικές αντιδράσεις, με πρώτη εκείνη του ΚΚΕ, το οποίο καταγγέλλει την απόφαση Μητσοτάκη ως «απαράδεκτη, άθλια και επικίνδυνη».

Όλα τάχαμε, η "εθνική ομοψυχία" μας έλειπε...

Διάβασα δυο και τρεις φορές μια έκκληση προς την κυβέρνηση (και το κράτος γενικότερα), την οποία απευθύνουν 84 παράγοντες, οργανικοί διανοούμενοι του κράτους, ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονοματίσετε, για να καταλάβω τι ακριβώς ζητούν. Εκείνο που μου κέντρισε την περιέργεια ήταν ότι ανάμεσα στα ονόματα όσων συνυπογράφουν το κείμενο είναι και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της «πατριωτικής αριστεράς». 

 Διαπίστωσα τελικά ότι η δυσκολία κατανόησης που είχα, εντοπίζεται στις λανθάνουσες προκείμενες προτάσεις. Στην επιχειρηματολογία, μερικές φορές κάποια προκείμενη πρόταση που είναι απαραίτητη για τη συναγωγή του συμπεράσματος δεν διατυπώνεται ρητά, απλώς “εννοείται” υπόρρητα. Η πρακτική αυτή ακολουθείται συχνά όταν η αλήθεια της εν λόγω προκείμενης θεωρείται “κοινός τόπος” στο δεδομένο πλαίσιο επιχειρηματολογίας. Αυτές οι προκείμενες προτάσεις αποκαλούνται λανθάνουσες. Αν όμως αυτές οι προκείμενες λανθάνουσες προτάσεις εκληφθούν και ως λαθεμένες, τότε η επιχειρηματολογία είναι εκτεθειμένη ως προς την «αλήθεια» που υποστηρίζει. Επισημαίνω δυο – τρεις απ’ αυτές:

- Η Πατρίς κινδυνεύει. Υπάρχει άμεσος κίνδυνος για της προστασία της εθνικής επικράτειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ο εχθρός έχει ενικότητα και ονοματοδήτηση: Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το τουρκικό κράτος.

- Μπροστά σε αυτόν τον «κίνδυνο» προέχει η εθνική ομοψυχία και η εθνική στρατηγική. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, γιαυτό πρέπει να βάλουμε στην άκρη όλα τ’ άλλα: και καλούμε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη (σε αυτή απευθύνεται το κείμενο) ν’ αναλάβει τις ευθύνες της για να αντιμετωπίσει τον εχθρό και να κρατήσει ακμαίο το φρόνημα του ελληνικού λαού.

- Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί  ο πρωθυπουργός δεν έχει «τσαμπουκά» (για παράδειγμα, ανάλογο με αυτόν που επέδειξε σε ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Ανδρέας Παπανδρέου σε παρόμοιες περιπτώσεις εθνικών θεμάτων). Γιαυτό είναι απαραίτητη η υπενθύμιση/υπόδειξη στην καταληκτική πρόταση του κειμένου: «Ας έχουμε υπόψη ότι όταν μεταξύ ατίμωσης και πολέμου επιλέγεις την ατίμωση, δεν θα αποφύγεις και τον πόλεμο».

Όμως - πέρα από την επιχειρηματολογία - αυτή η έγκληση προς την συγκεκριμένη κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να σώσει την χώρα απ’ τον «εχθρό», είναι μια πράξη που καταγράφει το μέγεθος της απόγνωσης των συντελεστών της. Στην τωρινή συγκυρία, μόνον αν κάποιος να είναι φοβερά απελπισμένος μπορεί να εκλιπαρεί από τον Κυριάκο να τον σώσει, και μαζί μ’ αυτόν να σώσει και την χώρα…