Για την «λογική» ρε γαμώτο…

Αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι σε εμπιστεύεται περισσότερο απ’ ότι αξίζεις.

 (Τσαρλς Μπουκόφσκι) 

 Με αφορμή δυο κείμενα που αναφέρονται τον σύγχρονο «ανορθολογισμό» 

του Γιώργου Καλαντζόπουλου 

Με κεντρικό αναφορικό την δημόσια συζήτηση για την πανδημία του κορονοϊού χαρακτηρίζουν απαξιωτικά ως «ανορθολογισμό» το γεγονός ότι τυγχάνουν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής απόψεις και θέσεις που δεν τεκμηριώνονται με το κύρος της επιστημονικής αλήθειας και της λογικής απόδειξης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;  

Τα κείμενα: 

1. Ηλίας Ιωακείμογλου: «Ο ανορθολογισμός, δεξιά κι αριστερά»  

2. Παναγιώτης Σωτήρης: «Επιστημονισμός και ανορθολογισμός» 

Ο Ηλίας Ιωκείμογλου καταγγέλλει τον «κοινωνικό ανορθολογισμό» και διατείνεται ότι ο ανορθολογισμός έχει καταφέρει να διεισδύσει και στην Αριστερά. Διατυπώνει επίσης μια γενικότερη θέση για τον «ορθολογισμό», που αξίζει να αναρωτηθούμε για τις συνέπειες της: 

«Η αστική ιδεολογία (μέρος της οποίας αποτελεί και ο νεοφιλελευθερισμός σε καθαρή κατάσταση, ως ιδεολογία δηλαδή), προέρχεται από τον Διαφωτισμό και την εποχή των επαναστάσεων του 18ου και του 19ου αιώνα, ακριβώς όπως και ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός και ο αναρχισμός. Πρόκειται για κοινή προέλευση που διακρίνει αυτές τις ιδεολογίες έναντι του ανορθολογισμού.»

Η θέση αυτή γεννάει αυθόρμητα ένα εύλογο ερώτημα:

- Πως συμβαίνει «το παράδοξο» σε μια εποχή που η ηγεμονία της κυρίαρχη ιδεολογίας δεν αμφισβητείται, να εμφανίζεται μια άλλη «ανταγωνιστική» όχι μόνον προς αυτή, αλλά και σε κάθε άλλη που έχει ως βάση της τον «ορθολογισμό»;

Στ' απόνερα δεν υπάρχει μωρό...

Τον Σεπτέμβρη του 15, η ΑΥΓΗ δημοσιεύει μια συνέντευξη(17.09.15)  με την Ροσάνα Ροσάντα. 

Στην ερώτηση:

-  Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας «πρόδωσαν»; Είναι σημαντικό να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής;

Απαντάει:
-   «Θα ξεκινήσω με μια προϋπόθεση. Ακόμη και εάν δεν ήμουν σύμφωνη μαζί του, δεν θα θεωρούσα τον Τσίπρα «προδότη». Αποτελεί χείριστη συνήθεια της Αριστεράς να θεωρεί «προδοσία» μια διαφορετική θέση. Θα ήταν καλύτερα να κατανοήσουμε ότι απέναντί μας έχουμε μια διαφορετική πολιτική οπτική. Για την ελληνική περίπτωση νομίζω ότι ο Τσίπρας με πολύ σοβαρότητα θα πρέπει να συνοδεύσει τον ελληνικό λαό στη δύσκολη φάση που αυτός και ο Βαρουφάκης τον οδήγησαν και να βιαστεί να πολεμήσει σπιθαμή προς σπιθαμή σε αυτές τις τρομερές συνθήκες. Γι' αυτή του τη συνέπεια και τη σοβαρότητα φαίνεται ότι θα πρέπει να τον στηρίξουμε. Η αντίθετη άποψη θα δώσει κάποια ικανοποίηση στους υποστηρικτές της, που θεωρούνται από μόνοι τους πιο ριζοσπαστικοί: Στην πραγματικότητα, από την αντιπαράθεση του τοίχου εναντίον ενός άλλου τοίχου, σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

To il manifesto στο ίδιο κλίμα της απάντησης της Ροσάνα Ροσάντα, μετά τις εκλογές (20.09.15) έχει τον απολογητικό τίτλο: “Tsipras, troppo anomalo per durare a lungo”. Κρατάω το «troppo anomalo» ως ένα επιτυχημένο χαρακτηρισμό για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της «κοινωνικής χειραφέτησης» στο χώρο της κοινοβουλευτικής πολιτικής.

Η ιστορία δεν κάνει τίποτα…

 

(Φωτο:  μια τρύπα στο ...νερό)

Ένα κείμενο του Κωστή Καρπόζηλου (ιστορικός, διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας -ΑΣΚΙ) για προβληματισμό σε σχέση με το ερώτημα: πόσο χρήσιμα είναι τα «διδάγματα/παραδείγματα» από το «παλιό» για να συγκροτηθεί το «νέο»;

βιβλιοκριτική:

'Η ιστορία δεν κάνει τίποτα': 

σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Αντώνη Λιάκου, Αποκάλυψη, Ουτοπία, Ιστορία (Πόλις, 2011).

Του Κωστή Καρπόζηλου

Πηγή:"academia"

Τόν Ἰούλιο τοῦ 1923, σέ ἕνα ἐργοστάσιο τῆς νεαρῆς Σοβιετικῆς Δημοκρατίας,3.500 ἐργάτες ἀνέμεναν ἐπί δίωρο τούς προσκεκλημένους ὁμιλητές γιά νά ξεκινήσει ἐπιτέλους ἡ προγραμματισμένη ἐκδήλωση· ἀντιμέτωπος μέ τήν σοβιετική ἀργοπορία, ἕνας ἀμερικανός δημοσιογράφος σχολίασε ὅτι οἱ 7.000 χαμένες ἐργατοῶρες τῆς ἀναμονῆς ἰσοδυναμοῦσαν μέ τήν κατασκευή δύο ἀεροσκαφῶν. Τό περιστατικό αὐτό ἔδωσε τό ἔναυσμα γιά τήν ἵδρυση τῆς Λίγκας τοῦ Χρόνου, μιᾶς μαχητικῆς ὀργάνωσης πού ἀναζήτησε τήν ἰδεατή σύζευξη τοῦ ἐπαναστατικοῦ κατεπείγοντος μέ τίς σύγχρονες κατακτήσεις τοῦ τεϋλορισμοῦ[2]. Ἡ διάλυσή της, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1926, ἐπισφράγισε τήν ὑποχώρηση τῶν τολμηρῶν πειραματισμῶν, πού εἶχε ἐγκαινιάσει ὁ «μεγάλος οὐτοπικός πειραματισμός τοῦ 20οῦ αἰώνα», το παγκόσμιο 1917 [3].

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ,
Ἀποκάλυψη, Οὐτοπία
καί Ἱστορία:
οἱ μεταμορφώσεις τῆς
ἱστορικῆς συνείδησης,
Ἀθήνα,
 Πόλις, 2011 (478 σ.)

Τό βιβλίο τοῦ Ἀντώνη Λιάκου Ἀποκάλυψη, Οὐτοπία καί Ἱστορία:οἱ μεταμορφώσεις τῆς ἱστορικῆς συνείδησης περιλαμβάνει δεκάδες ἀνάλογης γοητείας στοχασμούς καί ἐγχειρήματα γύρω ἀπό τήν «ἀρχιτεκτονική τοῦ χρόνου». Κατά ἕναν τρόπο ὅμως, το περιφερειακό παράδειγμα τῆς Λίγκας τοῦ Χρόνου προσιδιάζει στήν κεντρική προβληματική τοῦ βιβλίου γιά τίς μεταμορφώσεις τῆς ἱστορικῆς συνείδησης: ἡ Λίγκα ἀποσκοποῦσε στόν βολονταριστικό μετασχηματισμό τῆς συνείδησης τοῦ χρόνου στήν ὑπηρεσία τῆς κοινωνικῆς μεταβολῆς. Ἡ ἵδρυση τῆς ὀργάνωσης, οἱ πυρετώδεις δραστηριότητες και ἡ διάλυσή της ἀντιστοιχοῦν στόν δεύτερο ἄξονα τοῦ βιβλίου: τίς ἀναμονές, τίς ἐκπληρώσεις καί τίς ἐπώδυνες διαψεύσεις τῶν Οὐτοπιῶν. Ἄλλωστε, σύμφωναμέ τίς ἐπεξεργασίες τοῦ Πλάτωνα Μιχαήλοβιτς Κερτσέντσεφ, τοῦ ἱδρυτῆ τῆς Λίγκας, ἡ χειραφέτηση τοῦ ἀνθρώπου θά προέκυπτε μέσα ἀπό τούς καταναγκασμούς τῆς ἐπαναληπτικῆς χρονομέτρησης. Ὁ προβληματισμός τοῦ Ἀντώνη Λιάκου γιά τήν «ἀρχιτεκτονική τοῦ χρόνου», ἐκτείνεται ἀπό τό προφητικό Βιβλίο τοῦ Δανιήλ ἕως τίς σύγχρονες ἀναμονές τῆς βιοκλιματικῆς Ἀποκάλυψης. Κατά συνέπεια, ἡ διαδρομή στην ὁποία προσκαλεῖ ὁ συγγραφέας τούς ἀναγνῶστες, ἐφόσον «θά πρέπει νά φανταστοῦν τόν ἑαυτό τους νά συμμετέχει σέ μιά παρέα πού πορεύεται», εἶναι μακρά. Συνάμα εἶναι συναρπαστική· ὁ συγγραφέας δέν λειτουργεῖ ὡς μεταπράτης ἑνός ἐξωγενοῦς θεωρητικοῦ σχήματος, ὁπότε ἀποφεύγει τήν κουραστική συνήθεια τῶν σχοινοτενῶν εἰσαγωγῶν πού ἀποβαίνουν εἰς βάρος τῆς ἀφήγησης. Ἀντίθετα, ἀπό πολύ νωρίς διατυπώνει ἕνα κεντρικό ἐπιχείρημα, τό ὁποῖο νομίζω ὅτι συνοψίζεται στό ὑποκεφάλαιο γιά τήν ἐνσωμάτωση τοῦ ἐσχατολογικοῦ λόγου στή θεολογίατῆς ἐξουσίας («Χριστιανικός λόγος - Ρωμαϊκή ράβδος»). Στή σελίδα 69 λοιπόν διαβάζουμε ὅτι «τό ἰσχυρότερο διακύβευμα μιᾶς ἐξουσίας δέν εἶναι ἄν μπορεῖ νά κυριαρχήσει στή μνήμη, ἀλλά στή φαντασία. Τήν ἱστορία δέν τή χρειάζεται τόσο ὡς ἐργαλεῖο κυριαρχίας τοῦ παρελθόντος, ὅσο ὡς ὄργανο κυριαρχίας τοῦ μέλλοντος»[4].

Tο “αριστερό” χέρι του πρωθυπουργού στη μάχη κατά της πανδημίας…

Διαδήλωση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος τη δεκαετία του 1980 ενάντια στον "πόλεμο των άστρων". Στην πρώτη σειρά, διακρίνονται ο Πάνος Λάμπρου, ο Ηλίας Μόσιαλος και ο Νίκος Φίλης. Σήμερα, ο Η. Μόσιαλος στο πλευρό του Μητσοτάκη ενάντια στον  κορονοϊό...

«Αν ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, ο καθηγητής του LSE θεωρείται το... αριστερό του στη μάχη κατά της πανδημίας! - Ποιος είναι ο επιστήμονας με το πλούσιο έργο και τη διεθνή αναγνώριση.»

("ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" 15/04/2020)

Γιατί το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" αισθάνθηκε την ανάγκη να ανακαλύψει το "αριστερό χέρι" του πρωθυπουργού, δεν το σχολιάζουμε. Αφήνουμε τους αναγνώστες μας να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους. Επισημαίνουμε μόνο ότι αν λάβουμε ως μέτρο την δημοφιλία που έχει σήμερα ο Σωτήρης Τσιόδρας, εύκολα διαπιστώνεται ότι το "αριστερό χέρι" ως επιτελάρχης σ' αυτή την μάχη είναι υποβαθμισμένο..  Αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία, γιατί και τα δύο χέρια του πρωθυπουργού είναι μόνον δεξιά...

Παρ' όλα αυτά, δεν παύει να έχει ισχύ η παροιμία «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο». 

Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως πιστεύουμε ότι αποδίδεται καλύτερα από μια παραλλαγή της, που δεν είναι εξίσου διαδεδομένη και έχει τις ρίζες της σε ένα στίχο του πυθαγόρειου φιλόσοφου και ποιητή Επίχαρμου «Α δε χειρ ταν χείρα νίζει. δος τι λάβοις τι κα». Δηλαδή: «Το ένα χέρι νίβει τα' άλλο. Δώσε κάτι, για να πάρεις κάτι», σε ελεύθερη μετάφραση, δεν μπορεί να έχει κανείς απαίτηση να αποκτάει ωφελήματα, χωρίς να προσφέρει και ανταλλάγματα. 

Ο «τρίτος γύρος» του κ. Μητσοτάκη

Η σκανδαλώδης επίσκεψη της ΕΑΑΣ στη Χρυσή Αυγή που αποκάλυψε με πρωτοσέλιδό της η «Εφ.Συν.» (17.11.2014)

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Ψαρρά

Aκροδεξιά βουτιά του πρωθυπουργού, που στέλνει επισήμως τον Αλ. Στεφανή στις γιορτές μίσους σε Γράμμο - Βίτσι. Πρόκειται για ανοιχτή πρόκληση.

Ο πρωθυπουργός στέλνει τον υφυπουργό Αμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή να τον εκπροσωπήσει στις ετήσιες εκδηλώσεις για τη συντριβή του «εαμοκομμουνιστοσυμμοριτισμού» στον Γράμμο και το Βίτσι την ερχόμενη Κυριακή 30 Αυγούστου. Τη σχετική ανακοίνωση έκανε με κάθε επισημότητα την περασμένη Πέμπτη η «Ενωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού» (ΕΑΑΣ), που διοργανώνει κάθε χρόνο τις εκδηλώσεις αυτές. Υπάρχουν ήδη πολιτικές αντιδράσεις, με πρώτη εκείνη του ΚΚΕ, το οποίο καταγγέλλει την απόφαση Μητσοτάκη ως «απαράδεκτη, άθλια και επικίνδυνη».

Όλα τάχαμε, η "εθνική ομοψυχία" μας έλειπε...

Διάβασα δυο και τρεις φορές μια έκκληση προς την κυβέρνηση (και το κράτος γενικότερα), την οποία απευθύνουν 84 παράγοντες, οργανικοί διανοούμενοι του κράτους, ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονοματίσετε, για να καταλάβω τι ακριβώς ζητούν. Εκείνο που μου κέντρισε την περιέργεια ήταν ότι ανάμεσα στα ονόματα όσων συνυπογράφουν το κείμενο είναι και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της «πατριωτικής αριστεράς». 

 Διαπίστωσα τελικά ότι η δυσκολία κατανόησης που είχα, εντοπίζεται στις λανθάνουσες προκείμενες προτάσεις. Στην επιχειρηματολογία, μερικές φορές κάποια προκείμενη πρόταση που είναι απαραίτητη για τη συναγωγή του συμπεράσματος δεν διατυπώνεται ρητά, απλώς “εννοείται” υπόρρητα. Η πρακτική αυτή ακολουθείται συχνά όταν η αλήθεια της εν λόγω προκείμενης θεωρείται “κοινός τόπος” στο δεδομένο πλαίσιο επιχειρηματολογίας. Αυτές οι προκείμενες προτάσεις αποκαλούνται λανθάνουσες. Αν όμως αυτές οι προκείμενες λανθάνουσες προτάσεις εκληφθούν και ως λαθεμένες, τότε η επιχειρηματολογία είναι εκτεθειμένη ως προς την «αλήθεια» που υποστηρίζει. Επισημαίνω δυο – τρεις απ’ αυτές:

- Η Πατρίς κινδυνεύει. Υπάρχει άμεσος κίνδυνος για της προστασία της εθνικής επικράτειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ο εχθρός έχει ενικότητα και ονοματοδήτηση: Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το τουρκικό κράτος.

- Μπροστά σε αυτόν τον «κίνδυνο» προέχει η εθνική ομοψυχία και η εθνική στρατηγική. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, γιαυτό πρέπει να βάλουμε στην άκρη όλα τ’ άλλα: και καλούμε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη (σε αυτή απευθύνεται το κείμενο) ν’ αναλάβει τις ευθύνες της για να αντιμετωπίσει τον εχθρό και να κρατήσει ακμαίο το φρόνημα του ελληνικού λαού.

- Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί  ο πρωθυπουργός δεν έχει «τσαμπουκά» (για παράδειγμα, ανάλογο με αυτόν που επέδειξε σε ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Ανδρέας Παπανδρέου σε παρόμοιες περιπτώσεις εθνικών θεμάτων). Γιαυτό είναι απαραίτητη η υπενθύμιση/υπόδειξη στην καταληκτική πρόταση του κειμένου: «Ας έχουμε υπόψη ότι όταν μεταξύ ατίμωσης και πολέμου επιλέγεις την ατίμωση, δεν θα αποφύγεις και τον πόλεμο».

Όμως - πέρα από την επιχειρηματολογία - αυτή η έγκληση προς την συγκεκριμένη κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να σώσει την χώρα απ’ τον «εχθρό», είναι μια πράξη που καταγράφει το μέγεθος της απόγνωσης των συντελεστών της. Στην τωρινή συγκυρία, μόνον αν κάποιος να είναι φοβερά απελπισμένος μπορεί να εκλιπαρεί από τον Κυριάκο να τον σώσει, και μαζί μ’ αυτόν να σώσει και την χώρα…

Το Λυκόφως του Κοινωνικού

Αναδημοσίευση από το "in.gr"

του Παναγιώτη Μαυρέλη

Η Κατάσταση Πολιορκίας και τα διατάγματα του εγκλεισμού είναι η ουρανομήκης ιαχή του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου. Η κοσμογονία του 21ου αιώνα. Το τέλος της κοινωνίας του ανθρώπου. Η «κοινωνική αποστασιοποίηση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφημισμός. Το απέραντο πλανητικό lockdown είναι ο επιταχυντής του μεγάλου μετασχηματισμού. Η κοινωνική ζωή απαγορεύτηκε, αλλά το τεράστιο κοινωνικό εργοστάσιο στέκει στο βάθρο του. Πάνω στην έρημο του Κεφαλαίου. Τη κοινωνική έρημος που έσπειρε.

Δεν ξέρουμε αν κάθε φορά, η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία. Τα πράγματα όμως σήμερα είναι τραγικά, όπως ήταν και παλιότερα. Η λεγόμενη «πρωταρχική συσσώρευση», οι «περιφράξεις», ο χωρισμός των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής, ο διωγμός των αγροτικών πληθυσμών από την γη τους ίσως δεν είναι το «προπατορικό αμάρτημα», αλλά ο μόνος τρόπος που το Κεφάλαιο κινεί την Ιστορία. Η βία, ο εξαναγκασμός, η αποστέρηση.

Με την εισβολή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις ζωές των ανθρώπων και τις περιφράξεις των κοινών γαιών (common land), οι άνθρωποι της υπαίθρου αποστερήθηκαν τα μέσα για την επιβίωσή τους, εγκατέλειψαν την γη τους και συγκεντρώθηκαν στα αναδυόμενα αστικά κέντρα για να δουλέψουν σαν μισθωτοί εργάτες στη βιομηχανία. Πολλοί δεν αφομοιώθηκαν στον νέο βιομηχανικό κόσμο. Στη μακρά διαδικασία «πρωταρχικής συσσώρευσης», το «προγραμμένο αυτό προλεταριάτο» αντιμετώπισε τη φυλακή, τα βασανιστήρια, το θάνατο. Με βία και τον εξαναγκασμό γεννήθηκε η κοινωνία του Κεφαλαίου.

Αλαίν Μπαντιού: η αλήθεια έρχεται

 Ένα κείμενο «ανοιξιάτικο»  για αυγουστιάτικους προβληματισμούς… 

 Του Νικήτα Σινιόσογλου

 Η αριστερή διανόηση περνά δύσκολες ώρες. Διατηρεί πάντοτε το μονοπώλιο του ριζοσπαστικού λόγου περί χειραφέτησης και εξέγερσης, όμως ας μην γελιόμαστε: εσχάτως σαν να έχει χάσει την επαφή της με το επαναστατικό υποκείμενο. Κανένας νέος Μάης του ’68 δεν φαίνεται στον ορίζοντα, καμιά ώσμωση κορυφαίων διανοουμένων και μαζών δεν λαμβάνει χώρα. Η πολυπόθητη «έφοδος στον ουρανό» κατάντησε παίγνιο μιας ελίτ τσιγαροκαπνισμένων γενειοφόρων. Διόλου τυχαία, παλαιοί αριστεροί περιγράφουν την κατάσταση ως πρωτόγνωρη και γκροτέσκα εξωσωματική εμπειρία: η «θεωρία» είναι πια τόσο υψιπετής κι ερμητική, ώστε ανανεώνεται ατέρμονα χωρίς καμιά ανάγκη να διαχέεται στο σώμα του λαού. Με απλά λόγια: ο λαός δεν καταλαβαίνει γρι, έχει χάσει τον μπούσουλα. Οι συνέπειες δραματικές: στερημένες το μάννα μιας ρωμαλέας αριστερής θεωρίας κι ολότελα μπερδεμένες, οι νέες γενιές παραδίδονται στον σαρδόνιο Μολώχ της καπιταλιστικής νεωτερικότητας σαν πρόβατα επί σφαγή. Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο…

 Ολόκληρο το κείμενο εδώ: Αλαίν Μπαντιού: η αλήθεια έρχεται 

To TikTok, ο Τραμπ και η γεωπολιτική των Social Media

 

Αναδημοσίευση από το "mao.gr"

Γιατί ο πρόεδρος Τραμπ έδωσε φραστικό τελεσίγραφο στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης TikTok να μεταβιβάσει τις μετοχές του σε κάποια αμερικανική εταιρεία μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου αλλιώς θα απαγορεύσει τη χρήση του στις ΗΠΑ;

Μέσα στην πανδημία δεν είναι μόνο ο κορονοϊός που σημειώνει αλματώδη αύξηση. To TikTok σύμφωνα με τα στοιχείο που το μέσο έχει δώσει στη δημοσιότητα ξεπέρασε τον περασμένο μήνα τα 2 δισεκατομμύρια downloads σε smartphone και ταμπλέτες. Αυτό δεν μεταφράζεται πάντως σε ανάλογο αριθμό ενεργών χρηστών.

To TikTok έχει χαρακτηριστεί ως το νέο instagram ή το νέο facebook. Το εξαιρετικά δημοφιλές στη νεολαία μέσο κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να μπορεί να αντικαταστήσει τις άλλες δύο πλατφόρμες και απευθυνόμενο σε πολύ πιο νεανικό κοινό έχει καταφέρει να γίνει το πιο ανερχόμενο μέσο. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ότι το συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που έχει κερδίσει την προτίμηση της αμερικανικής νεολαίας δεν ανήκει στη Microsoft, την Amazon, τη Google, το Facebook ή κάποιο άλλο αμερικανικό κολοσσό αλλά είναι ιδιοκτησία της κινεζικής ByteDance. Αυτό έχει θορυβήσει την αμερικανική κυβέρνηση και όχι μόνο.

Ιστορικό ντοκουμέντο: Μια συνέντευξη του Μίμη Μανωλάκου (Βίντεο)

Το Βάθος του ουρανού είναι κόκκινο 

Αναδημοσίευση από "pandiera.gr" 

Του Νίκου Ξηρουδάκη 

Ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο παρουσιάζει σήμερα η Παντιέρα. Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης ενός ιστορικού στελέχους της ελληνικής αριστεράς, του προδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και του αντιδικτατορικού αγώνα. Του δημοσιογράφου Μίμη Μανωλάκου, Γραμματέα Σπουδάζουσας της Νεολαίας Λαμπράκη και ιδρυτικού στελέχους της Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) Ρήγας Φεραίος της οποίας διετέλεσε πρώτος Γραμματέας.

Έζησε τα μεγάλα γεγονότα του προδικτατορικού φοιτητικού κινήματος ως φοιτητής της Νομικής Σχολής της Αθήνας.

“Εμείς μεγαλώσαμε την περίοδο μετά τον εμφύλιο πόλεμο, όπου άρχισε η δημοκρατική αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στο μετεμφυλιακό καθεστώς, όπου ίσχυε ένα υπερβολικά ισχυρό αστυνομικό κράτος”, μας δήλωσε στην αρχή της εξιστόρησής του.

“Τότε άρχισε να αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα το οποίο, στη μεγάλη του έκταση ξεκίνησε από τα Κυπριακά αλλά μετά πέρασε στα πανεπιστήμια με τη μορφή αιτημάτων”, συνέχισε.

“Από μικρές διαδηλώσεις των 70 – 80 ατόμων, μέσα σε τρία χρόνια δημιουργήθηκε ένα τεράστιο μαζικό κίνημα που πήγε παράλληλα με ένα εργατικό κίνημα, κυρίως των οικοδόμων. Αυτή η γενιά που μεγάλωσε μέσα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού αγώνα αντίστασης, καταστράφηκε από την έλευση της δικτατορίας.