Ιούλης του 15...

«Μια πολιτική ήττα, η Αριστερά θα ήταν δυνατόν να την διαχειριστεί. Όμως η ανάληψη της ευθύνης για την επιβολή και την τήρηση των απαιτήσεων του αντιπάλου δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμη. Συνιστά πολιτική αυτοαναίρεση χωρίς διέξοδο επιστροφής.»

Τι λέγαμε τότε:

Υπάρχει μια κοινή διαπίστωση που κυριαρχεί σε όλο το πολιτικό στερέωμα «Η συμφωνία είναι αποτέλεσμα ενός στυγνού εκβιασμού», και συνοδεύεται συνήθως από ένα εύλογο ερώτημα: γιατί τα πράγματα έφτασαν στο σημείο ώστε να τεθεί το δίλημμα «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία».

Αυτά όμως ήταν γνωστά από το παρελθόν, από τότε που επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε ως κυβερνητική δύναμη επειδή ακριβώς είχε δηλώσει ότι δεν υποκύπτει σε αυτούς τους εκβιασμούς και ότι με την πολιτική του δύναται να υπερβεί αυτά τα διλήμματα. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν η προτροπή της ελληνικής κοινωνίας προς την κυβέρνηση να μην υποκύψει σε αυτούς τους “στυγνούς εκβιασμούς”.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγοντας το κυρίαρχο ιδεολόγημα των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων «πάση θυσία στο ευρώ» ως πολιτική γραμμή, μετέτρεψε το δίλημμα «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία», σε μονόδρομο για την δική της αυτοαναίρεση ως δύναμη ανατροπής, αναλαμβάνοντας μάλιστα να διεκπεραιώσει τις πολιτικές της μαφίας των επιτελείων της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Δεν πρόκειται για μια πολιτική ήττα, αλλά για την προσχώρηση στην ιδεολογία και την πολιτική του αντιπάλου. Μια πολιτική ήττα, η Αριστερά θα ήταν δυνατόν να την διαχειριστεί. Όμως η ανάληψη της ευθύνης για την επιβολή και την τήρηση των απαιτήσεων του αντιπάλου δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμη. Συνιστά πολιτική αυτοαναίρεση χωρίς διέξοδο επιστροφής.

Όμως αυτή η αυτοαναίρεση δεν συντελέστηκε ξαφνικά, με την υπογραφή του νέου μνημονίου. Προηγήθηκε η εγκατάλειψη του εγχειρήματος του “ΣΥΡΙΖΑ των μελών” με ευθύνη και των μηχανισμών της “εσωτερικής αντιπολίτευσης” και η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό αστικό κόμμα. Μπροστά στην προοπτική της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, έκλειναν όλοι τα μάτια σε μια σειρά ανησυχητικά φαινόμενα που είχαν παρουσιαστεί μετά το ιδρυτικό συνέδριο και εντάθηκαν στις προεκλογικές αναμετρήσεις.

Α. Αλαβάνος : « Εμείς ηττηθήκαμε πριν καν ψηφίσει ο λαός»

Aναδημοσίευση από το "iskra.gr"

«Όσες και όσοι, πεισματικά αλλά και πειστικά, επί τέσσερα χρόνια, από τις μέρες μετά το δημοψήφισμα μέχρι χτες, με επανειλημμένες και επίμονες πρωτοβουλίες επιδιώξαμε της συνεργασία των σχημάτων της αριστεράς αλλά και ευρύτερα της εναλλακτικής πορείας, έχουμε ηττηθεί πριν τις εκλογές. Το εγχείρημα μας απέτυχε ολοκληρωτικά.

Το εκλογικό τοπίο της αριστεράς μένει κατακερματισμένο. Ας μη το επιδεινώσουμε κι άλλο με εξ οικείων δηλητηριώδη βέλη , όπως αυτά ενάντια στον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Μέρα25, που έχουν τη δική τους γόνιμη συμβολή στην επεξεργασία ενός εναλλακτικού προγράμματος για την αναγέννηση της χώρας.

Το άλμα του Γιάννη Μηλιού στην “ακίνδυνη” Αριστερά…

ένα σχόλιο για την συνέντευξη του Γιάννη Μηλιού στο "insider.gr"


(Ιούνης 2011)


Ο Γ. Μηλιός δηλώνει ότι στηρίζει το ΚΚΕ γιατί «σώζει σήμερα την έννοια της Αριστεράς». Κατανοούμε την αγωνία του ως θεωρητικού του Μαρξισμού που προσπαθεί να βρει στηρίγματα για την επαλήθευση της “θεωρίας”, αλλά δεν πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ εκπληρώνει αυτή την ανάγκη επειδή έχει αποδειχτεί πολιτικά ακίνδυνο για τους αντιπάλους του, πραγματικούς ή φαντασιακούς. 

Το ΚΚΕ κράτησε αποστάσεις ασφάλειας από όλα τα συγκρουσιακά συμβάντα της κρίσης, από το Δεκέμβρη του 2008, τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και τις πλατείες, ως και το δημοψήφισμα που κατέγραψε την μεγαλύτερη ταξική πόλωση στην ελληνική κοινωνία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα - αποφεύγοντας ακόμα και την επαφή με τον κινητοποιημένο λαό - αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, σε κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον…

Όμως η κατάληξη "ψήφο στο ΚΚΕ", είναι ασήμαντο ζήτημα μπροστά σε αυτά που θέτει το ερμηνευτικό σχήμα του Γ. Μηλιού για να αιτιολογήσει αυτή την στάση.

Ας πάμε λίγο πίσω για να δούμε μερικά απ’ αυτά.

Συνέντευξη του Αλέξανδρου Μπίστη, υποψήφιου βουλευτή του ΜέΡΑ25

Ο Γιάνης Βαρουφάκης στην τηλεόραση του TPP (video)

Αρκετοί βιάζονται και μιλάνε για το ΜέΡΑ25, με βάσει αυτά που σερβίρουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι ή με αυτά που φαντάζονται πως είναι. Μια αποκαλυπτική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Γιάνη Βαρουφάκη που δίνει απαντήσεις σε πολλά ζητήματα για το παρόν αλλά και για το μέλλον αυτού του πολιτικού εγχειρήματος, που κάθε καλοπροαίρετος καλό θα είναι να την δει....

Λίγο γέλιο με τα «fake news» μιας αριστεράς που αυτοαποκαλείται “συνεπής”…

Στην επόμενη βουλή όπως φαίνεται το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα θα είναι το ΜέΡΑ25. Το ΚΚΕ είναι “κομμουνιστικό”, δεν είναι αντιμνημονιακό γιατί πιστεύει ότι όλα τα ζητήματα θα λυθούν με την “δευτέρα παρουσία” του υπαρκτού κομμουνισμού. Εξάλλου, το απέδειξε έμπρακτα με την στάση που κράτησε όχι μόνον στην κορύφωση του αντιμνημονιακού αγώνα, στο δημοψήφισμα του “ΟΧΙ”, αλλά και την προηγούμενη περίοδο των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων.

Ένα άλλο κομμάτι της Αριστεράς που πράγματι είχε ενεργό συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα, προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον “καθοδηγήσει” με τα δικά της προτάγματα  που συμπυκνώνονται στο σύνθημα “έξω από το ευρώ – έξω από την ΕΕ”.  Η αποτυχία της καταγράφηκε στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, θα καταγραφεί ακόμα περισσότερο και στις εκλογές που έρχονται. Η κύρια πλευρά αυτής της αποτυχίας εντοπίζεται στο γεγονός ότι ενώ ο “ευρωσκεπτισμός” στην χώρα μας μεγαλώνει και έχει σημαντικά ποσοστά, μειώνεται η εμπιστοσύνη του κόσμου να αναθέσουν την πολιτική διαχείριση αυτού του ζητήματος σε αυτή την Αριστερά.

Διακαναλική Συνέντευξη Τύπου - ΜέΡΑ25 (video)

Συμβαίνει και αυτό: άλλο κόμμα ψηφίζεις και αλλού προστίθεται η ψήφος σου...

Δεν είναι αμερικανιά... είναι γνήσιο ελληνικό προϊόν!

Στον κοινοβουλευτισμό οι κανόνες της "αντιπροσώπευσης" προσδιορίζονται από τον εκλογικό νόμο. Μερικές φορές με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, το σύστημα εμπεριέχει και ένα σύστημα αξιολόγησης της ψήφου, ώστε όλες οι ψήφοι να μην θεωρούνται ισοδύναμες και ισάξιες. Για παράδειγμα, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να ψηφίσει κάποιος λευκό, άκυρο, στο τελικό αποτέλεσμα της κατανομής των βουλευτικών εδρών ανά κόμμα, αυτές οι ψήφοι δεν μετράνε.

Όμως μερικές φορές συμβαίνει κάτι χειρότερο. Έγκυροι ψήφοι αποδίδονται σε άλλα κόμμα, εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά που ανήκουν. Ας δούμε πως συμβαίνει αυτό, στον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Αφορά τους έγκυρους ψήφους που συλλέγουν τα κόμματα που δεν ξεπερνούν το όριο του 3%. Το σύνολο αυτών των ψήφων, στο οποίο ως ενιαίο ποσοστό συχνά  αντιστοιχούν πολλές έδρες ( μερικές φορές μπορεί να είναι  ισοδύναμο με το 2ο κόμμα), οι έδρες αυτές  κατανέμονται στα κόμματα που ξεπερνούν αυτό το όριο.

Το ψέμα του Κ.Κ.Ε για Βαρουφάκη

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ των διλημμάτων

Αναδημοσίευση από το "ThePressProject"

του Κωνσταντίνου Πουλή

Μία φορά κι έναν καιρό, πριν από πάρα πολλά χρόνια, ίσως αιώνες, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα της αντιπολίτευσης και είχε αυταπάτες, είχα γράψει ένα κείμενο για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, στο οποίο το βασικό επιχείρημα ήταν πως το κόλπο του δικομματισμού είναι να παράγει διλήμματα-θρίλερ: να ισχυρίζεται πως αν εγώ έχω ατέλειες, ο αντίπαλος μου είναι ο διάολος ο ίδιος. Μπου ντουνιά τσαρκ φελέκ, όμως, ρόδα είναι ο κόσμος και γυρίζει, ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Και είναι εξίσου παραπλανητικό.

Η κεντρική επικοινωνιακή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μπαμπούλας του Κυριάκου. Ευλόγως, διότι ο Κυριάκος είναι πράγματι ό,τι πιο αχώνευτο έχουμε σε πολιτικό, μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Θα θέσω όμως το ίδιο ερώτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σάς ρωτάει: θέλετε να έρθει ο Κυριάκος; Και εγώ σας ρωτώ: θέλετε να ψηφίσετε ένα μνημονιακό κόμμα, επειδή ο άλλος είναι ακόμη χειρότερος;

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θέλει να συγκρίνουμε τα προγράμματα των δύο κομμάτων. Είναι πολύ λογικό, είμαι σίγουρος ότι θα βγει κερδισμένος από τη σύγκριση. Αλλά από πότε είναι λογικό να ψηφίζουμε με αυτό το κριτήριο; Και όσοι το προωθούν, το έλεγαν και πριν το ’15 αυτό ή είναι από τα επιχειρήματα που αλλάζουν ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται κανείς; Διότι υπάρχει το παράδειγμα του λεωφορείου, όπου κανείς πιστεύει ότι το λεωφορείο είναι ασφυκτικά γεμάτο αν βρίσκεται ήδη μέσα, αλλά πιστεύει ότι χωράει μερικούς ακόμα αν βρίσκεται έξω. Δεν είναι ζήτημα άποψης, είναι ζήτημα προοπτικής. Εις ό,τι με αφορά, το θεωρώ κάπως εξευτελιστικό να αλλάζει κανείς γνώμη επειδή μετακόμισαν τα συμφέροντά του.

Αν το επιχείρημα είναι πως «εγώ είμαι χάλια αλλά ο άλλος είναι χειρότερος», είχαμε κι άλλους να μας τα πουν αυτά, τα λέγαν από παλιά.