Ιούλης του 15...

«Μια πολιτική ήττα, η Αριστερά θα ήταν δυνατόν να την διαχειριστεί. Όμως η ανάληψη της ευθύνης για την επιβολή και την τήρηση των απαιτήσεων του αντιπάλου δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμη. Συνιστά πολιτική αυτοαναίρεση χωρίς διέξοδο επιστροφής.»

Τι λέγαμε τότε:

Υπάρχει μια κοινή διαπίστωση που κυριαρχεί σε όλο το πολιτικό στερέωμα «Η συμφωνία είναι αποτέλεσμα ενός στυγνού εκβιασμού», και συνοδεύεται συνήθως από ένα εύλογο ερώτημα: γιατί τα πράγματα έφτασαν στο σημείο ώστε να τεθεί το δίλημμα «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία».

Αυτά όμως ήταν γνωστά από το παρελθόν, από τότε που επιβλήθηκε το πρώτο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε ως κυβερνητική δύναμη επειδή ακριβώς είχε δηλώσει ότι δεν υποκύπτει σε αυτούς τους εκβιασμούς και ότι με την πολιτική του δύναται να υπερβεί αυτά τα διλήμματα. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ήταν η προτροπή της ελληνικής κοινωνίας προς την κυβέρνηση να μην υποκύψει σε αυτούς τους “στυγνούς εκβιασμούς”.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγοντας το κυρίαρχο ιδεολόγημα των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων «πάση θυσία στο ευρώ» ως πολιτική γραμμή, μετέτρεψε το δίλημμα «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία», σε μονόδρομο για την δική της αυτοαναίρεση ως δύναμη ανατροπής, αναλαμβάνοντας μάλιστα να διεκπεραιώσει τις πολιτικές της μαφίας των επιτελείων της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Δεν πρόκειται για μια πολιτική ήττα, αλλά για την προσχώρηση στην ιδεολογία και την πολιτική του αντιπάλου. Μια πολιτική ήττα, η Αριστερά θα ήταν δυνατόν να την διαχειριστεί. Όμως η ανάληψη της ευθύνης για την επιβολή και την τήρηση των απαιτήσεων του αντιπάλου δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμη. Συνιστά πολιτική αυτοαναίρεση χωρίς διέξοδο επιστροφής.

Όμως αυτή η αυτοαναίρεση δεν συντελέστηκε ξαφνικά, με την υπογραφή του νέου μνημονίου. Προηγήθηκε η εγκατάλειψη του εγχειρήματος του “ΣΥΡΙΖΑ των μελών” με ευθύνη και των μηχανισμών της “εσωτερικής αντιπολίτευσης” και η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό αστικό κόμμα. Μπροστά στην προοπτική της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, έκλειναν όλοι τα μάτια σε μια σειρά ανησυχητικά φαινόμενα που είχαν παρουσιαστεί μετά το ιδρυτικό συνέδριο και εντάθηκαν στις προεκλογικές αναμετρήσεις.

Ενδεικτικό είναι ότι συντριπτική πλειοψηφία της σημερινής “εσωτερικής αντιπολίτευσης” κάλυψε την προεδρική φρουρά στην διεξαγωγή του φιάσκου του “στιγμιαίου” συνέδριου πριν από τις εκλογές και ανέχθηκε μετά τις εκλογές την μετατροπή του κόμματος σε ένα απλό μηχανισμό στήριξης της κυβέρνησης, χωρίς καμία άλλη πολιτική λειτουργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα, όσα κομματικά μέλη ήθελαν να έχουν στοιχειώδη ενημέρωση για τις πολιτικές εξελίξεις, αναζητούσαν πηγές έγκυρης ενημέρωσης εκτός των κομματικών διαδικασιών και των ενημερωτικών μέσων του κόμματος. Η εσωτερική ενημέρωση περιοριζόταν στην καλύτερη περίπτωση στην διακίνηση κάποιων “non papers” του κυβερνητικού επιτελείου...

Με αυτά τα δεδομένα, η σημερινή κατάσταση εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική ήττα της “εσωτερικής αντιπολίτευσης”. Η υπέρβαση αυτής της ήττας δεν μπορεί να γίνει σήμερα εντός των διαδικασιών και των πλαισίων της εσωκομματικής αντιπαράθεσης. Μπορεί να γίνει μόνον με την αναζήτηση για την συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα με δυνάμεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με διακριτή πολιτική ταυτότητα, τόσο από τον “υπαρκτό” ΣΥΡΙΖΑ όσο όμως και από άλλα αποτυχημένα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς, τα οποία έχουν ήδη ηττηθεί και περιθωριοποιηθεί την εποχή των μνημονίων, πριν από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος πολιτικός φορέας θα πρέπει εκτός των άλλων να είναι απαλλαγμένος από παθογένειες και πολιτικές πρακτικές κοινές στον “υπαρκτό” ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλους πολιτικούς χώρους πέρα απ' αυτόν, αλλά και πέρα από την παραδοσιακή Αριστερά.

Το μόνο που μπορεί να γίνει σήμερα εντός των εσωκομματικών διαδικασιών - όπως αυτές θα δρομολογηθούν με τις αποφάσεις της ΚΕ που θα γίνει την Πέμπτη - είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο μεταλλαγμένο πολιτικό προσωπικό που, σε "διατεταγμένη υπηρεσία" της κυβέρνησης, στηρίζει την πολιτική της, και στους άλλους, που επιμένουν στις ιδρυτικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας αναγκαίος διαχωρισμός, ο οποίος ήδη έχει συντελεστεί και απομένει να διεκπεραιωθεί και τυπικά στο πλαίσιο του κομματικού μηχανισμού. Θα διεκπεραιωθεί με όρους που θα επιλέξουν οι μηχανισμοί και θα επικαθοριστεί από τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Όμως αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι και ικανός όρος για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα...