Η βιωματική Πολιτική & τα Κίτρινα Γιλέκα ως «Λαός»

Συνέντευξη με τον Κοινωνιολόγο Μιχάλη Λιανό

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lundi matin στις 19 Δεκεμβρίου 2018 με τίτλο «UNE POLITIQUE EXPÉRIENTIELLE – LES GILETS JAUNES EN TANT QUE « PEUPLE»

Αναδημοσίευση από το "www.babylonia.gr"

Μετάφραση: Χρήστος Καραγιαννάκης – Μυρτώ Ράις

Με το ξεκίνημα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, ο κοινωνιολόγος Μιχάλης Λιανός βρέθηκε στα Ηλύσια Πεδία προκειμένου να συλλέξει και να μελετήσει τα λεγόμενα μεγάλου αριθμού διαδηλωτών. Στη συνέντευξη αυτή, μας δίνει τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνάς του, μια ακατέργαστη για την ώρα ακτινογραφία του τρόπου με τον οποίο τα κίτρινα γιλέκα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, αναστοχάζονται τη δράση τους και εγγράφονται στην «κοινωνία». Μακριά απ’ την αμπελοσοφούσα κοινωνιολογία των τηλεοπτικών στούντιο, ο Μιχάλης Λιανός μας δίνει μία οξυδερκή και πολυεπίπεδη ανάλυση ενός κινήματος που η εξουσία δεν έχει ακόμα καταφέρει να πιάσει.

Καλημέρα Κύριε Λιανέ, μόλις ξεκινήσατε μια έρευνα για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι σας έκανε να ενδιαφερθείτε γι’ αυτό, καθώς και ποιο είναι το ερευνητικό πρωτόκολλο που χρησιμοποιείτε;

Στόχος της έρευνάς μου είναι να παραμείνω εντός της επιστημονικής περιμέτρου των κοινωνικών επιστημών. Τα κύρια ερωτήματα της έρευνας αφορούν τον μετασχηματισμό της συνείδησης όσων συμμετέχουν στο κίνημα και τις συνέπειές του. Έχω ήδη συγκεντρώσει γύρω στις εκατό συνεντεύξεις -ατομικές, συλλογικές ή ομάδων ατόμων σε αλληλεπίδραση- εν μέσω διαδηλώσεων, οι οποίες κάποιες φορές διακόπτονταν από εκπυρσοκροτήσεις και εφόδους της αστυνομίας ή και μερικές σπάνιες βιαιοπραγίες, καταστροφές ή κλοπές. Η μεθοδολογική στάση είναι η συμμετοχική παρατήρηση που λαμβάνει πολλές αποχρώσεις.

Σκοπός είναι να εστιάσουμε τη σκέψη μας όχι στις φαντασιώσεις μας -συντηρητικές ή επαναστατικές- αλλά στις διαδικασίες συνείδησης και δράσης των πολιτών που ανήκουν σε ανίσχυρα στρώματα και δίνουν μορφή στις αβεβαιότητες, τους φόβους και τους θυμούς τους αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους. Πρώτα απ’ όλα, τα κίτρινα γιλέκα είναι μια συλλογικότητα που θέλει να κατανοήσει τον εαυτό της ως «τον λαό». Μέχρι σήμερα, το έχουν πετύχει εκπληκτικά, κυρίως μέσα από δύο δρόμους: τη μετατροπή της έντονης ποικιλομορφίας τους σε ενοποιητικό παράγοντα και την άρνηση να εγκαθιδρύσουν μια κεντρική ηγεσία.

(Μέρος ΙΙΙ) Αποκλειστική συνέντευξη με τον Αρχηγό των Εθνομηδενιστών

Δυο χέρια συναντώνται για να κρατήσουν την σημαιούλα... 
Τα βλέμματα χαμένα, το καθένα στο δικό του κόσμο...
Άλλα δυο χέρια,  αφανή αλλά αναγκαία για να αποθανατιστεί το στιγμιότυπο, στο τέλος του κειμένου.

Το 1ο μέρος [Εδώ]

Το 2ο μέρος [Εδώ]

Ο ΑΕΜ πήρε πάλι τον λόγο και ξεκίνησε μια διάλεξη για το πως λύνουμε τις διαφορές μας με τον Άλλον με το βρισίδι, ως εξής:

- Θα σας μιλήσω για ένα θέμα που σχετίζεται με την αρχαία ελληνική μυθολογία, για «την Ύβριν του Κόρου μητέρα, την θρασείαν».

Μετά εξήγησε πως το “μαλάκας”, έτσι και το “εθνομηδενιστής” είναι ύβρεις και δεν αξίζει να χάνουμε τον χρόνο μας για να αναζητούμε βαθυστόχαστους θεωρητικούς ορισμούς και άλλα σοβαρά παρόμοια. Κατέληξε με την εξής φράση:

- Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι εθνομηδενιστές δεν πρόκειται ποτέ να συγκροτηθούν ως πολιτικό κόμμα, όπως ακριβώς και οι μαλάκες...

Περιέγραψε την “ύβριν” ως μια αυτοαναφορική ιδεολογική πρακτική. Εξήγησε ότι λειτουργεί ως μια μορφή αυτοϊκανοποίησης που γεννάει τον Κόρον (κορεσμό). Μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση - ένα «γόρδιο δεσμό» - το υποκείμενο καταφεύγει σε αυτήν μέσω μιας υπέρβασης στο φαντασιακό. Εκεί λύνει αυτόν δεσμό όπως ο Μέγας Αλέξανδρος!... Η ρήξη που δημιουργεί η σπάθη της ύβρεως, παράγει μια αίσθηση πληρότητας από την φαντασιακή απαξίωση/κατατρόπωση του αντιπάλου. Τελειώνοντας αυτή την διάλεξη για την ύβρι αναφέρθηκε στην κριτική σκέψη (σε αντιδιαστολή με την “κρητική” των παλικαράδων κρητικών), επισημαίνοντας ότι παραμένει πάντα “ανικανοποίητη”, γιατί αν συμβεί αυτό, αυτοαναιρείται. Η κριτική σκέψη λοιπόν ποτέ δεν μπορεί να φτάσει σε αυτήν την εθνική αυτοϊκανοποίηση που χαρακτηρίζει τους πολέμιους του φαντάσματος του εθνομηδενισμού...

Κίτρινα Γιλέκα: η roundabout [1] εξέγερση

Πολλά έχουν γραφτεί για τα Κίτρινα Γιλέκα και τη σχέση τους τόσο με την πολιτική, αριστεράς και δεξιάς, όσο και με τα ιστορικά κύματα εργατικών εξεγέρσεων. Σε αυτό το άρθρο, ο Τζόσουα Κλόβερ υποστηρίζει ότι τα Κίτρινα Γιλέκα είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό παράδειγμα μιας σύγχρονης εξέγερσης και ο καλύτερος τρόπος να το δει κανείς είναι ως ένα πρώιμο παράδειγμα ενός κύματος κλιματικών εξεγέρσεων που, σύντομα, έρχεται.

Αναδημοσίευση από το "nomadicuniversality.com"

του Joshua Clover

Οι εξεγέρσεις στους κυκλικούς κόμβους

Η Γαλλία, αφού κληροδότησε στον κόσμο την αριστερά και την δεξιά ως πολιτικές έννοιες, τώρα φαίνεται αποφασισμένη να διερευνήσει τη δυναμική μιας κατάστασης στην οποία το μακροχρόνιο πολιτικό φάσμα δεν λειτουργεί πλέον σύμφωνα με το έθιμο. Σε αυτό το επίπεδο αφαίρεσης, η τοπογραφία αυτής της κατάστασης μοιάζει τώρα κάπως σαν ένα ισοσκελές τρίγωνο. Η δεξιά ανήκει στον Εθνικό Συναγερμό (Rassemblement national) , και –ακόμη χειρότερα- έχει ριζοσπαστικοποιηθεί μέσα από μια εθνικιστική πορεία. Αφού ταλανίστηκε από την πασοκοποίηση που συρρίκνωσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα(Parti Socialiste), μια αριστερότερη αριστερά παραμένει εξ ορισμού. Και οι δύο, [δεξιά και αριστερά], είναι καταδικασμένες να αντιταχθούν στο τεχνοκρατικό κέντρο με τρόπους που φαίνονται να τις δεσμεύουν σε μια επίσημη συμμαχία:Και οι δύο, και εθνικοί σωβινιστές και εκείνες που μπορούν ακόμα να ανακαλούν τα εγερτήρια σαλπίσματα του κομμουνισμού και του αναρχισμού, αντιτάσσονται κατ’ανάγκη ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Ωστόσο από την πίσω πόρτα, εξαναγκάζονται επανειλημμένα να πολεμούν ο ένας την άλλη στους δρόμους σε στιγμές άμεσης μάχης που βγάζουν από την εικόνα τον μεσολαβητή, ονόματι Μακρόν. Αυτό το τριγωνικό δράμα αρχίζει να υποδηλώνει γιατί η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων έχει αποδειχθεί τόσο χαοτική και, από απόσταση (αλλά ίσως και από κοντά) , τόσο δύσκολο να αναλυθεί στα υποκείμενα που την συνθέτουν και στον ρόλο που παίζει το καθένα. Πολλοί συμμετέχοντες δηλώνουν απολιτίκ που ζουν καθοδικά κινούμενες ζωές στη μέση του τριγώνου, περιφρονώντας τους πειρασμούς των υποσχέσεων οποιουδήποτε κόμματος. Εν τω μεταξύ, αν πρόκειται για τις τιμές της βενζίνης και την κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης, τότε γιατί σημειώνονται συμπλοκές ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες; Κάθε θέση πρέπει να αντιμάχεται και την καθεμιά από τις δύο άλλες κορυφές του τριγώνου σε πολέμους θέσης [σε πόλεμο για την ηγεμονία]. και στον δρόμο σε μάχες ελιγμών[τακτικής]. Αλλά κι αυτό είναι πάλι ένα απλοποιητικό σχήμα. Η σοφία απαιτεί να αφήσω την λεπτομερή περιγραφή των πτυχωτών κοινωνικών δυνάμεων της εξέγερσης σε άλλους, με μεγαλύτερη τοπική εμπειρία.

Μάνος Χατζιδάκις – Περί Χριστουγέννων

Ένα κείμενο 40 χρόνια πριν...

Αναδημοσίευση από το "www.o-klooun.com"

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ' τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις —πλην ανατολικών— και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ' ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι αμεριμνησία.

Ούτε για τα παιδιά δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ένα σπίτι που τις μέρες αυτές δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση — ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αϊ-Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ αλληλεγγύης στους ζαπατίστας

γυναίκες ζαπατίστας... 

με τη μπάλα στα πόδια και την επανάσταση στην καρδιά...

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Από την Τσιάπας ως τη Ροζάβα, από την Ινδία ως το Σουδάν, από τη Βραζιλία ως τη Χιλή και ως τις άκρες της γης στην Παταγονία οι εξεγερμένες γυναίκες ζωγραφίζουν με δύναμη και φως ένα ημερολόγιο ελπίδας… ένα ημερολόγιο καθημερινού αγώνα…

«Αν και το μονοπάτι είναι μακρύ…
εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε»…
…για να μην μείνει ουτοπία το μέλλον που ονειρευόμαστε.

Το ημερολόγιο μπορείτε να το βρείτε στο:
-  ΣΥΝ.ΑΛΛΟΙΣ (Νηλέως 35, Θησείο), στο
-  ΠΑΓΚΑΚΙ (Ολυμπίου 17, Κουκάκι), στην 
-  ΛΑΚΑΝΤΟΝΑ (Ηπίτου 4 - Σύνταγμα), στο
Πρατήριο της ΒΙΟΜΕ (Ψαρρών 33, Αγ Αντώνιος, Περιστέρι, τηλ: 2130 437163), 
καθώς και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και στέκια. Η τιμή του είναι 5 ευρώ.

Επικοινωνία:
info@pagkaki.org, info@synallois.org, info@lacandona.gr  
Τηλ.: 213.000.99.27, 210.34.56.681, 211.012.56.53

- Τα έσοδα του ημερολογίου 2019 θα διατεθούν στις εξεγερμένες αυτόνομες κοινότητες των ζαπατίστας.

- Από τα έσοδα του ημερολογίου του 2018 τέσσερις χιλιάδες ευρώ δόθηκαν στον EZLN και δύο χιλιάδες ευρώ, σύμφωνα με επιθυμία των ζαπατίστας, διατέθηκαν για ανάγκες επισκευών στο Κέντρο Φιλοξενίας Κούρδων Πολιτικών Προσφύγων στο Λαύριο.

Η νίκη των Κίτρινων Γιλέκων

– Δηλαδή πιστεύετε ότι τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν δίκιο;

– Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι ο λαός. Και λαός δεν έχει

ούτε δίκιο ούτε άδικο. Ο λαός αποφασίζει.

Βενσάν Κασέλ, σε βραδινό τοκ σόου.

Τη στιγμή που πολεμάς, δεν πολεμάς επειδή έχεις δίκιο. Πολεμάς για να νικήσεις.

Μισέλ Φουκώ, 1971.

Του Μάκη Μαλαφέκα

Τα Κίτρινα Γιλέκα νίκησαν. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε άλλο. Αυτό ήταν. Ένα καθαρό κίνημα νίκης, πάνω απ’ όλα. Ούτε καν «κίνημα», στην ουσία. Μια κίνηση νίκης. Ένα ρουά ματ. Μέχρι να καταλάβει ο αριστερός κοινωνιολόγος τι συνέβαινε, τι είχε μπροστά του εκείνη τη στιγμή, μέχρι να μπορέσει να αρθρώσει τα πρώτα σωστά ερωτήματα, να τα βάλει σε μια σειρά που λέμε και να τα κουβεντιάσει, να τα αναλύσει, τα Κίτρινα Γιλέκα είχαν ήδη επινοήσει και επιβάλει το δικό τους παράδειγμα ακηδεμόνευτου (ανεξέλεγκτου) κοινωνικού αγώνα, είχαν καταφέρει να τρομάξουν στ’ αλήθεια την άρχουσα τάξη της Γαλλίας και να την αναγκάσουν σε μια άνευ προηγουμένου απτή υποχώρηση – τουλάχιστον στα χρονικά της Ευρωζώνης. Ο wannabe αρσενικός Θάτσερ συν τη γοητεία, ο φτάνει-πια-με-τους-οπισθοδρομικούς-Γαλάτες και ο θα-τα-βάλω-με-όλους-και-θα-νικήσω, καταγράφεται έτσι ως ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης επί εποχής δόγματος Λιτότητας που τελικά κάνει πίσω, έστω και λίγο, που αποσύρει άδικο φόρο και που επιστρέφει (κάποια) λεφτά στους από κάτω. Και αυτό, όχι μετά από υπόδειξη της Φρανκφούρτης αλλά επειδή τον εξώθησε με τον πιο άμεσο και απειλητικό τρόπο ο ίδιος του ο λαός. Ποιος λαός όμως; Τι «λαός»;

Κίνημα χωρίς «πολιτικό πουκάμισο» αλλά με τη γροθιά στον ουρανό

Η αύξηση του κατωτάτου μισθού κατά 100 ευρώ και η παραβίαση του δημοσιονομικού ορίου του 3% που έχουν θέσει τα επιτελεία της ΕΕ, είναι δυο από κατακτήσεις/ανατροπές που προέκυψαν από μια “διαπραγμάτευση” που έγινε με διάλογο στον δρόμο, χωρίς εκλεγμένους “αντιπροσώπους” και στρογγυλά τραπέζια. Πρόκειται μια μια πραγματική νίκη που υπερβαίνει τις παραδοσιακές πρακτικές των κομματικών μηχανισμών και εργατικών συνδικάτων και επαναθέτει το ζήτημα των μορφών της άσκησης πολιτικής από τις λαϊκές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό.
Μερικές παρατηρήσεις για αυτό το ζήτημα στο παρακάτω κείμενο:


Αναδημοσίευση από το "ΠΡΙΝ"

του Κώστα Μπουγιούκου, ανταπόκριση από το Παρίσι

Όσο και να επιχειρήσει κανείς να κάνει μια εκτεταμένη ανασκόπηση, όσο και να προσπαθήσει να αντλήσει πολιτικά συμπεράσματα για το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» που συγκλονίζει τη Γαλλία, δεν θα μπορέσει να καταλήξει κάπου. Οι εξελίξεις, όμως, τρέχουν ραγδαία και απαιτούν τόσο την καταγραφή όσο και την αποκωδικοποίηση τους, δεδομένης της δυναμικής που έχουν αποκτήσει μετά και τα όσα διαδραματίστηκαν χθες, στο τέταρτο κατά σειρά Σάββατο το οποίο σφραγίστηκε από μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις στο Παρίσι και όλη τη Γαλλία, παρά το κύμα άγριας καταστολής και τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει ο κρατικός μηχανισμός.

The Νew Jim Crow: ο ρατσισμός ως θεσμικό μέσο ταξικής καταπίεσης

Αναδημοσίευση από το "mera25.gr"

Ο Jim Crow ήταν ένας χαρακτήρας-καρικατούρα στο πλέον διάσημο νούμερο του αμερικανού κωμικού Thomas «Daddy» Rice. Το τραγουδάκι που έφτιαξε ο Rice στις αρχές του 1830 λεγόταν Jump Jim Crow και ο μύθος θέλει ως έμπνευση να υπήρξε ο χορός και το τραγούδι ενός κινητικά ανάπηρου αφρικανού σκλάβου, του Jim Cuff ή Jim Crow. Ο Rice βαφόταν με φούμο, καθότι λευκός, και περιόδευε όλη την αμερικανική επικράτεια για χρόνια, μιας και το νουμεράκι του είχε γίνει τεράστιο σουξέ.

Ο όρος Jim Crow κατέστη συνώνυμος του nigger, σε μια πιο light εκδοχή του όμως. Έτσι μετά το πέρας του αμερικανικού εμφυλίου ονοματοδότησε τους ρατσιστικούς νόμους που πέρασαν στο νότο, με αρχή το 1890, για να διαιωνίσουν και de jure τον φυλετικό διαχωρισμό, καταργώντας στην πράξη το αμερικανικό σύνταγμα και συγκεκριμένα τρία άρθρα του, τα 13,14 και 15, στερώντας συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα από τους μαύρους πολίτες. Οι Jim Crow Laws καταργήθηκαν το 1965, στη κορύφωση του Civil Rights Movement.

Πρώτο κόμμα στις προτιμήσεις των Ελλήνων το "βαθύ κράτος"...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν παραδοθεί στην τρόικα, στο ΔΝΤ, στους Αμερικανούς κλπ κλπ, είχε παραδοθεί στο "βαθύ κράτος". Γιαυτό όταν αναρριχήθηκε στην κυβέρνηση, ούτε καν το άγγιξε. Ανέθεσε την "διοίκηση" του στους συμμάχους του. Αυτό το κράτος εμπιστεύεται τελικά όλη η Ελλάδα, αν και  πολίτες και οι πολιτικοί τους μιλούν για την «διάλυση του κράτους» και άλλα παρόμοια και εκφράζουν την δυσπιστία τους στο πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς που το συγκροτούν. Το βαθύ κράτος, ο «ακοίμητος φρουρός» του έθνους, είναι εδώ, ισχυρό και δυνατό και γεμίζει τους κατοίκους αυτής της χώρας εθνική υπερηφάνεια, που δεν χάνουν ευκαιρία να την εκδηλώσουν. Αρκετοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ' αυτό για να σωθεί η χώρα. Οι ακροδεξιοί το λένε φωναχτά...

Παρουσιάζουμε τους πίνακες από την έρευνα «Ποιους θεσμούς εμπιστεύεται και ποιους όχι η κοινή γνώμη σήμερα στην Ελλάδα – Νοέμβριος 2018» της publicissue και αφήνουμε τους αναγνώστες μας να την σχολιάσουν.

ΒΙΝΤΕΟParis, LIVE – 08 December 2018

Από εδώ [Paris, LIVE – 08 December 2018]