Λογοκριτικοί μηχανισμοί στην κατασκευή «εμβληματικών μορφών» της ελληνικής φωτογραφίας

φωτογράφος NELLY παραλληλισμοί  (κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

 Η Έλλη Σεραϊδάρη, ο Σπύρος Μελετζής, η Βούλα Παπαϊωάννου, ο Δημήτρης Χαρισιάδης είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων φωτογράφων, η φήμη και η αποδοχή των οποίων θα υπερέβαινε γρήγορα τα στενά φωτογραφικά πλαίσια. Η αφήγηση όμως πάνω στην οποία δομείται, τελικά, η επίσημη ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας και φτάνει μέχρι σήμερα είναι επιλεκτική και εξωραϊσμένη. Καθορίζεται δε από μία αποσιώπηση συγκεκριμένων πτυχών του έργου και της βιογραφίας των δημιουργών που κρίνεται ότι υπονομεύουν την επίσημη – πολιτικά ουδέτερη – αφήγηση: Για παράδειγμα, αποσιωπούνται οι σχέσεις της Σεραϊδάρη με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τη ναζιστική ιδεολογία, απουσιάζουν αναφορές στις επαγγελματικές αναθέσεις (των Αμερικανών και της κυβέρνησης) στην Παπαϊωάννου για την παραγωγή προπαγανδιστικών εικόνων την περίοδο 1945-1949, υποβαθμίζονται διακριτικά οι προπαγανδιστικές φωτογραφίες του Χαρισιάδη από τη Μακρόνησο αλλά και οι σχέσεις του Μελετζή με το Παλάτι από την πλευρά της Αριστεράς.

Αναδημοσίευση από το «{}null»

της Πηνελόπης Πετσίνη

Οι λογοκριτές επιδιώκουν να δημιουργήσουν παρά να απαγορεύσουν. Αυτό που επιθυμούν να φτιάξουν είναι ένα συγκεκριμένο είδος κειμένου, ένα κείμενο που μπορεί να διαβαστεί με έναν μονάχα τρόπο: Η γραμματική (ή λογική)

ΜΑΪΚΛ ΧΟΛΚΒΙΣΤ

Στόχος αυτού του κειμένου είναι η ανάδειξη του καθοριστικού ρόλου που είχε η έννοια της λογοκριτικής λογικής – ενός μηχανισμού αποκλεισμού που κατά τον Φουκώ συνδέει όλα όσα έχουν χαρακτηριστεί ως ανύπαρκτα, απαγορευμένα και ανείπωτα – στο Λόγο περί φωτογραφίας στην Ελλάδα και στην ευρύτερη διάχυση των εκάστοτε «επίσημων» αφηγημάτων. Αν και οι περιπτώσεις είναι αρκετές και όλες παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον (και χρίζουν περαιτέρω μελέτης), εδώ θα εξετάσουμε αναλυτικά μόνο την περίπτωση της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, γνωστής ως Nelly (ή Nelly’s) από το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε τις φωτογραφίες της.

Πόσο νεοφιλελεύθερη είναι η «κομμουνιστική» Κίνα;

Ένα πρόσφατο κείμενο στην DW (Πόσο κομμουνιστική είναι η Κίνα; ) επισημαίνει:

«Στην ομιλία του που διήρκησε πάνω από 3μιση ώρες στο κομματικό συνέδριο, ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ επανέλαβε τη λέξη σοσιαλισμός 148 φορές, το όνομα του Καρλ Μαρξ 18 φορές. Το σφυροδρέπανο σε χρυσό βρισκόταν δίπλα στην κόκκινη σημαία της Κίνας. Λόγια και σύμβολα παρέπεμπαν σε ό,τι περιμένει κανείς από ένα συνέδριο κομμουνιστικού κόμματος. Το πνεύμα του Μαρξ ήταν πανταχού παρόν στην Μεγάλη Αίθουσα του Λαού.»

συνεχίζει παρακάτω με την διαπίστωση:

«Όμως, εάν ο γερμανός θεωρητικός του κομμουνισμού γνώριζε τι γίνεται στην Κίνα στο όνομά του, θα έτριζαν τα κόκκαλάτου στον τάφο του. Το τι γίνεται περιγράφεται σε μερικές λέξεις: άγριος καπιταλισμός, εκμετάλλευση, δίψα για κέρδος.»

Το κείμενο στην συνέχεια αν και περιγράφει αναλυτικά αυτή την αντίφαση, δεν δίνει κάποιες ικανοποιητικές εξηγήσεις. Μια πιο συγκεκριμένη αναφορά στο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης της «κομμουνιστικής Κίνας» και των «πλεονεκτημάτων» που έχει, σε σύγκριση με τις δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπως τα παρουσιάζει ένας Κινέζος σε αμερικανικό ακροατήριο στο παρακάτω video, είναι μια καλή αφορμή για να σκεφτούμε ως Αριστεροί, την εξέλιξη του «λενινιστικού» μοντέλου διακυβέρνησης στις συνθήκες της Κίνας ( το μονοκομματικό σύστημα, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, κλπ) και πως αυτά εντάσσονται σήμερα στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις του πλανήτη:

Έξι σκίτσα για τον Ένγκελς (του Τάσου Αναστασίου)

Αναδημοσίευση από το «atexnos.gr»

Για τα γενέθλια (28-11-1820) του Φρήντριχ Ένγκελς

Γ. Μαυρής: Για την διαφορά της «προσαρμογής» από την «συναίνεση» και την πολιτική της σημασία

Αναδημοσίευση από το «www.alterthess.gr»

Ο Γ. Μαυρής, πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής της Public Issue μιλά στο alterthess για την κατάσταση της πολιτικής σκηνής σήμερα. Εξηγεί τους λόγους της επιστροφής του κοινωνικού συντηρητισμού ως ακύρωση της τάσης ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας μετά την επανεκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, διακρίνοντας παράλληλα την κοινωνική προσαρμογή από την κοινωνική συναίνεση στις πολιτικές της λιτότητας. Εκτιμά, ακόμη, ότι το φαινόμενο της απαξίωσης των παραδοσιακών μορφών οργάνωσης ανοίγει το χώρο στην «αδιαμεσολάβητη» εκδήλωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Συνέντευξη στον Βασίλη Στόλη και την Σταυρούλα Πουλημένη

Στην τελευταία έρευνα σας τον Οκτώβριο οδηγηθήκατε στο συμπέρασμα ότι κοινωνική προσαρμογή δεν σημαίνει και κοινωνική συναίνεση. Πως εξηγείται το φαινόμενο ότι ενώ- σύμφωνα με το βαρόμετρο -ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου  (47%)  είναι πεπεισμένο ότι η κρίση θα διαρκέσει πάνω από μια δεκαετία και ταυτόχρονα δεν πείθεται από τις κυβερνητικές δηλώσεις ότι “η κρίση πρόκειται σύντομα να ξεπεραστεί σύντομα”, δεν βλέπουμε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και κινηματικούς αγώνες αντίστοιχους με τα πρώτα χρόνια των μνημονίων;

Στην ερώτησή σας εμπεριέχονται δύο διακριτά ζητήματα. Πρώτον, ουδέποτε η αναγνώριση ή και αποδοχή μιας ζοφερής πραγματικότητας δεν σημαίνει αυτομάτως και ύπαρξη συναίνεσης. Η συναίνεση προϋποθέτει την ύπαρξη ιδεολογικής ηγεμονίας που δεν υφίσταται. Στην πραγματικότητα, η πολιτική της λιτότητας που εφαρμόσθηκε από το 2010, όπως ακριβώς συνέβη και οπουδήποτε στον κόσμο επιβλήθηκαν παρόμοια προγράμματα, δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα που τη διαχειρίσθηκαν, ψηφίστηκαν από ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος. Από την αρχή, η στάση της ελληνικής κοινής γνώμης, απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές παρέμεινε πλειοψηφικά αρνητική, με μέσο όρο στην επταετία 2010-2017, 71% κατά και μόλις 20% υπέρ. Η κοινωνική απόρριψη της μνημονιακής πολιτικής εξακολούθησε και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου να παραμένει συντριπτική. Αξίζει δε να σημειωθεί, ότι σήμερα (Οκτώβριος 2017), εξακολουθεί να καταγράφεται σε επίπεδα της τάξης του 80%.

Η προπαγάνδα της Τεχνητής Νοημοσύνης

Αναδημοσίευση από το «tvxs.gr»

Μια ζοφερή πρόβλεψη κάνει ο ιδρυτής του Wikileaks Τζούλιαν Ασάνζ. Προβλέπει την έλευση ενός δυστοπικού κόσμου στον οποίο η ανθρώπινη αντίληψη θα δυναστεύεται από την προπαγάνδα που θα ελέγχεται από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Την ίδια ώρα, οι συνέπειες της τεχνητής νοημοσύνης αγνοούνται από τους δημιουργούς της, οι οποίοι οραματίζονται ένα μέλλον - νιρβάνα.

Ο Ασάνζ μίλησε για την απειλή των κοινωνικών μέσων που ελέγχονται από την τεχνητή νοημοσύνη, σε ζωντανή σύνδεση, σ’ ένα φεστιβάλ του Λονδίνου. Μιλώντας για το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης, υποστήριξε ότι θα έρθει μια εποχή που αυτή θα χρησιμοποιηθεί για να επιβληθεί στην αντίληψη.

«Φανταστείτε μια Daily Mail (βρετανική εφημερίδα) που θα διοικείται από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Τι θα γινόταν αν υπήρχε μόνο η Daily Mail παγκοσμίως; Αυτό είναι στο οποίο θα καταλήξουν το Facebook και το Twitter». Ο Ασάνζ έκανε λόγο για μια προφανή πίεση που δέχτηκαν το Facebook και η Google κατά τις προεδρικές γαλλικές εκλογές για να εξασφαλιστεί η νίκη του Μακρόν.

Για την "πολιτική οικονομία" της Οχτωβριανής Επανάστασης

Αναδημοσίευση από την «εφημερίδα των συντακτών»

Του Νίκου Στραβελάκη*

Πολιτικές επιπτώσεις και διδάγματα για το σήμερα

Τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης βρίσκουν τον κόσμο στη μέση μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης που μετρά ήδη δέκα χρόνια ζωής. Το πολιτικό ρεύμα που οδήγησε στην Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν επίσης απότοκο των μεγάλων καπιταλιστικών κρίσεων που σημάδεψαν το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ενώ η νεαρή επανάσταση κλήθηκε να αντιμετωπίσει σημαντικές οικονομικές προκλήσεις στην πρώτη δεκαετία της ζωής της.

Από τη σκοπιά αυτή, η πολιτική οικονομία της επανάστασης, δηλαδή ο τρόπος που οι επαναστάτες καταλάβαιναν τόσο τον καπιταλιστικό κόσμο όσο και τη νέα κοινωνία που ήθελαν να χτίσουν γίνεται επίκαιρος.

Οπως θα δούμε, η επανάσταση παρήγαγε καινοτόμες ιδέες για την οργάνωση και τη διαχείριση της οικονομίας, όμως παγιδεύτηκε και σε ιδεολογήματα και αντιλήψεις που έπαιξαν ρόλο στην όλη εξέλιξη του εγχειρήματος.

Οι δύο ταφές του Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ: 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Οι περισσότερες από τις υπαρκτές οργανώσεις της Αριστεράς, ιδίως αυτές που προέρχονται και ανάγονται στα «μεγάλα ρεύματα του 20ου αιώνα», στέκονται απέναντι στον Οκτώβρη του 1917, με έναν τρόπο αμήχανο, συντηρητικό-γραφειοκρατικό και μίζερο και όχι με έναν τρόπο ριζικής κριτικής αναδιαμόρφωσης του περιεχομένου του, όπως έκανε ο Λένιν στην εποχή του απέναντι στον μαρξισμό της Β’ Διεθνούς αλλά και απέναντι σε επαναστατικά εγχειρήματα του 19ου αιώνα, όπως η Κομμούνα του 1871.

Οι μαρξιστικές οργανώσεις συχνά καλλιεργούν μια σκονισμένη «αγιογραφία» του Οκτώβρη, η οποία θα εξόργιζε τους βασικούς πρωταγωνιστές του, τον Λένιν, τον Τρότσκυ και τον Στάλιν (ναι, και τον Στάλιν), με τις ιδέες που είχαν αυτοί κατά τον Οκτώβρη. Αυτή η ίδια «αγιογραφία» βασικά χρησιμεύει για να παρουσιαστούν τα φθαρμένα έντονα ιστορικά μαρξιστικά ρεύματα και οι δήθεν γνήσιοι οργανωτικοί επίγονοί τους ως οι «γνήσιοι και αποκλειστικοί κληρονόμοι του Οκτώβρη», κάτι που τις βολεύει ενόψει της πολιτικής και θεωρητικής τους οκνηρίας και ανικανότητας. Αυτή η θέση τους δεν είναι ισχυρή. Σήμερα, ο Οκτώβρης έχει πολλούς/ές κληρονόμους, αλλά κανέναν «γνήσιο» ή δήθεν «εξουσιοδοτημένο».

Αλλαγή πλεύσης: Το κόμμα του Πουτζδεμόντ αποκηρύσσει την μονομερή ανεξαρτησία

Το κόμμα του αποπεμφθέντος από τη Μαδρίτη προέδρου της Καταλονίας, Κάρλες Πουτζντεμόν, συνεχίζει την... kolotoumba!

Το κόμμα του Πουτζντεμόν προκρίνει στο εξής τις διαπραγματεύσεις με το ισπανικό κράτος. Αποκηρύττοντας δηλαδή μια μονομερή ρήξη, όπως δήλωσε σήμερα η γενική συντονίστριά του.

Ο « "διμερής χαρακτήρας" είναι απαραίτητος» δήλωσε η Μάρτα Πασκάλ στον ισπανικό ραδιοφωνικό σταθμό Cadena Ser, επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες του Τύπου σύμφωνα με τις οποίες τα δύο κυριότερα κόμματα που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας, το PdeCat του Πουτζντεμόν και η Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας (ERC), πρόκειται να αποκηρύξουν στα προγράμματά τους τη μονομερή ρήξη.

Η σκοτεινή πλευρά της πολιτικής σκηνής

άλλος έχει τ' όνομα, κι άλλος την χάρη...

Ορισμένα περιστατικά που με πρώτη ματιά δεν φαίνεται να έχουν σχέση μεταξύ τους, καταγράφουν εικόνες ενός αθέατου πολέμου. Με «χτυπήματα κάτω από τη μέση» - που δεν έχουν αφήσει έξω και το πρωθυπουργικό περιβάλλον - έχει ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα, εντός και εκτός της κυβέρνησης για το ποίος θα εκπροσωπεί τον «αμερικανικό» παράγοντα στην χώρα μας.

Από το βαθύ κράτος μέχρι «έγκυρους» δημοσιογράφους που αντλούν την εγκυρότητά τους από πληροφορίες που προέρχονται από «αξιόπιστες πηγές» στρατεύονται σε αυτή την διαμάχη, η έκβασή της οποίας θα επαναπροσδιορίσει τα πραγματικά κέντρα εξουσίας και θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Ο πόλεμος ανάμεσα στα «επιτελεία» των δυο αυτών στρατοπέδων, ο οποίος διεξάγεται κάτω από την κυβερνητική ομπρέλα, έχει κορυφωθεί τους τελευταίους μήνες. Πρόκειται για «στρατηγικές» συγκρούσεις που διαπερνούν αλλά και ξεπερνούν το κλίμα που διαμορφώνεται στην πολιτική σκηνή (συγκρότηση της κεντροαριστεράς, συγκρούσεις ανάμεσα στον Κυριάκο και τον Αλέξη κλπ).

Επενδύσεις πάνω από 1,5 δισ. για ιατρική κάνναβη στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το "tsimoudianews.blogspot.gr"

Οι καλλιεργητές έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για να διαθέσουν πάνω από 1,5 δισ. ευρώ σε έργα που αφορούν την κατασκευή πάρκων θερμοκηπίων για την καλλιέργεια και επεξεργασία της κάνναβης, δήλωσε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Ευάγγελος Αποστόλου σε συνέντευξή του στο Bloomberg.

Αυτό θα έδινε στην Ελλάδα ένα μερίδιο στην παγκόσμια αγορά, που η κυβέρνηση εκτιμά ότι μπορεί να ανέλθει στα 200 δισ. ευρώ την επόμενη 10ετία.

Μια μονάδα με 12-15 θερμοκήπια κάνναβης θα μπορούσε να δημιουργήσει 400 θέσεις εργασίας, σύμφωνα με την ομάδα εργασίας που ετοιμάζει το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης στην Ελλάδα.