Η σεισάχθεια ως πλιάτσικο

Αναδημοσίευση από το RProject

του Ηλία Ιωακείμογλου

Αν αληθεύουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να νομοθετήσει τη δυνατότητα διαγραφής κάθε είδους φορολογικής οφειλής των επιχειρήσεων προς το κράτος, εξαιρώντας μόνο το Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών και το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας.

Αυτό θα γί­νε­ται, από ό,τι φαί­νε­ται, μέσω ενός «εξω­δι­κα­στι­κού μη­χα­νι­σμού», που θα διευ­θε­τή­σει τις λη­ξι­πρό­θε­σμες οφει­λές των επι­χει­ρή­σε­ων σε Δη­μό­σιο, ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, τρά­πε­ζες και προ­μη­θευ­τές. Αυτό δεν θα αφορά το σύ­νο­λο των επι­χει­ρή­σε­ων, αλλά όσες υπερ­βαί­νουν ένα ελά­χι­στο μέ­γε­θος (πι­θα­νόν 50 χι­λιά­δες ευρώ τζί­ρος) και είναι βιώ­σι­μες, που ση­μαί­νει ότι είναι ικα­νές να πα­ρά­γουν ικα­νο­ποι­η­τι­κή μάζα κερ­δών, τόκων και προ­σό­δων (να έχουν δη­λα­δή κερ­δο­φο­ρία την οποία μπο­ρούν να κρί­νουν ως ικα­νο­ποι­η­τι­κή οι κά­το­χοι κε­φα­λαί­ου στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία). Επι­πλέ­ον, η δια­γρα­φή οφει­λών δεν αφορά ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες που δεν ασκούν εμπο­ρι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα.

Περίπου το 1/3 των τροφίμων παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίδια

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr

Περίπου 88 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν ετησίως στα σκουπίδια στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί περίπου στο 20% των τροφίμων που παράγονται στην ΕΕ και δεν καταναλώνονται ποτέ. Το αντίστοιχο ποσοστό σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται περίπου στο 33%.

Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, στοιχεία της οποίας παρουσιάσει η ΕΡΤ, το κόστος αυτής της σπατάλης στην Ευρώπη φτάνει τα 143 δισ. ευρώ ετησίως. Tα τρόφιμα σπαταλώνται σε όλη την αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων: από τις φάρμες ως την επεξεργασία και την παραγωγή τους και από τα καταστήματα ως τα εστιατόρια και τα νοικοκυριά.

Κώστας Σημίτης: Επιστροφή στην δραχμή ως ...«ΤΙΝΑ»

Ο «σοσιαλισμός» στη χώρα μας δεν ήρθε στη χώρα μας από την Αριστερά, ούτε με τους δικούς της όρους, αλλά από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Με ανάλογο τρόπο φαίνεται ότι θα έρθει και το εθνικό νόμισμα. Ως μια κρατική πολιτική που θα την ενστερνιστεί και θα αναλάβει να την διεκπεραιώσει ένα μεγάλο τμήμα του αστικού πολιτικού κατεστημένου εντός των πλαισίων της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Είναι ενδεικτικό ότι, ενώ ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι ένα αναγκαίο βήμα για την έξοδο από την οικονομική κρίση, όμως δεν εμπιστεύεται την παραδοσιακή Αριστερά να υλοποιήσει αυτό τον στόχο και ιδιαίτερα εκείνη που έχει αναδείξει ως την κεντρική πολιτική της επιλογή την έξοδο από την ΟΝΕ και την επιστροφή στην δραχμή. Αποκαλυπτική ως προς τους νέους σχεδιασμούς του αστικού μπλοκ εξουσίας η συζήτηση ανάμεσα στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και στον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη η οποία εκδόθηκε ως βιβλίο από τις εκδόσεις Πόλις.

Αναδημοσίευση από το «CNN-Greece»:

Σημίτης: Έξοδος στις αγορές ή έξοδος από το ευρώ

«Υπάρχει λύση;» είναι ο τίτλος μιας μακράς και αποκαλυπτικής συζήτησης ανάμεσα στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και στον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη η οποία εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Πόλις. Οι κ.κ. Σημίτης και Πρετεντέρης δεν προδικάζουν καταστροφές, ωστόσο δεν ωραιοποιούν τίποτα και δεν καθησυχάζουν κανέναν.Η απάντηση που δίνουν είναι ότι με τα σημερινά δεδομένα μάλλον δεν υπάρχει λύση.

Από το βιβλίο διαπιστώνει κανείς πως ο κ. Σημίτης θεωρεί απίθανο ένα τέταρτο Μνημόνιο. «Όχι μόνο γιατί οι Γερμανοί δεν το επιθυμούν αλλά και γιατί οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε συνέχιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας μέσω μνημονίων» όπως σημειώνει. Κι αν δεν βρεθούν χρήματα (με επιστροφή στις αγορές ή κάποιου τύπου νέο δάνειο) «θα επακολουθήσει η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και, πιθανότατα, η πτώχευση». Υπογραμμίζει με τον πιο ευθύ τρόπο ότι πλέον «η Ελλάδα ανήκει σε μια νέα κατηγορία μελών» και ότι «δεν πρόκειται να επανέλθει σε συγκεκριμένο και προβλέψιμο χρόνο στην κανονικότητα της ευρωζώνης».

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Φόρος τιμής στον Φιντέλ

Ο Κάστρο τρώει ένα γλειφιτζούρι με τους συμμαθητές του στο σχολείο Nuestra Senorade Dolores στο Σαντιάγκο το 1940

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο “Καθρέφτες”.

Μετάφραση-επιμέλεια: Τάσος Τσακίρογλου

Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθε να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του:

ότι δεν έβαλε ποτέ στα βιβλία της ιστορίας το γεγονός ότι πρόταξε στο στήθος του στις σφαίρες των εισβολέων,

ότι αντιμετώπισε τυφώνες ως ίσος προς ίσο, τυφώνας προς τυφώνα,

ότι επέζησε από 637 απόπειρες κατά της ζωής του,

ότι η μεταδοτική ενέργειά του ήταν καθοριστική στο να βγει η χώρα του από το καθεστώς της αποικίας,

Η παντοδυναμία των ηλιθίων

Αναδημοσίευση από την «εφημερίδα των συντακτών»

του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;

Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

O Ιταλοί αδειάζουν τους λογαριασμούς τους και αγοράζουν χρυσό στην Ελβετία

πηγή: Wirtschaftswoche Italiener räumen ihre Konten und kaufen Gold in der Schweiz

Οι Ιταλοί αδειάζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και αγοράζουν χρυσό στην Ελβετία, σύμφωνα με το γερμανικό οικονομικό περιοδικό WirtschaftsWoche (WiWo)

Ο λόγος είναι η ανασφάλεια που υπάρχει για την έκβαση του δημοψηφίσματος της προσεχούς Κυριακής και οι συνέπειες τις οποίες μπορεί να έχει ως προς την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην Ευρωζώνη.

Στο υποκατάστημα εμπορίας πολύτιμων μετάλλων Pro Aurum της πόλης Λουγκάνο, το οποίο βρίσκεται στο ιταλόφωνο καντόνι Τεσσίνο της νότιας Ελβετίας, εδώ και βδομάδες Ιταλοί παραγγέλλουν σε αυξανόμενο βαθμό ράβδους χρυσού και χρυσά νομίσματα.

«Συνήθως έχουμε 80% Ελβετούς πελάτες και 29% Ιταλούς, αλλά τώρα τα ποσοστά έχουν σχεδόν αντιστραφεί», όπως είπε ο Ρόμπερτ Χάρτμαν, ο διευθυντής της Pro-Aurum στο περιοδικό WiWo.

Στο Όλσο: πρεσβεία του νέου κόσμου - ROJAVA

Στο δημαρχείο του Όσλο για δυο μέρες θα λειτουργήσει η «πρεσβεία του νέου κόσμου: ROJAVA», που θα εκπροσωπήσει, μέσω πολιτιστικών μέσων, τα ιδανικά της χωρίς κράτος δημοκρατίας ( "stateless democracy" ) που αναπτύχθηκε από τη Λαϊκή Αυτοδιοίκηση της αυτόνομης περιφέρειας της Rojava στη βόρεια Συρία. Η πρεσβεία αποτελείται από ένα μεγάλης κλίμακας οβάλ αρχιτεκτονική δομή, η οποία έχει σχεδιαστεί ως ένα «ιδεολογικό πλανητάριο", φέρνοντας σε διάλογο εκπροσώπους Rojava μαζί με πολιτικούς, διπλωμάτες, ακτιβιστές, ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, φοιτητές, καλλιτέχνες και άλλους απ' όλο τον κόσμο.

Τι είναι τα συμπληρωματικά νομίσματα και πως μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση

Αναδημοσίευση από το "enallaktikos.gr"

Του Χρήστου Προβέζη

Από την αρχή της δράσης των αλληλέγγυων δομών προέκυψαν πολλά ερωτήματα σε σχέση με τη δυνατότητα, αλλά και την αναγκαιότητα της μέτρησης της αλληλέγγυας δράσης.

Ερωτήματα σταχυολογημένα από συζητήσεις στις δομές αλληλεγγύης η τα συντονιστικά "Χωρίς Μεσάζοντες"

α) Πρέπει να δίνουμε σε όλους το ίδιο ή να παίρνουν κάτι παραπάνω εκείνοι που βοηθάνε στη δομή;
β) Θα βάλουμε οικονομικό πλαφόν σε εκείνους που έρχονται στη δομή αλληλεγγύης όπως στους δήμους και το υπουργείο ή θα το κάνουμε με άλλο τρόπο;
γ) Τι θεωρείται συμμετοχή στη δομή αλληλεγγύης;
δ) Ποιος είναι οφελούμενος και ποιος εθελοντής σε μια δομή αλληλεγγύης;
ε) Υπάρχουν τρόποι ή εγχειρήματα που να δίνουν μια πρόσθετη βοήθεια σε κάποιο άνθρωπο μέσω της εργασίας;
στ) Το δικαίωμα στην εργασία υπάρχει;
ζ) Τα "Χωρίς Μεσάζοντες" θα μπορούσαν να δώσουν θέσεις εργασίας σε άνεργους των μεγάλων πόλεων;
η) Υπάρχει τρόπος να μετράμε τους τζίρους στις αλληλέγγυες αγορές;

Οι απαντήσεις είναι σχεδόν πάντα προφανείς αφού οι δομές αλληλεγγύης δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την κοινωνία! Αφορούν βεβαίως τη δυνατότητα της κοινωνίας μας να μετρά ο,τιδήποτε και να ανταποκρίνεται με τον τρόπο που αυτή επιλέγει σε όποια μέτρηση. Είναι λοιπόν καιρός να μπει στις δομές μια παράμετρος που στην Ελλάδα έχει παροπλισθεί επιμελώς από όλους.

Όταν κυβερνητικό στέλεχος τα εξηγούσε ωραία για το έθνος στο Λιακόπουλο (VIDEO)

Ούτε στα βοηθήματα της έκθεσης δε θα βρείτε παραστατικότερο και πληρέστερο ορισμό της έννοιας του έθνους

από το "luben.tv"

Σαν καλοί τυφλοπόντικες του ίντερνετ που είμαστε εδώ στο Luben, σκάψαμε και βρήκαμε τον Κώστα Ζουράρι να εξηγεί σε συνέντευξη στο Δημοσθένη Λιακόπουλο τι είναι για αυτόν το έθνος, με φόντο ένα artificial Ελυτικό αιγαιοπελαγίτικο τοπίο με μια πισίνα και αρκετές λευκές καρέκλες:

Το ιταλικό δημοψήφισμα θα είνα η αρχή του τέλους της ευρωζώνης;

Φαίνεται ότι η διάλυση της ΕΕ επιταχύνεται από εσωτερικές αντιθέσεις, στις οποίες η Αριστερά. αδυνατεί ανατρέψει συσχετισμούς και να βάλει την δική της σφραγίδα στις εξελίξεις. Τα δημοψηφίσματα, -  αυτά που έγιναν αλλά και αυτά που πρόκειται να γίνουν - όπως και οι εκλογές, αποτυπώνουν το χαρακτήρα αυτών των αντιθέσεων, όμως δεν αρκούν για να αλλάξει το ροή του ποταμού. Οι πολιτικές που θα ηγεμονεύσουν από την έκβαση αυτών των αντιθέσεων, δεν θα κριθούν στο χώρο των “σχεδίων” και οι διακηρύξεων αλλά των κοινωνικών ερεισμάτων. Δυστυχώς η Αριστερά στην ΕΕ αλλά και στην χώρα μας, έχει ήδη ηττηθεί, αφού δεν κατόρθωσε να βάλει φραγμό την επιβολή των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη ευρύτερων λαϊκών μαζών.