ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ ΥΦΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Δελτίο τύπου 2/8/2016

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ / ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΦΕΡΟΜΕΝΟΥ ΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Το ζήτημα του φερόμενου ως δημόσιου χρέους βρίσκεται στην επικαιρότητα λόγω της δημοσιοποίησης της έκθεσης του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office - IEO) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τον ρόλο του ΔΝΤ στο πρόγραμμα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, την περίοδο 2010-2011.

Όπως θυμόμαστε, οι λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή η υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ έγιναν για την αποπληρωμή του φερόμενου ως δημόσιου χρέους. Τώρα το ΔΝΤ ισχυρίζεται αυτοκριτικά (!!) ότι τα έσοδα 50 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις, με στόχο να καλύψουν τη μαύρη τρύπα του χρέους, ήταν φιλόδοξος (!!), δηλαδή ανέφικτος στόχος. Παρ’ όλ’ αυτά ο στόχος παραμένει και μεταφέρεται στο υπερ-Ταμείο Υφαρπαγής της Δημόσιας Περιουσίας, με την παράδοση όλων των κρίσιμων αλλά και άλλων περιουσιακών στοιχείων του κράτους στους «θεσμούς» ΕΜΣ και ΕΕ.

όνειρο θερινής νυκτός του Αλέξη Τσίπρα

παγκόσμια πρωτιά: ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο από τα 25.000 πόδια (7.620 μ.)

Grexit T-shirts για τις διακοπές σας και όχι μόνο...

(κλικ στην εικόνα για περισσότερες πληροφορίες)

Έργο τέχνης που σχεδιάστηκε στην Γερμανία (designed by buecax)  και πωλείται  από ιντερνετικό εμπορικό κατάστημα (zazzle) από €61.15 έως €25.60. Όμως πιστό αντίγραφο του πρωτότυπου μπορείτε να το βρείτε στην χώρα μας και  μάλιστα σε καλύτερη τιμή:

Αύγουστος του 2014: Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας μας έκανε τα τρία, δύο... [*]

Ο  τρόπος με τον οποίο διευθετήθηκαν τα κρίσιμα ζητήματα στην πολιτική σκηνή το καλοκαίρι του 2015 είχε ήδη  αρχίσει να φαίνεται ως ένα πιθανό ενδεχόμενο ένα χρόνο πριν, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πραγματικά και όχι φαντασιακά εφαψίας της κυβερνητικής εξουσίας. Τότε που Φ. Κουβέλης ήταν μια από τις επιλογές Σαμαρά για την Προεδρία και ο Τσίπρας πήγαινε να προσευχηθεί στο Άγιο Όρος με την «τεχνική υποστήριξη» στελέχους τότε του «Αριστερού Ρεύματος» με ειδίκευση στα θρησκευτικά και όχι μόνο. Μερικές πλευρές αυτών των ζητημάτων  - που δεν ήταν απλά ζητήματα εσωκομματικής πάλης εντός του ΣΥΡΙΖΑ για διαμόρφωση μικροσυσχετιμών (δηλαδή όπως τα αντιμετώπιζε τότε μια σημαντική μερίδα της "αριστερής αντιπολίτευσης" του ΣΥΡΙΖΑ),   είχαμε αναδείξει  σε αυγουστιάτικα κείμενα που δημοσιεύσαμε το 2014, συγκεντρωμένα όλα [εδώ], με πρώτο το: ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Ποιο ήταν το σημαντικότερο λάθος όλα αυτά τα χρόνια;

[*] Ο τίτλος είναι δανεισμένος από σχόλιο αναγνώστη μας εκείνης της εποχής, δημοσιευμένο [εδώ]

Δέκα αρχές του μηχανισμού της συνωμοσιολογίας

Παρά το γεγονός ότι έχουν πολύ διαφορετικούς στόχους, οι συνωμοσιολογικές ρητορικές παρουσιάζουν μεγάλη σταθερότητα. Προκύπτουν από μια συγκεκριμένη διαδικασία, της οποίας μπορούμε να αναδείξουμε τους κυριότερους μηχανισμούς.

Αναδημοσίεση από το  LE MOND diplomatique

του Benoît Bréville

Μετάφραση: Βασίλης Παπακριβόπουλος

1. Να μην κάνεις ποτέ λόγο για συνωμοσία

«Σε αυτήν τη Γαλλική Επανάσταση, τα πάντα –ακόμα και τα φριχτότερα ανοσιουργήματά της– είχαν προβλεφθεί, σχεδιαστεί, συνδυαστεί, αποφασιστεί, εγκριθεί… τα πάντα (…) καθοδηγήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι ήταν οι μόνοι που κινούσαν τα νήματα συνωμοσιών τις οποίες είχαν εξυφάνει επί μακρόν, δρώντας μέσα σε μυστικές εταιρείες. Αυτά τα άτομα κατόρθωσαν να επιλέξουν και να επισπεύσουν τις στιγμές που ενδεικνύονταν για τη συνωμοσία τους». Στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ο αβάς Ωγκυστέν Μπαρυέλ έγραφε αυτές τις γραμμές, όλοι όσοι έβλεπαν παντού συνωμοσίες μιλούσαν χωρίς να κρύβονται. Μιλούσαν για συνωμοσίες, για μυστικές εταιρείες, για κομπίνες. Σήμερα, το λεξιλόγιο έχει αλλάξει. Όπως εξηγούσε ο Αλέν Σοράλ (1) στις 23 Μαρτίου του 2011 στο ραδιόφωνο της RFI, «νομίζω ότι αυτή η λέξη (η συνωμοσία) δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ στο βιβλίο μου. Ουσιαστικά, εγώ μιλάω για “σχέδιο κυριαρχίας”, για “δίκτυο κυριαρχίας”». Όπως και οι σύμμαχοί του Ντιεντονέ (2) και Τιερύ Μεϋσάν (3) –άλλες δύο από τις κορυφαίες μορφές της γαλλικής συνωμοσιολογίας– ισχυρίζεται ότι αυτό που κάνει κυρίως είναι να δυσπιστεί απέναντι στις «επίσημες εκδοχές» και να προτείνει «εναλλακτικές πληροφορίες». Η ιστοσελίδα Stop mensonges («Σταματήστε τα ψέματα») έχει ως έμβλημα τη φράση «Η αλήθεια θα μας απελευθερώσει», ενώ για τη Wikistrike «Τίποτε και κανείς δεν είναι ανώτερος από την αλήθεια». Όσο για το έντονα καθολικό Médias-Presse-Info, αυτοπαρουσιάζεται ως «ένα πρωτότυπο μέσο ενημέρωσης που αποσκοπεί στην εκλαΐκευση της πληροφορίας με τρόπο ηθελημένα αντικειμενικό, ελεύθερο και ανυποχώρητο». Ποιος θα μπορούσε να το κατηγορήσει γι’ αυτό;

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2016: Ιουλιανή ...πανσέληνος

Eλληνικό: Aπό την αντiσταση στο κατεστημένο στο κακοστημένο «Succes Story»

του Πάνου Τότσικα

Πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός, δήλωσε σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ (14.7.2016)
«…Το Ελληνικό είναι καλό παράδειγμα για το τι μπορεί να πετύχει κάποιος όταν πηγαίνει με στόχο. Στο Ελληνικό, λοιπόν, καταφέραμε – ναι, το τίμημα είναι χαμηλό πράγματι· το τίμημα, ξέρετε, ότι δεν πάει στην πραγματική οικονομία, ακριβώς διότι βρήκαμε μια χρεωμένη χώρα, χρεοκοπημένη χώρα, το τίμημα πάει στο χρέος – αλλά φέραμε 1,2 δισ. ευρώ άμεσες επενδύσεις, τώρα, άμεσες επενδύσεις σε δημόσιες υποδομές. Και καταφέραμε κι αλλάξαμε πλήρως την αρχική συμφωνία. Έχουμε 2.000 στρέμματα αμιγούς πάρκου, έχουμε 600 στρέμματα πρασίνου που θα είναι κατανεμημένο στον υπόλοιπο χώρο κι άλλα 300 στρέμματα δίπλα στο αμιγές πάρκο, που θα μπορούν να είναι είτε πάρκο είτε σε ανταλλαγή δομημένων χώρων μέσα στον αστικό χώρο της Αττικής.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2016: στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Ένα χρόνο πριν, με αφορμή ένα εμφυλιοπολεμικό κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, επισημαίναμε σχετικά τους τακτικούς στόχους του πολιτικού σχεδιασμού του αστισμού στη χώρα μας τα παρακάτω:

α).  Φθορά των προσώπων που έχουν αναδειχθεί ως ηγετικές φυσιογνωμίες στην μάχη του “ΟΧΙ”, οι οποίες έχουν ευρύτερη διεισδυτικότητα σε χώρους πέρα από την παραδοσιακή Αριστερά. Και όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα πρόσωπα που δέχονται τα συγκεντρωτικά πυρά στο εσωτερικό μέτωπο: Η Ζωή Κωσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

β).  Η προσπάθεια εγκλωβισμού των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που ασκούν αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση σε πολικές πρακτικές που θα τις οδηγήσουν να μετατραπούν σε πολιτικά κλωνοποιημένα ομοιώματα των μορφωμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς (όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όπου οι όροι του αυτοπροσδιορισμού τους είναι ταυτόχρονα και όροι περιθωριοποίησης από την πολιτική αλλά και την ταξική πάλη.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2016: Η ...πρωτοπορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Το καφενείο παραμένει πρωτοπορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μακράν μπροστά από το facebook και το twitter ως προς την ενημέρωση, τον πολιτικό σχολιασμό και την κοινωνική κριτική...

Το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015: "δημοκρατική στιγμή" (ή) (και) κύκνειο άσμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας;

του Γιάννη Μαυρή

«Μια κοινωνία προσεγγίζει ίσως περισσότερο το ιδεώδες της μαζικής συμμετοχικής δημοκρατίας στα πρώτα χρόνια της δημοκρατικής της ζωής ή μετά από μεγάλες κρίσεις του συστήματος, όταν υπάρχει ένας διάχυτος ενθουσιασμός για τη δημοκρατία· όταν πολλές διαφορετικές ομάδες και οργανώσεις απλών ανθρώπων συμμετέχουν στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας πολιτικής ατζέντας, που θα ανταποκρίνεται επιτέλους στις αγωνίες τους· όταν τα ισχυρά συμφέροντα που κυριαρχούν στις μη δημοκρατικές κοινωνίες δέχονται σοβαρά πλήγματα και περιέρχονται σε θέση άμυνας· και όταν το πολιτικό σύστημα δεν έχει ανακαλύψει ακόμη τρόπους να ελέγχει και να χειραγωγεί τα νέα κοινωνικά αιτήματα.»

(Colin Crouch, 2006, Μεταδημοκρατία, Αθήνα: Εκκρεμές, σ.61-2: «Η δημοκρατική στιγμή»)

Στο ελληνικό δημοψήφισμα της 5/7/2015, η συντριπτική απόρριψη (61,3%, έναντι 38,7%) της προωθούμενης από το Eurogroup μνημονιακής συμφωνίας για την Ελλάδα, όπως και στο πρόσφατο βρετανικό δημοψήφισμα, η ιστορικής πολιτικής σημασίας απόφαση του βρετανικού λαού για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση (51,9%-48,1%), δεν αποτελούν μεμονωμένα «ατυχήματα». Έρχονται να προστεθούν στην αλληλουχία των δημοψηφισμάτων εκείνων, στα οποία οι πολιτικές πρωτοβουλίες και οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) αποδοκιμάστηκαν από τη λαϊκή ψήφο: Ηνωμένο Βασίλειο (2016), Ελλάδα (2015), Ιρλανδία (2001 και 2008), Ολλανδία (2005), Γαλλία (2005) Σουηδία (2003), Δανία (2000, 1992). Η απόρριψη, μέσω δημοψηφισμάτων, της πολιτικής των κυρίαρχων ελίτ αποτελεί τη νέα μορφή με την οποία εκδηλώνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια εντός της ΕΕ.

ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015