Αναρτήσεις
Ένα χρόνο πριν, με αφορμή ένα εμφυλιοπολεμικό κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, επισημαίναμε σχετικά τους τακτικούς στόχους του πολιτικού σχεδιασμού του αστισμού στη χώρα μας τα παρακάτω:
α). Φθορά των προσώπων που έχουν αναδειχθεί ως ηγετικές φυσιογνωμίες στην μάχη του “ΟΧΙ”, οι οποίες έχουν ευρύτερη διεισδυτικότητα σε χώρους πέρα από την παραδοσιακή Αριστερά. Και όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα πρόσωπα που δέχονται τα συγκεντρωτικά πυρά στο εσωτερικό μέτωπο: Η Ζωή Κωσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης.
β). Η προσπάθεια εγκλωβισμού των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που ασκούν αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση σε πολικές πρακτικές που θα τις οδηγήσουν να μετατραπούν σε πολιτικά κλωνοποιημένα ομοιώματα των μορφωμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς (όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όπου οι όροι του αυτοπροσδιορισμού τους είναι ταυτόχρονα και όροι περιθωριοποίησης από την πολιτική αλλά και την ταξική πάλη.
Για την Αριστερά στην χώρα μας, σήμερα το στοίχημα είναι η πολιτική συγκρότηση της “αντίστασης” ως αντίπαλο δέος του αστισμού με δυνάμεις εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Αν χαθεί αυτό το στοίχημα, ανοίγει ο δρόμος για την ακροδεξιά. Οι αναγκαίες υπερβάσεις που απαιτούνται αφορούν τα ίδια τα πολιτικά υποκείμενα, τα οποία θα πρέπει να αναμετρηθούν πρώτα απ' όλα με την δική τους “ιστορία”. Όποιος νομίζει ότι έχει τις απαντήσεις στην κωλότσεπη και ότι τώρα δικαιώθηκε, δεν έχει θέση σε αυτή την διαδικασία. Χωρίς έμπρακτη αυτοκριτική δεν μπορούμε να προχωρήσουμε...
Αυτοί οι στόχοι οι επιτεύχθηκαν - άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο - όχι μόνον με την συστράτευση του του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά δυστυχώς και με την παράλληλη συμπόρευση στην πράξη από δυνάμεις οι οποίες θεωρητικά αντιστρατεύονται και αντιμάχονται τις κυρίαρχες πολιτικές...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου