του Δημήτρη Οικονομίδη
22 Μαΐου και πολλοί θυμήθηκαν τον Χαρίλαο Φλωράκη.
Όλες αυτές οι αναφορές στον «επαναστάτη και μεγάλο αγωνιστή της Αριστεράς » με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως δεν κατάλαβα κάτι καλά π.χ. από την αντίθεση του ΚΚΕ σε κάθε μορφή αγώνα και εξέγερσης, που και δεν ελεγχόταν από το ίδιο αλλά και κλόνιζε το σύστημα, από τον τυφλό φιλοσοβιετισμό, από την αντιδημοκρατικότητα, από την φτώχεια έως και έλλειψη επεξεργασιών για την πραγματικότητα της Ελλάδας τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, από το σύρσιμο του ΚΚΕ πίσω από το ΠΑΣΟΚ ή , αντίθετα, το κλείσιμο σε ένα αριστερίστικο καβούκι ανεπεξέργαστου αντι-ΠΑΣΟΚισμού κλπ κλπ. Μήπως, τέλος, δεν κατάλαβα τίποτα από το 1989, του οποίου υπήρξε από τους πρωτεργάτες ,μαζί με τον επικεφαλής του άλλου σταλινισμού, του χαμογελαστού, το Λεωνίδα Κύρκο…
Αφήνω το «στενά» πολιτικό στοιχείο για να αναφέρω ένα συμβάν που συμπυκνώνει πολλά, κατά τη γνώμη μου, τόσο για το ήθος όσο και για την πολιτική του.