ΤΕΛΙΚΑ, ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα:

Η μετάλλαξη (πολιτική, ιδεολογική, αξιακή κ.λπ.) του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του αντιλαϊκού χαρακτήρα της, προκαλεί πολιτικές εξελίξεις προς τα δεξιά. Οδηγούμαστε σε διακομματικές / «οικουμενικές» κυβερνητικές λύσεις για να εφαρμοστεί το τρίτο μνημόνιο και να εμπεδωθεί η πλήρης υποταγή της χώρας στο συνολικό σχεδιασμό της ΕΕ.

Για αυτή την κατάσταση βασική ευθύνη έχει η κυβέρνηση. Προφανώς, δεν υποτιμάμε τους συντριπτικούς διεθνείς συσχετισμούς σε βάρος της ελληνικής πλευράς, ούτε το λυσσαλέο πόλεμο των κυρίαρχων για να συντριβεί το αριστερό παράδειγμα στην Ελλάδα. Eίναι πιθανό ακόμα και αν υπήρχαν η αναγκαία προετοιμασία για έξοδο από την ευρωζώνη και η αποφασιστικότητα για ρήξη η μάχη να μην κερδιζόταν, όμως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Αντίθετα, το πρωθυπουργικό επιτελείο με ένα εκπληκτικό μείγμα αυταπατών και αστικού ευρωπαϊσμού, αρχηγισμού, αδιαφάνειας και ανειλικρίνειας, αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και αμοραλισμού κατόρθωσε να κατακερματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, να εγκαταλείψει τις κοινωνικές συμμαχίες του, να απογοητεύσει μεγάλο μέρος του «62% ΟΧΙ», να πείσει ένα κοινωνικό κομμάτι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι ο μόνος δρόμος είναι τα μνημόνια, να δημιουργήσει αντικειμενικές συνθήκες ενίσχυσης της Ακροδεξιάς και, πάνω από όλα, να απαξιώσει τις ιδέες και την ηθική υπεροχή της Αριστεράς. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος και σε ό,τι μας αφορά, είμαστε κατηγορηματικά απέναντί του.

Η συντήρηση και τα αδιέξοδα της αριστερής (και όχι μόνο) ιδεολογικοποίησης

...αν υπάρχει κάτι που στην ουσία ενισχύει όσο τίποτα όλη αυτή την πολιτική άπνοια, τη συντήρηση και την πολιτική λιποταξία, αυτό δεν είναι άλλο παρά η ιδεολογικοποίηση, τουτέστιν το ταμπούρωμα στη «δική μας αδιαπραγμάτευτη αλήθεια»...

του Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Ζώντας τις πιο τραγικές στιγμές πολιτικής λιποταξίας, παρατηρούμε τους εαυτούς μας να βυθίζονται στη γενικευμένη απελπισία, όντας ανίκανοι να μετουσιώσουμε την αντίδραση σε μια δημιουργική κατάφαση, σ’ ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που θα αποβλέπει στη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση της ζωής. Γινόμαστε μάρτυρες του τέλους μιας εποχής που συνοδεύεται από την αποσύνθεση όλων των παραδοσιακών πολιτικών χώρων, και κυρίως της κοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία εν τοις πράγμασι μοιάζει ανίκανη να καταθέσει έστω και μία πρόταση που ν’ αποτελεί λογική συνέχεια του πρότερου κοινοβουλευτικού της βίου, ενώ όσο πλησιάζει η ώρα των βουλευτικών εκλογών, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η κενότητα του αριστερού λόγου. Η κενότητα αυτής της ρητορικής, που πρέσβευε την αλλαγή στην Ευρώπη μετά την ανάληψη της εξουσίας από μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, κατέστη ορατή ιδίως έπειτα από τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα στις διαταγές των πιστωτών. Στην πραγματικότητα η άτακτη οπισθοχώρηση μετά το δημοψήφισμα φανερώνει τόσο τις εγγενείς αδυναμίες ολόκληρου του αριστερού ιδεολογικού μηχανισμού όσο και την (αυτ)απάτη της (αριστερής) ιδεολογικοποίησης, που στην ουσία αντί να οδηγεί στην περαιτέρω πολιτικοποίηση (η οποία, φυσικά, προϋποθέτει και έμπρακτη δράση) της κοινωνίας, ενισχύει περαιτέρω την αποστασιοποίηση, τη συντήρηση, καθώς και τον εγκλεισμό μας στηνιδιωτική σφαίρα, εκτρέφοντας την ίδια στιγμή μια ψευδή εικόνα πολιτικής συμμετοχής.

Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα

...Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή...

από την Έμμυ Χριστούλα

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, “Όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη”.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με “ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο”.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 και άρα η παρουσία της είναι ένα “ιστορικό λάθος”.

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Γκαλεάνο ζει! Ζωγραφίζοντας έναν ζαπατίστα δάσκαλο

16 Σεπτέμβρη στο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου

Την Τετάρτη 16.09.2015, το πάρκο Ναυαρίνου παίρνει μέρος σε μια διεθνή γιορτή αφιερωμένη στο επαναστάτη ζαπατίστα δάσκαλο Γκαλεάνο, που δολοφονήθηκε στις 2 του Μάη 2014 στην Τσιάπας του Μεξικού (δείτε εδώ τις εκδηλώσεις που οργανώνονται την ίδια μέρα σε πολλά μέρη του κόσμου). Η πρωτοβουλία της εκδήλωσης (από την οργάνωση Schools for Chiapas) συνοδεύεται από την παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους "Ο Γκαλεάνο ζει! Ζωγραφίζοντας έναν ζαπατίστα δάσκαλο!".

Αρθρο του Γ. Βαρουφάκη: Γιατί ηττηθήκαμε

Αναδημοσίευση από την "Καθημερινή"

του Γίανη Βαρουφάκη

Οι επικείμενες εκλογές οφείλονται στην ήττα μας στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, που έφερε τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος. Οι πολίτες απαιτούν από όσους ήμασταν «εκεί» απάντηση στο ερώτημα:

«Γιατί ηττηθήκατε;».

Δεν είναι η στιγμή για συνολική αποτίμηση. Ομως αξίζει μια σύντομη καταγραφή: (α) του στόχου που θέσαμε, (β) των μέσων που επιλέξαμε και (γ) των λαθών που κάναμε στη χρήση των μέσων για την επίτευξη του στόχου.

Ο στόχος μας. Στις προγραμματικές δηλώσεις είχα πει: «Στόχος, η αντικατάσταση μνημονιακών συμφωνιών που αναπαράγουν την κρίση χρέους - ύφεσης με νέο Συμβόλαιο Ελλάδας - Ευρώπης, βασισμένο στη “θεραπευτική” ακολουθία: Πρώτον, συγκεκριμένης μορφής αναδιάρθρωσης χρέους, κατόπιν, χαμηλών πρωτογενών πλεονασμάτων (κατά μέγιστον 2% του ΑΕΠ) και, τέλος, βαθειών μεταρρυθμίσεων (που πλήττουν τη μεγάλη προσοδοφορία)».

Τα μέσα μας. «Μέσα» μας ήταν η διάθεση για υποχωρήσεις (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις), αλλά και η ετοιμότητα για ρήξη εάν η τρόικα επέμενε στο αποτυχημένο πρόγραμμά της.

Τι σήμαινε η ρήξη για εμάς; Δεν σήμαινε απειλή εξόδου από την Ευρωζώνη! Σήμαινε τρεις αντιδράσεις σε επιθετικές κινήσεις των δανειστών:

Α. Αναβολή των αποπληρωμών προς το ΔΝΤ – εάν οι δανειστές μείωναν τη ρευστότητα του κράτους κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Β. Μετάθεση στο μέλλον των αποπληρωμών ομολόγων που η ΕΚΤ κατείχε στο πλαίσιο του προγράμματος SMP – εφόσον η ΕΚΤ δρομολογούσε κλείσιμο των τραπεζών.

Γ. Ενεργοποίηση παράλληλου συστήματος πληρωμών, σε ευρώ (βλ. σχετικό άρθρο μου στους Financial Times της 28ης Ιουλίου) – εάν οι δανειστές καθυστερούσαν τη συμφωνία για να μας οδηγήσουν στη συνθηκολόγηση.

Αυτό είναι το Σχέδιο Β των Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Μελανσόν, Λαφοντέν και Φασίνα

Αναδημοσίευση από το "The Press Project"

Στη δημοσιότητα έδωσαν σήμερα οι Μελανσόν, Φασίνα, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης το αναμενόμενο Σχέδιο Β για την Ευρώπη. Το κείμενο-μανιφέστο τους ουσιαστικά προαναγγέλλει την δημιουργία πολιτικής κίνησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και το κάλεσμα για διεθνή διάσκεψη στις αρχές Νοεμβρίου.

Με το κείμενό τους οι υπογράφοντες αναφέρουν ως Σχέδιο Α τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης αλλά μεγάλο μέρος της ανακοίνωσης αφορά το Σχέδιο Β που θα πρέπει να είναι έτοιμο για να αντιμετωπιστεί η θηριωδία των «εσωτερικών και εξωχώριων ελίτ» το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει από εναλλακτικά νομίσματα, παράλληλα συστήματα συναλλαγών (και ανταλλακτικών) μέχρι και την έξοδο από το Ευρώ και την δημιουργία ενός νέου κοινού νομίσματος. Ακολουθεί η πλήρης διακήρυξη:

Το κείμενο υπογράφουν οι:

Ζαν Λουκ Μελανσόν, Ευρωβουλευτής, συνιδρυτής του Αριστερού Κόμματος στη Γαλλία
Στέφανο Φασίνα, Βουλευτής του Ιταλικού Κοινοβουλίου, πρώην αναπληρωτής υπουργός οικονομικών
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Όσκαρ Λαφοντέν: Ιδρυτής του Die Linke, πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας
Γιάνης Βαρουφάκης: Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πρώην υπουργός οικονομικών

Ενημέρωση από τη συνάντηση για τη συγκρότηση του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης στην Αθήνα

(κλικ για μεγένθυση)

Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 21/7 μια πρώτη συζήτηση για τη συγκρότηση του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης στην Αθήνα. Στη συνάντηση συμμετείχαν αγωνιστές και αγωνίστριες από το Σωματείο Εργαζομένων στη Wind, από το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, την Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών, την Εργατική Παρέμβαση στην Ειδική Αγωγή, την Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, τις καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών, την Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση, την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, το αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου, το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων, την Εναλλακτική Δράση, τις Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Ποιά ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε;

του Κώστα Μπεβεράτου

1. Ένας φαινομενικά παράδοξος όρος συμπεριλήφθηκε στο τρέχον μνημόνιο: να μεγαλώσει η μισθολογική ψαλίδα στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή τα στελέχη να αμοίβονται περισσότερο και οι υπάλληλοι λιγότερο.

Η προσπάθεια του καθενός να πετύχει καλύτερους όρους διαβίωσης μέσω της αύξησης των εισοδημάτων του και όχι μέσω της βελτίωσης του δημόσιου χώρου αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το υπάρχον σύστημα ανισοτήτων. Σε αυτό το σύστημα οι θεματοφύλακες δεν είναι τόσο οι μηχανισμοί κρατικής επιβολής όσο οι άνθρωποι που αισθάνονται πως είναι "πετυχημένοι" και στέκονται πάνω από τους υπόλοιπους, γιατί χωρίς αμφιβολία -όπως πιστεύουν- αυτό είναι που αντιστοιχεί στην αξία τους. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως όσο μεγαλώνει ο βαθμός ικανοποίησης των "πετυχημένων" τόσο οι ανισότητες αυξάνονται αλλά και εδραιώνονται.

Μετά την συντριβή…

Αναδημοσίευση από το "απέραντο γαλάζιο"

του Φώτη Τερζάκη

Είναι τουλάχιστον ειρωνεία ένα απολυταρχικό καθεστώς που έχει μετέλθει όλα τα μέσα για να τσακίσει τη λαϊκή βούληση να σε καλεί σε εκλογές. Θυμίζει το περίφημο δημοψήφισμα του «Ναι στο Σύνταγμα» της απριλιανής δικτατορίας. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, στην Ελλάδα, Σεπτέμβριο του 2015.

Έξι μήνες παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα το ευρωπαϊκό σήριαλ τρόμου που μια διπλωματική γλώσσα αποκαλούσε «διαπραγμάτευση»: τη δυσφήμιση και τον διασυρμό, την τρομοκράτηση και τον κεκλεισμένων των θυρών βασανισμό ενός πρωθυπουργού και μιας εθνικής αντιπροσωπείας, και μέσω αυτών, αναμφίβολα, ενός ολόκληρου λαού που τόλμησε να διαλέξει ενάντια στις οδηγίες των αφεντικών του, από γραβατοφορεμένους τραμπούκους τύπου Ντάισενμπλουμ, Σώυμπλε, Γιούνγκερ, Σουλτς και τις ορντινάτσες τους· δεν κρατήθηκαν καν πρακτικά εκείνων των τρομερών «συνομιλιών», για να κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος τα πεπραγμένα.

Δήλωση της ευροβουλευτού Σοφίας Σαροράφα

ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

ΔΗΛΩΣΗ

11.9.2015

“ Έγκαιρα αλλά και ειδικότερα μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου τοποθετήθηκα με δημόσιο τρόπο. Είναι σαφές ότι δεν μπορώ να στηρίξω καμία κυβέρνηση και καμία πολιτική αντιλαϊκών μέτρων, να συναινέσω σε λογικές αναπόδραστου από το νεοφιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου ανεξαρτητοποιούμαι από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή.