Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!

Αποσπάσματα από το κείμενο: 

"Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!" 

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου.

 (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.


Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου...

Με 8 διαφωνούντες βουλευτές εγκρίθηκε στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ η παράταση της δανειακής σύμβασης.

περισσότερα εδώ:

Τσίπρας: Αν υπάρχει κάποιος που θα καταψήφιζε να το πει - Θέλω να ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη συμφωνία

και εδώ:

1. Με ψηφοφορία για τη συμφωνία ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

2. «Παρούσα» για τη συμφωνία η Ραχήλ Μακρή

Πως παρουσιάζουν το ζήτημα τα κομματικά ενημερωτικά μέσα:

το iskra.gr:

ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ 

το left.gr:

Με ψηφοφορία για τη συμφωνία ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ

 

Η Κυβέρνηση δείλιασε, ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να συγκρουστεί;

Εντός (αλλά και εκτός) του ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο τμήμα των αριστερών κριτικάρει την κυβέρνηση και αποδίδει προσωπικές ευθύνες στον Βαρουφάκη γιατί δεν χειρίστηκε σωστά την διαπραγμάτευση και κατέληξε σε μια απαράδεκτη συμφωνία. Όμως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης δεν ήταν θέμα χειρισμών, ούτε πιστεύουμε ότι αν κάποιοι άλλοι πιο αριστεροί από τον Βαρουφάκη ήταν στην θέση του, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων θα ήταν διαφορετικό και τα επιτελεία της ΕΕ θα υποχωρούσαν μπροστά στους ογκόλιθους των επιχειρημάτων τους. 

Μπας κι είμαι αριστερός;

Η  Ε. Λουπάκη  στον 105.5 σχολίασε ειρωνικά όσους αριστερούς επικρίνουν την κυβέρνηση για την συμφωνία που υπέγραψε, προβάλλοντας μια φράση που διάβασε το facebook: "Οκτώ στους δέκα στηρίζουν τον Α. Τσίπρα, οι άλλοι δύο είναι αριστεροί".  Της αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου από το capital.gr.

Ελάχιστες διαφωνίες μπορώ να έχω με τα σημεία - προτάσεις που υπέβαλε η κυβέρνηση στο Eurogroup. Υπάρχει βέβαια το ζήτημα της ειλικρίνειας των προθέσεων και της τελικής της αποφασιστικότητας για την εφαρμογή τους. Εντούτοις η ετοιμότητά της για ορθολογικές αλλαγές στον δημόσιο τομέα της οικονομίας, για μειώσεις άχρηστων και καταχρηστικών δαπανών (που λογικά μεταφράζεται σε κατάργηση φορέων που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην καθημερινότητα και την ευημερία των πολιτών), στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής με εξοβελισμό όλων αυτών των μικρών ή μεγάλων εξαιρέσων που διευκόλυνε μερικές χιλιάδες πολιτών να ξεφεύγουν από την τσιμπίδα της εφορίας και συνακόλουθα υποχρέωνε όλους τους υπόλοιπους να γίνονται τα υποζύγια της κρατικής αυθαιρεσίας και επιβολής.

Μια άλλη ανάγνωση της δήλωσης Γλέζου

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Ψαρρά

Πολύ βιάστηκαν όσοι έσπευσαν να «μαλώσουν» τον Μανώλη Γλέζο για τις γνωστές δηλώσεις του. Οποιος γνωρίζει την πορεία και τη στάση ζωής αλλά και την πολιτική ευφυΐα του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς θα έπρεπε να λάβει υπόψη του και ένα δεύτερο ενδεχόμενο, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι εξίσου πιθανό.

Με τη γνωστή αίσθηση αυτοθυσίας που τον διακρίνει, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να θέσει σε δοκιμασία τις καλές του σχέσεις με την ηγεσία του κόμματός του προκειμένου να στείλει ένα μήνυμα, το οποίο δεν απευθυνόταν στο εσωτερικό της χώρας, αλλά στους Ευρωπαίους διαπραγματευτές.

Γιατί η Aριστερά λατρεύει την Aνάπτυξη;

Του Χάρη Ναξάκη

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον

δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα

Κομφούκιος

Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις τις (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ.

Τα ψίχουλα και το βάρος τους

Του Μάκη Μαλαφέκα

Ναι, είναι ψίχουλα αυτά που πήρε η Ελλάδα δια μέσου του Βαρουφάκη στο έκτακτο Bene Gesserit των Βρυξελλών. Και, στο τέλος, στις τελευταίες μέρες και ώρες της διαβούλευσης, ήταν απολύτως συνειδητό και εμπεδωμένο ότι ψίχουλα ζητάει, λιγότερα από τα αυτονόητα σε όλα τα επίπεδα, υλικά, χρονικά, ιδεολογικά...  με υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων, συμβιβασμούς, αναδιατυπώσεις, ένα ατέλειωτο πισωπερπατητό ζεϊμπέκικο ώσπου να πέσουν αυτά τα γαμημένα ψίχουλα, υλικά, χρονικά, ιδεολογικά, πάνω στο αμβλυγώνιο στρογγυλό τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Πέντε ερωτήματα απαιτούν απάντηση

 Του Κώστα Λαπαβίστα

Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν έχει ολοκληρωθεί, εν μέρει γιατί δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες ‘μεταρρυθμίσεις’ θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση σήμερα (Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου) και ποιες από αυτές θα γίνουν δεκτές. Όσοι όμως έχουμε εκλεγεί στη βάση του προγράμματος του Σύριζα και θεωρούμε τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης ως δέσμευση που έχουμε αναλάβει προς τον ελληνικό λαό, έχουμε βαθιές ανησυχίες. Είναι υποχρέωσή μας να τις καταγράψουμε.  

Ανακωχή και καραντίνα

Αναδημοσίευση από το "rednodebook"

του Ηλία Ιωακείμογλου

Η θέση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι καθόλου εύκολη. Καταρχάς, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε το πείραμα της προγραμματισμένης και άνωθεν σχεδιασμένης ανασυγκρότησης μιας αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας με δημοκρατικούς θεσμούς, έτσι ώστε αυτή να μεταβεί σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης της εργασίας που δεν θα έφερε πλέον στους κόλπους του ούτε τα παλιά εργασιακά δικαιώματα, ούτε καν την μνήμη τους. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Υπάρχει κάτι πιο σοβαρό και επικίνδυνο για τις καθεστωτικές δυνάμεις της Ευρώπης: Η ήττα τους στις ελληνικές εκλογές μπορεί να γίνει ντόμινο και η μόλυνση από το σάπιο μήλο να απειλήσει τη συνέχιση της λιτότητας στην Ευρώπη. Γιατί όμως να φοβούνται τόσο πολύ την ανατροπή της λιτότητας;

Η στρατηγική σημασία της λιτότητας

Στην παρούσα συγκυρία, η λιτότητα έχει καταστεί κρίσιμο στοιχείο της στρατηγικής τους για την αντιμετώπιση της κρίσης: Αυτό σχετίζεται με την συσσώρευση κεφαλαίου στα χρόνια της χρηματιστικοποίησης, η οποία οδήγησε τον λόγο κεφαλαίου/προϊόντος σε τόσο υψηλά επίπεδα ώστε είναι δύσκολο πλέον οι απαιτήσεις του κεφαλαίου επί του προϊόντος να ικανοποιηθούν. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, πιέζει την κερδοφορία προς τα κάτω και ως αντιστάθμισμα απαιτεί ακραία ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Η λιτότητα, η εκρηκτική αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας και η ανεργία αποτελούν λοιπόν σήμερα τη στρατηγική καρδιά του συστήματος.

Πολ Κρούγκμαν: «Δελφικός χρησμός η απόφαση»

η εικόνα απ' [εδώ]

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

«Οk, έχουμε συμφωνία για την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία... τι;», είναι η πρώτη φράση του νομπελίστα οικονομολόγου σε άρθρο του με τίτλο «Δελφικός χρησμός» στους«New York Times».

«Έχουμε τέσσερις μήνες χρηματοδότησης συν κάτι που μοιάζει με συμφωνία να μη δεσμευθεί η Ελλάδα σε δημοσιονομικούς στόχους για την ώρα υπό τον κίνδυνο της πιθανής επιδείνωσης των δημοσιονομικών. Το ερώτημα είναι τι πηγαίνει μαζί με αυτό», αναρωτιέται ο Πολ Κρούγκμαν.