Τα ψίχουλα και το βάρος τους

Του Μάκη Μαλαφέκα

Ναι, είναι ψίχουλα αυτά που πήρε η Ελλάδα δια μέσου του Βαρουφάκη στο έκτακτο Bene Gesserit των Βρυξελλών. Και, στο τέλος, στις τελευταίες μέρες και ώρες της διαβούλευσης, ήταν απολύτως συνειδητό και εμπεδωμένο ότι ψίχουλα ζητάει, λιγότερα από τα αυτονόητα σε όλα τα επίπεδα, υλικά, χρονικά, ιδεολογικά...  με υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων, συμβιβασμούς, αναδιατυπώσεις, ένα ατέλειωτο πισωπερπατητό ζεϊμπέκικο ώσπου να πέσουν αυτά τα γαμημένα ψίχουλα, υλικά, χρονικά, ιδεολογικά, πάνω στο αμβλυγώνιο στρογγυλό τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η Ιστορία όμως λειτουργεί αλλιώς. Και το βάρος των μικρών πραγμάτων διαθέτει πολλαπλασιαστές αδιόρατους, χωρίς οσμή κι ηχώ, παράγοντες υπεράνω πάσης υποψίας ακόμη κι απ’ τους ίδιους τους παρασκευαστές τους. Διότι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το Εποικοδόμημα γνώρισε για πρώτη του φορά το πρώτο του θεμελιώδες ξεσοβάτισμα: αναγκάστηκε να ακούσει – όχι ακόμη να μιλήσει, μα να ακούσει – έναν λόγο έστω στοιχειωδώς πολιτικό. Οι Γιούνκερ, Ντάϊσελμπλουμ, Σόϊμπλε, Μοσκοβισί, Λαγκάρντ και Σία, αναγκάζονται να ακούσουν τον διαφορετικό σκοπό ενός άμεσου και διαλεκτικού πολιτικού λόγου, τον οποίο ναι μεν μπορούν κάλλιστα να κατανοήσουν καθότι μορφωμένοι και καταρτισμένοι, αλλά με τον οποίο εξ ορισμού, εκ των πραγμάτων, αδυνατούν να συνδιαλλαγούν καθώς δεν διαθέτουν τέτοιου είδους εξουσία, ή έστω εξουσιοδότηση. Για την ακρίβεια, δεν διαθέτουν αυτήν την λειτουργία, υπό την φονξιοναλιστική έννοια. Δεν βρίσκονται δηλαδή εκεί που είναι – δεν τους έβαλαν εκεί που είναι – για να κάνουν πολιτική, και αυτό φαίνεται πια με γυμνό μάτι. Ο ρόλος τους είναι στεγνά ιδεολογικός από τη μία, και αυστηρά εκτελεστικός από την άλλη. Το αντίθετο δηλαδή της πολιτικής και της διαλεκτικής.

Η πολιτική είναι που έχυσε το όποιο πρόσκαιρο φως πάνω στις ρυτίδες και γύρω απ’ τα μάτια των τσαλαπατημένων ανθρώπων του Νότου. Και το βασικό, πλέον, είναι ότι το ξέρουν.