"Μην καταστρέψετε τις ακτές σας, όπως η Ισπανία!"

Αναδημοσίευση από την Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού-Αργυρούπολης

(Από το φωτογραφικό αφιέρωμα του "theguardian" στις Ισπανικές ακτές)

Να μην ακολουθήσει το αποτυχημένο παράδειγμα της Ισπανίας στη διαχείριση του αιγιαλού καλεί την ελληνική κυβέρνηση με επιστολή του προς τους Υπουργούς Οικονομικών και Τουρισμού, ο Διευθυντής του WWF Ισπανίας.

Η επιστολή:

"Αξιότιµοι κ.κ. Υπουργοί, κα Κεφαλογιάννη, κ. Στουρνάρα,
Θορυβηµένοι από την προοπτική µιας άνευ προηγουµένου απώλειας πολύτιµων παράκτιων οικοσυστηµάτων, όπως αυτή προβλέπεται στο νοµοσχέδιο για την «Προστασία του αιγιαλού και των ακτών», το WWF Ισπανίας σας απευθύνει το επείγον αυτό κάλεσµα για επανεξέταση των πολιτικών της Ελλάδας σχετικά µε τη διαχείριση των ακτών και τον τουρισµό, µε στόχο τον επαναπροσανατολισµό της χώρας προς µια ζωντανή οικονοµία µέσω της υγιούς και βιώσιµης διαχείρισης του φυσικού κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς ως αντιπολίτευση στο κράτος

 
Απόσπασμα από το κείμενο: DER TOTALE KRIEG. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»

...Σήμερα αρχίζει να γίνεται εμφανές ότι το όριο του πολέμου που διεξάγεται με απίστευτη σφοδρότητα σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα δεν είναι άλλο παρά η αντοχή των «από κάτω», το σημείο ανάφλεξης της κοινωνικής έκρηξης που ούτε αντικειμενικά είναι προσδιορισμένο, ούτε τεχνικά ορίζεται από τις παραπάνω παραμέτρους παραγωγής και κατανάλωσης μέσα στη χώρα ή στην ευρύτερη επικράτεια κίνησης των κεφαλαίων της ΖτΕ. Και αν αυτό είναι αληθές, τότε προκύπτει ευθέως ότι η αντιστροφή των συσχετισμών δύναμης συνδέεται με την ουσιαστική και συμβολική προβολή της στρατηγικής για αναδιανομή πλούτου, εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των «από κάτω», ως προμετωπίδα για μια πολιτική ανατροπής των συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργασίας, από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας αναδιανομής αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά και οραματικό χαρακτήρα το οποιοδήποτε σχέδιο «παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Η οδός των «συμμαχιών για την παραγωγική ανασυγκρότηση» οδηγεί σε ντε φάκτο συμβιβασμό πάνω στο σημερινό έδαφος κοινωνικής απαξίωσης της εργασίας και δεν αποτελεί ένα πρώτο βήμα ανατροπής. Εδώ θα ανθίσουν όλοι οι «αναγκαίοι» και «αναπόφευκτοι» συμβιβασμοί που θα προκύψουν στο έδαφος της επενδυτικής αποχής του κεφαλαίου, της πολυποίκιλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής των κρατούντων, μιας νέας κρίσης των δημόσιων οικονομικών που θα θέσει εν αμφιβόλω τη λειτουργία των πρωτογενών πλεονασμάτων και θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας από την αθέτηση των αφειδώς παρεχομένων προεκλογικών υποσχέσεων. Και σε αυτή τη συγκυρία λίγο θα ωφελήσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς και των συμμάχων της (;) τα νομικά καταφύγια στην προστασία της «δημόσιας ιδιοκτησίας», των «δημόσιων επιχειρήσεων» και των «δημόσιων αγαθών», αν δεν δοθεί σαφές περιεχόμενο στο «δημόσιο», αν αυτό δεν ταυτιστεί επομένως απλώς με το «κρατικό». Διότι σε πολλές περιπτώσεις, επιχειρήσεις με κρατική ιδιοκτησία δεν έχουν δείξει καμία ουσιαστική διαφοροποίηση ως προς τη λειτουργία τους από τη λογική του κεφαλαίου, παρά μόνο ως προς το νομικό καθεστώς του βασικού μετόχου που έχει εγκαθιδρύσει και οργανώνει μια ιδιότυπη «δημόσια» αγορά, με ακριβώς τα ίδια κριτήρια και τις ίδιες παραμέτρους της ιδιωτικής.

Rethink the Re-think.Για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας

...Για το κράτος και τα αφεντικά, το κέντρο της Αθήνας είναι «πρόβλημα» για έναν ακόμη λόγο. Το Μουσείο, η Ομόνοια, τα Προπύλαια και το Σύνταγμα, δηλαδή σε μεγάλο βαθμό η Πανεπιστημίου και η Πατησίων, αποτελούν εδώ και δεκαετίες πεδίο που συμπυκνώνει πλήθος κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις πανεπιστημίων και δημόσιων κτιρίων, συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, μέχρι και εξεγέρσεις έχουν χαράξει το δικό τους αποτύπωμα, τη δική τους παρακαταθήκη στο κομμάτι αυτό της πόλης. Και η ανάπλαση του κέντρου, στα πλαίσια του Rethink, έρχεται σε πρώτη φάση να επέμβει σε αυτό ακριβώς τον άξονα. Πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την «αγωνία» των εμπόρων, των υπουργών, των δημοσιογράφων και του Καμίνη για το «πρόβλημα» που δημιουργεί το συχνό μπλοκάρισμα των δρόμων στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και του τουρισμού. Χέρι-χέρι με τους τόνους χημικών, τις χιλιάδες συλλήψεις και την εκκαθάριση των δρόμων από τους μπάτσους. Με το κλείσιμο των σταθμών του μετρό πριν και κατά τη διάρκεια πορειών, την περιστολή του ασύλου και το προεδρικό διάταγμα του 2013 για περιορισμό των «μικρών» διαδηλώσεων. Με την απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, το τελευταίο διάστημα, σε πολύ μεγάλο κομμάτι του κέντρου και τη διαρκή πολεμική απέναντι στην κοινότητα και τον αγώνα ντόπιων και μεταναστών στην ΑΣΟΕΕ...

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Rethink the Re-think.Για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας

 

Συμπάσχουμε και συμπαραστεκόμαστε στον σύντροφο Τάσο Κορωνάκη

Αναδημοσίευση από το "ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ"

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Στο τελευταίο τεύχος του “Δελτίου Θυέλλης”, της περιοδικής έκδοσης του “ΔΙΚΤΥΟΥ για να Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα” δημοσιεύτηκε άρθρο του Τάσου Κορωνάκη με τον τίτλο: “Πιο ανοιχτά, πιο ριζοσπαστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή”, το οποίο δεν έτυχε καμιάς προβολής από τον κομματικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, εκτός μιας αναδημοσίευσης στο “REDnotebook”. Ο Τάσος Κορωνάκης, ως γνωστόν εκτός από τα κομματικά “αξιώματα” που κατέχει ήταν και ένας από τους πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας των “53” που κατέθεσαν το πολυσυζητημένο κείμενο στην τελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλώνουμε χωρίς πολλές περιστροφές ότι συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες που εκφράζει και αποδεχόμαστε την στοχοθεσία που θέτει ως προς το ζήτημα των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συμφωνήσουμε λοιπόν με αυτά του γράφει:

“Μία εκτίμηση που προεξοφλεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν μπορεί να υπερβεί το επίπεδο του 30%, πέρα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης που αναπαράγει, μας οδηγεί με έναν μάλλον σχηματικό τρόπο στην αναγκαστική επιλογή συμμάχων μεταξύ των υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών, από τους οποίους κιόλας θα κριθεί και η επιτυχία του σχεδίου μας. Κάπως έτσι εκκινεί μία συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Κεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο, αναζητώντας και την αύξηση της επιρροής μας και την συγκρότηση συμμαχιών. Έτσι όμως δημιουργείται ένας πραγματικός κίνδυνος αλλοίωσης του στίγματος που μας έφερε ως εδώ και αποσταθεροποίησης του κόσμου που ήδη πίστεψε και αγωνίστηκε για την κυβέρνηση της Αριστεράς.”

Υπενθυμίζουμε όμως ότι “συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Κεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο” δεν προέκυψε ξαφνικά από το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε βέβαια “άνοιξε” με το κείμενο των “53”. Είχαν προηγηθεί “μάχες” όταν εκείνες οι επιλογές που κατακρίνει σήμερα ο Τ.Κ. έπεσαν προεκλογικά από τον ουρανό ως το θείο “μάνα” που θα έφερνε την νίκη και θα άλλαζε ριζικά το πολιτικό τοπίο στις 26 του Μάη.

Το παρελθόν είναι εδώ... Απομένει να ενωθεί για να σωθεί;

Αναδημοσίευση από το "ατίθαση σκέψη"

Του Δημήτρη Βάσσιου

Με ανοιχτή επιστολή ο δήμαρχος Ηλιούπολης κ. Βαλασόπουλος καλεί τους άλλους εκλεγμένους δημάρχους να συνταχθούν στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς... Λίγες μέρες μετά τις εκλογές και την οριακή επανεκλογή του ίδιου ως "ανεξάρτητου".

Η απογοήτευσή του είναι εμφανής όταν αναφέρεται στις μέχρι τώρα προσπάθειες ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, του πολιτικού χώρου που μας έβαλε στα μνημόνια : "Κόμματα, κινήσεις, ομάδες προβληματισμού με καλή πρόθεση, με αγωνία για το μέλλον της χώρας..., δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα την αγωνία, το ενδιαφέρον και το πολιτικό τους όραμα να το κάνουν αγωνία, ενδιαφέρον και όραμα της κοινωνίας. Ίσως γιατί δεν είναι πειστικοί. Ίσως γιατί είναι πολύ θεωρητικοί. Σίγουρα όμως γιατί είναι μακριά από την κοινωνία. Μακριά από το λαό...".

"Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε 5, δεν είμαστε 8, δεν είμαστε 58, δεν είμαστε 75" αναφωνεί με αισιοδοξία ο κ. Βαλασόπουλος και δικαίως αφού ο ίδιος κατάφερε να επανεκλεγεί για μερικές εκατοντάδες ψήφους έναντι του κ. Κοκοτίνη.

"Το κοινωνικό έρεισμα που κατέγραψε ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Αυτοδιοίκηση... είναι μια σταθερή και υγιής βάση για την εκκίνηση και στήριξη του νέου εγχειρήματος" κι αυτό καταδεικνύεται με σαφήνεια, καθώς "εκλέγονται περισσότεροι από 100 Δήμαρχοι προερχόμενοι από τον χώρο αυτό", υποστηρίζει ο κ. δήμαρχος.

Δεν θα λέγαμε ότι έχει άδικο στις γενικές διαπιστώσεις ο κ. Βαλασόπουλος :

Με αφορμή την 2η συνάντηση της πρωτοβουλίας των “ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ”...

(για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι)

Το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ των μελών του τέθηκε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. Όμως η πραγμάτωσή του σκοντάφτει πάντα στο ίδιο εμπόδιο:


Μια από τις στιγμές που κρίθηκε με μαζικούς όρους αλλά ηττήθηκε στην μετωπική σύγκρουση με τους μηχανισμούς των συνιστωσών, ήταν η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ( Νοέμβρης 2009). Σκηνές από το πως διέλυσαν τότε οι “συνιστώσες” την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ώστε να μην λάβει ως σώμα καμία απόφαση, μπορείτε να δείτε εδώ:

Η ...πανηγυρική λήξη της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης

Περισσότερες πληροφορίες για εκείνη την συνδιάσκεψη εδώ:

Ενημέρωση από την 1η μέρα της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Ένα μήνα πριν από αυτή την συνδιάσκεψη (Οκτώβρης 2009) είχε πραγματοποιηθεί και η 2η ανοικτή συνέλευση μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Εικόνες από αυτή την ανοικτή συνέλευση εδώ:

Πραγματοποιήθηκε η 2η ανοικτή συνέλευση μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ: 2η συνάντηση για την πορεία του ΣΥΡΙΖA στις 9/7

Αναδημοσίευση από το left.gr

Ανένταχτοι εντός ΣΥΡΙΖΑ: 2η συνάντηση για την πορεία ΣΥΡΙΖA 

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2014 ώρα 7.00 μμ 

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ (Πανεπιστημίου 56 – Μέγαρο Έρμής)

Μετά από κάλεσμα των “Ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ”, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από Αθήνα και επαρχία συναντήθηκαν το Σάββατο 28 Ιουνίου στον πολυχώρο της Ανοικτής Πόλης. Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε τρέχοντα πολιτικά προβλήματα και διερευνήθηκε η δυνατότητα συλλογικού αυτοπροσδιορισμού όσων μελών δεν ανήκουν σε τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο διάλογος αυτός θα συνεχιστεί στην νέα συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο την Τετάρτη 9-7-2014 7μμ, με στόχο την συνδιαμόρφωση πολιτικών πρακτικών που κατοχυρώνουν την ενεργό συμμετοχή των μελών στην λήψη των αποφάσεων αλλά και περιφρουρούν τις πολιτικές αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου.

Εκ μέρους των "ανένταχτων εντός ΣΥΡΙΖΑ"
Τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ:
Μάριος Κρητικός
Άννα Μαντέλου

ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Του Ν.Κ. - μέλους της "Αντίστασης με τους Πολίτες του Χαλανδρίου"

Με ποιόν να πρωτοπαλαίψεις;

- Με τον Περικλέτο που του κουνάει το δάχτυλο η Μέρκελ και προσπαθεί να πείσει τους αφελείς ότι το 20 + % είναι πλειοψηφία;

- Με το χεσμένο Μπένυ που κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να δείξει ότι είναι δεξιότερος του Περικλέτου για να διασωθεί (και όχι μόνον πολιτικά);

- Με τους εξωνισμένους υπηρέτες του μερκελισμού που έχουν κάνει επιστήμη το λεκτικό τραμπουκισμό από τηλεοράσεως, εντύπων και διαδικτυακών μέσων;

- Με τους επίγονους των ταγματασφαλιτών που "αγιοποιούνται" από τους "αναθεωρητές" της ιστορίας;

- Με τους χλεχλέδες ποταμών, λιμνών και άλλων υδάτινων οικοσυστημάτων του δοκιμαστικού σωλήνα που προθύμως λαμβάνουν μέρος σε πειράματα εκφυλισμού της πολιτικής;

- Με τους "αριστερούς" του "μέσα-έξω" από το μνημόνιο και του καμπινέ που διέγραψαν τη λέξη "έρμα" από την πολιτική τους;

- Με τους μνημονιακοψηφίσαντες που θέτουν και... όρους για την επόμενη ημέρα;

- Με τους πούρους επαναστάτες που έχουν όραμα τη "δευτέρα παρουσία" και εν ονόματι αυτής συμμαχούν και με το διάβολο (αρκεί να μην τον λένε ΣΥΡΙΖΑ);

- Με εκείνους που θεωρούν ότι είμαστε ένα βήμα πριν τα χειμερινά ανάκτορα αλλά θα μας πουλήσουν πριν φτάσουμε σε αυτά;

- Με τάσεις, υποτάσεις, ανθυποτάσεις και παρακλάδια που ερίζουν για το πάπλωμα λες και το έχουν εξασφαλίσει;

κλπ. κλπ. κλπ.

Ο νεοφιλελευθερισμός του "εγώ" έχει φροντίσει για τον κατακερματισμό της σκέψης σε έναν κόσμο που ο φόβος για το χειρότερο μας πάει 50 χρόνια (τουλάχιστον) πίσω...

Συζήτηση με τη Σαλόμε Ραμίρεζ: Τι είναι και τι θέλει το Podemos

Αυτές τις μέρες βρέθηκε στη χώρα μας η Σαλόμε Ραμίρεζ, μέλος των Podemos, η οποία είχε προσκληθεί στο Αντιρατσιστικό  Φεστιβάλ των Χανίων. Στην επιστροφή της για την Ισπανία πέρασε από την Αθήνα, όπου διοργανώθηκε μια συζήτηση στα γραφεία της “εποχής”.

Παρουσιάζουμε μερικές από τις απαντήσεις της Σ. Ραμίρεζ σε ερωτήματα που τέθηκαν στην συζήτηση καθώς και μια σύντομη εισήγηση της για το τι είναι και τι θέλει το Podemos. Αφήνουμε στον αναγνώστη να κάνει τις συγκρίσεις που καταγράφουν τις διαφορές με την πιο παραδοσιακή Αριστερά της χώρα μας σε βασικά ζητήματα που αφορούν στην άσκηση και την παραγωγή της Πολιτικής, στην ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα στο εσωτερικό των πολιτικών σχηματισμών της αλλά και ζητήματα διαφάνειας και δημοκρατίας σε αυτούς τους σχηματισμούς:

Απαντήσεις σε ερωτήματα:

Η Αριστερά μετά τις εκλογές

της Ελένης Πορτάλιου [*]

Η Αριστερά μετά τις εκλογές δεν φαίνεται ν’ αναστοχάζεται, τουλάχιστον όσον αφορά τις πλειοψηφικές αποτιμήσεις των κομμάτων και οργανώσεών της, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τα εκλογικά αποτελέσματα, για τα μείζονα στρατηγικά και πολιτικά επίδικα που αφορούν στο ζήτημα της αριστερής κυβέρνησης και της διαδικασίας αφαίρεσης της εξουσίας από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές δυνάμεις του αστισμού.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος μεταφράζεται σήμερα σε κρίση αντιπροσώπευσης και σε εκλογική ήττα της κυβερνητικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις ευρωεκλογές, όχι, όμως, και σε κρίση του κράτους, οι οικονομικοί, κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί του οποίου διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη μεγαλύτερη ταξική πόλωση που γνώρισε η χώρα από την εποχή του εμφυλίου μέχρι την έναρξη των μνημονίων.

Η ακραία αυτή νεοφιλελεύθερη ταξική πολιτική υφαρπαγής εισοδημάτων, δικαιωμάτων, δημόσιας περιουσίας και αγαθών, που εφαρμόζεται σήμερα σε βάρος των λαϊκών τάξεων αλλά και μεσαίων στρωμάτων των πόλεων και της υπαίθρου, αποτυπώθηκε με μεγάλη ευκρίνεια στην κοινωνική γεωγραφία του εκλογικού αποτελέσματος, όπως και στη μειωμένη συμμετοχή ιδιαίτερα σε σχέση με τον Μάιο του 2012 (544.718 λιγότεροι ψηφίσαντες). Αυτοί που πλήττονται κατά κύριο λόγο από τις μνημονιακές πολιτικές ψηφίζουν αριστερά και, πάντως, αντιμνημονιακά ή αποσύρονται από την κάλπη. Ψηφίζουν, όμως, και Χρυσή Αυγή, δηλαδή ένα νεοναζιστικό κόμμα υπόδικο ως εγκληματική οργάνωση, το οποίο υπερβαίνει σε ακρότητα όλα τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα πλην του Ουγγρικού Jobbic. Δεν θ’ αναφερθώ σ’ αυτό το μείζον ζήτημα - έχω καταθέσει ένα εκτενές κείμενο - θεωρώ, όμως αδιανόητο το ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν έχει απασχολήσει σοβαρά, εκτός εξαιρέσεων, την αριστερά.