Η κυβέρνηση της Αριστεράς ως αντιπολίτευση στο κράτος

 
Απόσπασμα από το κείμενο: DER TOTALE KRIEG. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»

...Σήμερα αρχίζει να γίνεται εμφανές ότι το όριο του πολέμου που διεξάγεται με απίστευτη σφοδρότητα σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα δεν είναι άλλο παρά η αντοχή των «από κάτω», το σημείο ανάφλεξης της κοινωνικής έκρηξης που ούτε αντικειμενικά είναι προσδιορισμένο, ούτε τεχνικά ορίζεται από τις παραπάνω παραμέτρους παραγωγής και κατανάλωσης μέσα στη χώρα ή στην ευρύτερη επικράτεια κίνησης των κεφαλαίων της ΖτΕ. Και αν αυτό είναι αληθές, τότε προκύπτει ευθέως ότι η αντιστροφή των συσχετισμών δύναμης συνδέεται με την ουσιαστική και συμβολική προβολή της στρατηγικής για αναδιανομή πλούτου, εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των «από κάτω», ως προμετωπίδα για μια πολιτική ανατροπής των συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργασίας, από μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας αναδιανομής αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά και οραματικό χαρακτήρα το οποιοδήποτε σχέδιο «παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Η οδός των «συμμαχιών για την παραγωγική ανασυγκρότηση» οδηγεί σε ντε φάκτο συμβιβασμό πάνω στο σημερινό έδαφος κοινωνικής απαξίωσης της εργασίας και δεν αποτελεί ένα πρώτο βήμα ανατροπής. Εδώ θα ανθίσουν όλοι οι «αναγκαίοι» και «αναπόφευκτοι» συμβιβασμοί που θα προκύψουν στο έδαφος της επενδυτικής αποχής του κεφαλαίου, της πολυποίκιλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής των κρατούντων, μιας νέας κρίσης των δημόσιων οικονομικών που θα θέσει εν αμφιβόλω τη λειτουργία των πρωτογενών πλεονασμάτων και θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας από την αθέτηση των αφειδώς παρεχομένων προεκλογικών υποσχέσεων. Και σε αυτή τη συγκυρία λίγο θα ωφελήσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς και των συμμάχων της (;) τα νομικά καταφύγια στην προστασία της «δημόσιας ιδιοκτησίας», των «δημόσιων επιχειρήσεων» και των «δημόσιων αγαθών», αν δεν δοθεί σαφές περιεχόμενο στο «δημόσιο», αν αυτό δεν ταυτιστεί επομένως απλώς με το «κρατικό». Διότι σε πολλές περιπτώσεις, επιχειρήσεις με κρατική ιδιοκτησία δεν έχουν δείξει καμία ουσιαστική διαφοροποίηση ως προς τη λειτουργία τους από τη λογική του κεφαλαίου, παρά μόνο ως προς το νομικό καθεστώς του βασικού μετόχου που έχει εγκαθιδρύσει και οργανώνει μια ιδιότυπη «δημόσια» αγορά, με ακριβώς τα ίδια κριτήρια και τις ίδιες παραμέτρους της ιδιωτικής.

Η υποχώρηση εν προκειμένω σε τίποτε δεν διασφαλίσει καλύτερους όρους για την αλλαγή των συσχετισμών, για την ανατροπή. Το μόνο όπλο για την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η αριστερή πολιτική, η συμπύκνωση των κοινωνικών αντιφάσεων από τη σκοπιά της εργασίας, η προάσπιση των κοινωνικών αναγκών, τα «ανοικτά βιβλία», η ευρύτερη δυνατή κοινωνική συμπαράταξη σε αυτή την αριστερή πολιτική, η αυτοδυναμία αυτής της πολιτικής, όχι η «συμπόρευσή» της, στη βάση ενός υποτιθέμενου «κοινού παρονομαστή», με πολιτικά ναυάγια του μνημονιακού στρατοπέδου.

Πολιτική αλλιώς;

Είναι άραγε αριστερή πολιτική αυτή που αντλώντας συμπεράσματα από τη «νίκη» των εκλογών υπαινίσσεται ότι «η Αριστερά μόνη της δεν μπορεί»;

Είναι αριστερή πολιτική να επιχειρείς την προσέγγιση με τμήματα της «Κεντροαριστεράς», έστω και υπό το πρόσχημα τακτικών συμμαχιών εν όψει της προεδρικής εκλογής, και μάλιστα υπό το προκάλυμμα της διπλής διεύρυνσης, με ανοίγματα και «προς τα αριστερά», προς δυνάμεις για τις οποίες γνωρίζεις ότι ουδέποτε θα αποδεχθούν αυτό το κάλεσμα;

Είναι αριστερή πολιτική να θεωρείς και να προπαγανδίζεις ότι για την ανατροπή αρκεί να προκύψει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να δίνεις την έμφαση στη ριζοσπαστική μετατόπιση της τρέχουσας πολιτικής, στην ολότελα διαφορετική οργάνωση του αντισυστημικού δυναμικού το οποίο διασχίζει πολλούς χώρους, χωρίς να εμμένεις στην ενεργό συστράτευση των κοινωνικών αντιστάσεων των «από κάτω» για μία διαφορετική κοινωνία;

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο έργο εξόδου της ελληνικής κοινωνίας από την κρίση προς όφελος των πολλών, με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι τη μεγιστοποίηση των κερδών, πρέπει να οργανώνεται ως «αντιπολίτευση στο κράτος», ήδη από τώρα. Ως αντιπολίτευση απέναντι σε αυτό το πυκνό και συνεχές δίκτυο θεσμών και μηχανισμών που συμπυκνώνει πολιτικά σχέσεις και συμπεριφορές που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες: Ένα σύστημα εξουσίας που δεν αποτελεί απλά ουδέτερο περίβλημα που μπορεί να γεμίσει με αριστερή «ουσία», αλλά συνιστά το εργαλείο διαχείρισης των αντιθέσεων μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου («συλλογικός κεφαλαιοκράτης»), κατά τρόπο που να διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του μπλοκ εξουσίας μέσα από την καθυπόταξη της εργασίας.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς μόνο ως αντιπολίτευση στο κράτος μπορεί να πραγματοποιήσει τους αναγκαίους κοινωνικούς μετασχηματισμούς – διαφορετικά απλά θα κυβερνήσει «σαν τους άλλους».

Θα μπορέσει να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς αν κυβερνήσει με «κλειστά βιβλία» σε συνεργασία με τους κρατούντες και την εργασία «απέναντι», αρχικά αμήχανη με το πλέγμα των μηχανισμών της εξουσίας, αλλά στη συνέχεια με ταχείς ρυθμούς προσαρμοζόμενη και εξοικειούμενη με τα «μυστικά και ψέμματα» της εξουσίας;

Θα μπορέσει να διατηρήσει σχέσεις εκπροσώπησης με τα κοινωνικά στρώματα των υποτελών τάξεων και να εφαρμόσει ένα κρίσιμο πρόγραμμα αναδιανομής εξουσίας, πλούτου και εισοδήματος υπέρ τους σε καθεστώς κοινωνικής πόλωσης, αν καταλήξει να ασκεί μια «επίσημη πολιτική» που θα επιχειρεί συγκεράσει το πρόγραμμά της με εκείνο «κεντροαριστερών συμμάχων»;

Θα μπορέσει τέλος να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς αν απλά αλλάξει το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών που πάνω του ξέσπασε η αντισυστημική διάθεση της κοινωνίας, αλλά συνεχίσει να υπηρετεί το συνολικό θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης και καθημερινής αναπαραγωγής των σχέσεων κυριαρχίας-υποταγής;

Η κυβέρνηση της Αριστεράς για να επιβιώσει και να συμβάλει στην ανατροπή θα είναι αναγκασμένη να αντιπαρατεθεί στον ολοκληρωτικό κοινωνικό πόλεμο με όπλο μια πολιτική που βρίσκεται στον αντίποδα της κρατούσας, μια πολιτική που εκπροσωπεί τις κοινωνικές αντιστάσεις, τη φωνή των «από κάτω». Κάθε υποχώρηση προς την τρέχουσα πολιτική, από τις συμφωνίες κορυφής με το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του έως την «ήπια λιτότητα» προκειμένου να μην δοκιμαστούν οι «αντοχές» της οικονομίας, θα είναι μια επιβεβαίωση ότι η «ανατροπή» τελικά καταλήγει εκεί που οδηγήθηκαν και άλλες μεγάλες πρωτοβουλίες «αλλαγής», στο κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.

Αυτός ο φόβος διαπερνά το κοινωνικό σώμα των υποτελών τάξεων.

Αυτή η ελπίδα κυριαρχεί στις σκέψεις των τεχνικών της αστικής εξουσίας.

Η Αριστερά πρέπει να εμπνεύσει τις υποτελείς τάξεις διαψεύδοντας τις ελπίδες των τεχνικών της εξουσίας. Αυτό είναι και το τελικό επίδικο αντικείμενο του ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου που βρίσκεται σε κρίσιμο κομβικό σημείο μετά τις πρόσφατες εκλογές.