Ποιά μπούρκα φοράνε τα λαμόγια που εισχωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ;

( με αφορμή ένα σχόλιο: Ο εφικτός κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ )

Πράγματι, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση, είναι ότι προφανές ότι ελκύει και μελισσούλες (λαμόγια: άτομα που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τις προσωπικές στρατηγικές τους ή και διασυνδέονται με οργανωμένα συμφέροντα) που διεκδικούν μερίδιο από το νέκταρ της κυβερνητικής εξουσίας για ίδιον όφελος.

Αυτή η κατάσταση δεν έχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Είναι ένα καθολικό φαινόμενο που καταγράφει μια ιδιότυπη μορφή εσωτερίκευσης της ταξικής πάλης εντός των πολιτικών σχηματισμών, οι οποίοι ακουμπάνε ή διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία. Η πρωτοτυπία είναι άλλη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτού του φαινομένου και ως εκ τούτου δεν λαμβάνει κανένα μέτρο αυτοπροστασίας. Αντιθέτως μάλιστα, κάποιες πολιτικές πρακτικές, όπως η ανάδειξη “πολιτικού προσωπικού” που έχει υιοθετήσει, η διαδικασία παραγωγής του “κυβερνητικού προγράμματος” κλπ, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες του για την εισβολή της λαμογιάς στο εσωτερικό του.Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να διερευνήσουμε στο πως εντάσσεται η λαμογιά στην εσωκομματική πάλη και πόσο την επηρεάζει. 

Με μικρή διαφορά δεν εγκρίθηκε η "κρίσιμη" τροπολογία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Στην ΚΕ του Σαββατοκύριακου συνέβησαν ορισμένα γεγονότα που έχουν περισσότερο συμβολική αξία παρά ουσιαστική αξία για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η τροχιά στην οποία έχει μπει από την προεκλογική περίοδο και καταταλήγει στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν φαίνεται να λοξοδρομεί. Στην χθεσινή συνεδρίαση η εσωκομματική διαπάλη κορυφώθηκε στο θέμα των πολιτικών συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ στην προοπτική της ανατροπής της Κυβέρνησης.  Αφού δεν εκπληρώθηκε ο στόχος: στις 26 φεύγουν, ο στόχος αυτός μεταφέρεται  στην διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Με αιχμή/πρόφαση λοιπόν αυτές τις εκλογές η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προώθησε την στρατηγική της επιλογή για άνοιγμα προς τον “σοσιαλδημοκρατικό χώρο”. Κρίσιμη ψηφοφορία ήταν η πρόταση που κατατέθηκε από την Αριστερή Πλατφόρμα (αναλυτικές πληροφορίες στη iskra). Η συνοπτικά διατυπωμένη τροπολογία είχε ως εξής:

Το χρώμα της δικής μας ηγεμονίας

Αναδημοσίευση από το "REDNodeBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

1. Οι εύγλωττες εκλογές του Μαΐου

Οι τριπλές εκλογές του Μαΐου ήταν εξαιρετικά εύγλωττες όσον αφορά την πολιτική ηγεμονία. Καταρχάς, η ραγδαία απώλεια ψήφων από την πασοκοδεξιά επιβεβαίωσε ότι η αστική τάξη δεν είναι πια ηγετική τάξη, όσο και αν παραμένει κυρίαρχη. Καμιά άρχουσα τάξη δεν παραμένει ηγετική δύναμη όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων – και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις της, χάρη στις φοροαπαλλαγές, στην εκμετάλλευση ενός ανυπεράσπιστου, και για αυτό υπάκουου, ευέλικτου εργατικού δυναμικού, χάρη στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Ας το πούμε πιο απλά: Για πόσο καιρό μπορεί να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία μια αστική τάξη που μείωσε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια τις δαπάνες αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων στο μισό, και επιδείνωσε τις συνθήκες ζωής τους ακόμη περισσότερο, καταλύοντας το κοινωνικό κράτος; Οι ευρωεκλογές μάς έδωσαν την απάντηση: Είναι μια τάξη που δεν μπορεί πια να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία διότι δεν διαθέτει πολιτικό σχέδιο στο όνομα του οποίου το ιδιοτελές συμφέρον του κεφαλαίου να μπορεί να εμφανιστεί ως γενικό συμφέρον.

Μια σύντομη ματιά στην εισήγηση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ για τα συμπεράσματα των εκλογών

Ένα πρόχειρο και κακογραμμένο κείμενο δόθηκε χθες στην δημοσιότητα ως εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας προς την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για τα “ συμπεράσματα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μάη 2014”.

Δεν θα σταθούμε ούτε στο ύφος γραφής, ούτε στις αναλύσεις με τις οποίες επιχειρεί να θεμελιώσει τις θέσεις που προβάλει, γιατί αδικούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Παράδειγμα το κεφάλαιο “Ταξική ανάλυση της ψήφου” δεν αντιστοιχεί στο πλούτο των θεωρητικών κατακτήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ως “τάξεις” εκλαμβάνονται οι δημογραφικές κατηγορίες της Στατιστικής υπηρεσίας, και η “ψήφος” θεωρείται ως πολιτική καταγραφή της “ταξικής εκπροσώπησης”. Θα περιοριστούμε μόνον στα πολιτικά ζητήματα που θίγει.

Για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρώτα απ' όλα θα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι υπάρχει. Η εισήγηση της ΠΓ αναγνωρίζει, περιγράφει και κατονομάζει μια σειρά φαινομένων που αναδείχτηκαν ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο. Αυτό είναι θετικό. Επίσης θετικό είναι ότι αναγνωρίζει και το μήνυμα των εκλογών:"Ο λαός μας έδωσε το μήνυμα: Θέλουμε να κυβερνήσετε. Θέλουμε όμως περισσότερα από εσάς – πιο καθαρό, επεξεργασμένο και ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, όχι αμφισημίες, πλήρη διαφοροποίηση από το σάπιο πολιτικό σύστημα. Πέστε μας καθαρά τι θα κάνετε και πως θα το κάνετε."

Για την ταξική βάση της εσωκομματικής διαπάλης στον ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από το left.gr

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικός εκφραστής των ιστορικών καθηκόντων της εργατικής τάξης, έχει δικαίωμα να καταλαβαίνει ότι θέλει και να δηλώνει ότι θέλει. Όμως η ταξική πάλη είναι σκληρή και δύσκολα ξεμπερδεύει κανείς μαζί της. Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε “εφαψίας” της κυβερνητικής εξουσίας, αναβαθμίστηκε και η θέση του σε σχέση με την ταξική πάλη με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε πεδίο έντονων συγκρούσεων και ανακατατάξεων. Όμως δεν αναβαθμίστηκε ούτε η θέση ούτε η δυναμική του λαϊκού παράγοντα στο εσωτερικό του και οι υπάρχοντες μηχανισμοί ανέλαβαν να διαχειριστούν την νέα κατάσταση. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να το πράξουν, ενώ οι ενδείξεις που συνηγορούν για το αντίθετο είναι αρκετές. Ακόμα - είναι γνωστό από παλιά - ότι όταν “ακουμπάς” το κράτος, φροντίζει και αυτό να σε ακουμπήσει. Προεκλογικά, στην υπόθεση Σαμπιχά σημειώθηκε ένα τέτοιο άγγιγμα από το «βαθύ κράτος»...

1. Η ανάδειξη ταξικού επίδικου

Αν λοιπόν θέλουμε να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα αλλά και τα όρια της συζήτησης που άνοιξε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Μάη, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το επίδικο της ταξικής πάλης, από τα επίδικα της εσωκομματικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Επίδικα τα οποία συσκοτίζονται εκτός των άλλων και από την μικροπολιτική φατριαστικών αντιπαραθέσεων. Η διάκριση αυτή είναι σημαντική: Οι κυρίαρχες αντιλήψεις στην Αριστερά ιδεολογικοποιώντας τις υπαρκτές (φανερές και κρυφές) σχέσεις ανάμεσα σε αυτά τα διακριτά επίδικα, αμφισβητούν την ύπαρξη του ταξικού, μέσω της υποταγής του στο πολιτικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, θεωρεί δεδομένο τον ρόλο του στην ταξική πάλη. Η ιστορία τον έγραψε με το ίδιο το χεράκι της. Όποιος έχει αμφιβολίες ή αμφισβητεί αυτό τον ρόλο, παραπέμπεται για τα περαιτέρω στις ... “προγραμματικές διακηρύξεις”: Εκεί συμπυκνώνεται η μακρόχρονη εμπειρία ταξικών αγώνων και η θεωρητική τους αποκρυστάλλωση.

Η ιστορία είναι πανταχού παρούσα, όπως ο Θεός. Δεν παρέδωσε μόνον τις “δέκα εντολές”, αλλά παρακολουθεί την πιστή τήρηση και την εφαρμογή τους: Γιαυτό σε κάθε συγκυρία τα πολιτικά υποκείμενα που τις παραλαμβάνουν, εγκαλούνται ως προς την “αποτελεσματικότητα” και την “συνέπεια”, τόσο της πολιτικής γραμμής που χαράσσουν, όσο και των πολιτικών σχεδίων που εκπονούν. Αυτός σχηματικά είναι ο “ιδεολογικός μηχανισμός” των πολιτικών σχηματισμών της παραδοσιακής Αριστεράς, στους οποίους ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναδεικνύει τα πολιτικά επίδικα, προσδιορίζει τα πλαίσια διαλόγου και θέτει τα όρια της εσωκομματικής διαπάλης: Το δίπολο “αποτελεσματικότητα – συνέπεια” είναι ένα κλειστό σύστημα αξιολόγησης (εμπεριέχει και “διαλεκτική” για την αυτοϊκανοποίηση των μαρξιστών), το οποίο ταξινομεί την πολιτική διάκριση των απόψεων ανάμεσα σε “δεξιές” (κυριαρχία της αποτελεσματικότητας) και “αριστερές” (κυριαρχία της συνέπειας), αλλά εξασφαλίζει και τις συνθήκες συνύπαρξής τους και τους όρους αναπαραγωγής του κομματικού μηχανισμού (υπηρέτες των ίδιων ιστορικών καθηκόντων).

Γιατί η άνοδος της ακροδεξιάς στην ΕυρωπαΪκή Ένωση;

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Της Ελένης Πορτάλιου

Τα ανησυχητικά δεδομένα, τα ελλείμματα της Αριστεράς και η ανάγκη για ένα οργανωμένο σχέδιο

Η άνοδος της Aκροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ήττα της Aριστεράς. Σηματοδοτεί την ηχηρή της απουσία όχι μόνο ως ισχυρής πολιτικής δύναμης αλλά και ως χώρου που υπονομεύει την κυρίαρχη ενιαία συντηρητική σκέψη. Ως χώρου που βλέπει την πολιτική εναντίωση στο σημερινό ακραίο νεοφιλελευθερισμό, μέσα από διαδικασίες κοινωνικής πρωτοβουλίας και χειραφέτησης.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες για τον φασισμό στα έντυπα που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων δεν υπάρχει σχέδιο σταθερής και συνεπούς αντιφασιστικής δράσης. Αντίθετα, υπήρξαν επικίνδυνοι τακτικισμοί στις Ευρωεκλογές. Η διαβρωτική λειτουργία της Χρυσής Αυγής είναι κάτι σοβαρότερο από τα ποσοστά της. Οφείλουμε να ξανασκεφτούμε τα πράγματα και κυρίως να δράσουμε.

«Εμείς τα βρήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εσείς γιατί ανακατεύεστε;»

Αναδημοσίευση απο τον δρόμο

Του Πάνου Τότσικα

Πριν από 7 χρόνια, λίγες μέρες μετά την πυρκαγιά που κατέστρεψε τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, ο Δημήτρης Στρατούλης ως κεντρικός ομιλητής σε μια μεγάλη, αυθόρμητη λαϊκή συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος, κατήγγειλε τους τότε «αρμόδιους» για την ανικανότητά των χειρισμών τους σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα το οποίο είχε σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις για τους κατοίκους της Αθήνας. Η τότε εντύπωσή μου ήταν: «Μπράβο στον Στρατούλη, αλλά δεν είχε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κανέναν πιο σχετικό να βγάλει μπροστά; Από πότε οι συνδικαλιστές- εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ ειδικεύτηκαν σε ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον»;

Τα επόμενα χρόνια, αποδείχθηκε ότι, ενώ ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ διέθετε αρκετά αξιόλογα στελέχη και σχετικά επεξεργασμένες θέσεις, δεν ανέδειξε τα περιβαλλοντικά ζητήματα μεταξύ των κεντρικών ζητημάτων παρέμβασης και δεν συσχέτισε επαρκώς την συνολική οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο το Τμήμα Οικολογίας- Περιβάλλοντος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί τον «φτωχό συγγενή» του κόμματος, που δεν ερωτάται και δεν λαμβάνεται η γνώμη του σε τίποτα.

Για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας, οπότε κάποιοι θα έπρεπε να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Στην περίπτωση του Γηπέδου της ΑΕΚ, για ανεξήγητους λόγους, αυτό ανέλαβε να το κάνει ο Δημήτρης Στρατούλης. Κάποια ωραία πρωϊα, μετά τις πρόσφατες εκλογές εμφανίζεται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής με την Ελένη Αυλωνίτου και τον Γιώργο Πάντζα και δηλώνουν ότι υπάρχει συμφωνία Μελισσανίδη-ΣΥΡΙΖΑ που δίνει την δυνατότητα στην ΑΕΚ να οικοδομήσει αρχικά ένα τμήμα 6 περίπου στρ. του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και στη συνέχεια ένα μεγαλύτερο, έκτασης 22,5 στρ. Ο Στρατούλης δηλώνει στη Βουλή ότι η συμφωνία με τον επιχειρηματία πρόεδρο της ΑΕΚ «προστατεύει το δάσος» (!), ενώ λίγες ώρες αργότερα οι χούλιγκαν της ΑΕΚ επιτίθενται και απειλούν τους πολίτες της Ν. Φιλαδέλφειας που αντιτίθενται στα σχέδια του Μελισσανίδη λέγοντας: «Εμείς τα βρήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εσείς γιατί ανακατεύεστε;».
Το ζήτημα που τίθεται, είναι, ποιός αποφασίζει για ένα τόσο σοβαρό πολεοδομικό ζήτημα όπως η δημιουργία μιας οχλούσας ιδιωτικής εγκατάστασης εντός ενός πυκνοδομημένου αστικού ιστού; Ποιός αποφασίζει για τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την συρρίκνωση ενός ενιαίου δασικού χώρου;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε σταυροδρομι...

του Σπύρου Λαπατσιώρα και του Γιάννη Μηλιού

Στις εκλογές ηττήθηκαν τα κυβερνώντα κόμματα. Η πολιτική απονομιμοποίησή τους εμφανίζεται ραγδαία. Η Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό τοπίο που σχηματίζεται έχει δύσκολες επιλογές και ακόμη πιο δύσκολες για τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι επόμενες εκλογές, αν δεν υπάρξει παρέμβαση των μαζών (όπως με το κίνημα των πλατειών ή τον Φλεβάρη του 2012), με βάση τα σημερινά πολιτικά δεδομένα, θα γίνουν είτε με αφορμή την Προεδρική εκλογή αρχές του 2015, είτε τον Ιούνιο του 2016.

1) Με δεδομένο τον εκλογικό νόμο και τη σημερινή πολιτική συγκυρία και συσχετισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιθανότατα πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Ωστόσο, αν κρατήσουμε όλα τα άλλα σταθερά, δεν θα έχει αυτοδυναμία. Γεγονός που σημαίνει συνεργασία με δυνάμεις της Δεξιάς όπως η ΝΔ, της νεοφιλελεύθερης δήθεν Κεντροαριστεράς όπως το Ποτάμι, ή άλλες παρόμοιες ανασχηματισμένες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια ακύρωση της δυνατότητας των μετασχηματισμών που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και εξαναγκασμός σε μία διαχείριση των συνεπειών που έχουν διαμορφώσει οι «μνημονιακές» πολιτικές και του υποδείγματος συσσώρευσης και αναπαραγωγής που επέβαλαν. Αντί της ανατροπής το βάθος του τούνελ θα φέρει την «ανάσχεση της λιτότητας», έναν ήπιο νεοφιλελευθερισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο».

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο neaellada.gr...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο “neaellada.gr” που ούτε μια γραμμή δεν έχει γράψει για το ξεπούλημα του Ελληνικού. Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουν, όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι εννοεί πραγματικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ,  όταν μιλάει για “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας”;

Σημειώσεις για την χειραφετητική πολιτική

Απόσπασμα από το κείμενο του του Άκη Γαβριηλίδη: Η επιστημονική μυθολογία της «ταξικής ψήφου»

...Ωστόσο, κάθε άξια του ονόματός της χειραφετητική πολιτική οφείλει να είναι πολιτική όχι της αντιστοίχισης, αλλά του μετασχηματισμού· όχι της πιστής και ευθείας έκφρασης μιας προϋπάρχουσας ταυτότητας, αλλά της διάρρηξης και της «αναταραχής ταυτοτήτων».

Το στοιχείο αυτό είναι πολύ επίμονα ορατό στο λόγο τού Ποδέμος. Το άρθρο που αναφέρθηκε επιμένει απερίφραστα στο γεγονός ότι το Ποδέμος εμφανίστηκε όχι για να εκφράσει και να αναπαραστήσει πιστά μία αλήθεια και μία ταυτότητα που προϋπήρχαν, αλλά για να αναδείξει μια αναντιστοιχία, να ανοίξει ένα κενό, ένα ρήγμα στο χώρο της αναπαράστασης. Να το ανοίξει καταλαμβάνοντάς το, ή να το καταλάβει ανοίγοντάς το –και αφήνοντας άλλες ροές να περάσουν από μέσα του.

Τα ίδια ακριβώς στοιχεία –για να περιοριστούμε σε υλικό που είναι διαθέσιμο στα ελληνικά- απαντούν και σε συνέντευξη του Χόρχε Μορούνο, που δημοσιεύθηκε στα Ενθέματα της Αυγής με τίτλο Podemos: να αλλάξουμε τον τρόπο της πολιτικής. Στους λόγους αυτούς όχι μόνο δεν υπάρχει η αναφορά στην εργατική –ή οποιαδήποτε άλλη- τάξη ως έσχατο κριτήριο αλήθειας και ορθότητας της δράσης της αριστεράς, αλλά σχεδόν δεν υπάρχει ούτε καν η αριστερά ως υπόσχεση προς τον ψηφοφόρο και ως εγγύηση συνέπειας. Όποιος λέει «ψηφίστε με επειδή είμαι συνεπής αριστερός», κερδίζει μόνο την επιδοκιμασία όσων είναι ήδη πεισμένοι ότι είναι καλό πράγμα να είσαι αριστερός –αλλά «πολώνει» και αποθαρρύνει όσους για τον Α ή τον Β λόγο είναι επιφυλακτικοί ή αδιάφοροι απέναντι σε αυτή την ταυτότητα, οδηγώντας τους να περιχαρακώνονται και να υψώνουν τείχη. Αντίθετα, όποιος λέει «ψηφίστε με για να ματαιώσουμε τις εξώσεις ενοικιαστών από τα σπίτια τους», πετυχαίνει μία συνεννόηση στην οποία δεν θέτει ως προαπαιτούμενο τη συμφωνία σε μια συνολική θεωρία ή ένα πρόταγμα, και είναι κάλλιστα δυνατό να πετυχαίνει εξίσου ή και ακόμη περισσότερο σημαντικά αποτελέσματα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων με το αν την έθετε.