«Εμείς τα βρήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εσείς γιατί ανακατεύεστε;»

Αναδημοσίευση απο τον δρόμο

Του Πάνου Τότσικα

Πριν από 7 χρόνια, λίγες μέρες μετά την πυρκαγιά που κατέστρεψε τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, ο Δημήτρης Στρατούλης ως κεντρικός ομιλητής σε μια μεγάλη, αυθόρμητη λαϊκή συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος, κατήγγειλε τους τότε «αρμόδιους» για την ανικανότητά των χειρισμών τους σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα το οποίο είχε σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις για τους κατοίκους της Αθήνας. Η τότε εντύπωσή μου ήταν: «Μπράβο στον Στρατούλη, αλλά δεν είχε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κανέναν πιο σχετικό να βγάλει μπροστά; Από πότε οι συνδικαλιστές- εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ ειδικεύτηκαν σε ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον»;

Τα επόμενα χρόνια, αποδείχθηκε ότι, ενώ ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ διέθετε αρκετά αξιόλογα στελέχη και σχετικά επεξεργασμένες θέσεις, δεν ανέδειξε τα περιβαλλοντικά ζητήματα μεταξύ των κεντρικών ζητημάτων παρέμβασης και δεν συσχέτισε επαρκώς την συνολική οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο το Τμήμα Οικολογίας- Περιβάλλοντος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί τον «φτωχό συγγενή» του κόμματος, που δεν ερωτάται και δεν λαμβάνεται η γνώμη του σε τίποτα.

Για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας, οπότε κάποιοι θα έπρεπε να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Στην περίπτωση του Γηπέδου της ΑΕΚ, για ανεξήγητους λόγους, αυτό ανέλαβε να το κάνει ο Δημήτρης Στρατούλης. Κάποια ωραία πρωϊα, μετά τις πρόσφατες εκλογές εμφανίζεται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής με την Ελένη Αυλωνίτου και τον Γιώργο Πάντζα και δηλώνουν ότι υπάρχει συμφωνία Μελισσανίδη-ΣΥΡΙΖΑ που δίνει την δυνατότητα στην ΑΕΚ να οικοδομήσει αρχικά ένα τμήμα 6 περίπου στρ. του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και στη συνέχεια ένα μεγαλύτερο, έκτασης 22,5 στρ. Ο Στρατούλης δηλώνει στη Βουλή ότι η συμφωνία με τον επιχειρηματία πρόεδρο της ΑΕΚ «προστατεύει το δάσος» (!), ενώ λίγες ώρες αργότερα οι χούλιγκαν της ΑΕΚ επιτίθενται και απειλούν τους πολίτες της Ν. Φιλαδέλφειας που αντιτίθενται στα σχέδια του Μελισσανίδη λέγοντας: «Εμείς τα βρήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εσείς γιατί ανακατεύεστε;».
Το ζήτημα που τίθεται, είναι, ποιός αποφασίζει για ένα τόσο σοβαρό πολεοδομικό ζήτημα όπως η δημιουργία μιας οχλούσας ιδιωτικής εγκατάστασης εντός ενός πυκνοδομημένου αστικού ιστού; Ποιός αποφασίζει για τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την συρρίκνωση ενός ενιαίου δασικού χώρου;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε σταυροδρομι...

του Σπύρου Λαπατσιώρα και του Γιάννη Μηλιού

Στις εκλογές ηττήθηκαν τα κυβερνώντα κόμματα. Η πολιτική απονομιμοποίησή τους εμφανίζεται ραγδαία. Η Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό τοπίο που σχηματίζεται έχει δύσκολες επιλογές και ακόμη πιο δύσκολες για τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι επόμενες εκλογές, αν δεν υπάρξει παρέμβαση των μαζών (όπως με το κίνημα των πλατειών ή τον Φλεβάρη του 2012), με βάση τα σημερινά πολιτικά δεδομένα, θα γίνουν είτε με αφορμή την Προεδρική εκλογή αρχές του 2015, είτε τον Ιούνιο του 2016.

1) Με δεδομένο τον εκλογικό νόμο και τη σημερινή πολιτική συγκυρία και συσχετισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιθανότατα πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Ωστόσο, αν κρατήσουμε όλα τα άλλα σταθερά, δεν θα έχει αυτοδυναμία. Γεγονός που σημαίνει συνεργασία με δυνάμεις της Δεξιάς όπως η ΝΔ, της νεοφιλελεύθερης δήθεν Κεντροαριστεράς όπως το Ποτάμι, ή άλλες παρόμοιες ανασχηματισμένες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια ακύρωση της δυνατότητας των μετασχηματισμών που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και εξαναγκασμός σε μία διαχείριση των συνεπειών που έχουν διαμορφώσει οι «μνημονιακές» πολιτικές και του υποδείγματος συσσώρευσης και αναπαραγωγής που επέβαλαν. Αντί της ανατροπής το βάθος του τούνελ θα φέρει την «ανάσχεση της λιτότητας», έναν ήπιο νεοφιλελευθερισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο».

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο neaellada.gr...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο “neaellada.gr” που ούτε μια γραμμή δεν έχει γράψει για το ξεπούλημα του Ελληνικού. Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουν, όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι εννοεί πραγματικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ,  όταν μιλάει για “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας”;

Σημειώσεις για την χειραφετητική πολιτική

Απόσπασμα από το κείμενο του του Άκη Γαβριηλίδη: Η επιστημονική μυθολογία της «ταξικής ψήφου»

...Ωστόσο, κάθε άξια του ονόματός της χειραφετητική πολιτική οφείλει να είναι πολιτική όχι της αντιστοίχισης, αλλά του μετασχηματισμού· όχι της πιστής και ευθείας έκφρασης μιας προϋπάρχουσας ταυτότητας, αλλά της διάρρηξης και της «αναταραχής ταυτοτήτων».

Το στοιχείο αυτό είναι πολύ επίμονα ορατό στο λόγο τού Ποδέμος. Το άρθρο που αναφέρθηκε επιμένει απερίφραστα στο γεγονός ότι το Ποδέμος εμφανίστηκε όχι για να εκφράσει και να αναπαραστήσει πιστά μία αλήθεια και μία ταυτότητα που προϋπήρχαν, αλλά για να αναδείξει μια αναντιστοιχία, να ανοίξει ένα κενό, ένα ρήγμα στο χώρο της αναπαράστασης. Να το ανοίξει καταλαμβάνοντάς το, ή να το καταλάβει ανοίγοντάς το –και αφήνοντας άλλες ροές να περάσουν από μέσα του.

Τα ίδια ακριβώς στοιχεία –για να περιοριστούμε σε υλικό που είναι διαθέσιμο στα ελληνικά- απαντούν και σε συνέντευξη του Χόρχε Μορούνο, που δημοσιεύθηκε στα Ενθέματα της Αυγής με τίτλο Podemos: να αλλάξουμε τον τρόπο της πολιτικής. Στους λόγους αυτούς όχι μόνο δεν υπάρχει η αναφορά στην εργατική –ή οποιαδήποτε άλλη- τάξη ως έσχατο κριτήριο αλήθειας και ορθότητας της δράσης της αριστεράς, αλλά σχεδόν δεν υπάρχει ούτε καν η αριστερά ως υπόσχεση προς τον ψηφοφόρο και ως εγγύηση συνέπειας. Όποιος λέει «ψηφίστε με επειδή είμαι συνεπής αριστερός», κερδίζει μόνο την επιδοκιμασία όσων είναι ήδη πεισμένοι ότι είναι καλό πράγμα να είσαι αριστερός –αλλά «πολώνει» και αποθαρρύνει όσους για τον Α ή τον Β λόγο είναι επιφυλακτικοί ή αδιάφοροι απέναντι σε αυτή την ταυτότητα, οδηγώντας τους να περιχαρακώνονται και να υψώνουν τείχη. Αντίθετα, όποιος λέει «ψηφίστε με για να ματαιώσουμε τις εξώσεις ενοικιαστών από τα σπίτια τους», πετυχαίνει μία συνεννόηση στην οποία δεν θέτει ως προαπαιτούμενο τη συμφωνία σε μια συνολική θεωρία ή ένα πρόταγμα, και είναι κάλλιστα δυνατό να πετυχαίνει εξίσου ή και ακόμη περισσότερο σημαντικά αποτελέσματα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων με το αν την έθετε.

Για “περίεργα” κομματικά καθήκοντα του tvxs και όχι μόνο...

του “ανειδίκευτου συνεργάτη”

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Unfollow» δημοσιεύτηκε ένα ενημερωτικό άρθρο της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου (όλόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: “Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ”) σχετικά με το πως λήφθηκαν ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις και πως οργανώθηκε η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο τεκμηριώνει με δημοσιογραφικά στοιχεία τον ισχυρισμό μας (Τα συμπεράσματα από τις εκλογές του Μάη) ότι: Το επίδικο στις εκλογές του Μάη για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η εκλογική νίκη αλλά η φυσιογνωμία του.

Θα σταθούμε σε μερικές πρόσθετες επισημάνσεις σε αυτό το ζήτημα. Οι συντάκτες του κειμένου του «Unfollow» δικαίως αναρωτιούνται: Ποιος είχε την ιδέα να «κλέψει» το σύνθημα «Νέα Ελλάδα» από τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα όχι ως στιγμιαίο επικοινωνιακό τέχνασμα, αλλά για να το θεσπίσει ως προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως η “κλοπή” από το αντίπαλο στρατόπεδο δεν περιορίστηκε σε αυτό και μόνο το σημείο. Πολλά μέλη αλλά και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκαν προεκλογικά για τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα αλλά και την αισθητική και συνθηματολογία της διαφημιστικής καμπάνιας της Ρένας Δούρου. Πρόκειται για μια καμπάνια που “οικειοποιήθηκε” γενικότερα στοιχεία της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του αντίπαλου στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να μην προβάλλονται εκείνα τα αξιακά και πολιτικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που τον ανέδειξαν ως το αντίπαλο δέος του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Η ίδια διαφημιστική καμπάνια με κάποιες μικρές φραστικές αλλαγές στα συνθήματα, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί και από το “ποτάμι”. Η αισθητική της επίσης θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και ως πρότυπο για μια διαφημιστική καμπάνια ενός σαμπουάν...

Αύριο θα ζητήσει και ο Μπέος

Του Γιώργου Κυρίτση από την "αυγή"

Καμπανάκια θα έπρεπε να βαράνε για τον ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που εξελίσσεται το αίσχος που ακούει στο όνομα "γήπεδο ΑΕΚ". Οι τραμπουκισμοί και οι απειλές είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Δεν είναι, όμως, η γενίκευση της "γηπεδοπολιτικής", που τη συναντάμε όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό μπροστά μας, είναι και τα θέματα που αφορούν την ουσία την υπόθεσης. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δεχθεί να θυσιαστεί δημόσιος χώρος για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, που εγγράφονται μάλιστα στον τραμπουκισμό και στη διαπλοκή. Πολλώ δε μάλλον που, όπως αποδείχθηκε, στις εκλογές οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι δημότες της Νέας Φιλαδέλφειας και οι φίλαθλοι της ΑΕΚ, δεν ψήφισαν με οπαδικά κριτήρια, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε εδώ που έφτασε επειδή έλεγε "όχι", χωρίς να υπολογίζει το κόστος, επειδή υπερασπιζόταν το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον. Είπε όχι στο να χαριστεί το Καραϊσκάκη στον Κόκκαλη, είπε όχι στη μπίζνα Βωβού - Βαρδινογιάννη στον Ελαιώνα. Πρέπει να πει όχι -ακόμη μεγαλύτερο- και στον Μελισσανίδη. Αύριο θα ζητήσει κάτι και ο Μπέος...

Οι εθνικοί μας εργολάβοι σπάνε τα δεσμά της Ε.Ε.!

Ο Α. Τσίπρας πήγε πρόσφατα στην Μόσχα και ο Γ. Δραγασάκης  - που τον συνόδευε στο ταξίδι μαζί με τον Κώστα Ησυχο, τον διευθυντή του γραφείου του Νίκο Παππά, τον ανταποκριτή Δημήτρη Λιάτσο  και  την Νάντια  Βαλαβάνη - δήλωνε : "Στόχος μια νέα αρχή στις ελληνορωσικές σχέσεις"

Πράγματι, πριν περάσει μια βδομάδα είδαμε αυτή την "νέα αρχή"!  Στο αποκορύφωμα των περιφερειακών και ευρωβουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα, στη ρωσική πρωτεύουσα του Βορρά, την Πετρούπολη, έμπαινε η τελική υπογραφή για τη χρηματοδότηση του έργου κατασκευής και λειτουργίας εργοστασίου αποκομιδής και επεξεργασίας των απορριμμάτων της πόλης:

 Στη μέση του τραπεζιού είναι ο Γ.Δ.του "ΑΚΤΟΡ Α.Ε." Σίμος Παναγιωτίδης, αριστερά του είναι ο κυβερνήτης της Πετρούπολης, Γκεόργκι Πολτάφτσενκο, δεξιά του, ο Πρόεδρος της VTB, Αντρέι Κόστιν.
(περισσότερα γι' αυτό το θέμα εδώ: Επεσαν οι υπογραφές για το μεγάλο ντηλ της ΑΚΤΩΡ)

Για την κατάσταση μετά τις εκλογές

Απόσπασμα από ένα κείμενο του Κ. Μαραγκού

...Η ευρωκάλπη έδειξε εντούτοις ότι ο Σύριζα ακόμα και αν έχασε 150 χιλ από τον προπέρσινο Ιούνη παραμένει η ηγεμονική δύναμη στην αριστερά και στο ενδεχόμενο εθνικών εκλογών θα συσπειρώσει ξανά το συντριπτικό ποσοστό των αριστερών ψηφοφόρων ακόμα και αν η ηγεσία του επιμένει να δίνει εγγυήσεις ότι θα είναι φρόνιμο παιδί και δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, η οριακή ήττα του Σακελλαρίδη και η νίκη της Αριστεράς στη συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων που διεκδίκησε σε δεύτερο γύρο, δείχνει ότι σε συνθήκες οριακής πόλωσης και άμεσου κυβερνητικού διακυβεύματος, η συσπείρωση του κόσμου της αριστεράς και των ανθρώπων που δεν επενδύουν στην αντίδραση για το μέλλον τους, μπορεί να είναι ψηλότερη από τη συσπείρωση του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το προχθεσινό ποσοστό είναι ψήφος εμπιστοσύνης στις επιλογές προσαρμογής του ηγετικού επιτελείου του Σύριζα. Παρόλα αυτά, όσοι περίμεναν να εκφραστεί η αριστερή δυσαρέσκεια για τις κωλοτούμπες της ηγεσίας του Σύριζα στις κάλπες, μάλλον θα απογοητεύτηκαν. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα παραμένει ενστικτωδώς για τον κόσμο της αριστεράς και όσων στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση και τα μνημόνιά της ένα εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, όσο και να κατηγορεί κανείς και δικαίως την ηγεσία του Σύριζα για τα αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν σχετίζεται με τις αυταπάτες που μπορεί να έχει ή να μην έχει το 1,5 και αύριο ίσως τα 2 εκ. κόσμος που θα το ψηφίσει. Κάποιοι μπορεί να επενδύουν στο Σύριζα το μέλλον του σοσιαλισμού, άλλοι για να γυρίσουν το ρολόι στη δεκαετία του ’80 ή του ’90, οι περισσότεροι όμως για να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης που εφαρμόζει τις πολιτικές των τελευταίων 4 χρόνων, ή έστω για να πάρουν μια ανάσα από το σκυλολόι που θέλει να κάνει τη χώρα σαν τα μούτρα του Άδωνη ή και του Κασιδιάρη. Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια ψήφος σε ένα άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο μάλλον δεν προκαλεί τον ίδιο ντόρο, είτε γιατί τα ποσοστά είναι αμελητέα και εξαφανίζονται κάτω του 1%, είτε γιατί η άλλη επιλογή είναι το ΚΚΕ που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι να γκρεμιστεί πρώτα ο Σύριζα και μετά η κυβέρνηση που έχουμε μέσα στη μούρη μας. Και ένα κόμμα που επιμένει αυτιστικά ότι είναι το ίδιο ο Συριζα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί περισσότερο σαν πλυντήριο του συστήματος παρά σαν τον πιο ανυποχώρητο αντίπαλό του.

Ε. Μπιτσάκης: "Η Αριστερά πρέπει να συμφωνήσει σε ένα μέτωπο σωτηρίας του ελληνικού λαού"

Ο Ευτύχης Μπιστάκης μιλάει στο 105.5 στο κόκκινο:

(Ε. Μπιτσάκης στο 105.5)

Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Στην χώρα μας, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με διαφορά πρώτο κόμμα – πράγμα που όλους μας χαροποίησε – φαίνεται να απομακρύνεται η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσο αυτοδύναμης, όσο και συμμαχικής όπως την επεξεργάζονταν τα επιτελεία του, αφού οι πιθανοί “σύμμαχοι” ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ πάτωσαν τις ευρεκλογές.Όμως, βρήκε νέους συμμάχους στο εξωτερικό. Αν και στην Ιταλία, η πολυδιαφημισμένη από τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ "λίστα Τσίπρα", με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε τελικά να περάσει το όριο του 4% και να βγάλει τρεις ευρωβουλευτές, στην Ισπανία το νέο κόμμα «Podemos» ("Μπορούμε") αποφάσισε να ενταχθεί στην GUE (Podemos acuerda con Tsipras entrar en el grupo de la Izquierda Unitaria de la Eurocámara) .

Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Αναδημοσίευση από το "Nomadic universality"
του iohannes maurus

Affectus nec coerceri nec tolli potest nisi per affectum contrarium et fortiorem affectu coercendo 
[Ένα πάθος δεν μπορεί να κατασταλεί ούτε να αναιρεθεί, παρά μόνο από ένα πάθος αντίθετο και ισχυρότερο από το καταστελλόμενο]

Spinoza, Ethica IV, prop. 7

1. Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση[1] της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το ρεύμα, ο αναρχισμός έχει υπερασπιστεί συχνά μια ηθική αλήθεια και μια πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων, όπως το συνδικάτο ή η συνέλευση, απαξιώνοντας την εκπροσώπηση. Με λίγες εξαιρέσεις, αυτό έχει οδηγήσει τους αναρχικούς και χώρους της ριζοσπαστικής δημοκρατικής αριστεράς να αγνοούν κάθε είδους εκλογικής συμμετοχής. Παρά την αντίθεσή τους, αυτές οι δύο θέσεις αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση «αλήθειας-αντιπροσώπευσης». Η σχέση αυτή, τόσο για τον αναρχισμό όσο και για τους πολιτικούς μαρξισμούς, υπήρξε το κέντρο της πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, αφού, αν για τους μεν η αντιπροσώπευση του κόμματος ή του κράτους ήταν η αλήθεια της (οικουμενικής) τάξης ή της κοινωνίας, για τους δε η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στην αμεσότητα της κοινωνικής ζωής αποφεύγοντας τα απατηλά φαινόμενα των κομμάτων και των κρατών.