Για την κατάσταση μετά τις εκλογές

Απόσπασμα από ένα κείμενο του Κ. Μαραγκού

...Η ευρωκάλπη έδειξε εντούτοις ότι ο Σύριζα ακόμα και αν έχασε 150 χιλ από τον προπέρσινο Ιούνη παραμένει η ηγεμονική δύναμη στην αριστερά και στο ενδεχόμενο εθνικών εκλογών θα συσπειρώσει ξανά το συντριπτικό ποσοστό των αριστερών ψηφοφόρων ακόμα και αν η ηγεσία του επιμένει να δίνει εγγυήσεις ότι θα είναι φρόνιμο παιδί και δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, η οριακή ήττα του Σακελλαρίδη και η νίκη της Αριστεράς στη συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων που διεκδίκησε σε δεύτερο γύρο, δείχνει ότι σε συνθήκες οριακής πόλωσης και άμεσου κυβερνητικού διακυβεύματος, η συσπείρωση του κόσμου της αριστεράς και των ανθρώπων που δεν επενδύουν στην αντίδραση για το μέλλον τους, μπορεί να είναι ψηλότερη από τη συσπείρωση του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το προχθεσινό ποσοστό είναι ψήφος εμπιστοσύνης στις επιλογές προσαρμογής του ηγετικού επιτελείου του Σύριζα. Παρόλα αυτά, όσοι περίμεναν να εκφραστεί η αριστερή δυσαρέσκεια για τις κωλοτούμπες της ηγεσίας του Σύριζα στις κάλπες, μάλλον θα απογοητεύτηκαν. Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα παραμένει ενστικτωδώς για τον κόσμο της αριστεράς και όσων στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση και τα μνημόνιά της ένα εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης, όσο και να κατηγορεί κανείς και δικαίως την ηγεσία του Σύριζα για τα αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό δεν σχετίζεται με τις αυταπάτες που μπορεί να έχει ή να μην έχει το 1,5 και αύριο ίσως τα 2 εκ. κόσμος που θα το ψηφίσει. Κάποιοι μπορεί να επενδύουν στο Σύριζα το μέλλον του σοσιαλισμού, άλλοι για να γυρίσουν το ρολόι στη δεκαετία του ’80 ή του ’90, οι περισσότεροι όμως για να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης που εφαρμόζει τις πολιτικές των τελευταίων 4 χρόνων, ή έστω για να πάρουν μια ανάσα από το σκυλολόι που θέλει να κάνει τη χώρα σαν τα μούτρα του Άδωνη ή και του Κασιδιάρη. Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια ψήφος σε ένα άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο μάλλον δεν προκαλεί τον ίδιο ντόρο, είτε γιατί τα ποσοστά είναι αμελητέα και εξαφανίζονται κάτω του 1%, είτε γιατί η άλλη επιλογή είναι το ΚΚΕ που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι να γκρεμιστεί πρώτα ο Σύριζα και μετά η κυβέρνηση που έχουμε μέσα στη μούρη μας. Και ένα κόμμα που επιμένει αυτιστικά ότι είναι το ίδιο ο Συριζα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί περισσότερο σαν πλυντήριο του συστήματος παρά σαν τον πιο ανυποχώρητο αντίπαλό του.

Επομένως η οποιαδήποτε άλλη αριστερά αν έχει να πει κάτι περισσότερο από τον Σύριζα (και δεν ψάχνει απλώς άλλοθι για τις δικές της ανεπάρκειες) μπορεί να το πει και να το πράξει πέρα από τις κάλπες, επιταχύνοντας τις εξελίξεις από άλλους δρόμους, και οι ψήφοι στο Σύριζα δεν αποτελούν εμπόδιο για οποιοδήποτε άλλο -εξωκοινοβουλευτικό- σχέδιο. Το πρόβλημα όμως με την άλλη αριστερά δεν είναι ότι την εμποδίζουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες προς τον Σύριζα, αλλά ότι και αυτή δεν έχει να μας δείξει έναν άλλο δρόμο πέρα επίσης από τις κάλπες, ή έστω τα γνωστά -αλλά πλέον βαρετά- “πάρε την υπόθεση λαέ… μην σκύβεις το κεφάλι”, που όλοι ακούνε βερεσέ, ακόμα και το ίδιο το μυθικό υποκείμενο στο οποίο απευθύνονται.

Αυτή η αριστερά γίνεται έξω φρενών με τον Σύριζα, όχι γιατί έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει, αλλά γιατί νοιώθει αυτό που ένιωθε κάποτε το ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ, ότι κάποιος της κλέβει για ακόμα μια φορά τις ψήφους που υποτίθεται της ανήκουν (;) επιβεβαιώνοντας έτσι ότι (και για αυτήν την αριστερά) η κάλπη είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για το επόμενο βήμα. Αν πράγματι είχε έναν ορίζοντα πέρα από τις κάλπες, τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την αστική νομιμότητα, δεν θα φθονούσε τον Σύριζα, αλλά θα τον ενέτασσε -ως εργαλείο- σε ένα δικό της επαναστατικό σχέδιο. Έτσι αντί να νιώθει ότι διαρκώς απειλείται από τον Τσίπρα, και να προσπαθεί μάταια να τον ανταγωνιστεί, σε “σχέδια Β” και άλλες “συμπορεύσεις” δήθεν πιο αυθεντικές από τον Σύριζα, θα αναγνώριζε χωρίς να νοιώθει ενοχές την ουσία πίσω από το 1,5 εκ. ψήφους που αλιεύει ο Σύριζα και θα έχτιζε ένα “σχέδιο Β” για την επανάσταση και όχι για “να αποκτήσει η Ελλάδα τα δικά της εργαλεία άσκησης νομισματικής πολιτικής”.

Λοιπόν για να μην μπερδευόμαστε. Ο κόσμος, ο πολύς ο κόσμος, όταν πάει στις κάλπες δεν πάει ούτε για να ρίξει τον καπιταλισμό, ούτε για να εκφράσει την ιδεολογική του πίστη σε ένα όραμα για την επόμενη χιλιετία, ούτε για να τιμωρήσει τον Τσίπρα που δεν είναι επαρκώς αριστερός όπως υποτίθεται θα όφειλε. Ο κόσμος ψηφίζει γενικώς, -και ειδικώς Τσίπρα- για να κάνει άμεσα τη δουλειά του. Για τον δεξιό συντηρητικό, εγωκεντρικό ψηφοφόρο η δουλειά αυτή είναι να βολέψει την πάρτη του, δεν πα να πεθαίνουν γύρω του από την πείνα. Για τον εργαζόμενο που σκέφτεται ως τέτοιος, για τον άνεργο που δεν φθονεί τον εργαζόμενο αλλά τον βλέπει σαν σύμμαχο, για τον αριστερό και προοδευτικό πολίτη που τον ενδιαφέρουν κοινωνικές λύσεις με στοιχειώδη δικαιοσύνη και όχι να βλέπει γύρω του τα λαμόγια να λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία και τα φασιστόμουτρα να τρομοκρατούν τους “μη επαρκείς” φυλετικά, κοινωνικά και πολιτικά Έλληνες, η δουλειά που μπορεί να γίνει με τις κάλπες είναι να φύγει αυτή εδώ η κυβέρνηση. Κανείς δεν ψηφίζει για κάποια επανάσταση, γιατί πολύ απλά οι επαναστάσεις δεν γίνονται με μυστικές ψηφοφορίες, ούτε αποφασίζονται μαζί με τους κοιμισμένους. Γι’ αυτό ακόμα και να πιστεύει κανείς στην επανάσταση δεν έχει νόημα να το δείχνει αυτό σε μια κάλπη, αλλά να δει ποια ψήφος βοηθάει εκείνη τη στιγμή στην αποσταθεροποίηση του αντιπάλου και σε ένα εν δυνάμει -εδώ ζητάμε πολλά- επαναστατικό σχέδιο, που εξυπακούεται δεν μπορεί να έχει ουδεμία σχέση με κάλπες και με παραβάν γεμάτα με γριές και χαζεμένους.  Η πέραν του Σύριζα αριστερά, βλέπει στο Σύριζα, μόνο την μία πλευρά του, αυτή της προσπάθειας συνεννόησης με το σύστημα, αυτή που μοιάζει με το ΠΑΣΟΚ. Δεν βλέπει όμως ότι υπάρχει και μια άλλη που παραμένει μη ελέγξιμη και η οποία είναι μη ελέγξιμη γιατί το μοντέλο διαχείρισης που χτίζει αυτή την ώρα ο ελληνικός καπιταλισμός, δεν αφήνει περιθώρια για κανένα πειραματισμό, από αυτούς που οραματίζονται διάφορα καπετανάτα μέσα στο Σύριζα. Αυτό είναι που τρομάζει τον Γιούνκερ, τον Σουλτς που ψηφίζει για κομισάριο της ΕΕ τον Γιούνκερ, τη Μέρκελ, και σύσσωμη την ευρωπαϊκή ιερά συμμαχία. Όσο και να τους λέει ο Τσίπρας ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ότι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς (εδώ υπερβάλει), όσο κι αν ο Σταθάκης κι ο Δραγασάκης υπόσχονται ότι το χρέος στο τέλος θα πληρωθεί και δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες, όσα πανό και να κρατήσουν οι βουλευτές τους στις μπατσοδιαδηλώσεις, ο Σύριζα θα συνεχίζει να αποτελεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της άρχουσας τάξης στις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες, επιλογή “καταστροφής της χώρας”. Αυτό που φοβούνται με το Σύριζα δεν είναι ότι θα φέρει τον σοσιαλισμό. Αυτό εξάλλου δεν το υπόσχεται ο Σύριζα πουθενά. Ούτε καν φοβούνται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί και αυτή έχει γίνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αυτό που φοβούνται είναι ότι μια κυβέρνηση με τον Σύριζα θα τα κάνει μαντάρα και έτσι θα βουλιάξει το μνημονιακό πρόγραμμα, χωρίς καν να έχει καταγγελθεί. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να κάνει πολλά ο ίδιος ο Σύριζα και τα μεγαλοστελέχη του. Αρκεί η παρουσία του και η κακή φήμη, που καλλιεργεί γι’ αυτόν η κυρίαρχη προπαγάνδα μέσα και έξω από τη χώρα.

Για όποιον λοιπόν επιδιώκει να πάει τα πράγματα πέρα από κει που νομίζει ο Σύριζα ότι πρέπει να φτάσουν, όχι μόνο δεν θα τον εμπόδιζε η πτώση της κυβέρνησης των μνημονίων μέσα από μια εκλογική νίκη του Σύριζα, αλλά αντίθετα θα επιτάχυνε τις εξελίξεις. Και όσο ο Σύριζα διστάζει αντιλαμβανόμενος κάθε φορά που παίζεται αυτό το ενδεχόμενο ότι θα πιάσει την καυτή πατάτα στα χέρια του, άλλο τόσο πρέπει να σπρωχτεί. Αυτό δεν σημαίνει καμία υποταγή στον Σύριζα ούτε φυσικά στην κυβέρνηση που θα φτιάξει την επόμενη μέρα. Αλλά μας ενδιαφέρει η ψυχολογία της εργατικής τάξης, των άνεργων, της νεολαίας, όλων όσων έχουν χτυπηθεί από την κρίση, έχουν παλέψει αυτά τα χρόνια όσο μπορούσαν και όσο άντεχαν, ενάντια στην καταστροφή της ζωής τους και που βλέπουν μια ελπίδα στην αριστερά και όχι ας πούμε στη ΧΑ, ούτε φυσικά στα παραμυθάκια του Σαμαρά περί εξόδου από το τούνελ. Αν η ψυχολογία του κόσμου μας αλλάξει με μια τέτοια ανατροπή και εξαιτίας της ξεσπάσει μια δεύτερη διετία σκληρών αγώνων, ε τότε αξίζει να επενδύσει κανείς σε ένα τέτοιο σενάριο. Το άλλο σενάριο είναι να πούμε ότι όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν, ότι όλοι οι διαχειριστές είναι ίδιοι και να είμαστε ιδεολογικά συνεπείς όσο είναι και το ΚΚΕ. Όμως στην πραγματικότητα μια επανεκλογή του Σαμαρά στις επόμενες εκλογές, ή τώρα μια πρωτιά, θα εκλαμβάνονταν από τον κόσμο για τον οποίο συζητάμε ως μια συντριπτική ήττα. Το συμπέρασμα που θα έβγαζαν είναι ότι η πλειοψηφία στηρίζει την κυβέρνηση, ότι δεν γίνεται τίποτα, ο κόσμος δεν χαμπαριάζει, όλα είναι μάταια, τσάμπα οι αγώνες και η άμυνα εδώ και εκεί. Σε ένα τέτοιο κλίμα οι Σαμαράδες θα μας έπαιρναν και τα σώβρακα.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: 

Για την κατάσταση μετά τις εκλογές