Τι με τρομάζει...

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Της Νάντιας Βαλαβάνη

Το παρακάτω κείμενο που αποτελεί τη δευτερολογία, μετά την τοποθέτηση «επί των άρθρων», κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του νομοσχέδιου «περί περιστολής των δαπανών», είναι ενδεικτικό των διαδικασιών φαστ τρακ που έχει επιβάλει η κυβερνητική πλειοψηφία υποβαθμίζοντας το ρόλο του κοινοβουλίου, την αξιοπρέπειατων βουλευτών και, τελικά, την ποιότητα της δημοκρατίας.

Συμ­φω­νώ­ντας α­πό­λυ­τα με τον τρό­πο που έ­θε­σε το ζή­τη­μα της (ν)τρο­πο­λο­γίας για τα λι­μά­νια ο συ­νά­δελ­φος κ. Δρί­τσας, με α­παλ­λάσ­σει α­πό το να πω πράγ­μα­τα που ή­δη α­νέ­φε­ρε. Οπό­τε θα μου ε­πι­τρέ­ψε­τε να πω κά­τι άλ­λο, που εί­ναι μια άλ­λη πλευ­ρά, ε­ξί­σου βα­θιά και ου­σια­στι­κή, που αυ­τή τη στιγ­μή ε­μέ­να με τρο­μά­ζει, αν θέ­λε­τε, πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Να σας το πω έ­τσι α­πλά. Σε μια νύ­χτα – για­τί τε­λειώ­σα­με χθες στις 1 το βρά­δυ – κα­λού­μα­στε να βρού­με, να δια­βά­σου­με και να κα­τα­λά­βου­με χω­ρίς να εί­μα­στε πο­λι­τι­κοί μη­χα­νι­κοί, 500 σε­λί­δες μέ­χρι τις 10.00 το πρωί και να έρ­θου­με ε­δώ να πά­ρου­με θέ­ση και να ψη­φί­σου­με. Αυ­τό εί­ναι φύ­σει α­δύ­να­τον. Νο­μί­ζω ό­τι α­κό­μα κι αν εί­σαι πο­λι­τι­κός μη­χα­νι­κός, εί­ναι δύ­σκο­λο να δια­βά­σεις 500 σε­λί­δες master plan των λι­μα­νιών της χώ­ρας με­τα­ξύ 1.00 πμ και 10.00 πμ και να έρ­θεις ε­δώ και να το­πο­θε­τη­θείς υ­πεύ­θυ­να. Το ό­τι την κυ­βέρ­νη­ση αυ­τό δεν τη νοιά­ζει, ε­μέ­να με τρο­μά­ζει.

Άλλη πλευ­ρά της ί­διας ι­στο­ρίας: το «α­πόρ­ρη­το». Έχω το­πο­θε­τη­θεί δύο φο­ρές στην Ολο­μέ­λεια της Βου­λής και πολ­λές φο­ρές στην Επι­τρο­πή Οι­κο­νο­μι­κών Υπο­θέ­σεων της Βου­λής για το πώς κα­λού­μα­στε ε­δώ να το­πο­θε­τη­θού­με για τις τρά­πε­ζες, λέ­γο­ντάς μας ό­τι «εί­ναι α­πόρ­ρη­το, δεν μπο­ρείς να ξέ­ρεις». Ψή­φι­ζε και μη ε­ρεύ­να. Εμέ­να αυ­τό ε­πί­σης με τρο­μά­ζει.

Συγκρούσεις Μουσουλμάνων με την Αστυνομία στην Ομόνοια, 23/9/2012

Πρεμιέρα έκανε ο «Αίαντας» ( η νέα υδροφόρα Αύρα των ΜΑΤ) χωρίς να αναλάβει δράση στην σημερινή συγκέντρωση εκατοντάδων Μουσουλμάνων στο Κέντρο της Αθήνας, η οποία διαλύθηκε από την αστυνομία μετά την απαγόρευση της πορείας προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Τέχνη σε καιρούς κρίσης ΙΙ

Του Γιώργου Πρασσά

Κανείς δεν θα του αφιερώσει άρθρα σαν αυτά για την Κιτσοπούλου, εκτός από τον γνωστό δικηγόρο: Η α­πε­νο­χο­ποίη­ση του σκυ­λά­δι­κου, το οποίο και παραθέτουμε:

"Τι εν­νοού­σε ο Λού­ντβιχ Βιτ­γκεν­στάιν ό­ταν έ­λε­γε «α­πό ε­δώ που εί­μα­στε πρέ­πει να πά­με ε­κεί που εί­ναι η α­πό­φα­ση;» Τι εν­νοού­σε ο Χέ­γκελ ό­ταν έ­λε­γε: «μέ­σα στη νύ­χτα του Απο­λύ­του ό­λες οι α­γε­λά­δες εί­ναι μαύ­ρες;» Τι εν­νοού­σε ο μυ­στι­κι­στής φι­λό­σο­φος ΄Εκχαρτ ό­ταν έ­λε­γε «δεν υ­πάρ­χει α­γρί­μι γρη­γο­ρό­τε­ρο α­πό τον πό­νο για να σε φέ­ρει στη γνώ­ση;» Όλες οι α­πα­ντή­σεις, σή­με­ρα Πέ­μπτη στη Μο­νή Λα­ζα­ρι­στών, στη νέα συ­ναυ­λία του λαϊκού βάρ­δου Μπά­μπη Μπα­τμα­νί­δη, του νταλ­κα­διά­ρη των δύο η­πεί­ρων και των πέ­ντε θα­λασ­σών. Του α­η­δια­στι­κού α­οι­δού που με το προ­ε­κλο­γι­κό ά­σ(θ)μα του «Σύρ­ρι­ζα μω­ρό μου Σύρ­ρι­ζα» ε­κτό­ξευ­σε τον Τσί­πρα στο 27% και έ­κα­νε το ευ­ρω­παϊκό οι­κο­δό­μη­μα να σείε­ται συ­θέ­με­λα, ε­νώ με τον ύ­μνο «Γλυ­κιέ μου α­ναρ­χι­κέ, μην μου σπας το α­μά­ξι» πέ­τυ­χε τον ι­στο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό της μαύ­ρης α­ναρ­χίας με τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Του φα­ντο­μά του πε­ντα­γράμ­μου που με κά­θε νέα του εμ­φά­νι­ση σπέρ­νει πό­νο και θε­ρί­ζει χει­ρο­κρο­τή­μα­τα και νε­ρά­ντζια, του ά­νευ χρυ­σού δί­σκου χρυ­σού τρα­γου­δι­στή που τα ά­σμα­τά του, αυ­τές οι σύγ­χρο­νες Αι­νειά­δες, α­πο­τε­λούν ό­πως θα έ­λε­γε κι ο γε­ρο-Κά­ρο­λος Μαρξ την καρ­διά ε­νός ά­καρ­δου κό­σμου".

Δήλωση μελών και στελεχών του ΚΚΕ

Στο blog “Νέα Σπορά” δίνεται στην δημοσιότητα μετά από δύο ακριβώς μήνες από την σύνταξή του, το 3ο πολιτικό κείμενο της εσωτερικής αντιπολίτευσης του ΚΚΕ  με την υπογραφή "μέλη και στελέχη του ΚΚΕ" και θέμα: “ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ 6ης ΤΟΥ ΜΑΗ ΚΑΙ ΤΗΣ 17ης ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ”. Διαλέξαμε και αναδημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά σημεία αντιπροσωπευτικά της πολιτικής ταυτότητας της “Νέας Σποράς”, με δικές υπογραμμήσεις και αρίθμιση:

1.Απόλυτης προτεραιότητας πολιτικό ζήτημα είναι η αλλαγή της στάσης του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα. Πρέπει να δοθεί άμεση και πρακτική κατεύθυνση ώστε να υπάρξει στροφή στην εργατική δουλειά στα σωματεία, στους συλλόγους και τις ομοσπονδίες, στους τόπους δουλειάς και στις συνοικίες, στους Δήμους. Να αποκατασταθεί η ενότητα δράσης του εργατικού κινήματος από τα κάτω και με προσπάθειες από τα πάνω, με βάση τη δράση των εργαζομένων στα σωματεία και στις ομοσπονδίες.
2. Η ηγεσία του Κόμματος επικέντρωσε όλη την προεκλογική μάχη και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις σχεδόν ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το γεγονός ότι η στάση της ηγεσίας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπειθε με την επιχειρηματολογία της, ότι προκαλούσε συμπαθή αισθήματα που ευνοούσαν το ΣΥΡΙΖΑ, η έλλειψη, όμως, προβολής και υποστήριξης της πρότασης του 15ου Συνεδρίου στάθηκε η πραγματική αιτία που δεν κατέστη δυνατόν να αναχαιτιστεί η δημιουργία εκλογικού ρεύματος υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, που επέτρεψε, τελικά, στο ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί την πλατιά δυσαρέσκεια των εργαζομένων και του ελληνικού λαού, δυσαρέσκεια που βασιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ωρίμανση μέσα στη συνείδηση του ελληνικού λαού των πάγιων θέσεων του ΚΚΕ.

Ποιο είναι το «λόμπι της χρεοκοπίας» και ποιοι πραγματικά παραπλανούν το λαό;

Σε προηγούμενο κείμενό μας (Οι εφοπλιστές και το “κόμμα της δραχμής”) είχαμε αναφερθεί στην Αριστερά που "διαβάζει" την ταξική πάλη και τους ταξικούς συσχετισμούς μόνο από το χώρο της πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές των κομματικών μηχανισμών και πως οδηγείται σε λαθεμένα πολιτικά συμπεράσματα. Η σχηματική αυτή αντιστοίχιση του κοινωνικού με το πολιτικό σκηνικό, υποκρύπτει μια βαθειά περιφρόνηση του μαρξισμού ως όπλου για την ερμηνεία και την αλλαγή τούτου του κόσμου. Το σύνολο της αντιευρωπαϊκής αριστεράς πιστεύει ότι  είναι μονόδρομος το ευρώ και η ΕΕ για τα ταξικά  συμφέρονταγια της ελληνικής αστικής τάξης. 

Υποτιμούν πρώτα απ’ όλα τον «νεοφιλελευθερισμό» ως κυρίαρχη πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στον κόσμο της εργασίας που δεν γνωρίζει σύνορα και νομίσματα. Η Ε.Ε. και η ΟΝΕ δεν κινδυνεύει σήμερα να διαλυθεί κάτω από την πίεση του κόσμου της εργασίας, αλλά από τον ίδιο τον «νεοφιλελευθερισμό» προς ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Είναι χαρακτηριστικό ότι εντός της Ε.Ε. τα αντιευρωπαϊκά κινήματα ηγεμονεύονται από την ακροδεξιά. Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων αυτών της Αριστεράς, είναι το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο  ΣΥΡΙΖΑ: Mια ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση; που υπογράφεται από δυο στελέχη του ΜΑΑ και προσπαθεί να οριοθετήσει το «λόμπι της χρεοκοπίας» με δεδομένα από την πολιτική σκηνή:

John Holloway: O κόσμος πέρα από τον καπιταλισμό

Ένα animation από τους μαθητές στο Central Saint Martins College, Carolina Aguirre, Lucas Gloppe και Magnus Lenneskog ερμηνεύουν λόγια του John Holloway, που υποστηρίζει ότι ο κόσμος πέρα από τον καπιταλισμό βρίσκεται στους αντι-κόσμους του, που καθημερινά τον αντιπαλεύουν.

Οι εφοπλιστές και το “κόμμα της δραχμής”

Η βίλα «Villa Christina», για την αγορά της οποίας έλληνας εφοπλιστής έχει κονταροχτυπηθεί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι...

Η σχηματική αντίληψη ότι τα πολιτικά κόμματα είναι άμεσοι εκφραστές των συμφερόντων κοινωνικών ομάδων και τάξεων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ιδεοληψιών που κυριαρχούν σε μια μεγάλη μερίδα των πολιτικών χώρων της Αριστεράς. Ποιά είναι τα κόμματα της "πλουτοκρατίας" και ποιό είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, είναι δεδομένα εκ των προτέρων για το ΚΚΕ και όχι μόνο. Αυτή η προσέγγιση, όχι μόνον καθαγιάζει από ταξική σκοπιά κάθε πολιτικό μηχανισμό που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, αλλά κυρίως οδηγεί σε λαθεμένες πολιτικές εκτιμήσεις τόσο για τις στρατηγικές επιλογές όσο και τις συγκυριακές επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων. Αυτό συμβαίνει επειδή "διαβάζει" την ταξική πάλη και τους ταξικούς συσχετισμούς μόνο από το χώρο της πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές των κομματικών μηχανισμών.

Ο Γ. Μηλιός κάνοντας μια κριτική θεώρηση στο έργο του Ν. Πουλαντζά γράφει για αυτό το ζήτημα στο βιβλίο “Ο Μαρξισμός ως σύγκρουση τάσεων” σελ. 146:

Στο πλαίσιο του “αντιπροσωπευτικού” κοινοβουλευτικού συστήματος τα πολιτικά κόμματα αποτελούν μόνο με την μεταφορική έννοια του όρου τους εκπροσώπους των κυρίαρχων τάξεων. Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Τα αστικά κόμματα, η καλύτερα το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελεί απλώς ένα τμήμα αυτού του κράτους, επιτελεί μια επιμέρους λειτουργία στα πλαίσιά του: Την οργάνωση της λαϊκής “αντιπροσώπευσης” την αναπαραγωγή της συναίνεσης, την αστική πολιτική (και κοινωνική) κυριαρχία, μέσα από την κοινοβουλευτικοποίηση των διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών και αιτημάτων και την ενσωμάτωσή τους στα πλαίσια της αστικής – κρατικής στρατηγικής.

Τσίπρας: Το σήμα του κινδύνου

(Το είδαμε στο tro-mpa-xtiko)

H oμιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Δ.Ε.Θ.(Video)

Μερικές επισημάνσεις με αφορμή την στάση του ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Η Β. Κατριβάνου στο κείμενο: “Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής για τη Χρυσή Αυγή: τα πραγματικά περιστατικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ” εξηγεί την στάση του ΣΥΡΙΖΑ, και γιατί ψήφισε λευκό σε ένα από τα τέσσερα σημεία της απόφασης της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής: “Αν δεν πούμε τη βία με το όνομά της, δηλαδή «ρατσιστική» και «φασιστική», και αν μιλάμε γενικά για «βία», κλείνουμε τα μάτια και αρνούμαστε να δούμε την ουσία του θέματος -- πράγμα που, ιστορικά, αποτελεί βασική επιδίωξη της ακροδεξιάς”

Όμως, όπως αποδείχτηκε και από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην επιτροπή, αυτό που περιγράφει ως “βασική επιδίωξη μόνον της ακροδεξιάς” δεν περιορίζεται μόνον στον χώρο της ακροδεξιάς. Ο Α. Λιάκος στο άρθρο του “Πού βρίσκονται τα άκρα και ποιον απειλούν;” έχει εξηγήσει πως: “η ιδέα των άκρων που απειλούν τη δημοκρατία, εκτός από ανιστόρητη είναι και παραπλανητική, γιατί τα άκρα, δηλαδή οι ακραίες αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές εκδηλώνονται στο κέντρο.”

Η “χρυσή αυγή” που κάνει “τάγματα εφόδου” κινείται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο με την κυβέρνηση που κάνει “στρατόπεδα συγκέντρωσης”. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να τρέφει αυταπάτες πως το ζήτημα της “ρατσιστικής” και “φασιστικής” βίας μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από ανάλογες αποφάσεις της “επιτροπής δεοντολογίας” της Βουλής, σε συνεργασία μάλιστα με τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις που ανέδειξαν την  “χρυσή αυγή” ως το μακρύ χέρι του κράτους στην κοινωνία.