Ποιο είναι το «λόμπι της χρεοκοπίας» και ποιοι πραγματικά παραπλανούν το λαό;

Σε προηγούμενο κείμενό μας (Οι εφοπλιστές και το “κόμμα της δραχμής”) είχαμε αναφερθεί στην Αριστερά που "διαβάζει" την ταξική πάλη και τους ταξικούς συσχετισμούς μόνο από το χώρο της πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές των κομματικών μηχανισμών και πως οδηγείται σε λαθεμένα πολιτικά συμπεράσματα. Η σχηματική αυτή αντιστοίχιση του κοινωνικού με το πολιτικό σκηνικό, υποκρύπτει μια βαθειά περιφρόνηση του μαρξισμού ως όπλου για την ερμηνεία και την αλλαγή τούτου του κόσμου. Το σύνολο της αντιευρωπαϊκής αριστεράς πιστεύει ότι  είναι μονόδρομος το ευρώ και η ΕΕ για τα ταξικά  συμφέρονταγια της ελληνικής αστικής τάξης. 

Υποτιμούν πρώτα απ’ όλα τον «νεοφιλελευθερισμό» ως κυρίαρχη πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στον κόσμο της εργασίας που δεν γνωρίζει σύνορα και νομίσματα. Η Ε.Ε. και η ΟΝΕ δεν κινδυνεύει σήμερα να διαλυθεί κάτω από την πίεση του κόσμου της εργασίας, αλλά από τον ίδιο τον «νεοφιλελευθερισμό» προς ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Είναι χαρακτηριστικό ότι εντός της Ε.Ε. τα αντιευρωπαϊκά κινήματα ηγεμονεύονται από την ακροδεξιά. Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων αυτών της Αριστεράς, είναι το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο  ΣΥΡΙΖΑ: Mια ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση; που υπογράφεται από δυο στελέχη του ΜΑΑ και προσπαθεί να οριοθετήσει το «λόμπι της χρεοκοπίας» με δεδομένα από την πολιτική σκηνή:
" ...Ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, ούτε οι μεγαλοεργοδότες, όπως αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν αυτό το λόμπι. Ακούμε κάθε μέρα τον ΑΝΤ1, το ΜΕGA, τον SKY, τον ALFA και ξέρουμε πολύ καλά με τι πάθος υποστηρίζουν την παραμονή μας στο ευρώ. Και ο Λάτσης, ο Κωστόπουλος, ο Σάλλας που βάζουν τα δάνεια του δημοσίου στα θησαυροφυλάκια των κλονισμένων τραπεζών.

Εκ των πραγμάτων υπάρχει μια σκληρή σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο μεγαλοαστικό κατεστημένο και τον κόσμο της εργασίας. Το κατεστημένο έχει ανάγκη την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και επωφελείται από τα μνημονιακά μέτρα συντριβής του επιπέδου αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Και όχι μόνο από τα μνημονιακά μέτρα: από όλη την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση την τελευταία εικοσαετία. Ο εργαζόμενος λαός θα έχει όφελος από την απελευθέρωση από τις επιταγές της Ευρωζώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο ίδιος δεν ανταποκρίνεται στο ριζοσπαστικό αίτημα της αθέτησης πληρωμών και της αποχώρησης από το ευρώ, το αποδίδει ως μομφή στο κατεστημένο.

Αν υπάρχει ένα «λόμπι χρεοκοπίας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό στα μάτια του κόσμου αποτελείται από πολιτικές δυνάμεις, πολιτικά πρόσωπα, διανοούμενους από τον χώρο της αριστεράς. Το ΚΚΕ. Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Τους καθηγητές Λαπαβίτσα, Μαρκέτο και τόσους άλλους. Αυτοί μιλούν για παύση πληρωμών στους δανειστές και αποδέσμευση από το ευρώ/Ε.Ε., μέσα σε ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο ανατροπών, όπως ο σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης .."

Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα λόγια του Σ. Μαρκέτου, ο οποίος κάνει τον διαχωρισμό ανάμεσα στο κοινωνικό και το πολιτικό. Αναφερόμενος στην ελληνική αστική τάξη, ισχυρίζεται ότι μόνον μια πολύ μικρή μειοψηφία της εξακολουθεί να ταυτίζεται με τις κυρίαρχες επιλογές της Ε.Ε. και την ΟΝΕ:

 Ένα μεγάλο τμήμα της δικής μας αριστεράς εκτιμά ότι εδώ τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά και φαντασιώνεται ότι μέσα σε συνθήκες χρεωκοπίας η αστική τάξη θα βρεθεί και αυτή χρεωκοπημένη και στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων! Το ξαναλέμε:

Δεν αντιλαμβάνεται ότι για τον νεοφιλελευθερισμό το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας είναι “ανοικτό”: Δεν έχει ανάγκη τα “παραδοσιακά” αστικά κόμματα και ότι αυτά εξέφραζαν ιστορικά, για να επιβάλει τις επιλογές του και να διαμορφώσει νέες συναινέσεις στα στρατηγικά του σχέδια, ούτε έχει παντρευτεί το "ευρώ" και την πολιτική ενοποίησης της Ε.Ε. Δεν φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό αυτό το χαρακτηριστικό της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού, ούτε ως προς άνεση με την οποία ενσωμάτωσε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στις επιταγές του, ούτε όμως και ως προς την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας.

Η ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ και οι αλλαγές στην εξωτερική πολιτική δείχνουν ότι η αστική τάξη έχει στρατηγικά σχέδια μπροστά στην εκδοχή της διάλυσης της ΟΝΕ και της ΕΕ και στην χρεωκοπία της χώρας. Επίσης μπροστά στον κίνδυνο μιας αριστερής διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έλαχε αυτός ο ρόλος, προετοιμάζονται ακροδεξιές και συντηρητικές λύσεις διακυβέρνησης. Μπορεί στο επίπεδο του κοινοβουλίου αυτές οι λύσεις να μην είναι ακόμα φανερές, όμως στο κράτος έχουν ήδη προχωρήσει. Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Το γεγονός της ηγεμονίας της «χρυσής αυγής» στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους καταδεικνύει ακριβώς αυτή την αλλαγή που έχει ήδη εμπεδωθεί εντός του κράτους.

Αυτοί λοιπόν που μιλούν «για παύση πληρωμών στους δανειστές και αποδέσμευση από το ευρώ/Ε.Ε., μέσα σε ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο ανατροπών, όπως ο σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης» υποτιμούν πρώτα απ’ όλα το κράτος, το οποίο θεωρούν ως ένα απλό εργαλείο. Φαντασιώνονται ότι θα πέσει στα χέρια τους ως ώριμο φρούτο, γιατί θεωρούν ότι η πολιτική κρίση του δικομματισμού είναι και κρίση του κράτους και υποτιμούν τις δυνατότητες του να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας χρεωκοπίας διαφυλάττοντας τα ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης.

Πλανώνται οικτρά...