Το "ΜΑΑ" και το ..."Μέτωπο" του Τ. Φωτόπουλου

Αν κάποιος αναγνώστης διαβάσει το δημοσίευμα "Με αφορμή την ομιλια του Τ. Φωτόπουλου στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας" στην ιστοσελίδα του ΜΑΑ και τα σχόλια που το συνοδεύουν αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια σύμπραξη "μετώπων"...

Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του ΜΑΑ να διευρύνει τις πολιτικές του συμμαχίες. Όμως μπροστά στην επιδίωξη αυτών των στόχων είναι έτοιμο να θυσιάσει μερικές από τις πιο καλές του στιγμές; Υπενθυμίζουμε ότι το ΜΑΑ ήταν από την πρώτη μέρα στην "πλατεία Συντάγματος" και στήριξε με όσες δυνάμεις είχε το "κίνημα της 25ης Μάη". Αντίθετα, ο Τ. Φωτόπουλος ήταν ένας από τους βασικούς επικριτές αυτού του κινήματος, διότι  δεν συγκροτήθηκε με τις αρχές της "περιεκτικής δημοκρατίας", όπως αυτός τις έχει ορίσει... 

Στην Χαλκίδα επίσης ο Τ. Φωτόπουλος, προσκεκλημένος από την Λ.Σ., εκθέτει τις απόψεις του με την ίδια θεματολογία. Ολόκληρη η εισήγηση του είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα της "ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ", εδώ:Η Οικονομική καταστροφή που επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, η πολυδιάστατη κρίση και η Άμεση Δημοκρατία.

Την θέση του  για το κίνημα της 25ης Μάη, ο Τ. Φωτόπουλος την έχει επαναλάβει αρκετές φορές ως τώρα και συνεχίζει να κάνει το ίδιο. Η ομιλία του ξεκίνησε ως εξής:

Ευχαριστώ αρχικά την Λαϊκή Συνέλευση (ΛΣ) Χαλκίδας για την πρόσκληση της και ιδιαίτερα για τον τύπο της πρόσκλησης της που με έπεισε να μετάσχω, αντίθετα με αυτό που θεωρώ παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας (ΑΔ) στο Σύνταγμα, όπου και αρνήθηκα να πάρω μέρος.

Η παγκοσμιοποίηση της αλληλεγγύης

Μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, Βαρκελώνη 2011

(αναδημοσίευση από το "διαλεκτικά")

Lima 1997, Québec 2001, Dakar 2005, Luxembourg 2009 είναι οι συναντήσεις που σηματοδοτούν τη διεθνή δικτύωση της κοινωνικής οικονομίας. Η διαδικασία αυτή κάνει τώρα μια στάση λίγες μέρες στη Βαρκελώνη (το Τριαντάφυλλο της Φωτιάς, όπως ονομαζόταν στο εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα) για να γεννηθεί το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προώθησης της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (RIPESS EUROPE – Réseau Intercontinental de Promotion de l’ Économie Sociale et Solidaire. Europe).

Είναι έτσι, που συγκεντρωμένοι σε αυτήν την πόλη, εμείς όλοι, εκπρόσωποι των δικτύων του Βελγίου, Καταλονίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Ουγγαρίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Πορτογαλίας, Ρουμανίας, Γερμανίας, διακηρύσσουμε ότι μετά από τρεις ημέρες εργασίας και γόνιμων ανταλλαγών, στις 8, 9 και 10 Σεπτεμβρίου 2011, δημιουργήσαμε το Δίκτυο RIPESS EUROPE, το εξοπλίσαμε με καταστατικό και εκλέξαμε τα πρόσωπα που θα μας εκπροσωπούν στη Συντονιστική Επιτροπή για τα επόμενα δύο χρόνια.

Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Δικτύου RIPESS είναι μια ευκαιρία υπενθύμισης ότι έχουμε πίσω μας ένα μακρύ μονοπάτι αγώνων και εμπειριών που σημάδεψαν την κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Κάθε φορά που στο μικρότερο χωριό της γηραιάς ηπείρου, οι άνδρες και οι γυναίκες συναντήθηκαν και έδωσαν μια συλλογική και απελευθερωτική απάντηση για να καλύψουν τις ανάγκες τους, έκαναν να προοδεύσει η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Οι συνεταιρισμοί, ενώσεις αλληλοβοήθειας, ενώσεις πίστωσης και αντίστασης, συνδικάτα, αλλά εξίσου και τα λαϊκά πανεπιστήμια και κύκλοι, εγκυκλοπαιδικά κέντρα, εργατικές βιβλιοθήκες, χορωδίες και θεατρικές ομάδες, ... έχουν σχηματίσει σταδιακά μια κοινωνική και πολιτιστική κληρονομιά, που είμαστε παιδιά της και την ίδια στιγμή αισθανόμαστε οι συνεχιστές των ιδανικών τους.

Ο Βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο Βασιλεύς!

Η "Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα" εδώ και κάποιους μήνες έχει αποφασίσει την αυτοδιάλυσή της και είχε περιορίσει την δράση της στην διατήρηση του blog "dosepasa.wordpress.com"  Στο τελευταίο συλλογικό της κείμενο "ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΣΑ", που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, κάνει μια σύντομη παρουσίαση της ταυτότητά της:

 Δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2009 από συντρόφους μέλη του ΣΥΝ και ανέντακτους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο στόχο την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας και δράσης τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών. 

Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς, σε Αντισυστημική κατεύθυνση. Είναι από τις ελάχιστες ομάδες στην αριστερά (πλην του ελευθεριακού και του οικολογικού χώρου) που διατύπωσε τα τελευταία χρόνια το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της πολιτικής Αντισυστημικής αριστεράς και ως της μοναδικής σίγουρης απάντησης στην γάγγραινα των ιεραρχικών κομματικών μηχανισμών αλλά και των τάσεων εθελόδουλης υπαγωγής της βάσης σε αυτούς καθώς και σε λογικές ανάθεσης.

Η ΚΝΕ και το Lifestyle

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"
Της Αναστασίας Γιάμαλη

«Το lifestyle πέθανε» διάβασα πριν από μήνες με ανακούφιση σε ένα εξαιρετικό κομμάτι του Ξυδάκη.  Ήταν τότε που πίσω από της φυλακής τα σίδερα προσέφερε στυλιστικές συμβουλές ο Λάκης Γαβαλάς. Κι εκεί που ετοιμαζόμασταν να του κάνουμε μνημόσυνο μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα της λαϊκοπόπ φωτοσοπαρισμένης φουσκωτής στραφταλιζέ κωστοπουλικής λογικής του, να το πάλι. Αναστήθηκε.

Το lifestyle έχει πολλά ποδάρια, ζει και βασιλεύει και μας έχει πάρει και τα σώβρακα χωρίς να το καταλάβουμε. Ο Αιμίλιος Λιάτσος πάει στην ΕΡΤ, ο Θέμος Αναστασιάδης  εις επικουρίαν της ανόδου της Χρυσής Αυγής κάνει αγιογραφίες των βουλευτών της και τα συγκροτήματα Goin Through και ΝΕΒΜΑ θα εμφανιστούν στο 38ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ…

Το ζήτημα, με δεδομένη την ιστορία του Φεστιβάλ, σχολιάζεται από την “Αυγή” -και όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιμένουν τα μέσα- η ΚΝΕ σε σχετική ανακοίνωσή της υποστηρίζει την ταξικότητα των συγκροτημάτων και μετά υπογράφουν και οι «καλλιτέχνες» μια κάποια  επιστολή (που μυρίζει Περισσό) που καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Αριστερά, υπερασπίζεται τους λαϊκούς αγώνες που δίνουν υποτίθεται -σε πίστες και σε deck μάλλον με ή χωρίς την κάμερα του Star- και κρίνει την εφημερίδα μας αναχρονιστική επειδή δεν θεωρεί ότι το «γυναίκες τριγύρω πολλές πάρα πολλές» και το «δεν κάνω  διακοπές» με το αισθησιακό χορευτικό της Γκαζολίνα και μιας άλλης καλλονής συνιστούν πολιτική ή έστω κοινωνική τοποθέτηση ανάλογη της ιστορίας του ΚΚΕ.

Για το Mad του Κουρή, τα βραβεία του οποίου  ο ίδιος ο NiVo έχει χαρακτηρίσει ως "το μεγαλύτερο μουσικό γεγονός" στο παρελθόν… είναι ταμάμ…

Που πάει η Ευρώπη;

(το βρήκαμε στο "αριστερή στρουθοκάμηλος")

Στόχος 13ος…

Στο πρόγραμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με 5774 λέξεις γίνεται μια αναλυτική αναφορά στον ΣΤΟΧΟ 13: «Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης - Για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί».

Αν κάποιος αναγνώστης δεν θέλει να ασχοληθεί με ένα τόσο μεγάλο κείμενο, μπορεί να διαβάσει την παρακάτω συνεκτική περίληψη που παρουσιάζει ο Α. Μητρόπουλος σε ένα κείμενο του «Ο νεοφιλελεύθερος αναχρονισμός της κυβέρνησης» που έχει δημοσιευτεί στην «ΑΥΓΗ»: Η χώρα χρειάζεται σήμερα ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μια νέα κοινωνική αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Μια σύγχρονη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, των κοινοχρήστων χώρων, των μορφωμάτων της κοινωνικής οικονομίας. Μια ευέλικτη, πλουραλιστική, συμμετοχική, τεχνολογικώς αναβαθμισμένη και ανανεωμένη δημόσια διοίκηση, που θα αιμοδοτηθεί άμεσα από το νέο επιστημονικό δυναμικό. Που με την όρεξη, τη φιλοδοξία, την επινοητικότητα, τη ροπή στον συντονισμό και το ομαδικό αποτέλεσμα, θα μεταβάλει το κράτος σε πρωτοπορία των παραγωγικών, ερευνητικών και συλλογικών εξελίξεων.

Ο ίδιος στόχος «για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης» εκφράζεται με ανάλογο τρόπο και από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων και περιλαμβάνεται στις εκλογικές διακηρύξεις και τα προγράμματα της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Η προβολή αυτού του στόχου ως «προγραμματικής θέσης» υποδηλώνει τις αγωνίες της Αριστεράς για την ανάγκη «μεταβατικών προγραμμάτων» που να δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί να έχει διαφορετικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης αν αναλάβει να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αναπαραγωγή πολιτικών αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, αυταπατών που διαψεύστηκαν οικτρά και εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους την εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και του «νεοφιλελευθερισμού».

Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης"

...Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό δόγμα ή ένα σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που θεμελιώνεται στην αγορά, την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματική ελευθερία. Δεν είναι απλώς μια ιδεολογία της "αδέσμευτης" καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που περιορίζει την εμβέλεια της διακυβέρνησης. Είναι μια πολιτική ορθολογικότητα διακυβέρνησης που επιδιώκει μια γενικευμένη και διάχυτη κοινωνική κανονικότητα, η οποία θεμελιώνεται στην υπαγωγή της πολιτικής σφαίρας και όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και των πιο μύχιων, στην λογική της βελτιστοποίησης. Κάθε πολιτική πράξη νοείται με όρους επιχειρησιακής και ανταγωνιστικής υπολογιστικής και όλες οι όψεις της κοινωνικής ζωής ανάγονται και υπάγονται κανονιστικά σε αυτή την υπολογιστική. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την κλασική φιλελεύθερη οικονομική αντίληψη του laissez-faire, αλλά για μια θεσμικά οργανωμένη, παρεμβατική και κανονιστική πολιτική ορθολογικότητα που παράγει αποτελέσματα εξουσίας και κοινωνικές νόρμες διευκόλυνσης ενός συγκεκριμένου τρόπου κατανομής αγαθών, αξιών και δυνατοτήτων ζωής. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς η οικονομία της αγοράς, αλλά η κοινωνία της αγοράς. Η κοινωνική ζωή, η ζωή των ανθρώπων και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο πεδίο της διακυβέρνησης. Ή, σύμφωνα με τη διάσημη διατύπωση της Μάρκαρετ Θάτσερ που αναφέρει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ "Τα οικονομικά είναι η μέθοδος, ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων"...
(Από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου : Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης")

Το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρώπη

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

του Μιχάλη Παναγιωτάκη

Σε άρθρο του στην Καθημερινή της 25/8 ο Κωνσταντίνος Ζούλας επιπλήττει τον  ΣΥΡΙΖΑ επειδή, κατ’ αυτόν, το κόμμα της αριστεράς βρίσκεται  «εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου», σημειώνοντας ότι δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη, καθώς κανένα κόμμα της ηπείρου δεν είναι σύμμαχος αυτών των – κατά τον κ. Ζούλα – «ασαφειών» που επαγγέλλεται.

Ας παραμερίσουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει μάλλον σαφέστατα πάγιες θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σχετικά με την κρίση – και πάντως η σαφήνεια των θέσεών του και προεκλογικά και μετεκλογικά μοιάζει στον υπογράφοντα  υπέρτερη εκείνης των πολιτικών του αντιπάλων. Το «ανάδελφον» του ΣΥΡΙΖΑ όμως, εύκολα αποδεικνύεται αβάσιμο. Στοιχειώδης παρακολούθηση των αντιδράσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που αντιμάχονται την λιτότητα, αλλά και όλων των προοδευτικών δυνάμεων της ηπείρου (και παραπέρα!), στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πως το κόμμα της Ελληνικής αριστεράς αποτελεί σήμερα πανευρωπαϊκή πηγή έμπνευσής της και σημείο αναφοράς παντού: από την Ιρλανδία ως την Γαλλία, και από την Ισπανία έως την Ολλανδία.

Στην Ολλανδία βέβαια το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα,  μοιάζει να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και να απειλεί συνεπώς να γίνει «κυβερνητικό». Αυτό δυσκολεύει την γενίκευση των αφορισμών περί πολιτικής απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξεμπερδέψει με την Ολλανδία λοιπόν ο κ. Ζούλας ισχυρίζεται πως «η όντως ανερχόμενη ολλανδική Αριστερά… έχει ως κεντρικό σύνθημα ‘κανένα επιπλέον ολλανδικό ευρώ στην Ελλάδα’».

Ali Fayyad : "Να συνδυάσουμε την αντίσταση με τη δημοκρατία, την ελευθερία με την απελευθέρωση "

Αναδημοσίευση από το "περγάδι"

Στην Ασίζη της Ιταλίας,τοβράδυ του Σαββάτου στις 25 Αυγούστου, διεξάχθηκε το τελευταίο φόρουμ του Campo Antiimperialista με θέμα : Η αραβική "άνοιξη", η σύγκρουση στη Συρία και η ιμπεριαλιστική στρατηγική για τη Μέση Ανατολή.Ο εκπρόσωπος του Campo Antiimperialista, που είχε την πρωτοβουλία της συνάντησης, είπε μεταξύ άλλων ότι οι εξεγέρσεις αυτές είχαν και σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα είναι λοιπόν να μείνει ενωμένο το λαϊκό μέτωπο που πρωταγωνίστησε στις εξεγέρσεις, συμπεριλαμβανομένου του ισλαμικού στοιχείου, δεδομένου ότι "η συμμαχία με τις μουσουλμανικές μάζες είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να νικήσουμε τον Σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό".

Οι βασικοί ομιλητές σε αυτό το φόρουμ ήταν τρεις: ο καθηγητής Dehshiri,του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης, ο Ali Fayyad, μέλος της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, και από την Ελλάδα ο Βαγγέλης Πισσίας. Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος των θεμάτων που καλύφθηκαν, θα περιοριστούμε σε μια σύντομη περίληψη των απόψεων που εκφράστηκαν από τους τρεις ομιλητές της βραδιάς.

Το μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Ολόκληρο το κείμενο της πρότασης - μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν για τη διαμόρφωση του εκλογικού προγράμματος του SPD όπως δημοσιεύτηκε στην Frankfurter Allgemeine Zeitung:

«Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο. Αυτός είναι ο λόγος που παρά τα εκτεταμένα προγράμματα διάσωσης και τις αμέτρητες έκτακτες συνόδους κορυφής, την τελευταία διετία η κατάσταση της ευρωζώνης δεν παύει να υποβαθμίζεται. Ευρισκόμενη στο χείλος μιας οικονομικής συντριβής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την προοπτική της αποχώρησής της από την ευρωζώνη που θα είχε ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στα άλλα κράτη-μέλη. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία βυθίζονται σε βαθιά ύφεση, που εκτοξεύει στα ύψη την ανεργία.

Η οικονομική δυσπραγία στις προβληματικές αυτές χώρες εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη ευάλωτη κατάσταση των τραπεζών, ενώ η αυξανόμενη δυσπιστία για το μέλλον της νομισματικής ενότητας υπονομεύει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, που αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερη επιφύλαξη τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών κρατών. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατικών ομολόγων, σε συνδυασμό με την σταθερή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν θα ήταν εύκολη.

Αυτή η αυτοτροφοδοτούμενη αποσταθεροποίηση οφείλεται εν πολλοίς στις «εκ των ενόντων» εφαρμοζόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης, που μόλις τώρα άρχισαν να εγγίζουν το ζήτημα της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια η κρίση αντιμετωπίστηκε με αποσπασματικότητα και προχειρότητα που το μόνο που πέτυχε είναι να χειροτερεύσει τα πράγματα, δείχνει πόσο απουσιάζει η πολιτική δημιουργικότητα.

Από την άλλη, η ανάγκη για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν πηγάζει μόνο από την τρέχουσα κρίση της ευρωζώνης, αλλά κι από την ανάγκη να παταχθούν οι κακοήθεις πρακτικές και το σκιώδες παράλληλο σύμπαν που έχουν οικοδομήσει κατά μήκος και πλάτος όλης της πραγματικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αυτό απαιτεί από τους πολιτικούς μας να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αναλάβουν ξανά τον έλεγχο.