Ο Δημήτρης Χριστούλας δεν είναι “άγνωστος” συνταξιούχος , όπως είναι ο “άγνωστος” στρατιώτης...

Το κράτος φοβάται μήπως ένας νέος “Γρηγορόπουλος” ανατρέψει το ήπιο προεκλογικό κλίμα και επιχειρεί να εξαφανίσει το όνομά του. Στα δελτία τύπου και στα ΜΜΕ παρουσιάζεται ως ο “άγνωστος” συνταξιούχος...


Η Αριστερά χθες δεν ήταν εκεί! Τα κομματικά επιτελεία εξέδωσαν τις καθιερωμένες και αναμενόμενες ανακοινώσεις τους και απεύθυναν προσκλήσεις προς τον κόσμο τους να κατέβει στο Σύνταγμα, εκπληρώνοντας το “χρέος” τους προς τον “άγνωστο” συνταξιούχο. Όμως ο κόσμος της Αριστεράς δεν ακολούθησε τις υποδείξεις της. Ίσως αν δεν υπήρχαν αυτές οι προσκλήσεις, η συμμετοχή του κόσμου της Αριστεράς να ήταν μεγαλύτερη. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να του υποδείξουν τα κομματικά επιτελεία το πότε θα κατέβει στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, αντιθέτως μάλιστα οι πιο δυναμικές και οι πιο μαζικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια δεν έχουν γίνει υπό την αιγίδα της Αριστεράς...

Η "πολιτική διαθήκη" του Δημήτρη Χριστούλα, [εδώ]

Προς την έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του ΜΑΑ

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη!...

Στις 7-8 Απρίλη στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ, αίθουσα Αντωνιάδη) θα γίνει η έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής με θέματα  α) οι εκλογές β) η στάση του ΜΑΑ απέναντι στο ευρώ γ) οι μετωπικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει. Η εφημερίδα "δρόμος" σε ένα σύντομο ρεπορτάζ για την πανελλαδική σύσκεψη του ΜΑΑ, αναφέρει:

Η μέχρι τώρα θέση που είχε υιοθετήσει το ΜΑΑ σχετικά με το ευρώ, δηλαδή η θέση «Tο ευρώ δεν είναι ταμπού», θεωρείται από τον Αλ. Αλαβάνο ξεπερασμένη από τις εξελίξεις και προτείνεται να υιοθετήσει το ΜΑΑ τη θέση για «έξοδο από το ευρώ». Στην πρόταση αυτή αντιτίθενται όλες οι συνιστώσες του ΜΑΑ καθώς και βασικά στελέχη του -ανένταχτοι (Χρ. Καπάταης, περιφερειακός σύμβουλος της Ελεύθερης Αττικής, Κ. Βαμβακάς, μέλος του συντονιστικού). Η τοποθέτησή τους είναι ότι για ένα μετωπικό σχήμα, όπως το ΜΑΑ, η υπάρχουσα θέση είναι επαρκής - ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη άποψη που έχει κάθε δύναμη για τα συνθήματα απέναντι στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Το τελευταίο "γράμμα"...

Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης!

Για τους οπαδούς του σοβιετικού μαρξισμού ο λόγος των “κομμένων κεφαλών” είναι όπως ο λόγος του Θεού για τους χριστιανούς. Γιαυτό τα “διαλεχτά” τους έργα αποτελούν τα “ευαγγέλια” του Μαρξισμού – Λενινισμού. Η πίστη στην αυθεντία επικαθορίζει τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο αντίληψης του κόσμου. Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν απαντήσεις στα ιερά κείμενα. Παραφράζοντας την δήλωση του Ν. Μπογιόπουλου “μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης”, θα λέγαμε ότι η κατάσταση αυτή περιγράφεται με την φράση “Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης”, αφού αυτή η  αλλοιωμένη σχέση με την θεωρία του Μαρξισμού συγκροτεί μια ιδεολογική πρακτική  η οποία λειτουργεί όπως το μπετόν αρμέ στο οικοδόμημα της σκέψης και εμποδίζει την ανατροπή του από τις δονήσεις που προκαλούν επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, όσο μεγάλες και αν είναι αυτές. Το οικοδόμημα παραμένει σταθερό από τους κλυδωνισμούς και συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, όπως  και η θρησκευτική πίστη αποκτά υλική υπόσταση μέσα από διαφορετικές πρακτικές. Είναι γεγονός ότι ο τρόπος σκέψης πολλών αριστερών οι οποίοι έχουν περάσει κάποια περίοδο της ζωής από το ΚΚΕ, παρόλο ότι έχουν απομακρυνθεί απ' αυτό, παραμένει συνήθως ο ίδιος, όπως ακριβώς τον κληρονόμησαν από το ΚΚΕ.

Υπάρχει Λακανική Αριστερά;

Αναδημοσίευση από το REDNotebook

 Του Γιάννη Σταυρακάκη

Υπάρχει Λακανική Αριστερά; Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Γιάννη Σταυρακάκη, «Η λακανική αριστερά», που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Σαββάλα σε μετάφραση Αλέξανδρου Κιουπκιολή (1η έκδοση: «The Lacanian Left: Psychoanalysis, Theory, Politics», Εδιμβούργο/Albany: Edinburgh University Press/State University of New York Press). Ευχαριστούμε θερμά το συγγραφέα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου  

Ο πολιτικός Λακάν

Τα τελευταία χρόνια, η ψυχανάλυση, και ιδιαίτερα η λακανική θεωρία, έχει αναδυθεί ως μία από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης για τον αναπροσανατολισμό της σύγχρονης πολιτικής θεωρίας και της κριτικής ανάλυσης. Αυτό αναγνωρίζεται πλέον ακόμη και από την ορθόδοξη πολιτική επιστήμη. Για παράδειγμα, σε μια κριτική που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Βritish Journal of Politics and International Relations –ένα από τα περιοδικά της Εταιρείας Πολιτικών Σπουδών [Political Studies Association] της Μεγάλης Βρετανίας–, και η οποία φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο “The Politics of Lack”, διαβάζουμε ότι «μια προσέγγιση στην πολιτική που πηγάζει από τη λακανική ψυχανάλυση γίνεται τελευταία όλο και πιο δημοφιλής στους θεωρητικούς [...]. Πράγματι, αυτή η προσέγγιση στη θεωρητικοποίηση της πολιτικής υπολείπεται σε επιρροή μόνο του αναλυτικού φιλελευθερισμού» (Robinson, 2004: 259). Το γεγονός αυτό καθαυτό προκαλεί βέβαια έκπληξη• ποιoς θα μπορούσε να το προβλέψει δέκα χρόνια πριν; Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτής της τάσης είναι ότι το έργο του Ζακ Λακάν χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από μείζονες πολιτικούς θεωρητικούς και φιλοσόφους που συνδέονται με την αριστερά.

Ποιοί εμπιστεύονται τις “αλήθειες” του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ;

σαν δυο σταγόνες νερό...

Ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι είναι από τα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν τον τελευταίο καιρό αποκτήσει ακροατήρια μεγαλύτερα απ' αυτά που απευθύνεται το ΚΚΕ. Κείμενα του και τηλεοπτικές εμφανίσεις του προβάλλονται και συνοδεύονται με κολακευτικά σχόλια σε έντυπα και ιστοσελίδες που βρίσκονται στον χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο. Πιο χαρακτηριστικά δείγματα η ιστοσελίδα iskra, στην οποία ο Μπογιόπουλος έχει σχεδόν την θέση του μόνιμου συνεργάτη και το βαθύ κόκκινο . Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς πάγια εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές προβολής συγκεκριμένων προσώπων, όταν θεωρούν ότι αυτό εξυπηρετεί συγκυριακά τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την γενικότερη πορεία και το ποιόν αυτών των προσώπων. Στα πλαίσια αυτών των πρακτικών αναδείχτηκε και ο Δ. Καζάκης ως “σοβαρός οικονομικός αναλυτής” και “συνεπής αγωνιστής” της αντικαπιταλιστικής αριστεράς...

Εμείς θεωρούμε ότι ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι συστηματικός ψεύτης και απατεώνας και δεν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε, ότι και να λέει. Και δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε όποιον προβάλλει ψεύτικα και κατασκευασμένα γεγονότα, ενώ γνωρίζει την αλήθεια. Στο μόνο που θα συμφωνούμε μαζί του είναι η δήλωσή του: “Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης”, η οποία έχει εφαρμογή και στον ίδιο.

Πότε είπε συνειδητά ψέματα ο Μπογιόπουλος; Την Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008 δημοσιεύει στον “ριζοσπάστη” στο άρθρο “Κουκουλοφόροι” φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν από τα γεγονότα στο Χημείο, τον Νοέμβρη του 1985, για να τεκμηριώσει με “υλικό” τις γνωστές θέσεις του ΚΚΕ για την προβοκατορολογία.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ερχόμαστε!

Η 2η πλατιά ολομέλεια της ΕΟΣ:

1. Επιβεβαίωσε την στράτευση της στον αγώνα για την ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς, στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα στην πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα.

2. Επιβεβαίωσε επίσης την θέση της για την ανάγκη εντατικοποίηση του αγώνα ενάντια στην αναπαραγωγή αστικών μύθων στο εσωτερικό της Αριστεράς, όπως ο μύθος για την “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας και την “εθνική ανάπτυξη”. Αυτοί οι μύθοι εγκλωβίζουν την Αριστερά στην αναζήτηση διαχειριστικών προτάσεων για την διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού και όχι στην ανατροπή του (κρατικοποιήσεις τραπεζών, νομισματικές πολιτικές και άλλα γνωστά παρόμοια). Οι προτάσεις αυτές απευθύνονται στους φορείς άσκησης κρατικής εξουσίας. Για να πραγματωθούν δεν απαιτούν προφανώς δυνατό λαϊκό κίνημα αλλά ισχυρό κράτος και στιβαρή εξουσία. Με μπροστάρη λοιπόν αυτή την πολιτική γραμμή, η Αριστερά στρώνει το χαλί για την άνοδο των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και της ακροδεξιάς, διότι αυτές ακριβώς οι δυνάμεις διαθέτουν την μεγαλύτερη αξιοπιστία και συνέπεια για την εκπλήρωση αυτών των απαιτήσεων.

Ενημέρωση από την πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό [Μ31]

Συνεχής ενημέρωση εδώ:

Ενημέρωση από την πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό [Μ31]

 

Υπάρχει εκλογικό σύστημα καλύτερο από την απλή αναλογική;

Η αριστερά παραδοσιακά ισχυρίζεται η απλή αναλογική είναι το εκλογικό σύστημα μέσα απ' το ποίο εκφράζεται με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο η λαϊκή θέληση. Είναι όμως σωστό αυτό;

Γιατί ασχολούμαστε με αυτό το θέμα; Επειδή βρισκόμαστε σε δίλημμα μπροστά στις εκλογές. Θέλουμε να ρίξουμε δύο ψηφοδέλτια στην κάλπη, ένα στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλο ένα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ!  Όμως παρόμοια διλήμματα δεν έχουμε μόνον εμείς. Έχουν και πολιτικοί οργανισμοί - πέρα από απλούς ψηφοφόρους που βρίσκονται σε σύγχυση και ταλαντεύονται όπως εμείς που να ρίξουν την ψήφο τους. Ακόμα και πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι, αν και έχουν εντελώς ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο και μιας δεύτερης επιλογής στην εκλογική μάχη, Μια παρόμοια στάση θα μπορούσε να εκφράζει την επιθυμία μιας εκλογικής σύμπραξης η οποία δεν τελεσφόρησε ως ένα κοινό εκλογικό σχήμα...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ΝΑΡ. Ενώ οριοθετείται πολιτικά ως κλειστό σύνολο απέναντι στο ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς εκλογικούς σχηματισμούς που διεκδικούν την ψήφο μας, είναι ανοικτό ως προς διάφορες εκδοχές της πατριωτικής αριστεράς. Αν διαβάσει κάποιος την απόφαση “Απόφαση της Π.Ε. του ΝΑΡ” της 17/3/2012, θα διαπιστώσει πως ενώ υπάρχουν επιχειρήματα / οριοθετήσεις απέναντι σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, ανάμεσα στις 6362 λέξεις που περιέχει, δεν υπάρχει ούτε μια φράση, ούτε μια λέξη με την οποία να οριοθετείται απέναντι στο ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη και την ΕΛΑΔΑ του Μ. Θεοδωράκη. Αυτή η στάση σημαίνει σαφώς ότι μπροστά στην κάλπη αν κάποιος ψηφοφόρος του ΝΑΡ αν είχε και την δυνατότητα μιας άλλης ψήφου προς αυτές τις δυνάμεις, τότε αυτή η ψήφος δεν θα ήταν ανταγωνιστική προς την γενικότερη πολιτική και τους στόχους του ΝΑΡ.  Αν ήταν ανταγωνιστική, τότε τα επιτελεία του ΝΑΡ θα είχαν φροντίσει να το επισημάνουν στην κατά τα άλλα τόσο αναλυτική "απόφαση" ως προς  τα θέματα της πολιτικής ταυτότητας του ΝΑΡ.  Δεν πρόκειται για "τυχαία" παράλειψη...

Εφυγε ο Γιάννης Μπανιάς

Πέθανε χθες σε ηλικία 73 ετών, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου νοσηλευόταν ο Γιάννης Μπανιάς. Γεννήθηκε στους Μελισσουργούς της Άρτας το 1939. Εντονη ήταν η συνδικαλιστική και πολιτική δράση ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου πήγε μετά τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Εκεί γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ενώ κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα εντάσσεται στην οργάνωση της σπουδάζουσας παράταξης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στην οποία εκλέγεται γραμματέας. Το 1969 μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση με την νεολαία του Ρήγα Φεραίου του ΚΚΕ εσωτερικού και του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου. Τον ίδιο χρόνο συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στο Παρθένι της Λέρου. Το 1982 εκλέγεται γραμματέας του ΚΚΕ εσωτ. Το 1987, μετά τη διάσπαση ΚΚΕ Εσωτερικού, συνεχίζει την πολιτική του δράση στο κόμμα ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτικής Αριστεράς όπου γίνεται αρχηγός κόμματος. Στην συνέχεια μέχρι σήμερα, εντάσσεται στην Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚOΑ) που από το 2004, αποτελεί συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2007 εκλέγεται βουλευτής επικρατείας με τον ΣΥΡΙΖΑ και παραμένει μέλος του Κοινοβουλίου μέχρι τις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2009.