Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης!

Για τους οπαδούς του σοβιετικού μαρξισμού ο λόγος των “κομμένων κεφαλών” είναι όπως ο λόγος του Θεού για τους χριστιανούς. Γιαυτό τα “διαλεχτά” τους έργα αποτελούν τα “ευαγγέλια” του Μαρξισμού – Λενινισμού. Η πίστη στην αυθεντία επικαθορίζει τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο αντίληψης του κόσμου. Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν απαντήσεις στα ιερά κείμενα. Παραφράζοντας την δήλωση του Ν. Μπογιόπουλου “μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης”, θα λέγαμε ότι η κατάσταση αυτή περιγράφεται με την φράση “Μια φορά κνίτης, πάντα κνίτης”, αφού αυτή η  αλλοιωμένη σχέση με την θεωρία του Μαρξισμού συγκροτεί μια ιδεολογική πρακτική  η οποία λειτουργεί όπως το μπετόν αρμέ στο οικοδόμημα της σκέψης και εμποδίζει την ανατροπή του από τις δονήσεις που προκαλούν επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, όσο μεγάλες και αν είναι αυτές. Το οικοδόμημα παραμένει σταθερό από τους κλυδωνισμούς και συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, όπως  και η θρησκευτική πίστη αποκτά υλική υπόσταση μέσα από διαφορετικές πρακτικές. Είναι γεγονός ότι ο τρόπος σκέψης πολλών αριστερών οι οποίοι έχουν περάσει κάποια περίοδο της ζωής από το ΚΚΕ, παρόλο ότι έχουν απομακρυνθεί απ' αυτό, παραμένει συνήθως ο ίδιος, όπως ακριβώς τον κληρονόμησαν από το ΚΚΕ.

Ένα από τα παραδείγματα που επαληθεύει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις διαπιστώσεις που περιγράψαμε παραπάνω, είναι ο Νίκος Κοτζιάς. Από Ιδεολογικός Υπεύθυνος του ΚΚΕ και ένας από τους βασικούς ντίλερ του “σοβιετικού μαρξισμού” στη χώρα μας, αφού διαφώνησε απ' τ' αριστερά με το κόμμα και έφυγε με το ΝΑΡ, κατέληξε να γίνει σύμβουλος του Γιωργάκη και πρόσφατα υποστηρικτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Παρ' όλη αυτή την ταραχώδη πολιτική  πορεία και τις διευρυμένες πανεπιστημιακές σπουδές, όπως αυτές καταγράφονται στο βιογραφικό του,  συνεχίζει να σκέφτεται με τον τρόπο σκέψης ο οποίος εμφυτεύτηκε στον εγκέφαλό του, όταν πρωτοργανώθηκε στο ΚΚΕ. Λοιπόν, οι Θεοί του Μαρξισμού – Λενινισμού παραμένουν στην θέση τους και είναι αυτοί που γνωρίζουν τα πάντα, σύμφωνα με τον Νίκο Κοτζιά. 

Η επιστήμη από την εποχή του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς έχει προχωρήσει πολύ και όπως είναι φυσικό σήμερα υπάρχουν επιστημονικές κατακτήσεις που είναι έξω από το πεδίο των γνώσεων εκείνης της εποχής. Όμως αυτές οι εξελίξεις σύμφωνα με την Ν. Κοτζιά προσδιορίζονται από τις νόρμες που έβαλαν οι ιδρυτές του “επιστημονικού σοσιαλισμού”,  έστω και αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Γιαυτό, ο Νίκος Κοτζιάς προλογίζοντας το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι “η αρχιτεκτονική της γλώσσας”, δεν δίνει καμία σημασία σε αυτά που γράφει Τσόμσκι. Προσπαθεί να προβάλει στο έργο του εκείνα που κουβαλάει στο κεφάλι του από την εποχή που ήταν ιδεολογικός καθοδηγητής του ΚΚΕ. Γράφει λοιπόν στον πρόλογο, προσπαθώντας να αναδείξει τον Τσόμσκι άξιο συνεχιστή του Φ. Ένγκελς:

Ουσιαστικά ο Τσόμσκι, γνωρίζοντας σε ένα βαθμό τις θετικές επιστήμες και έχοντας σπουδάσει σε βάθος την γλωσσολογία της εποχής του, θεωρεί ότι ο άνθρωπος αποκτά μια υποδομή – εργαλείο εντός του εγκεφάλου του. Υποδομή που έχει άμεσες επιπτώσεις πάνω στη γλωσσική του ικανότητα, αλλά και στην ίδια την υποδομή της γλώσσας. Η προσέγγιση αυτή, μεθοδολογικά, διαλεκτικά και υλιστικά, δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη του Φ. Ένγκελς ο οποίος περιέγραψε με ποιό τρόπο ο άνθρωπος μετατρέπεται μέσω της εργασίας σε κοινωνικό ον. Πώς, μέσα στο χρόνο, διαμορφώνει ένα ειδικό εργαλείο ανάμεσα στον ίδιο και τα πράγματα – αντικείμενα που θέλει να επεξεργαστεί.

(σελίδα 10 του βιβλίου “η αρχιτεκτονική της γλώσσας”)

Μερικές σελίδες παρακάτω, ο ίδιος ο Νόαμ Τσόμσκι, γράφει πράγματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που “ανέγνωσε” με τα γυαλιά του “σοβιετικού μαρξισμού” στο κείμενο του ο Ν. Κοτζιάς:

Για να περιγράψω τι συνέβη με τη μορφή ενός μύθου, είναι σχεδόν σαν πριν από πάρα πολλά χρόνια να υπήρχε κάποιο περιπλανώμενο ανώτερο πρωτεύον θηλαστικό και κάποια τυχαία μετάλλαξη, ίσως μετά από μια βροχή κοσμικών αχτίνων, να αναδιοργάνωσε τον εγκέφαλό του, με συνέπεια να εμφυτευτεί το γλωσσικό όργανο σε έναν εγκέφαλο που δεν διέφερε από εκείνο των υπόλοιπων πρωτευόντων θηλαστικών. Φυσικά, δεν θα πρέπει να εκλάβουμε κυριολεκτικά αυτή την ιστορία. Είναι όμως πιθανό να βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια από πολλούς άλλους μύθους για την εξελικτική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αφορούν τη γλώσσα.

(Σελίδα 26 του βιβλίου “η αρχιτεκτονική της γλώσσας”)

Αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική απ' αυτή που φανταζόμαστε πως είναι, τόσο το χειρότερο γιαυτήν!...