Η ανάδυση του (μη-)υποκειμένου

Αναδημοσίευση από το blaumachen

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη: το φάντασμα του “κουκουλοφορισμού”. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron και η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα, ο ιταλός υπ.εσ. Roberto Maroni, o Άδωνις και ο Τάκης Φωτόπουλος, ιταλοί COBAS και γερμανοί αστυνομικοί».

(Από το rioter.info)

Η Κυριακή 12 Φλεβάρη ήταν μία από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που οι αντιφάσεις μιας  καπιταλιστικής κοινωνίας συναντιούνται στο χρόνο και στο χώρο, ξεσπούν εκρηκτικά και παράγεται μια νέα πραγματικότητα.  Η ταξική πάλη ανανεώνει δηλαδή τη δυναμική της και η νέα δυναμική αποτελεί επίσης το νέο εγγενές όριο που πρέπει να ξεπεράσει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός (κανένα γεγονός μόνο του δεν έχει καθοριστική σημασία από τη σκοπιά της επανάστασης), αλλά η ένταξη του μέσα στην ιστορική διαδικασία ανάδυσης του (μη-) υποκειμένου που παράγεται στην τρέχουσα συγκυρία.

Η Κυριακή αυτή ήταν αναμενόμενη από όλους, αντίθετα από το Δεκέμβρη του 2008. Τους τελευταίους μήνες σε όλη την Ευρώπη περίμεναν πλέον την έκρηξη που αντιστοιχούσε στην Ελλάδα. Την αντιμετώπιζαν όλοι σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και μετά από πολλές πολιτικές μανούβρες, την ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ για Κυριακή 12 Φλεβάρη (η ειρωνεία της ιστορίας λειτούργησε στην εντέλεια) και της έδωσαν τον τίτλο «ψήφιση μνημονίου 2». Κανείς δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την άφιξη της, κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι, όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν όπως δείχνει το κείμενο ενός νέου «άσπονδου φίλου» των «Γαβριάδων» [1]. 

Οι πρώτες δηλώσεις της Κυβέρνησης Παπαδήμου μετά την υπογραφή της συμφωνίας

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Οι πρώτες δηλώσεις της Κυβέρνησης Παπαδήμου μετά την υπογραφή της συμφωνίας

Ασφάλεια, Ανωνυμία, Προστασία σε διαδίκτυο, υπολογιστή, Android

Αναδημοσίευση από το osarena.net

Η ανωνυμία είναι η ασπίδα από την τυραννία της πλειοψηφίας

Η συγκεκριμένη φράση ανήκει σε απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, το 1995 (υπόθεση McIntyre v. Ohio Elections Commission),για να τονίσει την συμβολή του ανώνυμου λόγου στην εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, για να συμπληρώσει, μόλις δύο χρόνια μετά (υπόθεση Reno v. ACLU), ότι η συνταγματική προστασία της ανωνυμίας (Πρώτη Τροποποίηση στο Σύνταγμα των ΗΠΑ) περιλαμβάνει και το Διαδίκτυο (internet).

Συνεπώς, κάτι που δέχεται και το Δικαστήριο του Στρασβούργου (υπόθεση Editorial Board of Pravoye Delo and Shtekel κατά Ουκρανίας, 5.5.2011), το Διαδίκτυο είναι ένα νόμιμο forum άσκησης της ελευθερίας του ανώνυμου λόγου.Αναμφισβήτητα, προς την παραπάνω κατεύθυνση οδήγησε και το ίδιο το Διαδίκτυο, προσφέροντας –περισσότερο από κάθε άλλο forum– ποικίλα μέσα ανωνυμίας, ιδίως δε τα blogs, τα chart rooms και τα e-mails.

Αν τούτο συνδυαστεί με την ευρεία πλέον χρήση τους (ο Technorati, ο σπουδαιότερος διαχειριστής blogs στις ΗΠΑ, υπολογίζει ότι καθημερινά εμφανίζονται πάνω από ένα εκατομμύριο αναρτήσεις – posts), τότε γίνεται αντιληπτό γιατί όλο και πιο συχνά προβληματίζονται σήμερα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη με ποιους όρους κάμπτεται η προστασία της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο

Ενημέρωση από πλατεία Συντάγματος 19/02/2012

Κυριακή μεσημέρι στο Σύνταγμα, 19/2/2012

Κυριακή βράδυ στο Σύνταγμα, 19/2/2012

Συνεχής ενημέρωση εδώ:

Σύνταγμα ΤΩΡΑ. Πορείες Κυριακής 19-02-2012
και εδώ:  
Φωτογραφίες από το Σύνταγμα 19 Φλεβάρη

Γιατί πανικοβλήθηκαν διάφοροι αριστεροί από την επίσκεψη της “χρυσής αυγής” στην Χαλυβουργία;

Χέρι - χέρι  ...χωρίς τον Καρατζαφέρη!

Εξοργίστηκαν πολλοί αριστεροί με την επίσκεψη της “χρυσής αυγής” στην Χαλυβουργία και κατηγορούν το ΚΚΕ γιατί επέτρεψε να γίνει τέτοιο πράγμα. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της οργής είναι το δημοσίευμα από το “βαθύ κόκκινο” με τον τίτλο “Είναι δυνατόν;;;;!!!!!”, το οποίο και αναδημοσιεύουμε:

“Πραγματικά έφυγε η γη κάτω απ’ τα πόδια μας βλέποντας το βίντεο που μας έστειλε αναγνώστης μας και στο οποίο διακρίνεται ο πρόεδρος των εργαζομένων της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» Γ. Σιφωνιός να δηλώνει, έχοντας δίπλα του στέλεχος της Χρυσής Αυγής –στην φωτογραφία ο τύπος με τα μαύρα γυαλιά και το ξυρισμένο κεφάλι- ικανοποιημένος («έχουμε όλοι την Ελλάδα δίπλα μας» δήλωσε χαρακτηριστικά) που αντιπροσωπία της φασιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή, επισκέφτηκε τους απεργούς Χαλυβουργούς για να δηλώσει την «συμπαράστασή» της.Είναι τόσο ηλίθιος (ανακαλούμε έναν υπερβολικό χαρακτηρισμό που είχαμε γράψει αρχικά λόγω φόρτισης όταν μάθαμε την είδηση) ο Γ. Σιφωνιός –για τον οποίο τόσα εγκώμια έχουμε γράψει σε περασμένες αναρτήσεις μας- ή κάτι άλλο συμβαίνει που ούτε καν θέλουμε να το αναφέρουμε;”

Πρόκειται για αντιδράσεις σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητες και υποκριτικές. Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά και σίγουρα δεν είναι η τελευταία κατά την οποία η “χρυσή αυγή” δείχνει συμπαράστασή σε απεργούς, εμφανίζεται στο πλευρό των ταπεινών και καταφρονεμένων αυτής της κοινωνίας και εντάσσεται στο “αντισυστημικό” μέτωπο ενάντια στην ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ, το μνημόνιο και την ΕΕ. Η επίσκεψη στη χαλυβουργία δεν καταγράφει καμιά αλλαγή γραμμής της “χρυσής αυγής”. Γιατί λοιπόν κάποιοι αριστεροί έπεσαν ξαφνικά από τα σύννεφα με  αυτό το γεγονός;

Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ!

Την εποχή που ο Badiou πάει βόλτα στο NOSOTROS, το RadicalDesire μετασχηματίζεται σε leninreloaded και κουρνιάζει στα καταγώγια του Περισσού. 
Και ιδού το αποτέλεσμα, αυτής της μετατόπισης, όπως καταγράφεται σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα του με τίτλο “Οι εργαζόμενοι”:

"Επέστρεψε στην κυκλοφορία η Ελευθεροτυπία των εργαζομένων. Διαβάζοντας την σελίδα των διεθνών, όπου ένας από τους εργαζόμενους καλεί τη Δύση σε μια ακόμα επέμβαση --ανθρωπιστικού πάντα χαρακτήρα-- προς αποκατάσταση της δημοκρατίας και της νομιμότητας στη Συρία, κι ένας δεύτερος εντάσσει το ζήτημα Ιράν στην "Αραβική Άνοιξη"· και βρίσκοντας χρόνο μόνο για μια γρήγορη ματιά σε ένα συλλογικό "μανιφέστο" κοπανιστού αέρα με λιγότερο ενδιαφέρον από το παιχνίδι Μπορούσια Μεχενγκλάντμπαχ-Άαχεν, άρχισα να σκέφτομαι δύο πράγματα: πρώτον, ότι η διαφορά μεταξύ πουλημένης στα συμφέροντα και αδέσμευτης Ελευθεροτυπίας μού διαφεύγει εντελώς, και δεύτερον ότι, υπό ορισμένες περιστάσεις, η ανεργία δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα."

 

Βεβαίως, υπό ορισμένες περιστάσεις, όπως όταν είναι να κερδίσει το ταμείο του κόμματος, "η ανεργία δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα" θα μπορούσε να ισχυριστεί ένας "Λενινιστής" αλλά και ο κάθε καπιταλιστής. Όμως οι απολυμένοι από την ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ, όπως και κάθε εργαζόμενος που απολύεται, έχει ακόμα ευτυχώς διαφορετική γνώμη!...

Τι κοινό έχουν οι “Αναρχικοί” με τους “Μακεδόνες”;

όλοι μαζί: Ναζί, χαφιέδες και εκκλησία...

Όπως τα all terrain ελαστικά βοηθούν ένα όχημα να κυκλοφορεί με ασφάλεια σε οποιοδήποτε είδος οδοστρώματος, υπάρχει και  μια ανάλογη πρακτική που μπορείς να την χρησιμοποιείς απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, ανεξάρτητα ποίος είναι αυτός και που βρίσκεται. Είναι η πρακτική που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή του και αποδίδει τα στοιχεία στα οποία καταγράφεται σε άλλους παράγοντες. Είναι μια πρακτική η οποία χρησιμοποιείται συχνά από το βαθύ κράτος ως το ΚΚΕ σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Το εθνικοπατριωτικό τόξο των πολιτικών δυνάμεων θεωρεί ότι το έθνος των Μακεδόνων δεν υπάρχει αλλά είναι ένα κατασκεύασμα του ιμπεριαλισμού. Γιαυτό δεν αναγνωρίζει στους Μακεδόνες ούτε το δικαίωμα του εθνοτικού αυτοπροδιορισμού, ούτε το δικαίωμα της εθνικής κρατικής συγκρότησης.

Το ίδιο μέτωπο το πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός μαχητικού μαζικού κινήματος, το οποίο συγκροτεί μια ιδιαίτερη πολιτική και κοινωνική δύναμη, αυτόνομη από τους πολιτικούς σχηματισμούς της καθεστωτικής αριστεράς και δεν υποτάσσεται στα κελεύσματα και τις πολιτικές αυτών των δυνάμεων. Γιαυτό και υπάρχει πανεθνική σύμπνοια από την Παπαρήγα και τον Τσίπρα ως την Μπακογιάνη και τον Καρατζαφέρη  ότι  πολιτική δράση αυτού τοι κινήματος οφείλεται σε προβοκάτορες και όργανα ξένων δυνάμεων.

Δυστυχώς μέσα σε αυτό το μέτωπο είναι ενταγμένο το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της Αριστεράς, παρ' όλο ότι η ίδια η Αριστερά είχε γίνει στο παρελθόν θύμα αυτής της πολιτικής. Το μετεμφυλιακός κράτος δεν αντιμετώπιζε τους κομμουνιστές ως λαϊκούς και κοινωνικούς αγωνιστές αλλά πληρωμένους πράκτορες της Μόσχας που δρουν αντεθνικά και έχουν απώτερο στόχο να καταλύσουν το ελληνικό κράτος. Αυτή ακριβώς την πολιτική στάση του μετεμφυλιακού κράτους απέναντι στους κομμουνιστές εφαρμόζει σήμερα η Αριστερά με πρωτοστάτη το ΚΚΕ απέναντι στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές...

Για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα: «Να μην ζήσουμε σαν δούλοι»

Αναδημοσίευση από το eagainst.com

Καθώς η οικονομική ολιγαρχία και ο Νεοφιλελευθερισμός εξαπλώνονται σε όλο και περισσότερες χώρες, με όλο και πιο τραγικά αποτελέσματα για την πλειονότητα των πολιτών (ανεργία, εξαθλίωση, περιστολή των πολιτικών μας δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης), η ανάγκη για ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων από την ίδια την κοινωνία μοιάζει επιτακτική.

Μόλις πριν από ένα χρόνο ζήσαμε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός: την Αραβική Άνοιξη. Οι λαοί της Αιγύπτου, της Τυνησίας και όλου του αραβικού κόσμου μας έδειξαν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, πέρα από αυτόν της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής υποδούλωσης. Κι εμείς τους αγκαλιάσαμε, τους υποστηρίξαμε όπως οφείλαμε. Αντίστοιχα, τις τελευταίες μέρες, ξέσπασαν μεγάλες διαδηλώσεις σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ρουμανία, δίνοντας τον παλμό της οργής που βράζει και απειλεί να πνίξει το γερασμένο μας πολιτικό σύστημα, που δουλεύει για χάρη των αριθμών και όχι των ανθρώπων. Ποιά είναι η στάση μας, όμως, όσον αφορά τα γεγονότα της Ευρώπης; Σε αντίθεση με την αραβική άνοιξη, πολλοί Ευρωπαίοι αρκούνται ν’ αναπαράγουν την υποκρισία των Μέσων Ενημέρωσης, χλευάζοντας, απαξιώνοντας και λοιδορώντας κάθε κίνηση

Ωραία, να γίνουν εθνικοποιήσεις! Ποιοί όμως θα κάνουν κουμάντο και θα παίρνουν τις αποφάσεις;

(στελέχη και υπάλληλοι της Εμπορικής τράπεζας τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα)

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μνήμη του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για σοσιαλμανία, όταν  μετά την μεταπολίτευση έκανε τις πρώτες εθνικοποιήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, όπως την Εμπορική Τράπεζα, τα ναυπηγεία και την Ολυμπιακή. Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς θαυμάζει αυτή την πλευρά του έργου του και την εντάσσει οργανικά στις προτάσεις για την διέξοδο από την κρίση.

- Ωραία, να γίνουν εθνικοποιήσεις! Ποιοί όμως θα κάνουν κουμάντο και θα παίρνουν τις αποφάσεις;

- Μα φυσικά οι εργαζόμενοι!

- Και οι Αριστεροί τι θα κάνουν; Θα αφήσουν τους εργαζόμενους να κάνουν ότι θέλουν;

- Μα οι Αριστεροί θα είναι μαζί με τους εργαζόμενους και μαζί θα παίρνουν τις αποφάσεις!

- Αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά! Θα είναι μαζί με τους εργαζόμενους, όπως ήταν μαζί με τους “αγανακτισμένους” το καλοκαίρι στις πλατείες; Ας θυμηθούμε λοιπόν τι έκανε τότε η Αριστερά: Οι κουκουέδες κατήγγειλαν τις λαϊκές συνελεύσεις ως όργανα του αντικομουνισμού και της αντίδρασης ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της υπόλοιπης Αριστεράς προσπάθησε να τις καπελώσει με το γνωστές τακτικές που δρα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία αριστερών εντάχθηκαν οργανικά σε αυτό το αμεσοδημοκρατικό κίνημα...

- Μα τότε διαφωνούσαν με τους γενικότερους προσανατολισμούς του κινήματος των πλατειών, γιαυτό και είχαν αυτή την αρνητική στάση. Στο ζήτημα των εθνικοποιήσεων δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα και επομένως είναι δεδομένη η συμμετοχή τους και η προσφορά τους στην λαϊκή διαχείριση των εθνικοποιημένων παραγωγικών μονάδων, των τραπεζών και των οικονομικών μηχανισμών που θα έχουν τεθεί υπό τον λαϊκό έλεγχο.

150 χρόνια από τους Άθλιους του Ουγκώ