Ένα κείμενο για διάλογο που έχει ανοίξει για την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου αλλά και κάποιες σκέψεις για την καθοριστική συνεισφορά των πλατειών
Των Στόμη Παγώνας
Κανελλή Δημήτρη
Χήτα Λάμπρου
Εννέα σημεία, για τις
«ΔΕΚΑ ΣΚΕΨΕΙΣ για την ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ»,
του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
(1. η μεγάλη καμπή)
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακριβώς λίγες ώρες πριν την ψηφοφορία στην βουλή για το μεσοπρόθεσμο αστικό οικονομικό προγραμματισμό, βρισκόμαστε στον πυρήνα της περιόδου «ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΜΠΗΣ» σύμφωνα με την διατύπωση του Στάθη Κουβελάκη.
Είναι η περίοδος της τεράστιας χρεοκοπίας της πολιτικής γραμμής της ελληνικής αστικής τάξης όπως αυτή για μια ολόκληρη περίοδο σχηματοποιήθηκε γύρω από την επιλογή του ευρώ. Ταυτόχρονα είναι η περίοδος της συνεπακόλουθης ανοιχτής πολιτικής κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας που οδήγησε σε αυτήν την κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία. Κυρίως όμως είναι η περίοδος όπου αυτή η πολιτική χρεοκοπία συνδυάζεται με μια εκρηκτική κατάσταση πολιτικής ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος.
Πρόκειται για την πλέον συμβολική αλλά και ουσιαστική κορύφωση της ταξικής αναμέτρησης, όπου η πολιτικά ανεξάρτητη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες καλεί και συντονίζει τον λαϊκό αγώνα σε 48ωρη περικύκλωση της βουλής και απαιτεί την ειρηνική αλλά ταυτόχρονα και μαχητική παρεμπόδιση της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου αστικού προγραμματισμού. Δεν υπάρχει άλλος πιο ρητός και πιο εναργής τρόπος ώστε να διατυπωθεί η διάθεση αλλά και η αποφασιστικότητα του λαϊκού κινήματος, να οδηγήσει, να εκβιάσει και εν τελεί να εξαναγκάσει στην συνολική ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος.
(2. η κρίση της αριστεράς)
Στον πυρήνα όμως της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας, βρίσκεται και η κρίση της αριστεράς, που σε όλες της τις εκδοχές, δεν μπορεί να δώσει πολιτική διέξοδο και προοπτική στην πάλη του λαού.
Η αριστερά σήμερα δεν βρίσκει διέξοδο
είτε στην εκδοχή της φιλοευρωπαϊκής πρότασης και της κοινωνικά ήπιας κυβερνητικής εφεδρείας
είτε στην εκδοχή των κομματικοποιημένων κινημάτων και της υπερβατικής υπεραριστερής μελλοντολογίας που τελικά οδηγεί σε κοινωνική υποχώρηση και συντηρητισμό
είτε στην εκδοχή της αυτοπεριχαράκωσης, του αγωνιστικού βερμπαλισμού, της αυτοαναφορικότητας και της μεταφυσικής αντίληψης του πολιτικού προγραμματισμού, όπου τα ζητούμενα τίθενται ως προϋποθέσεις
Συνεπώς η αστείρευτη αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα που αποδεικνύει ο αγώνας του λαού σήμερα σε μια ιστορικά πρωτόγνωρη ακολουθία, μαζικότητα, διάρκεια και ένταση κινητοποιήσεων αποκτά τεράστια κρουστική δύναμη γιατί καταφέρνει να συνδυάζει και μια βαθιά πολιτική ωριμότητα
Μια ωριμότητα που οδηγεί το λαϊκό κίνημα στο να αντιπαρέρχεται όχι μόνο τους βασικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς πυλώνες του αστικού πολιτικού δικομματισμού αλλά και τον βαθιά υποταχτικό χαρακτήρα των βασικών ΔΟΓΜΑΤΩΝ της αριστεράς όπως αυτά ιστορικά έχουν διαμορφωθεί κάτω από τις σχέσεις καθορισμού που ασκεί στην αριστερά η αστική εξουσία και κυριαρχία.
Το σημείο αυτό της απονομιμοποίησης, όχι μονάχα της αστικής πολιτικής γραμμής αλλά και των κυρίαρχων δογμάτων της αριστεράς, είναι ορόσημο για την ιστορία της πάλης του λαού μας. Είναι μια στιγμή που αποσυνθέτει και ταυτόχρονα επαναχαράσσει τις διαχωριστικές γραμμές της αριστεράς στον τόπο μας.