ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ένα κείμενο για διάλογο που έχει ανοίξει για την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός Αριστερού και Λαϊκού Μετώπου αλλά και κάποιες σκέψεις για την καθοριστική συνεισφορά των πλατειών

Των  Στόμη Παγώνας

Κανελλή Δημήτρη

Χήτα Λάμπρου

Εννέα σημεία, για τις

«ΔΕΚΑ ΣΚΕΨΕΙΣ για την ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ»,

του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

(1. η μεγάλη καμπή)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακριβώς λίγες ώρες πριν την ψηφοφορία στην βουλή για το μεσοπρόθεσμο αστικό οικονομικό προγραμματισμό, βρισκόμαστε στον πυρήνα της περιόδου «ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΜΠΗΣ» σύμφωνα με την διατύπωση του Στάθη Κουβελάκη.

Είναι η περίοδος της τεράστιας χρεοκοπίας της πολιτικής γραμμής της ελληνικής αστικής τάξης όπως αυτή για μια ολόκληρη περίοδο σχηματοποιήθηκε γύρω από την επιλογή του ευρώ. Ταυτόχρονα είναι η περίοδος της συνεπακόλουθης ανοιχτής πολιτικής κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας που οδήγησε σε αυτήν την κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία. Κυρίως όμως είναι η περίοδος όπου αυτή η πολιτική χρεοκοπία συνδυάζεται με μια εκρηκτική κατάσταση πολιτικής ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος.

Πρόκειται για την πλέον συμβολική αλλά και ουσιαστική κορύφωση της ταξικής αναμέτρησης, όπου η πολιτικά ανεξάρτητη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες καλεί και συντονίζει τον λαϊκό αγώνα σε 48ωρη περικύκλωση της βουλής και απαιτεί την ειρηνική αλλά ταυτόχρονα και μαχητική παρεμπόδιση της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου αστικού προγραμματισμού. Δεν υπάρχει άλλος πιο ρητός και πιο εναργής τρόπος ώστε να διατυπωθεί η διάθεση αλλά και η αποφασιστικότητα του λαϊκού κινήματος, να οδηγήσει, να εκβιάσει και εν τελεί να εξαναγκάσει στην συνολική ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος.

(2. η κρίση της αριστεράς)

Στον πυρήνα όμως της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας, βρίσκεται και η κρίση της αριστεράς, που σε όλες της τις εκδοχές, δεν μπορεί να δώσει πολιτική διέξοδο και προοπτική στην πάλη του λαού.

Η αριστερά σήμερα δεν βρίσκει διέξοδο

• είτε στην εκδοχή της φιλοευρωπαϊκής πρότασης και της κοινωνικά ήπιας κυβερνητικής εφεδρείας
• είτε στην εκδοχή των κομματικοποιημένων κινημάτων και της υπερβατικής υπεραριστερής μελλοντολογίας που τελικά οδηγεί σε κοινωνική υποχώρηση και συντηρητισμό
• είτε στην εκδοχή της αυτοπεριχαράκωσης, του αγωνιστικού βερμπαλισμού, της αυτοαναφορικότητας και της μεταφυσικής αντίληψης του πολιτικού προγραμματισμού, όπου τα ζητούμενα τίθενται ως προϋποθέσεις

Συνεπώς η αστείρευτη αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα που αποδεικνύει ο αγώνας του λαού σήμερα σε μια ιστορικά πρωτόγνωρη ακολουθία, μαζικότητα, διάρκεια και ένταση κινητοποιήσεων αποκτά τεράστια κρουστική δύναμη γιατί καταφέρνει να συνδυάζει και μια βαθιά πολιτική ωριμότητα

Μια ωριμότητα που οδηγεί το λαϊκό κίνημα στο να αντιπαρέρχεται όχι μόνο τους βασικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς πυλώνες του αστικού πολιτικού δικομματισμού αλλά και τον βαθιά υποταχτικό χαρακτήρα των βασικών ΔΟΓΜΑΤΩΝ της αριστεράς όπως αυτά ιστορικά έχουν διαμορφωθεί κάτω από τις σχέσεις καθορισμού που ασκεί στην αριστερά η αστική εξουσία και κυριαρχία.

Το σημείο αυτό της απονομιμοποίησης, όχι μονάχα της αστικής πολιτικής γραμμής αλλά και των κυρίαρχων δογμάτων της αριστεράς, είναι ορόσημο για την ιστορία της πάλης του λαού μας. Είναι μια στιγμή που αποσυνθέτει και ταυτόχρονα επαναχαράσσει τις διαχωριστικές γραμμές της αριστεράς στον τόπο μας.

(3. νέα ποιοτικά δεδομένα, μια νέα εποχή)

Ανεξάρτητα από την ψήφιση ή όχι στην βουλή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος είναι σίγουρο πως μπαίνουμε σε μια νέα πολιτική περίοδο που χαρακτηρίζεται

Α) από μια μεγάλη και συντελεσμένη πολιτική ήττα μιας ραγδαίας παραφθειρόμενης αστικής τάξης

• που δεν μπορεί να στηρίξει ιδεολογικά τις βασικές της επιλογές
• που δεν μπορεί να διατηρήσει σε συνοχή τον κοινωνικο-πολιτικό συνασπισμό των δυνάμεων που ιστορικά στηρίζει την κυριαρχίας της
• και που δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την τυπική οικονομική λειτουργία του κράτους το οποίο κατέχει και διαμέσου του οποίου κυριαρχεί

Β) από την πλήρη ιδεολογική αποδυνάμωση μιας βαθιά ηττημένης και γραφειοκρατικοποιημένης επίσημης αριστεράς που προσκολλήθηκε σε μια αστική εξουσία που παραφθείρεται. Αυτή η αριστερά τελικά δεν μπορεί να καθορίζει και εν τέλει να ελέγχει τις λαϊκές αντιστάσεις.

Γ) από τον παντελή πολιτικό παροπλισμό των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων αλλά και των κομματικών σωματείων, που δεν μπορούν να παίξουν πλέον κανένα ουσιαστικό ρόλο, ούτε στην ανάπτυξη, ούτε όμως και στον έλεγχο του λαϊκού κινήματος.

Δ) από ένα λαϊκό κίνημα που αναζωογονείται με εκρηκτικούς ρυθμούς, που λειτουργεί σαν ένας «από τα κάτω» ήρεμος αλλά αποτελεσματικός συλλογικός διανοούμενος, που είναι ταυτόχρονα ο επιβάτης, αλλά που γίνεται ταυτόχρονα και το όχημα. Που μπορεί και λειτουργεί έστω και εξ ανάγκης σαν αυτοτελής και ανεξάρτητος πολιτικός πόλος σε πλήρη ρήξη με την πολιτική της υποταγής και την συναίνεση και των πέντε επίσημων πολιτικών κομμάτων, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια τεράστια κοινωνική μάζα που καταφέρνει να βρει δημοκρατικούς ενωτικούς και συνάμα βαθιά ριζοσπαστικούς τρόπους να συγκρουστεί με την σιδηρόφρακτη κυβερνητική πολιτική.

Αυτά τα νέα ποιοτικά δεδομένα μας πείθουν πως βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας πολιτικής περιόδου, όπου οι κοινωνικές και οι πολιτικές αντιθέσεις έρχονται μεταξύ τους σε πλήρη συντονισμό, δημιουργώντας τις συνθήκες μια «ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ» του πολιτικού συστήματος όπου επαναδιατάσσονται οι σχέσεις εκπροσώπησης των λαϊκών μαζών και του πολιτικού συστήματος, τόσο στο επίπεδο των αστικών κομμάτων όσο όμως και στην αριστερά.

(4.νέα καθήκοντα και οι ανάγκες της πολιτικής ρήξης με την ΕΕ και το ΕΥΡΩ)

Συνεπώς εμφανίζεται για πρώτη φορά ως μια αντιφατική αλλά και συνάμα πραγματική δυνατότητα η προοπτική της ανατροπής της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής μέγγενης της ΕΕ και του ΔΝΤ ως ένα ενδεχόμενο που αναπαράγεται διαρκώς ολοένα και πιο έντονα, μέσα από τις ίδιες τις συστημικές αντιφάσεις μιας παρακμάζουσας αστικής πολιτικής. Κυρίως όμως μια τέτοια προοπτική αναπαράγεται ως μια πραγματική και διαρκώς πιο πλατιά συνειδητοποιημένη ανάγκη των λαϊκών μαζών.

Μέσα από την προοπτική της ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ ο κόσμος ξαναβρίσκει δρόμους ενότητας και όχι διαχωρισμού. Οι γραφειοκρατικοποιημένες ηγεσίες επιχειρούν μάταια είτε να μεταφέρουν τις διαχωριστικές γραμμές στο φαντασιακό σοσιαλιστικό υπερμέλλον, είτε συντάσσονται ανοιχτά με την κυβερνητική τρομολαγνεία της χρεοκρατίας προκειμένου να οχυρώσουν την κομματική τους πελατεία.

Αυτές οι πρακτικές όμως δεν αποδίδουν. Βρισκόμαστε στην φάση μια βαθύτερης και ανώτερης από άποψη ριζοσπαστισμού πολιτικής ενότητας του λαϊκού κινήματος. Ίσως να είναι αυτό που ορισμένοι σύντροφοι έχουν ονομάσει, ως το αίτημα μιας «ΝΕΑΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»

(5. νέα αριστερά, νέο περιερχόμενο, νέοι θεσμοί)

Από την σκοπιά αυτή, όλες οι διαχωριστικές γραμμές αποκτούν μια άλλη βαθύτερη ωριμότητα και έρχονται σε συνάντηση με την πλατιά συνείδηση και εμπειρία των αγωνιζομένων μαζών.

Σήμερα η αριστερά επαναπροσδιορίζεται και ξαναγεννιέται μέσα από την ανάγκη διατύπωσης ενός γειωμένου και ταυτόχρονα ριζοσπαστικού πολιτικού λόγου. Μέσα από την ανάγκη να συντεθούν οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι με το βαθύτερο αίτημα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης.

• Ενίσχυση και επέκταση των λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων. Κεντρική πολιτική αναμέτρηση αλλά και ανοιχτές και αμεσοδημοκρατικές λαϊκές αγωνιστικές συνελεύσεις παντού (σε σχολές, σε γειτονιές, σε εργασιακούς χώρους).
• Η αναγνώριση του λαϊκού κινήματος και των θεσμών του, ως σημείο εκκίνησης κάθε ριζοσπαστικής απάντησης και ανατρεπτικής πολιτικής. Ανάπτυξη και διεύρυνση των θεσμών λαϊκής εξουσίας σε μια προοπτική ανάδειξης μιας δυαδικής αντεξουσίας απέναντι στον αστικό κοινοβουλευτισμό.
  «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
• Η προβολή της στάσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους ως εκείνο το άμεσο αίτημα που μπορεί να δώσει αγωνιστική διέξοδο αλλά και απτή πολιτική προοπτική στον αγώνα του λαού. Η άρνηση μιας κοινωνικής συνθήκης δουλοπαροικίας και υποταγής σε μια αέναη προσπάθεια εξυπηρέτησης ενός ατελείωτου επαχθούς και απεχθούς δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
  «ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ - ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ - ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ»

• Η σύγκρουση με το σύμφωνο του ευρώ και την ευρωζώνη και όλο το πολιτικό οπλοστάσιο των τραπεζών και των ντόπιων και ξένων οικονομικών ελίτ. Ταυτόχρονα η ανάγκη της εθνικοποίησης των τραπεζών ως μοχλό προστασίας και διεύρυνσης της κοινωνικής ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας
  «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ»
• Η προστασία και η ανάπτυξη του λαϊκού εισοδήματος και αποταμιεύσεων.

και κυρίως

• Η ανοιχτή πολιτική πρόταση για την συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού λαϊκού και αμεσοδημοκρατικού πολιτικού μετώπου της αριστεράς, όπου οι αριστεροί άνθρωποι θα γνωρίζουν τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας μέσα από την ίδια τους την καθημερινή αγωνιστική συνεύρεση και πράξη.

Όλα αυτά συνθέτουν το περιεχόμενο μιας πραγματικής αριστερής κατεύθυνσης και δείχνουν ότι η ριζοσπαστική αριστερά, μέσα από διαφορετικές διαδρομές και συσσωρεύσεις, μπορεί να συμβάλει σε μια νέα ανώτερη πολιτική ενότητα του λαϊκού κινήματος.

(6. για ένα νέο πολιτικό μέτωπο)

Είναι τόσο μεγάλη η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και τόσο μεγάλος ο ρυθμός με τον οποίο ριζοσπαστικοποιούνται οι λαϊκές μάζες, που τα ερωτήματα αποκτούν ολοένα και πιο αναβαθμισμένο περιεχόμενο, γιατί το ερώτημα «το που να πάει η χώρα» είναι πραγματικό και καθοριστικό. Συνεπώς ένα πολιτικό μέτωπο είναι σήμερα ζωτικά αναγκαίο τόσο για το λαϊκό κίνημα, όσο όμως και για τις δυνάμεις του αριστερού κοινωνικού και πολιτικού ριζοσπαστισμού που θέλουν να προάγουν την δυναμική του λαϊκού κινήματος σε ποιο προχωρημένους πολιτικούς στόχους.

Ένα τέτοιο μέτωπο για να μπορεί να είναι αποτελεσματικό, θα πρέπει να είναι καταρχήν Αριστερό. Να συνδέει τους αγώνες και την πολιτική αναγνώριση του λαού, με όλη την ιστορία των ταξικών και πολιτικών αγώνων της αριστεράς στην χώρα μας. Να διεκδικεί μια άλλη πορεία για το σύνολο του αριστερού κινήματος, να μάχεται στο ζήτημα του πολιτικού προσανατολισμού και να ανταγωνίζεται την επίσημη και γραφειοκρατικοποιημένη αριστερά έως το όριο να ανασημασιοδοτήσει την ίδια την έννοια της Αριστεράς στην συνείδηση των λαϊκών μαζών

Να μπορεί να προετοιμάσει τον λαό και να αντιπαρατεθεί σε κάθε σενάριο «Εθνικού Μετώπου» που ενδέχεται να προτείνουν οι δυνάμεις του συστήματος προκειμένου να παγιδεύσουν και να ακυρώσουν τον λαϊκό ριζοσπαστισμό.

Να είναι ένα μέτωπο Λαϊκό, να οργανώσει την συγκρότηση και την πολιτική πάλη μιας ολόκληρης λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας. Να δίνει την δυνατότητα στην εργατική τάξη να ανασυνταχθεί και να αποκτήσει πολιτική αυτοπεποίθηση μέσα σε πολιτικά κινήματα πλατιών λαϊκών μαζών. Ένα μέτωπο μιας πολιτικής ενότητας, εργατών, εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ανέργων αυτοαπασχολούμενων, δημοσιών υπαλλήλων, τμημάτων των αγροτών, των επαγγελματιών, της νεολαίας, των σπουδαστών και φοιτητών, του κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών, των μεταναστών, των γυναικών, των ριζοσπαστών διανοουμένων. Το αριστερό και λαϊκό μέτωπο πρέπει να σφυρηλατεί την συνείδηση της ενότητας των συμφερόντων του λαού και να συμβάλει στην συμβολική ανάπτυξη αυτής της ενότητας.

Κυρίως όμως, το πολιτικό μέτωπο θα πρέπει να είναι Ριζοσπαστικό από προγραμματική άποψη. Το ριζοσπαστικό αριστερό και λαϊκό μέτωπο δεν μπορεί παρά να απαιτεί από τις αστικές κυβερνήσεις να υλοποιήσουν μέρος των αιτημάτων του έως το όριο, με κινηματικούς όρους να επιβάλει μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας. Το μέτωπο δεν μπορεί παρά να αντλεί την δύναμη του από τις ριζοσπαστικές πρακτικές των μαζών, δηλαδή από τις δημοκρατικές λαϊκές συνελεύσεις και τις αγωνιστικές πραχτικές αντίστασης του λαού.

Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του αριστερού και λαϊκού πολιτικού μετώπου κυρίως έγκειται στο ότι πρέπει να προσβλέπει στην πάλη για την πολιτική εξουσία με τρόπο αποφασιστικό και πλειοψηφικό. Η συνθήκη αυτή είναι απαραίτητη, ώστε να μην μπορεί η δυναμική του μετώπου να αναχαιτιστεί από τις αστικές κυβερνήσεις.

Σε ένα τέτοιο μέτωπο έχει κάθε λόγο να βρεθεί και η αντικαπιταλιστική αριστερά εφόσον αυτό προωθεί τα αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών. Χρειαζόμαστε ένα αριστερό μέτωπο που να συμβάλει στην δυναμική πραγματικών μεταβολών στην ελληνική κοινωνία από την πλευρά μιας διαδικασίας αντικειμενικής κοινωνικής αναβάθμισης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Δηλαδή το αριστερό και λαϊκό μέτωπο πρέπει να είναι σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, από την άποψη της πραγματικής υλοποίησης ενός πολιτικού προγράμματος ριζοσπαστικής αντιπαράθεσης με τα κυρίαρχα αστικά συμφέροντα που οδηγεί τον εργαζόμενο λαό σε αντικειμενικά καλύτερες κοινωνικά και πολιτικά θέσεις και δεν πραγματώνεται μονάχα δια της ιδεολογικής εκφοράς.

Στα πλαίσια αυτά η κατεύθυνση για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους δεν αποτελεί ανέξοδο γενικό ιδεολογικό διακηρυκτισμό, αλλά πραγματικό προγραμματικό πολιτικό στόχο του λαϊκού κινήματος, του πολιτικού μετώπου, αλλά και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ως το αντικειμενικό έδαφος όπου οι εργαζόμενες μάζες μπορούν να παλέψουν με αντικειμενικά καλύτερους όρους για τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους.

(7. για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση)

Περάσαμε μια ολόκληρη περίοδο πολιτικού κατακερματισμού και προσπαθειών αριθμητικής ανάπτυξης των οργανώσεων της αριστεράς. Όμως αυτή η μεθοδολογία των ομοκέντρων κύκλων και του ζωτικού χώρου έχει δείξει απίστευτα στενά όρια για τις δυνάμεις αυτές. Περιθωριοποιεί, αντί να γειώνει, τις αριστερές δυνάμεις από τεράστιες μάζες λαού.

Σε μια συγκυρία όπου αλλάζει το κοινωνικό παράδειγμα της εργασίας, ενώ ταυτόχρονα ανασυγκροτούνται οι σχέσεις εκπροσώπησης των λαϊκών μαζών με τα πολιτικά κόμματα, κάθε πρακτική αυτόκεντρης ανάπτυξης και περιχαράκωσης είναι μάταια.

Προφανώς είναι αναγκαίο, μέσα σε αυτές τις συνθήκες που επιχειρείται η κοινωνική πολιτική και οικονομική απαξίωση της ζωντανής εργασίας, ως μοναδική συνθήκη της διατήρησης και αναπαραγωγής μιας ολοένα και πιο αντιδραστικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, είναι αναγκαίο περισσότερο παρά ποτέ το να τοποθετήσουμε το θέμα της αναζήτησης ενός σύγχρονου οράματος κομμουνιστικής χειραφέτησης.

Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει σε συνθήκες κοινωνικής συντριβής και χρεοκοπίας των λαϊκών συμφερόντων. Μονάχα εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα συμβάλουν καθοριστικά από την σκοπιά της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των λαϊκών συμφερόντων θα μπορέσουν να παίξουν έναν θετικό πολιτικό ρόλο στην τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα και στην επαναθεμελίωση της επαναστατικής στρατηγικής

Συνεπώς η διαπίστωση της ανάγκης και όλες οι προσπάθειες για την συγκρότηση ενός συγχρόνου κομμουνιστικού κόμματος, έχουν νόημα μονάχα μέσα στην προοπτική ενός μάχιμου ριζοσπαστικού αριστερού και λαϊκού μετώπου που θα υπερασπίζεται και θα αγωνίζεται για την διεύρυνση των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων.

(8. ποιες δυνάμεις αφορά μια τέτοια πολιτική προοπτική)

Σε αυτήν την κατεύθυνση σήμερα κινούνται ένα σύνολο δυνάμεων με διαφορετικούς ρυθμούς, όρια και δυνατότητες.

Δυνάμεις όπως το ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ορισμένες δυνάμεις από το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ του ΣΥΝ, η Κομμουνιστική Ανασύνταξη, η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Σύντροφοι από το Αριστερό Βήμα, η ΑΡιστερή ΑΝασύνθεση, ορισμένες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και παρά πολλές πρωτοβουλίες ανένταχτων συντρόφων και συναγωνιστών έχουν επιχειρήσει να ανοίξουν τον διάλογο σε αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι σίγουρο πως μια τέτοια προοπτική διαλόγου και κοινής δράσης ως και το όριο της άμεσης δημοκρατικής συνεύρεσης των συντρόφων και των αγωνιστών, μπορεί να ξεκινήσει μονάχα από τις δυνάμεις τις ριζοσπαστικής αριστεράς.

Και αυτό σημαίνει ότι η ριζοσπαστική αριστερά, δεν αποτελεί μονάχα μέρος του προβλήματος, αλλά και μέρος της λύσης. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε η ύπαρξη όλων αυτών των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων εάν δεν μπορούν αυτές σε μια τέτοια συγκυρία να παίξουν έναν προωθητικό πολιτικό ρόλο.

Είναι σίγουρο πως αυτές οι δυνάμεις καταρχήν έχουν το ειδικό βάρος (και στον βαθμό που θα συντονιστούν με τον κοινωνικό παλμό) να τροποποιήσουν την σημερινή κατάσταση στην αριστερά και να επιταχύνουν ριζοσπαστικές εξελίξεις τόσο στον χώρο του Συνασπισμού - ΣΥΡΙΖΑ, όσο όμως και στο ΚΚΕ.

Όμως όλες αυτές οι διατυπωμένες προθέσεις θα παρέμεναν ανολοκλήρωτες και θα αποκτούσαν έναν εν τέλει προσχηματικό χαρακτήρα, εφόσον δεν θα εμφανιζόταν η παρέμβαση μιας κοινωνικής και πολιτικής δύναμης ικανής να σηματοδοτήσει μια τομή στην συνολική πολιτική διαδικασία.

Όμως αυτή η κοινωνικο-πολιτική δύναμη έχει ήδη εμφανιστεί με τρόπο εκκωφαντικό. Από την άποψη αυτή η δυναμική μιας τέτοιας πρότασης αναγκαστικά θα διαπεράσει το σύνολο αυτών των δυνάμεων και ακόμη περισσότερων.

(9. ποιος μπορεί να είναι ο καταλύτης μιας τέτοιας προοπτικής)

Από αυτήν την σκοπιά έχει τεραστία σημασία η πολιτική θέση και συνεισφορά του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ με την δημόσια κατάθεση του Κειμένου των «ΔΕΚΑ ΣΚΕΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ».

Πρόκειται για μια πολιτική πρόταση που απαντά στα καίρια πολιτικά ερωτήματα με τρόπο διαυγές και οριοθετημένο. Θέτει τα ερωτήματα και δίνει και απαντήσεις. Προτείνει τον στόχο και προτείνει και την μεθοδολογία. Για να μπορέσει όμως μια τέτοια πρόταση να αποδώσει, ουσιαστικά θα πρέπει να αρχίσει ο πολιτικός διάλογος. Μόνο έτσι θα νικηθεί η καχυποψία και θα αντληθεί θετική δυναμική από τον λαϊκό ριζοσπαστισμό.

Ενδέχεται σε αυτή την προοπτική, οι δυνάμεις του ΜΑΑ πιθανά να μπορούν να παίξουν έναν κρίσιμο και επιταχυντικό ρόλο, στον βαθμό που οι δυνάμεις αυτές συμβάλουν σε μια ριζοσπαστική αποτίμηση του πολιτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ σε μια διαδικασία οριστικής και ριζοσπαστικής υπέρβασής του, σε μια συγκυρία που θέτει νέα και αναβαθμισμένα καθήκοντα για τις αριστερές και ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις.

Η πολιτική πρόταση για την συνάντηση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και η δέσμευση όλων μας πάνω στις θέσεις και την δυναμική της συνέλευσης της πλατείας συντάγματος πρέπει αταλάντευτα να προχωρήσει. Όσοι θα μπουν σε αυτόν διάλογο θα πρέπει να είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν. Δεν υπάρχει καιρός για πισωγυρίσματα, ταλαντεύσεις και παιχνίδια ταχτικής.