Με την ολοκλήρωση και του 2ου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, ξεκαθάρισε το θολό προεκλογικό τοπίο. Η απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που ανέδειξε ως νικητή των εκλογών την αποχή μαζί με τα άκυρα και τα λευκά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Στο αποτέλεσμα όμως δεν αποτυπώθηκε αν αυτή η νίκη είναι πράσινη, κόκκινη, γαλάζια ή μαύρη. Αυτό θα φανεί στην επόμενη περίοδο.
Η Αριστερά παραμένει στην γωνία, περιχαρακωμένη στα δικά της τείχη. Η χαμηλή διεισδυτικότητα στην κοινωνία, την εποχή που ο κόσμος της εργασίας δέχεται μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις, είναι κακό μαντάτο. Πάντα βρίσκουμε αιτιολογίες να φορτώνουμε τις δικές μας ήττες στον αντίπαλο, για να επαληθεύσουμε την ορθότητα της γραμμής μας. Η Αριστερά δεν κατάφερε να αποδείξει ότι είναι μια διαφορετική πολιτική δύναμη, η οποία μπορεί να διαχειριστεί με άλλο τρόπο τα κοινά. Αυτή η διαπίστωση, επιβεβαιώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, από την απώλεια της δημαρχίας της Ικαρίας από το ΚΚΕ, και με την την εξαίρεση της εκλογής του Χρήστου Κορτζίδη.
Οι αυξομειώσεις των ποσοστών των ψηφοδελτίων της Αριστεράς οφείλονται σε ανακατατάξεις στο εσωτερικό της και όχι στην προσέλκυση νέων ψηφοφόρων από άλλους χώρους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος που έχει κατά καιρούς περάσει από την Αριστερά είναι πολύ περισσότερος από το άθροισμα των ψήφων των αριστερών ψηφοδελτίων. Με μια ματιά μόνον προς το χώρο του ΠΑΣΟΚ, από την κορυφή ως την βάση, διαπιστώνουμε αυτή την διαχρονική διαρροή της Αριστεράς που προφανώς δεν ανατράπηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών, ούτε από τις εκλογικές επιλογές του ΣΥΝ, ούτε του ΚΚΕ.
Ο εργατικός Δεκέμβρης που ακόμα περιμένει η Αριστερά, δεν ήρθε την προηγούμενη περίοδο. Ήρθαν όμως τα “Ιουλιανά” του 2010 και οι ιδιοκτήτες των φορτηγών φρόντισαν να σωθεί προσωρινά η τιμή του “εργατικού” κινήματος, αφού τα “ταξικά” συνδικάτα του ΠΑΜΕ δεν μπόρεσαν να κάνουν άλλες απεργίες εκτός από αυτές που προκήρυξαν οι πουλημένες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Η απόγνωση δεν έγινε συλλογική δράση και μαζικό κίνημα. Η αλληλεγγύη και η ανατροπή παραμένουν “ετεροτοπίες” ακόμα στην κοινωνία που ζούμε...
Η επίθεση στο κόσμο της εργασίας εμπεδώθηκε την προηγούμενη περίοδο κάτω από την ιδεολογική κυριαρχία του αστισμού. Η Αριστερά δεν έπεισε με τις προτάσεις της, ούτε την κοινωνία, ούτε τους εργαζόμενους, ότι διαθέτει εναλλακτική λύση απέναντι στον μονόδρομο του ΔΝΤ και της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν άλλες θυσίες και αυτό κατέγραψε η στάση τους στις πρόσφατες εκλογές. Επίσης, δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν κανένα αγώνα για την “εθνική” ανεξαρτησία της χώρας, αν το κόστος αυτής της “ανεξαρτησίας” θα το πληρώσουν πάλι οι ίδιοι. Και αντιλαμβάνονται ότι οι “αριστερές” προτάσεις διεξόδου από την κρίση, υποκρύπτουν νέα βάρη, τα οποία θα επωμιστούν οι εργαζόμενοι, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προκύψει τελικά κάποιο κέρδος γι αυτούς.
Την προηγούμενη περίοδο δεν υπήρξε κανένα μαζικό κίνημα ικανό να διαπραγματευτεί πολιτικά τις κυβερνητικές επιλογές. Η ανυπαρξία αυτού ακριβώς του κινήματος, διαμόρφωσε τους όρους, ώστε την διευρυμένη δυσαρέσκεια προς την κυβερνητική πολιτική να διαχειριστούν με όρους ιδεολογικούς, τόσο η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, όσο και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης στη πρόσφατη μάχη των περιφερειακών εκλογών.
Αν υπήρχε μια τρίτη κάλπη σε αυτές τις εκλογές και γινόταν δημοψήφισμα για να επιλέξει ο ελληνικός λαός, αν θέλει την εθνική του ανεξαρτησία με έξοδο από την ΟΝΕ και τη ΕΕ, στάση πληρωμών και επιστροφή στην δραχμή, ή να ολοκληρωθεί η "υποταγή" της χώρας στην ΕΕ και το ΔΝΤ με το να γίνει και συνταγματικά μια επαρχία της Γερμανίας, πολλοί εργαζόμενοι θα προτιμούσαν την δεύτερη εκδοχή...
Σε αυτές τις μάχες κερδίζει αυτός που μπορεί να διαμορφώνει ακροατήρια. Αυτός που προβάλει ιδεολογήματα που βρίσκουν απήχηση στον κόσμο. Δεν κρίνονται πολιτικές γραμμές γιατί δεν τίθεται ζήτημα διαπραγμάτευσης εναλλακτικών πολιτικών λύσεων, αφού τέτοιο ζήτημα δεν προκύπτει από τον διαμορφωμένο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό: απουσιάζει το υποκείμενο που θα κάνει την διαπραγμάτευση. Κρίθηκαν όμως οι κομματικές ταυτότητες ως ιδεολογικά “προφίλ” που μπορούν να εκφράσουν και να ενσωματώσουν αυτή την δυσαρέσκεια και την διαμαρτυρία. Τόσο το ποσοστό της αποχής, όσο και τα μεγάλα ποσοστά των άκυρων και λευκών έδειξαν ότι αυτή η διευρυμένη δυσαρέσκεια του κόσμου προς το πολιτικό σύστημα, δεν λειτούργησε προς όφελος της Αριστεράς, παρ όλες τις αυξήσεις των ποσοστών που σημείωσε. Σε άλλες συγκυρίες αυτά τα ποσοστά της Αριστεράς θα μπορούσαν ίσως να θεωρηθούν θρίαμβος. Σήμερα όμως το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται ο κόσμος δεν επιτρέπει θριαμβολογίες.
Στο χώρο της Αριστεράς ξεκαθάρισε ακόμα περισσότερο το πολιτικό τοπίο. Υπάρχει πλέον μια τριχοτομία - που όσο περνάει ο καιρός θα διευρύνεται - ανάμεσα στον ΣΥΝ, το ΚΚΕ και την εκτός των τειχών Αριστερά. Σήμερα ξανατίθεται το ζήτημα της πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης αυτής της Αριστεράς, ανταγωνιστικά με τις άλλες δύο εκδοχές. Και ήδη η συζήτηση έχει αρχίσει. Μερικά πρώτα δείγματα που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση είναι εδώ:
Αναρτήσεις
