1. Είναι γνωστό ότι ζούμε μια βαθύτατη οικονομική κρίση που στη χώρα μας έχει σαν συνέπεια άγριες και πειραματικές πολιτικές διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, ολοκληρωτικής υποταγής των εργαζομένων, αφαίρεσης της δυνατότητας από τη νεολαία να ζήσει σχετικά ευτυχισμένα τα καλύτερά της χρόνια.
Εξελίσσεται και αναπτύσσεται επικαιροποιημένη με βάση το κατάπτυστο μνημόνιό τους μια σκληρή πολιτική που έχει δημιουργήσει μια τεράστια δεξαμενή-μείγμα απελπισμένων, θυμωμένων, αμήχανων, απογοητευμένων συνταξιούχων, ανέργων, εργαζομένων, νεολαίων και μικρομεσαίων.
Ένα ανθρώπινο πολυταξικό κοκτέιλ, που στη βάση του είναι ο κόσμος της εργασίας που μπορεί να εξελιχθεί σε ηφαίστειο, που εγκυμονεί κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις.
Το ζητούμενο σήμερα για την επίλυση του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος είναι το πώς η κοινωνική απελπισία και αγανάκτηση θα μετασχηματιστεί σε πολιτική ελπίδα.Αυτό θα παίζεται καθημερινά και κάθε μάχη θα ‘ναι μια μεγάλη μάχη, που θα κρίνει το προς τα πού θα πάει το γραδόμετρο του αγώνα.
2. Σε αυτές τις συνθήκες που αντικειμενικά είναι ευνοϊκές για την Αριστερά που η ζήτησή της θα ‘ταν τεράστια, η Αριστερά εμφανίστηκε μπλοκαρισμένη, αυτοαπομονωμένη να κοιτά τον εαυτό της και όχι την κοινωνία, μια Αριστερά της επιβίωσης, των υπαρκτών αλλά αδύναμων κομματιδίων, μηχανισμών, ίντριγκας και όχι παραγωγής ιδίας πολιτικής, δράσης. Εμφανίζεται μια Αριστερά χωρίς πολιτική γραμμή, σχέδιο και προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού κινήματος-ρεύματος για να ανατραπούν οι συσχετισμοί.
Μπροστά στην πρώτη μετα μνημονίου πολιτική μάχη, απογοητευθήκαμε ακόμα μια φορά από την ηγεσία του ΚΚΕ που πρόλαβε ασθμαίνοντας να κατεβάσει τους κομματικούς του υποψηφίους, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει δυνατότητα άλλης φωνής με μεγαλίτερη συγκέντρωση δύναμης άρα και αποτελεσματικότητας. Το μικρόβιο της ενότητας φαίνεται πως για την ηγεσία του ΚΚΕ αποτελεί μεγαλύτερο φόβο από το θηρίο της τρόικας, της Ε.Ε. και της εθελόδουλης κυβέρνησης ΓΑΠ. Ξεχάστηκε άραγε η απορρίφθηκε η ιστορία της εθνικής αντίστασης και του ηρωικού ΕΑΜ;
Παραμένουμε επίσης έκπληκτοι μπροστά στη μεγάλη ευκολία αυτοαπομόνωσης, περιχαράκωσης αλλά και αντιΣΥΡΙΖΙΚΗΣ επιθετικότητας τμημάτων της ηγεσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Στο ΣΥΡΙΖΑ όμως πληγωθήκαμε το τελευταίο διάστημα -βαθύτατα και ανεπανόρθωτα- και βρεθήκαμε νάμαστε τα αγαπημένα θέματα των γελοιογράφων και φρέσκων αριστερών και λαικών ανέκδοτων. Η γελοιοποίηση προήλθε από την πασαρέλα των ονομάτων και τις επακόλουθες ηχηρές αρνήσεις που προβλήθηκαν στον τύπο για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στην Αττική και Αθήνα αντίστοιχα. Η ευθύνη για την τέτοια εξέλιξη ανήκει αποκλειστικά στην αυθαιρεσία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ, που μέσα σε ένα χρόνο διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ αφότου διέσπασε τον ΣΥΝ για να τον οδηγήσει (ξανά επίσης) ή σε νέα διάσπαση ή σε μαζική αποστράτευση. Και όλα αυτά για να εκτελεσθεί ένα φθηνό σχέδιο αποκλεισμού του Αλ. Αλαβάνου, η στην χειρότερη περίπτωση να ακολουθηθεί ένα «φρέσκο» σχέδιο μιας κεντροαριστεράς.
Είναι φανερό πως χρειαζόμαστε ένα ελπιδοφόρο μέλλον κόντρα σε ένα νεκρό πλέον παρελθόν που έφθασε ως ένα σημείο τα πράγματα στην Αριστερά.