Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια...

Πανό της .."βάσης" στην χθεσινή συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ!

Πολλά επιχειρήματα θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε γιατί ο Α. Μητρόπουλος δεν θα πρέπει να είναι υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου έχουν γραφτεί τόσα πολλά που δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κι άλλα( ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα κριτικής είναι στην ιστοσελίδα Ροΐδη Εμμονές εδώ: “Ο κ. Αυτιάς επικεφαλής Λαϊκού Μετώπου κατά ΔΝΤ στην Αττική”)

Θα σταθούμε μόνον σε ένα απλό, αλλά ουσιαστικό θέμα σχετικά με την υποψηφιότητα του κ. Μητρόπουλου: Ένα μέλος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι υποψήφιος περιφερειάρχης της Αριστεράς. Βέβαια η Κουμουνδούρου δεν καταλαβαίνει από τέτοια, γιατί η έννοια του “μέλους” όπως έχει φανεί από την πολιτική πρακτική της στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια έννοια που δε έχει κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, ταυτόσημη με αυτή του οπαδού, του ψηφοφόρου, του συνοδοιπόρου, του αφισοκολλητή... .

Ο κ. Α. Μητρόπουλος ήταν και παραμένει μέλος του ΠΑΣΟΚ. Δεν αποχώρησε ούτε διαγράφτηκε απ’ αυτό. Η όποια πρόσφατη φραστική διαφοροποίησή του από το ΠΑΣΟΚ αυτοακυρώνεται από αυτό το γεγονός. Και σήμερα είναι αργά για να γίνει αυτό το βήμα της απομάκρυνσης. Θα έπρεπε να είχε γίνει τουλάχιστον πριν ανοίξει η συζήτησή για την υποψηφιότητά του, για να έχει αυτή η πρόταση μια στοιχειώδη αξιοπιστία και φερεγγυότητα. Αν αντίστροφα το ΠΑΣΟΚ κατέβαζε για περιφεριάρχη κάποιο μέλος του ΣΥΝ σε αντιπαράθεση με τις επιλογές του ΣΥΝ, τότε όλοι θα διαμαρτύρονταν γιατί το ΠΑΣΟΚ παρεμβαίνει στα εσωτερικά άλλου κόμματος...

Η επιμονή της Κουμουνδούρου στην πρότασή της ακόμα και στην χθεσινή συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τα πολιτικά αδιέξοδε στα οποία έχει οδηγηθεί. Εξίσου αδιέξοδη είναι και η πρόταση του Α. Τσίπρα να είναι υποψήφιος για Δήμαρχος στην Αθήνα ο Α. Αλαβάνος. Ο Α. Τσίπρας κάνοντας αυτή την πρόταση, δεν σέβεται πρώτα απ' όλα την ίδια του την ιστορία. Η «ανοικτή πόλη» είναι το σχήμα που τον ανέδειξε την προηγούμενη φορά υποψήφιο δήμαρχο. Είναι ένα σχήμα που έχει την δικές του συλλογικές λειτουργίες και την δική του αυτονομία, πράγματα τα οποία θα έπρεπε να το σεβαστεί και ως πρόεδρος του ΣΥΝασπισμού αλλά και ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώτος λόγος για το τι θα γίνει στον δήμο της Αθήνας ανήκει στην «ανοικτή πόλη», η οποία, εκτός των άλλων έχει και αξιόλογους ανθρώπους – ονόματα δεν λέμε - που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την θέση που προσφέρει ο Αλέξης στον Αλέκο.

Η στάση της Κουμουνδούρου με την υποστήριξη της υποψηφιότητας του Α. Μητρόπουλου επιβεβαιώνει ότι οι πολιτικές διαφορές που έχει με τον Φώτη Κουβέλη και το νέο κόμμα του είναι ανύπαρκτες, αφού στην πραγματικότητα διεκδικούν τους ίδιους ψηφοφόρους από τις ίδιες πολιτικές θέσεις. Όμως, ο νικητής αυτής της διαμάχης δεν θα κριθεί από τους ψήφους των δυσαρεστημένων πασόκων, οι οποίοι θα διαχυθούν προς πολλές κατευθύνσεις. Θα κριθεί τελικά από τις ψήφους αυτών που στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ...

Χθες, στα μέσα ενημέρωσης προβλήθηκε ως συμβιβαστική λύση η υποψηφιότητα της Ν. Βαλαβάνη με αφορμή μια ιδέα που ακούστηκε στην διάρκεια της συζήτησης που έγινε στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και την απάντηση που έδωσε ο Α. Αλαβάνος δηλώνοντας ότι δεν μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια υποψηφιότητα. Όμως στην πραγματικότητα η όλη συζήτηση που συνεχίζεται να γίνεται για το θέμα είναι άλλος ένας επικοινωνιακός χειρισμός της Κουμουνδούρου που επιδιώκει ανέλπιδες παρατάσεις χρόνου. Η προχειρότητα της πρότασης είναι ενδεικτική από το γεγονός και μόνο ότι πριν εκφραστεί δημόσια  θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε ερωτηθεί η ιδία.  Και αυτό θα μπορούσε να είχε γίνει με ένα απλό τηλεφώνημα... Η μη αποδοχή  από τον ΣΥΝ της πρότασης για την υποψηφιότητα του Α. Αλαβάνου, γίνεται πλέον φανερό ότι οξύνει τα αδιέξοδα της Κουμουνδρουρου.... 

Αναλυτική περιγραφή της εσωκομματικής διαπάλης στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει η ιστοσελίδα “Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ” εδώ: Περιμένοντας μια ακόμα Γραμματεία

Παρ όλα αυτά, η μεγάλη δυναμική του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνεται και στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί εξαρτημένα ανακλαστικά πανικού και σε δυνάμεις εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αισθάνονται ότι κινδυνεύουν μήπως πάρουν τα βόλια και αυτές και τραυματίσουν την ...παρθενική τους επαναστατικότητα. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του πανικού είναι το άρθρο του Γ. Ελαφρού στο ΠΡΙΝ με τον τίτλο “Κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ: «Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει»” 

Ψάξαμε να βρούμε αυτό το ”ποιο βαθύ που λερώνει” στο κείμενο που βρίσκεται κάτω απ' αυτόν τον ψαγμένο τίτλο, αλλά το μόνο που βρήκαμε είναι μια σύγχρονη παραλλαγή των γνωστών αντικομμουνιστικών θεωριών της εποχής του ψυχρού πολέμου. Τότε που ο ταξικός εχθρός κατηγορούσε τους κομμουνιστές ότι είναι απαταιώνες και κοροϊδεύουν τον κόσμο. Γράφει λοιπόν ο συντάκτης του κειμένου:“Για μια ακόμα φορά η ρεφορμιστική Αριστερά αυταπατάται και απατά τον κόσμο σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.” Και προφανώς αυτές οι τοποθετήσεις υποκρύπτουν έναν άκρατο αντιδημοκρατισμό. Υποτιμούν την νοημοσύνη του κόσμου και υπονοούν βεβαίως ότι κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν να τον διαφωτίσουν. Ποιοί είναι αυτοί; Ο συντάκτης τους υποδεικνύει δυό αράδες παρακάτω: “Σηκώνουν τη σημαία της επιτακτικής ταξικής αγωνιστικής ενότητας..”. Το μόνο που μας έμεινε φαίνεται πλέον ότι είναι οι ...σημαίες! Απέναντι σε παρόμοιες πολιτικές στάσεις δεν θα απαντήσουμε με στίχους ...Καββαδία και βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις αλλά με μια λαϊκή ρήση: “το πολύ το κάπα κάπα κάνει το παιδί ...κα!”