Στ' απόνερα δεν υπάρχει μωρό...

Τον Σεπτέμβρη του 15, η ΑΥΓΗ δημοσιεύει μια συνέντευξη(17.09.15)  με την Ροσάνα Ροσάντα. 

Στην ερώτηση:

-  Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας «πρόδωσαν»; Είναι σημαντικό να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Κυριακής;

Απαντάει:
-   «Θα ξεκινήσω με μια προϋπόθεση. Ακόμη και εάν δεν ήμουν σύμφωνη μαζί του, δεν θα θεωρούσα τον Τσίπρα «προδότη». Αποτελεί χείριστη συνήθεια της Αριστεράς να θεωρεί «προδοσία» μια διαφορετική θέση. Θα ήταν καλύτερα να κατανοήσουμε ότι απέναντί μας έχουμε μια διαφορετική πολιτική οπτική. Για την ελληνική περίπτωση νομίζω ότι ο Τσίπρας με πολύ σοβαρότητα θα πρέπει να συνοδεύσει τον ελληνικό λαό στη δύσκολη φάση που αυτός και ο Βαρουφάκης τον οδήγησαν και να βιαστεί να πολεμήσει σπιθαμή προς σπιθαμή σε αυτές τις τρομερές συνθήκες. Γι' αυτή του τη συνέπεια και τη σοβαρότητα φαίνεται ότι θα πρέπει να τον στηρίξουμε. Η αντίθετη άποψη θα δώσει κάποια ικανοποίηση στους υποστηρικτές της, που θεωρούνται από μόνοι τους πιο ριζοσπαστικοί: Στην πραγματικότητα, από την αντιπαράθεση του τοίχου εναντίον ενός άλλου τοίχου, σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

To il manifesto στο ίδιο κλίμα της απάντησης της Ροσάνα Ροσάντα, μετά τις εκλογές (20.09.15) έχει τον απολογητικό τίτλο: “Tsipras, troppo anomalo per durare a lungo”. Κρατάω το «troppo anomalo» ως ένα επιτυχημένο χαρακτηρισμό για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της «κοινωνικής χειραφέτησης» στο χώρο της κοινοβουλευτικής πολιτικής.

Σε μια συγκυρία όπου το «παλιό δεν έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί», η Ροσάνα σωστά εκτιμά πως το «νέο» δεν μπορεί να προκύψει από το «παλιό»: γιαυτό μιλάει για την «αντιπαράθεση του τοίχου εναντίον ενός άλλου τοίχου». Μπροστά στο «σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα», διαλέγει από το «υπάρχον» ως «μορφή/κόμμα», αυτό ιστορικά είναι πιο κοντά της.

Όμως αυτή η «μορφή/κόμμα» έχει κλείσει τον κύκλο του ως πολιτικός μηχανισμός που έχει ως αναφορικό την «κοινωνική χειραφέτηση». Η ιστορία της παραδοσιακής Αριστεράς αλλά και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δείξει επανειλημμένα ότι το πραγματικό «troppo anomalo» εντοπίζεται στο γεγονός ότι η κοινωνική χειραφέτηση δεν συνάδει με την αυτή την μορφή/κόμμα η οποία στοχεύει στην κατάκτηση της κρατικής εξουσίας με γνωστές δομές ομοιώματα της κρατικής οργάνωσης (ιεραρχίες, τυπική αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ)

Μπροστά στην διαπίστωση ότι « δεν μπορείς να κάνεις τίποτα» η επιλογή «το μη χείρον βέλτιστον», απλά συντελεί στην αναπαραγωγή του «παλιού» και εμποδίζει την γέννηση των τομών που είναι αναγκαίες για την δημιουργία του «νέου».

Η Ροσάνα Ροσάντα σε όλη της την ζωή ήταν στρατευμένη σε αυτή την αναζήτηση του «νέου», όμως οι θέσεις απ’ τις οποίες στρατεύτηκε ηττήθηκαν την προηγούμενη περίοδο. Ηττήθηκαν και με τον ΣΥΡΙΖΑ…

Η παραδοχή της ήττας σήμερα πλέον δεν μπορεί παρά να ξεκινά από την διαπίστωση ότι αυτός ο κύκλος της παραδοσιακής Αριστεράς (στην οποία ανήκε η Ροσάνα Ροσάντα) έχει οριστικά κλείσει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα ως Αριστεροί απέναντι είναι να απεγκλωβιστούμε απ’ αυτόν τον «κύκλο» όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

ΥΓ. Αν κάποιος αναρωτηθεί ότι μήπως «μαζί με τ’ απόνερα, πετάμε και μώρο», η απάντηση είναι ότι «δεν υπάρχει μωρό». (προφανώς σ’ απόνερα δεν ανήκει η Ροσάνα Ροσάντα)…