Για ποιόν κτυπάει η “καμπάνα” του ...σχολείου;

Κτύπησε καμπανάκι με τις εθνικιστές καταλήψεις των σχολείων. Κάποιοι βγήκαν από τον λήθαργο, ξύπνησαν ξαφνικά και ανακάλυψαν τον φασισμό που έχει διεισδύσει στην νεολαία. Ακροδεξιοί χαίρονται και διασκεδάσουν την κατάσταση. Αριστεροί βρίσκονται σε σύγχυση και πανικοβάλλονται...

Η χρυσή αυγή θριαμβολογεί με πρωτοσέλιδο: “ΕΘΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ” και ο καθ' ύλην κυβερνητικός εκπρόσωπος για τα σχολεία καλεί: «τα μαθητικά συμβούλια, τους εκπαιδευτικούς και τους συλλόγους γονέων να απομονώσουν τις φασιστικές κραυγές»...

Η “πατριωτική αριστερά” σε πλήρη σύγχυση, σωπαίνει και περί άλλων τυρβάζει: «Ντονιέσκ και Λουγκάνσκ»...

Επανέρχεται στην πολιτική σκηνή από την κυβέρνηση αλλά και από ένα κομμάτι της Αριστεράς η θεωρία της “υποκίνησης” ως εργαλείο διαμόρφωσης αμυντικών γραμμών. Όμως δεν απαντά στο πρόβλημα, αντίθετα το συσκοτίζει: Θυμίζει άλλες εποχές, τις πρακτικές του κράτους μετά τον εμφύλιο απέναντι στο “κομμουνιστικό” κίνδυνο. Αυτή η «αντιστροφή» είναι δείγμα πολιτικής ένδειας.

Ακριβώς πριν κτυπήσει η καμπάνα του σχολείου, είχε κτυπήσει η καμπάνα της ...εκκλησίας. Η διαχείριση του “φόβου” ως πολιτικού εργαλείου για την περίπτωση είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί μπορεί εύκολα να αντιστραφεί απ' τον αντίπαλο. Χαρακτηριστικό το δημοσίευμα “Κλήρος και πιστοί θα πάνε... σούμπιτοι στην Χρυσή Αυγή”!, στο οποίο η χρυσή αυγή σχολιάζοντας ένα video με δηλώσεις της Λιάνας Κανέλλη, καταλήγει: «Για να τρέμει έτσι η Κανέλλη, κάτι ξέρει...»

Η κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία...

Πίσω απ' τα παιδιά δεν κρύβονται «σκοτεινοί κύκλοι» αλλά μια κοινωνία που αναζητεί ένα ισχυρό καπιταλιστικό κράτος για να την βγάλει απ' την κρίση αναβαθμίζοντας τον ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή. Σήμερα η Αριστερά, μαζί με το παλιό και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που αισθάνεται “προδομένη” από τους πολιτικούς και αναζητεί νέους “σωτήρες” για ν' αποκαταστήσουν την πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια. Ένα αιώνα πριν, ανάλογο κλίμα κυριαρχούσε στην χώρα μας που αποτυπώνεται στο σύνθημα “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά για να φτάσουμε στην κόκκινη μηλιά”.Τότε οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή...

Αυτό που συμβαίνει στα σχολεία δεν έχει κανένα “εξεγερσιακό” στοιχείο. Η νεολαία όταν εξεγείρεται, εναντιώνεται στους θεσμούς και πρώτα απ' όλα συγκρούεται με τους γονείς που προσπαθούν να την “συνετίσουν”. Στις πρόσφατες εθνικιστικές κινητοποιήσεις, οι γονείς είναι δίπλα στα παιδιά τους. Μερικές φορές δεν μπορείς να ξεχωρίσεις στις διαδηλώσεις ποιοί κρατούν τα πανό ποιών. Ρίξτε μια ματιά εδώ:

Συσχετισμός ποσοστών ΧΑ και περιοχών με εθνικιστικές καταλήψεις σχολείων

Δεν είναι λοιπόν τόσο απλό το ζήτημα, όσο θέλουν να το παρουσιάζουν μερικοί αριστεροί:

«Το (παρα)κράτος υποκινεί, παραγγέλλει και εκτελεί, καταλήψεις σχολείων!»

Γιαυτό ακριβώς τον λόγο, βρίσκει «ευήκοα ώτα» στην κοινωνία η προπαγάνδα της ακροδεξιάς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πλασάρεται από κάποιους που προβάλλονται ως αριστεροί, όταν ισχυρίζονται πως:

«Φασίστες είσαστε εσείς. Όχι οι μαθητές»

Η συντηρητική στροφή της κοινωνίας που παρατηρείται μετά την ήττα της “άνοιξης του 15” και η άνθηση του εθνικισμού δεν αντιστρέφεται με ιδεολογικούς χαρακτηρισμούς και συζητήσεις για την αναζήτηση κριτηρίων για το ποιός είναι και ποιός δεν είναι «φασίστας». Χρήσιμες πρακτικές για ιδεολογικές περιχαρακώσεις, με περιορισμένη εμβέλεια όμως σε μια συγκυρία που ο νεοφιλελευθερισμός έχει κυριαρχήσει στην κοινωνία και το κράτος έχει αναδειχθεί ως ο μοναδικός οργανωτής των κοινωνικών συμμαχιών.

Αν θέλουμε να κατονομάσουμε τον “υποκινητή” των πρόσφατων μαθητικών κινητοποιήσεων, δεν είναι άλλος από το ίδιο το κράτος και τους θεσμούς του. Περισσότερα γι' αυτό το θέμα, εδώ:

Τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ως «ανασύνταξη» του κράτους