Η κρυφή ατζέντα του Πάνου

«Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος»;  Και οι «κουμπάροι» τι λένε;

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του  Δημήτρη Ψαρρά

Μιλώντας την Παρασκευή το βράδυ στη Βουλή, ο Γιάννης Δραγασάκης υπενθύμισε ότι η πατριδοκαπηλία οδηγεί σε εθνικές καταστροφές και ότι οι ναζιστές κατέστρεψαν την πατρίδα τους τη Γερμανία και οι φασίστες τη δική τους, την Ιταλία.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απευθυνόταν ασφαλώς στον Φίρερ της ναζιστικής οργάνωσης που είχε προηγηθεί στο βήμα, για να του θυμίσει ότι και στην Ελλάδα «τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στο ελληνικό έθνος έγιναν στο όνομα του έθνους και η προδοσία της Κύπρου ακόμα έγινε στο όνομα της πατρίδας».

Αλλά αποδέκτης της εύστοχης παρατήρησης ήταν και ο κ. Καμμένος, ο οποίος τον τελευταίο καιρό επιδίδεται σε ασκήσεις προκλητικής πατριδοκαπηλίας, με τις οποίες ο υπουργός Αμυνας αναζητεί νέους συμμάχους στους ακροδεξιούς θυλάκους του βαθέος κράτους. Πιο ακραίο δείγμα αυτής της νέας πολιτικής συμπεριφοράς του κ. Καμμένου ήταν η επιδεικτική ανάδειξη των ναζιστών σε προνομιακούς συνταξιδιώτες κατά την εθνικιστική κρουαζιέρα προς το Καστελόριζο.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο επιδεικτικός πολιτικός συγχρωτισμός με τον Κασιδιάρη και τον Παππά συνοδεύτηκε από λεονταρισμούς για τον «στυγνό δικτάτορα Ερντογάν» και για το ότι «στο όνομα της διπλωματίας δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πίσω».

Είχε προηγηθεί πριν από λίγες βδομάδες η προκλητική παρέμβασή του στη «σύσκεψη» μεταξύ κυβέρνησης και Ιεραρχίας στο Μαξίμου, όταν ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛΛ. δεν δίστασε να ρωτήσει τον Αρχιεπίσκοπο αν πρέπει να ρίξει την κυβέρνηση προκειμένου να τιμωρηθεί ο ασεβής υπουργός Παιδείας και ο έως τότε υψηλός του εντολέας.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον κ. Καμμένο; Φυσικά δεν μαθαίνουμε σήμερα για πρώτη φορά τις απόψεις του και την ιδεολογική σύγκλιση του κόμματός του με την εθνικιστική, συνωμοσιολογική, ρατσιστική και αντισημιτική Ακροδεξιά.

Το 2013 η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος αντιτάχθηκε στην αναστολή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής (Τ. Κουίκ, Ι. Δημαράς, Μ. Ουζουνίδης, Β. Καπερνάρος, Κ. Γιοβανόπουλος, Γ. Νταβρής, Π. Χαϊκάλης, Χ. Γιαταγάνα, Στ. Ξουλίδου και Ρ. Μακρή), ενώ «παρών» δήλωσαν οι Π. Μελάς, Μ. Κόλλια-Τσαρουχά, Μ. Ιατρίδη, Μ. Χρυσοβελώνη, Ε. Κουντουρά. Υπέρ της αναστολής της χρηματοδότησης τάχθηκαν μόνο οι Ν. Μαριάς και Γ. Αβραμίδης, ενώ ο Πάνος Καμμένος δεν πήρε μέρος στην ψηφοφορία.

Είναι γνωστό ότι ο ίδιος απέκτησε πολιτική ταυτότητα ως μέλος της ακροδεξιάς ομάδας της Νέας Δημοκρατίας από τη δεκαετία του 1990. Φανατικός υπέρμαχος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά ταυτόχρονα συνομιλητής των χουντικών και διεκδικητής της εύνοιας των Γκλίξμπουργκ.

Στην επέτειο της 21ης Απριλίου 1994 ο κ. Καμμένος θα δηλώσει ότι πρέπει «να θέσουμε τέρμα στον πολιτικό ρατσισμό», δηλαδή να αποφυλακιστούν οι χουντικοί πραξικοπηματίες.

Καλαμπόκας και Βρακάς

Την ίδια χρονιά θα στηρίξει τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα που κατηγορούνταν για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και θα συνταχθεί με τον «εθνικόφρονα ψεκαστή» Βρακά στο Αεροδικείο. Το καλοκαίρι του 1995 είναι ένας από τους δέκα νεοδημοκράτες βουλευτές που ταξίδεψαν στο Λονδίνο για τον γάμο του Παύλου Γκλίξμπουργκ.

Την ίδια περίοδο θα εκδώσει με την άτυπη συνεργασία του θεωρητικού της χούντας Γεωργίου Γεωργαλά το περιβόητο βιβλίο «Τρομοκρατία, Θεωρία και Πράξη», το καλοκαίρι του 1992 (εκδ. Ελληνική Ευρωεκδοτική), με χοντροκομμένα ψέματα (όπως ότι ο Κώστας Λαλιώτης «είχε συλληφθεί, τότε που φορούσε σκουλαρίκια, να βάζει φωτιά στα Εξάρχεια») και φανερό στόχο την ενοχοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ για τη δράση της «17 Νοέμβρη».

Πιο πρόσφατα, τον Δεκέμβρη του 2011, θα συναντήσουμε τον κ. Καμμένο να εμφανίζεται αυτοβούλως στο Ναυτοδικείο Πειραιά για να υπερασπιστεί τους λιμενικούς που φώναζαν στην παρέλαση το σύνθημα «Τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ’ αυτούς».

Ολα αυτά είναι γνωστά. Προκαλεί όμως έκπληξη το γεγονός ότι πυκνώνουν σήμερα οι ακροδεξιές προκλήσεις του υπουργού Αμυνας, σε μια περίοδο που θα περίμενε κανείς να έχουν αμβλυνθεί οι αντιθέσεις του με τον κυβερνητικό του εταίρο. Και αυτό πράγματι συνέβαινε μέχρι πριν από λίγους μήνες.

Μπορεί ο κ. Καμμένος να αντιδρούσε και να καταψήφιζε ορισμένα νομοσχέδια (λ.χ. για την ιθαγένεια), μπορεί να ύψωνε τη φωνή του κατά καιρούς σε κυβερνητικές πρωτοβουλίες που θεωρούσε πολύ «αριστερές» για τα μέτρα του, αλλά η αντίδρασή του εκδηλωνόταν μόνο για την τιμή των όπλων.

Ακόμα και όταν απαίτησε την αποπομπή του κ. Μουζάλα από την κυβέρνηση, με αφορμή κάποιες δηλώσεις τις οποίες θεώρησε «αντεθνικές», ήταν έτοιμος να θεωρήσει το ζήτημα λήξαν μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν πρόκειται να του γίνει η χάρη.

Η συγκολλητική ύλη της κυβερνητικής συνεργασίας υπήρξε μέχρι σήμερα μόνο μία, η «αντιμνημονιακή» ρητορική. Μάλιστα, με την αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, ο Πάνος Καμμένος δεν δίστασε να παρομοιάσει τη συμμαχία του με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα με τη σύμπραξη Ζέρβα-Βελουχιώτη στην επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου.

Γνωρίζουμε ότι η ανάδειξη του «αντιμνημονιακού» αγώνα σε μοναδικό προγραμματικό στόχο οδηγεί στη δημιουργία πολιτικών τεράτων. Το διαπιστώσαμε στα μέσα του 2015, όταν στο όνομα αυτού του υπέρτατου στόχου υπήρξε αμφισβήτηση από την πρόεδρο της Βουλής ακόμα και των αποφάσεων των εισαγγελέων σχετικά με το καθεστώς προφυλάκισης της ηγεσίας αυτού του δήθεν κόμματος, η οποία αντιμετωπίζει σήμερα την κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης.

Πίσω στις ρίζες


Τώρα που ξεθωριάζει η «αντιμνημονιακή» διάσταση της κυβερνητικής συνεργασίας, ο κ. Καμμένος, πιεζόμενος και από την εκλογική του βάση που φαίνεται να συρρικνώνεται, είναι υποχρεωμένος να ξεθάβει τις ακροδεξιές ιδρυτικές περγαμηνές του κόμματός του.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να αναζητεί στη δική του αριστερή προέλευση στοιχεία του «παράλληλου προγράμματος», προτείνοντας θεσμικές μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη ή στην Παιδεία, αναψηλαφώντας τη σχέση Κράτους και Εκκλησίας και επιδεικνύοντας σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο προσφυγικό ζήτημα.

Σ’ όλα αυτά συναντά τώρα την αντίθεση των ΑΝ.ΕΛΛ. Η διάρρηξη της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων καθίσταται μ’ αυτό τον τρόπο αναγκαία και για τις δύο πλευρές. Το άνοιγμα, λοιπόν του κ. Καμμένου προς τη Χρυσή Αυγή και οι πρόσφατες εθνικιστικές του κορόνες δεν είναι καθόλου αυθόρμητα ξεσπάσματα.

σχετικό:

Αν δεν ρίξει αυτή την κυβέρνηση ο λαός, τότε θα την ρίξει ο ...Καμμένος!