Έκθεσις ιδεών...

του Κ.Η.

Έκθεσις ιδεών με θέμα:

Α. Γιατί το νέο «μνημόνιο» είναι τελικά επωφελές για την Ελλάδα (απολύτως τεκμηριωμένη θέση), Β. ολίγη πολιτική φαντασία (ελαφρώς τεκμηριωμένη υπόθεση) και
Γ. μία τοποθέτηση στο χώρο (εντελώς αυθαίρετη).

Μία ερώτηση για εισαγωγή: Γιατί δεν βρέθηκαν 1-2 σημεία του νέου μνημονίου να αποτελέσουν βάση για να βαφτιστεί το κρέας-ψάρι κατά την προσφιλή τακτική και η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ να περάσει την άποψη ότι «νίκησε» το ΟΧΙ και ήταν επιτυχία της Αριστεράς το νέο ελαφρώς καλύτερο μνημόνιο; Γιατί ο Πρωθυπουργός ομολόγησε την πλήρη συνθηκολόγηση άνευ κανενός ανταλλάγματος με ένα και μοναδικό επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική;».

Αφήνω την απάντηση για αργότερα.

Α. Η συμφωνία είναι επωφελής για την Ελλάδα.

Ναι, είναι επωφελής για την Ελλάδα των Τραπεζιτών, των «Επενδυτών» και των Εθνικών μας Εργολάβων που ταυτοχρόνως ελέγχουν τα ΜΜΕ. Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν ανίκανη να διαπραγματευτεί δυναμικά τη διάσωση των τραπεζιτών, το ευνοϊκότερο περιβάλλον για επενδύσεις (βλέπε καλύτερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας) και την προστασία των Εθνικών μας Εργολάβων από τις απειλές συντριβής του μονοπωλίου τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση.


Η συμφωνία κατάφερε να πάρει χρηματοδότηση (φούσκα μεν, κερδοφόρα δε για πολλούς) από το μηχανισμό ESM, κάτι πιο σίγουρο που δεν είχε καταφέρει ο Σαμαροβενιζέλος. Επίσης πέτυχε να «ξεπουλήσει τα ασημικά» με επωφελέστερους (για τους εθνικούς επενδυτές όρους σε μια ισορροπία με τα κέρδη των Γερμανών που δεν μπορούσαν να πετύχουν οι Σαμαροβενιζέλοι).

Επιπλέον δεσμεύτηκε για μια αναδιάρθρωση της οικονομίας και του κράτους προς όφελος των «νέων» καπιταλιστικών προϊόντων (τράπεζες, χρηματιστήρια, μεταφορές, επικοινωνίες) σε βάρος των «παλιών» (βιομηχανία και «επιχειρηματική» αγροτική παραγωγή). Το υποτιθέμενο «λιγότερο κράτος» ορμάει με όλη του την απόλυτη κρατική εξουσία να λεηλατήσει αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, μικρομαγαζάτορες «παλαιών» προϊόντων ώστε να ενισχυθούν νέες μορφές Ανάπτυξης. Και ναι, είναι πιθανό να υπάρξει κάποια ανάπτυξη με μισθούς 200 ευρώ και δίχως κανένα εργατικό δικαίωμα. Ενώ κάποιοι μικρομεσαίοι καταστρέφονται κάποιοι άλλοι θα «μεγαλώσουν», μέσα στα κενά που τους αφήνει το «λιγότερο κράτος».

Το χρέος του Έθνους μπορεί να αναδιαρθρωθεί μπορεί και όχι, άλλωστε το χρέος του Έθνους είναι κάτι που ποτέ δεν τελειώνει, όπως όλα τα χρέη όλων των εθνών, «μικρών» και «μεγάλων». Πάντως προς το παρόν, είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση του «λιγότερου κράτους» ώστε να μη χρεοκοπήσει και να προλάβει να κάνει τις απαραίτητες αναδιανομές υπέρ των ισχυρών.

Για συνταξιούχους, μισθωτούς, μπλοκάκηδες, ιδιοκτήτες ενός σπιτιού -χρεωμένου ή ξεχρέωτου- (εντυπωσιακό ποσοστό στην Ελλάδα σε σχέση με Ευρώπη) η συμφωνία ΔΕΝ είναι διόλου επωφελής, αλλά το αντίθετο.

Συμπέρασμα. Η Ελλάδα κερδίζει, ένα μέρος του λαού χάνει. Ερώτηση: Τι από τα δύο διαπραγματεύτηκε τελικά η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ; Και με ποιον ακριβώς διαπραγματεύτηκε; Προφανώς διαπραγματεύτηκε τη διάσωση της Ελλάδας (μετάφραση: Ελλάδα είναι οι Τράπεζες, οι Επενδυτές και οι Εθνικοί Εργολάβοι, οι άλλοι είναι μπάζα) και την πέτυχε. Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Και φυσικά διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα Εσωτερικού (Τραπεζίτες, Επενδυτές, Εργολάβοι) και με αυτούς ο Τσίπρας συνθηκολόγησε. Άρα στο οικονομικό «ματς» Ελλάδα-Ευρώπη υπάρχει ισοπαλία. Το άλλο οικονομικό «μάτς» Επενδυτές-Μεροκαματιάρηδες έληξε με σκορ τουλάχιστον 5-0. Μπορούσε να διαπραγματευτεί κάποιο ψίχουλο ή έστω κάποια «χάντρα» για το θεαθήναι; Μπορούσε. Διότι ο αντίπαλος δεν είναι παντοδύναμος. Μπορεί σε μια απεργία οι εργαζόμενοι να μην έχουν «σχέδιο» και προετοιμασία για να αντέξουν 4-5 μήνες απλήρωτοι όμως ΚΑΙ το αφεντικό χάνει από την απεργία, πόσο μάλλον από την «άτακτη χρεοκοπία» 4 Τραπεζών (Lehman Brothers επί 4) και μιας χώρας της ευρωζώνης. Ήταν ρίσκο, ναι, ήταν, όμως ο αντίπαλος έπαιζε σίγουρος στη διαπραγμάτευση και μπορούσε να μπλοφάρει γιατί ήξερε τα δικά μας χαρτιά και μέχρι πού έφταναν. Αυτά περί οικονομίας.

Στην πολιτική, ο Τσίπρας απέδειξε ότι προς το παρόν είναι ο μοναδικός που μπορεί να εμπνεύσει Έλληνες και Ευρωπαίους και να τον αγαπήσουν οι πάντες, από τον Γιούνκερ μέχρι τη γιαγιά στο ΑΤΜ. Προς το παρόν, όμως, διότι το σύστημα απεχθάνεται τους πολιτικούς και πολύ περισσότερο τους δημοφιλείς πολιτικούς. Οι πολιτικοί έχουν «βαρίδια» τους ψηφοφόρους τους και είναι εμπόδιο για την οικονομία, οι τεχνοκράτες είναι το μέλλον για τη «δημόσια διοίκηση» (όχι κοινοβούλια, εκλογές κλπ. απλώς «διοίκηση»). Άρα σύντομα και ο Τσίπρας θα μας τελειώσει ως «εθνάρχης».

Ωστόσο, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το μοναδικό δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια είναι έργο του Τσίπρα και της παρέας του. Και το δημοψήφισμα μας έβαλε σε κίνηση, σήκωσε χιλιάδες κόσμου από τον καναπέ, χιλιάδες κόσμου φώναξαν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», έβγαλε στην επιφάνεια την αληθινή σύγκρουση των δύο Ελλάδων, ανέδειξε τον πραγματικό «εθνικό διχασμό» μεταξύ Επενδυτών-Μεροκαματιάρηδων έστω για λίγες μέρες, το κοινωνικό μας ζήτημα πήρε διεθνείς διαστάσεις με παγκόσμια αλληλεγγύη. Για μια στιγμή, οι «Θεσμοί» Εξωτερικού βρέθηκαν στριμωγμένοι., Μετά πάλι μας ξανάριξαν στο ξένο γήπεδο, όπου παίζουν μπάλα Ελλάδα-Γερμανία, ή Ελλάδα-Θεσμοί και άλλα τέτοια απροσδιόριστα και ετερογενή σύνολα.

Οι περισσότεροι υποστηρικτές της Κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ είχαμε δεχτεί καρτερικά μια «επώδυνη» συμφωνία πριν από το δημοψήφισμα, ελπίζοντας σε μια «φιλολαϊκή» διαχείριση μετά. Καλεί σε δημοψήφισμα και μας λέει ότι η ελπίδα δεν πέθανε. Ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε κάτι καλύτερο. Εμείς παίρνουμε θάρρος αλλά μετά το 62% ο Τσίπρας ΔΕΝ διαπραγματεύεται τίποτα για «εμάς» του ΟΧΙ, διαπραγματεύεται για «Αυτούς» του ΝΑΙ. Και κάνει κυβέρνηση μαζί τους. Είναι το τέλος της συριζικής αριστεράς και μετατροπή της σε ΔΗΜΑΡ. Ταυτόχρονα εξαπολύεται από τη μια η ΤΙΝΑ, (There is no Alternative), που θέλει να τσακίσει κάθε ελπίδα για Αριστερά διότι χωρίς εναλλακτική δεν υπάρχει Αριστερά, και από την άλλη, το Γκρέξιτ, η Δραχμή και άλλα ευτράπελα ελληνικά οικονομικά παράδοξα που εξακολουθούν να παίζουν στο «ξένο γήπεδο» τον αγώνα Ελλάδα εναντίων Ξένων.

Τελική Διαπίστωση: Η διαπραγμάτευση εδώ και πέντε μήνες ήταν για άλλους. Τα «άσπρα πανιά της δεν ήταν για εμάς». Εάν οι διαπραγματεύσεις γίνονταν για εμάς κάτι θα είχαμε τσιμπήσει διότι οι οικονομικές απειλές είχαν συνέπειες και για τον αντίπαλο (απόδειξη ότι δέχτηκαν τελικά συμβιβασμό).

Ερώτηση: Αφού οι Ευρωπαίοι αγάπησαν τελικά τον Τσίπρα και πείστηκαν ότι αυτός είναι ο άνθρωπός τους για να κάνει τις «μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα χωρίς Γκρέξιτ, χρεοκοπίες και ταλαιπωρίες στο δείκτη Down Jowns , γιατί δεν του έδωσαν μερικές «χάντρες και καθρεφτάκια» να τα πουλήσει ως νίκη του και στους φτωχούς; Έστω λίγο ΕΝΦΙΑ, ή κάτι στις Συντάξεις, κάτι για να μπορεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι. Εκτιμώ ότι 1. Ο ίδιος ΔΕΝ το διεκδίκησε για να ξεμπερδεύει, 2.Καμία πλευρά δεν ήθελε να συνεχίσουν οι φτωχοί να ελπίζουν. 3. Όλοι ήθελαν Κεντροαριστερά και όχι τον παλιό Σύριζα, κυρίως η Τρόικα Εσωτερικού που μάλλον έβαλε αυτόν τον όρο στο παζάρι. ΤΙΝΑ και τα κεφάλια μέσα.

Β. Περί προσώπων και ηγεμόνων ή ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας για τη σύγκρουση της Ελλάδας του ΝΑΙ με την Ελλάδα του ΟΧΙ στο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ του Σύριζα.

Είναι γνωστό ότι μέσα στο Σύριζα συγκρούονταν δύο απόψεις. Απλοποιώντας τα πράγματα, η μία τάση ήταν ΔΗΜΑΡ και η άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ των δρόμων, πλατειών και απεργιών, η «τσογλαναρία» και το «πεζοδρόμιο» που έλεγε ο Σαμαράς. Πού εντοπιζόταν ο Τσίπρας; Θεωρώ ότι για καιρό ήταν στη μέση περιμένοντας ποια από τις δύο θα νικήσει. Μετά τις εκλογές αμέσως άρχισε να διαφαίνεται η κυριαρχία της τάσης ΔΗΜΑΡ ώσπου η συντριπτική κυριαρχία της έγινε μέσω των διαπραγματεύσεων και του δημοψηφίσματος. Η «τσογλαναρία» ηττήθηκε και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είχε ΚΑΜΙΑ στήριξη απ’ έξω, διότι οι άλλοι πολιτικοί «εκπρόσωποι» των υποτελών τάξεων θεωρούσαν το Σύριζα εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση και την Αριστερή Κυβέρνηση ουτοπία (όπως και κάθε διεκδίκηση στα πλαίσια της Ε.Ε ή του Καπιταλισμού).

Συνεπώς, όσοι είμαστε συνεπείς ‘ρεφορμιστές’ και έχουμε αυταπάτες ότι αν πιέσουμε τα «αφεντικά» μέχρι του σημείου να έχουν χασούρα, μπορούμε να έχουμε μικρές βελτιώσεις μέσα στην Ε.Ε και στον καπιταλισμό, τώρα την πατήσαμε. Τώρα ή πρέπει να γίνουμε ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι ή πρέπει να γίνουμε «μπολσεβίκοι» και να περιμένουμε τη λαϊκή εξουσία, το τέλος του καπιταλισμού, τη διάλυση της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ και τον κομμουνισμό σε μία χώρα ή ακόμα καλύτερα σε τοπικό ή οικογενειακό επίπεδο. Το σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται, ανατρέπεται. Μας τα έλεγαν αυτά οι επαναστάτες.

Το σενάριο «συνομωσίας» αφορά ένα από τα πρόσωπα του δράματος που είχε μείνει στην αφάνεια και στο απυρόβλητο για πολύ καιρό, ενώ τώρα η μοναδική καταγγελία προέρχεται από δύο πρώην συντρόφους του, που τον γνωρίζουν από το 1974 (αν δεν πέφτω έξω), τον Γ. Μανιάτη και τον Θ. Σκαμνάκη, (εδώhttp://kommon.gr/i/299-dragasakis-deksiostrofou-kairou). Οι δύο συγγραφείς του άρθρου είναι μάλλον οι μόνοι που θυμήθηκαν το Γ. Δραγασάκη στην παρούσα ιστορία. Κι όμως ήταν ο άνθρωπος πανταχού παρών σε όλες τις διαπραγματεύσεις και κατά τη γνώμη μου αυτός ήταν το κλειδί, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Βαρουφάκης, ούτε ο Τσακαλώτος, ούτε ο Θεοχαράκης (της γνωστής πλην τίμιας οικογενείας και επιχειρήσεως), ούτε η Παναρίτη. Την πολιτική της οικονομικής διαπραγμάτευσης την είχε στα χέρια του ο Δραγασάκης, αυτός χάραζε την οικονομική γραμμή της κυβέρνησης από τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου όταν συναντήθηκε με τις «παραγωγικές τάξεις», βλέπε Τρόικα Εσωτερικού. Ήταν μόνος που είχε συνολική εικόνα και για το eurogroup, και για το euroworking group και για την Κομισιόν και για την ΕΚΤ και για το ΔΝΤ. Ήταν ο προϊστάμενος όλων των διαπραγματευτών. Λαμβάνοντας υπόψη το πολιτικό και οικονομικό παρελθόν του, τις σχέσεις του με τους τραπεζάνθρωπους, επενδυτές και εργολάβους, μπορούμε να κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι ο Δραγασάκης είναι ο εγκέφαλος της «συμμορίας των επενδυτών» που τσάκισε τη «συμμορία της δραχμής». Είναι ο μόνος υπερυπουργός «παντός καιρού» που έμεινε στο απυρόβλητο του αντίπαλου. Ακόμα και τώρα κανένας από τους αντιπάλους του Σύριζα (πολιτικούς και οικονομικούς) δεν επιτίθεται στον μέγα βεζύρη. Ξέρω πως είναι ανοησία να κάνουμε υποθέσεις και να εκτοξεύουμε ατεκμηρίωτες ή ανεπαρκώς τεκμηριωμένες κατηγορίες. Μπορούμε όμως να θέσουμε το ζήτημα για έρευνα, ως μια υπόθεση εργασίας της οποίας η ισχύ μπορεί να αποδειχθεί ή όχι.
Εν κατακλείδι, η πλάστιγγα έγειρε. Ο Τσίπρας πλέον έγινε ηγέτης της «νέας ΔΗΜΑΡ» και θα ξεπαστρέψει σιγά σιγά τα «βαρίδια» της τσογλαναρίας και του πεζοδρομίου.

Γ. Μια τοποθέτηση στο χώρο

Όσοι ανήκουμε στην Ελλάδα του ΟΧΙ, αλλά δεν μπορούμε να ενταχτούμε σε καμία από τις δύο αντίπαλες ομάδες που φαίνονται να σχηματίζονται πάλι με άξονα το οικονομικό δίπολο της νομισματικής πολιτικής, μετά τις τελευταίες εξελίξεις μένουμε μετέωροι, χωρίς δυνατότητα πολιτικής έκφρασης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Φτου κι από την αρχή. Ο κομμουνισμός του 19ου αιώνα και τα παρακλάδια του αποκλείεται να συγκινήσει τις μάζες των καταπιεσμένων του σήμερα και κανένας δεν μπορεί να βρει όραμα και ελπίδα σε εθνικές νομισματικές ισοτιμίες. Η ανάδειξη εθνικών και τοπικών οικονομιών θα πρέπει να περιμένει τις ανάλογες εθνικές και τοπικές εξουσίες κοινωνικών ομάδων που έχουν ασαφή χαρακτηριστικά και απροσδιόριστους αντιπάλους. Παραμένει η λύση της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης από τα κάτω, ο καθημερινός αγώνας για την υπεράσπιση και δημιουργία κοινών αγαθών. Ωστόσο πάλι θα είμαστε περιθώριο δίχως και ένα «εργαλείο» παρέμβασης στην πολιτική. Στο διεθνές κίνημα που συνοψίστηκε ως «Occupy Wall Street» (αγανακτισμένοι, πλατείες κλπ) φάνηκε η ανάγκη τέτοιου «εργαλείου» που ορισμένοι το ονομάζουν μεταφορικά «Occupy Politics», ή μια πολιτική των από κάτω. Εκτός και αν αποδεχθούμε στωικά το τέλος της πολιτικής.

Ιούλιος 2015