Απορίες στον «Αφρό»

του Δημήτρη Σκαρπαλέζου

Στον «Αφρό» στην Αύγη της 17 Ιουλίου ο Γιώργος Ανανδρανιτσάκης εκφράζει καθ’ όλου εύλογες απορίες για τα ΟΧΙ της Ζωής και του Γιάννη σαν να μην έχει επέλθει αντιστροφή πολιτικής από το Όχι του λαού στις 5 Ιουλίου στο εκ βασανισμού πορευόμενο ΝΑΙ του πρωθυπουργού μόλις μια βδομάδα αργότερα.

Το ΟΧΙ της Ζωής του φαίνεται ακατανόητο και «άτοπο» γιατί όπως οι περισσότεροι δεν έχει εμπεδώσει στην σκέψη του την διαφορά εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας .Δείχνει να μην άκουσε τον λόγο της ούτε να διάβασε το πόρισμα της επιτροπής χρέους για να καταλάβει από που πηγάζει αυτό το όχι.

Για την Πρόεδρο της βουλής το πρόβλημα που της τίθεται δεν είναι αν η υποχώρηση του Αλέξη ήταν επιβεβλημένη η όχι ,άλλα αν σύμφωνα με της συνείδηση της αυτό επιτρέπει.

Την νομική κατοχύρωση αυτού του εκβιαστικού συμβιβασμού.

Με το μαχαίρι στον λαιμό μπορεί να αποδεχθείς βιασμό, άλλα αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να κάνεις νόμιμο γάμο με τον βιαστή σου.

Το ΟΧΙ της Ζωής δεν είναι η άρνηση μιας τακτικής υποχώρησης αλλά η άρνηση της μετατροπής της σε νόμο του κράτους δεσμευτικό για το ορατό μέλλον.

Το Όχι αυτό φαίνεται φυσικό και αναπόφευκτο σε όποιον έχει διαβάσει το πόρισμα.
Δεν είναι ΟΧΙ στον Τσίπρα όπως και το ερώτημα στο δημοψήφισμα δεν ήταν ναι η όχι στο Ευρώ. Είναι ΟΧΙ στο να γίνει το νέο μνημόνιο νέος στρατηγικός ορίζοντας της Χώρας.

Όπως το Όχι του δημοψηφίσματος υποτίθεται ότι θα δυνάμωνε την διαπραγματευτική ικανότητα του πρωθυπουργού το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει με κάποια ΟΧΙ στην Βουλή

Το ΟΧΙ του Γιάνη επίσης δεν έρχεται από πουθενά.

Όπως το ξέρουν και το φώναξαν αρκετά δυνατά οι περισσότεροι σοβαροί οικονομολόγοι ,Το νέο μνημόνιο δεν μπορεί παρά να καταστρέψει ακόμα περισσότερο την ελληνική οικονομία και τον ιστό της κοινωνίας και δεν επιδέχεται ούτε αριστερό πρόσημο ούτε «εμπροστοβαρή» εφαρμογή ούτε αριστερή αναπτυξιακή ερμηνεία.

Η συνάντηση του επί τόσους μήνες με τον κυνισμό και τον δογματισμό των εταίρων δεν του άφηνε καμία αμφιβολία για τις κακές τους προθέσεις.

Όταν ήθελε να προετοιμαστούν διαφορές αμυντικές εναλλακτικές προτάσεις σε περίπτωση βίαιων αντιδράσεων των αντιπάλων, κάτι σαν το εναλλακτικά σχέδιο του Ερικ Τουσεν με πλαστικό χρήμα κλπ όπως στον Ισημερινό, συναντούσε την αδράνεια και δυσπιστία των ευρωιδεαλιστων οικονομικών συμβούλων που έστειλαν τον πρωθυπουργό ξυπόλητο στ' αγκάθια , στον λάκκο των λεόντων. (Ίσως θεωρούσαν ότι αμυντικά μέτρα αυτού του είδους θα ήταν απρεπώς προσβλητικά για τους καλούς μας εταίρους ).

Αυτό που φοβίζει σε αυτά τα αφροεντα έπεα του συντρόφου Γιώργου είναι ότι φαίνεται να θεωρεί καθήκον του κόμματος να πραγματοποιήσει τους όρους του εκβιασμού αντί να αγωνιά πως θα απελευθερωθούμε από αυτούς το νωρίτερο.

Ο Σύντροφος Γιώργος από το «Αφρό» από όπου γράφει αρνείται να δει τα πτερύγια των καρχαριών του βυθού και δεν καταλαβαίνει ότι κάποτε κάποια ΟΧΙ είναι πολύτιμα για να διασωθούν τα όπλα μας για τον δεύτερο Γύρο.

Εκτός αν δεν θέλει κανέναν τέτοιο δεύτερο Γύρο και του φτάνει ότι θα αγοράζει τα τσιγάρα του και τον αφρό ξυρίσματος σε Ευρώ.