Αναρτήσεις
Με μικρή σχετικά συμμετοχή αλλά μεγάλο ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε χθες (Κυριακή, 13/12/2014) στο ΣΙΝΕ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, η ημερίδα με θέμα: Μια προοδευτική πρόταση για το ζήτημα του χρέους στην ευροζώνη. Ενδεικτική η απουσία στελεχών της “προεδρικής φρουράς” αλλά και η παρουσία ορισμένων στελεχών της “αριστερής πλατφόρμας”.
Από τον Σαίξπηρ στον Αλτουσέρ και στην Λούκα Κατσέλη...
Με αυτόν τον τίτλο, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ως εισαγωγή στην παρουσίαση της πρότασης και της συζήτηση που ακολούθησε, τρία αποσπάσματα (video) από την εκδήλωση:
1. Η αντίστροφή των συνεπειών του χρέους από τον “έμπορο της Βενετίας” στην τρόικα και το ΔΝΤ:
2. Ένας Ισπανός καθηγητής της φιλοσοφίας, ο Juan Domingo Sanchez Estop, μέλος του PODEMOS αναφέρεται στο χρέος ως σχέση εξουσίας:
3. Μια πρώην υπουργός οικονομίας του ΠΑΣΟΚ εκφράζει την άποψή της για την πρόταση:
Σε επόμενο δημοσίευμα θα παρουσιάσουμε αναλυτικά τις εισηγήσεις και τον διάλογο που ακολούθησε. Προς το παρόν παραθέτουμε μια σύντομη περίληψη της πρότασης, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους οργανωτές της ημερίδας:
Η λιτότητα δρα καταστροφικά για την εργαζόμενη πλειοψηφία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και ιδίως σε εκείνες που βρίσκονται σε προγράμματα «δημοσιονομικής προσαρμογής» που επιτηρούνται από την Τρόικα. Οι κοινωνικές ανισότητες αυξήθηκαν με γρήγορους ρυθμούς καθώς τα λαϊκά εισοδήματα υπέστησαν πρωτοφανείς περικοπές, τα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά, η ανεργία εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, το κοινωνικό κράτος και το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» αποσυντίθενται. Η λιτότητα υπονομεύει την ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη και συνακόλουθα επιδεινώνει το πρόβλημα του χρέους, τόσο του δημοσίου όσο και των ιδιωτών, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ, που ωφελούνται από τη λιτότητα, χρησιμοποιούν την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους ως μοχλό για τη συνέχιση των συντηρητικών νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων». Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί τυπικό παράδειγμα: Το δημόσιο χρέος αναδιαρθρώθηκε δύο φορές και στο μεγαλύτερο μέρος του μεταφέρθηκε στον «επίσημο τομέα», με τρόπο όπως που διατηρεί αναλλοίωτη τη λειτουργία του ως μηχανισμού που προωθεί τη λιτότητα. Ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, η αποτελεσματική πολιτική λύση θα πρέπει να ακολουθήσει το πρότυπο λύσης που δόθηκε το 1953 για το δημόσιο χρέος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας με τη Συμφωνία του Λονδίνου: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης. Εντούτοις, η λύση αυτή δεν συνιστά ένα βιώσιμο σχέδιο για την Ευρωζώνη ως σύνολο και ειδικότερα για τις μεγαλύτερες οικονομίες.
Στον πολιτικό αγώνα για την ανατροπή της λιτότητας και την προώθηση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας, η Ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να διαμορφώσει μια πολιτική λύση για το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, η οποία να παρέχει στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης τα αναγκαία περιθώρια για πολιτικές που θα εδραιώνουν το κοινωνικό κράτος, θα αντιμετωπίζουν το προβλήματα που ανέδειξε η κρίση του 2008 και επιδεινώθηκαν από τη στρατηγική διαχείρισή της (όπως για παράδειγμα το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους) και τελικά θα προωθούν τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η μελέτη, «Για να τελειώνουμε με τη λιτότητα: Μια προοδευτική πρόταση για το ζήτημα του χρέους στην Ευρωζώνη» έχει ως στόχο να βαθύνει τη δημόσια συζήτηση και να προωθήσει τον διάλογο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.
Πέρα από τις όποιες τεχνικές λεπτομέρειες, η μελέτη αποτελεί κυρίως μια πολιτική παρέμβαση. Σύμφωνα με τη βασική πρόταση της μελέτης, η ΕΚΤ αναλαμβάνει και κεφαλαιοποιεί τα χρεολύσια κάθε χώρας της Ευρωζώνης και τους τόκους του συνολικού δημόσιου χρέους της, για την πενταετία 2016-2020. Το ποσό αυτό αποτελεί περίπου το 60% του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης. Δεν θα υπάρξουν μεταβιβάσεις πόρων μεταξύ των χωρών: οι φορολογούμενοι δεν θα επιβαρυνθούν από τη διαδικασία αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους οποιασδήποτε χώρας της Ευρωζώνης. Τα χρέη δεν διαγράφονται. Οι χώρες δεσμεύονται να επαναγοράσουν το χρέος αυτό, όταν θα έχει πέσει κάτω από το 20% του ΑΕΠ. Αντί για τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για την αποπληρωμή του χρέους, οι προοδευτικές κυβερνήσεις θα αποκτήσουν τον δημοσιονομικό χώρο για δαπάνες που να προωθούν την οικονομική ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος.
Εδώ το: [ Μέρος ΙΙ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου