Αν ο Α. Τσοχατζόπουλος τα έκανε ...καράβια, τώρα θα ήταν έξω και θα είχε και φοροαπαλλαγές!

Η “δωροδοκία” είναι μια πράξη συναλλαγής, η οποία για να πραγματοποιηθεί απαιτεί την συμμετοχή δύο διακριτών πλευρών: Εκείνους που τα δίνουν και τους άλλους που τα παίρνουν. Όμως ο Α. Τσοχατζόπουλος δεν καταδικάστηκε για κανένα αδίκημα “δωροδοκίας”. Οι έμποροι όπλων - αυτοί δηλαδή που τον δωροδόκησαν – όχι μόνον δεν βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά ούτε καν τους «ακούμπησε» η δικαιοσύνη…

Ο Α. Τσοχατζόπουλος και η παρέα του παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν για άλλο αδίκημα: “για την αξιόποινη πράξη της νομιμοποίησης εσόδων από την εγκληματική δραστηριότητα της παθητικής δωροδοκίας που αποδίδεται στον πρώην υπουργό και ειδικότερα της φυσικής αυτουργίας στην πρώτη πράξη και της ηθικής σε όλες τις άλλες επιμέρους και κυρίως την κατ΄ εξακολούθηση παραβίαση της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα από το 1999-2010...”

Ο  Α. Τσοχατζόπουλος ακολούθησε το παράδειγμα του μέσου Έλληνα που επιδιώκει να γίνει “πλουτοκράτης” μετατρέποντας το “χρήμα” που έχει στην άκρη σε ακίνητη περιουσία. Τιμωρήθηκε παραδειγματικά γιατί δεν επέλεξε να γίνει “κεφαλαιοκράτης”, δηλαδή να το ρίξει στην “αγορά” για να κυκλοφορεί, επενδύοντας από μετοχές ανώνυμων εταιρειών στο χρηματιστήριο ως την αγορά πλοίων. Σήμερα, αν ο Άκης είχε γίνει «τραπεζίτης» ή «εφοπλιστής», όχι μόνον δεν θα είχε καταδικαστεί, αλλά θα τύγχανε της ευνοϊκής μεταχείρισης των μνημονιακών πολιτικών, όπως και της πρόσφατης τροπολογίας για το «πόθεν έσχες» που προσπάθησε να περάσει στην βουλή ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Αθανασίου…

Η φούσκα του χρηματιστήριου ήταν η πρώτη μαζικής κλίμακας αναδιανομή του πλούτου στη χώρα μας μέσα από την επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Τότε κόσμος και κοσμάκης πούλησε τα σπίτια και χωράφια για να παίξει στο χρηματιστήριο και να γίνει «καπιταλιστής». Ο βίαιος αυτός εκσυγχρονισμός είχε τα ανάποδα αποτελέσματα: Μετά την «φούσκα» τα μικρομεσαία στρώματα απομακρύνθηκαν από τέτοιου τύπου επενδύσεις και επέστρεψαν στις παραδοσιακές μορφές «αποταμίευσης» του πλούτου, οι οποίες εντάθηκαν την εποχή των μνημονίων.

Σήμερα, το τραπεζικό σύστημα επικουρούμενο από τις κρατικές πολιτικές των μνημονίων επιχειρεί να «απαλλοτριώσει» αυτόν τον «πλούτο» και να τον μετατρέψει σε «κεφάλαιο». Η απόφαση του δικαστηρίου είναι μια πολιτική απόφαση: Δεν τιμώρησε το αδίκημα της «δωροδοκίας» αλλά το «ξέπλυμα του μαύρου χρήματος», το οποίο δεν γίνεται μέσα από τις «νόμιμες» διαδικασίες όπως αυτές έχουν προσδιοριστεί από το κεφάλαιο και έχουν θεσμικά ρυθμιστεί από το κράτος.

Αν λοιπόν ο Άκης δεν είχε επενδύσει στο σπιτάκι της Αρεοπαγίτου, αλλά σε κανένα καραβάκι ή σε μετοχές κάποιας τράπεζας, κανένα δικαστήριο δεν θα του δήμευε την περιουσία του. Αντίθετα μάλιστα το κράτος θα φρόντιζε να διατηρήσει αυτή την «ιδιοκτησία» του. Ακολούθησε την κυρίαρχη στάση των μικρομεσαίων στρωμάτων απέναντι στην επιθετική πολιτική του κεφάλαιου και ιδού το αποτέλεσμα!...